ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 30

ภายในรถหรูที่เงียบสงัดชายหญิงสองคนในรถต่างไม่พูดไม่จาไม่มีบทสนทนาระหว่างกัน เสียงดนตรีสากลรักหวานแหววเปิดคลอในรถอย่างแผ่วเบาเพื่อสร้างบรรยากาศให้โรแมนติก แต่ทว่าดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยเมื่อลัลน์นั่งเงียบกริบดวงหน้าหวานหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง เผยให้เห็นเสี้ยวหน้าที่ดูอิดโรยเล็กน้อย กลับกันชายหนุ่มข้างกายกลับสดชื่นกระปรี่กระเป่าราวกับได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ คิณณ์เหลือบตามองร่างบางยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างเอ็นดู

“หนูจะไม่พูดอะไรกับพี่หน่อยหรือคะ” เสียงทุ้มน่าฟังเอ่ยสัพยอกหญิงสาวที่ตอนนี้ตวัดค้อนวงโตส่งให้เขา ตอนเช้าเขาอุตส่าห์รีดผ้าเตรียมชุดให้คนตัวเล็กก่อนจะปลุกให้ตื่นมาอาบน้ำเขาบริการเธอดีขนาดนี้เธอยังคงแง่งอนไม่พูดไม่จากับเขา ถึงแม้จะคิดเช่นนั้นชายหนุ่มก็ยังทำหน้าระรื่นพอใจ

ลัลน์หันหน้ามามองคนหน้าไม่อายที่กำลังขับรถอยู่อย่างสบายใจไม่ได้สำนึกในการกระทำของตัวเองแม้แต่น้อย ใต้ตาคล้ำใบหน้าอิดโรยราวกับคนอดนอน ร่างเล็กไม่ตอบคำถามของเขาก่อนจะเบนหน้าหนีใบหน้าหล่อเหลามองวิวเดิมๆข้างทางเพื่อระงับโทสะนั้นแทน

ทั้งที่เมื่อคืนสัญญาว่าไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะหยุดรังแกเธอ แต่เขาก็ขอต่อเวลายังเที่ยงคืนทั้งที่เธอเหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่เขากลับตั้งหน้าตะบันทำรักเธอจนเกือบรุ่งสาง แม้กระทั่งตอนนี้เนื้อตัวเธอยังเมื่อยขบกับบทรักแสนร้อนแรงของเขา กว่าเธอจะได้หลับนั้นก็เป็นเวลาตีสาม! ดีเท่าไหร่แล้วที่เขายังปล่อยให้เธอพักกินข้าวอาบน้ำบ้างไม่งั้นเธอคงได้สลบตายคาอกเขาแน่

ใบหน้าหวานเห่อร้อนเมื่อคิดถึงบทรักแสนร้อนแรงเมื่อคืน ไม่รู้ว่าเสียงร้องของเธอดังไปนอกห้องหรือไม่ คิดแล้วก็อายแสนอายเธอจะสู้หน้าคนที่หอได้อย่างไร คิณณ์ชำเลืองมองคนตัวเล็กที่คาดว่าตอนนี้กำลังนึกถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่ ใบหน้าหวานแดงก่ำลามไปทั่วทั้งตัว ชายหนุ่มเหลือบตามองเธออีกครั้งแววตาเจ้าเล่ห์ฉายชัดปรากฏขึ้นก่อนจะเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วเสียจนน่ากลัว

“พี่ขับรถให้มันดีๆหน่อยสิคะ!” ลัลน์เลิกคิ้วหันขวับมาเอ็ดคนตัวโตเสียงขุ่นทันทีอย่างหมดความอดทน เขาขับรถเร็วเกินไปแล้วมีอย่างที่ไหนขับรถสะวี้ดสะว้าดน่าหวาดกลัว ขับปาดไปปาดมาเธอพอทนแต่ขับรถความเร็วร้อยสี่ปาดสี่เลนเธอพอเลย

“หนูว่าสายแล้วไม่ใช่หรือคะ ไหนว่าเดี๋ยวไม่ทันไปรังวัดที่ดินกับเจษมันล่ะ” คิณณ์หันมาตอบหน้าตายเลิกคิ้วเข้มอย่างน่าหมั่นไส้ ดวงตาคมเปล่งประกายราวกับมีความสุขเมื่อได้แกล้งคนตัวเล็กข้างกายนี้

“เอาให้หนูมีชีวิตรอดไปถึงสำนักงานก่อนที่จะไปรังวัดเถอะค่ะ” หญิงสาวถอดถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อชายหนุ่มยอมผ่อนความเร็วให้เธอถึงแม้จะลดน้อยลงนิดหน่อยก็ตามแต่เขาก็ไม่ได้ขับปาดไปมาดังเช่นตอนแรก

“ปกติหนูกินน้ำอะไร” คิณณ์หัวเราะเบาๆ พลางขยับตัวเข้าใกล้เธออีกเล็กน้อย ก่อนจะตบไฟเลี้ยวหักพวงมาลัยเข้าจอดร้านกาแฟเจ้าประจำ หันหน้ามาถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก

“พี่จะกินอะไรคะ เดี๋ยวหนูลงไปซื้อให้” ลัลน์หันหน้าเอียงคอชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว

“กินหนูแทนได้ไหมคะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหยอกเย้าส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยเจ้าชู้ ไม่ว่าเปล่าส่งมือหนาเข้ามาลูบไล้ปลีน่องขาเธอภายใต้กระโปรงทรงเอที่เข้ารูป เสียดายดีที่เธอใส่ทรงเอมาถ้าใส่กระโปรงพลีทมาเขาคงล้วงเข้าไปยังร่องสาวอวบอิ่มได้ง่ายได้ไปแล้ว

“...” หญิงสาวอึ้งไปกับท่าทางเจ้าเล่ห์ของเขา ก่อนจะเบือนหน้าหนี แต่แก้มเธอกลับแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“หึๆ สรุปหนูจะกินน้ำอะไรคะพี่จะได้ซื้อถูก” คิณณ์กลั้วหัวเราะอยู่ในลำคออย่างชอบใจที่ได้แกล้งตุ๊กตาหน้ารถ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงทุ้มถึงธุระที่แท้จริง

“ขอเป็นเอสเย็นหวานน้อยเพิ่มช็อตแก้วหนึ่งค่ะ” เธอหันมาตอบเสียงอ้อมแอ้มอย่างอดไม่ได้ ถ้าเธอไม่ตอบไปเห็นทีวันนี้คงไปถึงสำนักงานสายเป็นแน่

คิณณ์ลูบกลุ่มผมดับขลับที่ปล่อยสยายอย่างเอ็นดูก่อนจะเปิดประตูรถออกไป หญิงสาวมองตามแผ่นหลังกว้างที่มีแต่มัดกล้ามน่าซบถูกบดบังด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวแต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังดูร่างกายกำยำน่ามองเช่นเดิม ร่างสูงที่โดดเด่นเป็นสง่าท่ามกลางผู้คนทำให้เธอไม่อาจละสายตาไปจากภาพตรงหน้าได้ ภายในใจเต้นแรงราวกับจะระเบิดเธอไม่อยากให้ความฝันนี้สลายไปในอากาศ ความอบอุ่นที่เขามอบให้เธอเบาดังปุยเมฆมองผิวเผินดูบางเบาทั้งที่แท้จริงแล้วแสนจะหนักแน่น

ชายหนุ่มหายไปไม่นานนักเปิดประตูรถกลับเข้ามาพร้อมถุงกระดาษจากร้านกาแฟชื่อดัง ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ก่อนจะยื่นแก้วกาแฟให้ร่างบางที่ตอนนี้หาวจนน้ำตาซึมเยิ้มไปทั่วตา

“เอสเปรสโซ่เย็นหวานน้อยเพิ่มช็อตมาแล้วค่ะ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอย่างอารมณ์ดีพร้อมนำเสนอยื่นถุงกระดาษที่ใส่อะไรบางอย่างให้เธอพร้อมกับยิ้มบางๆ

“ขอบคุณค่ะ” มือบางหยิบรับแก้วน้ำและถุงกระดาษพลางเอ่ยขอบคุณเสียงเบา เมื่อหญิงสาวเปิดถุงกระดาษกลิ่นหอมของแรปโรลอะโวคาโดแซลมอนตีฟุ้งขึ้นมาทันที กลิ่นอันเย้ายวนชวนให้เธอน้ำลายสอท้องร้องเรียกให้อาหารตกถึงกระเพาะเสียที

“พี่รู้ได้ยังไงคะว่าหนูชอบกินแรปอะโวคาโด” ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น พลางหันไปมองพระเอกที่กำลังขับรถอย่างตั้งอกตั้งใจ

“เรื่องของหนูพี่รู้หมดนั่นแหละ” คิณณ์เหลือบมามองเด็กน้อยแวบหนึ่งก่อนยิ้มมุมปาก ถึงแม้น้ำเสียงของเขาฟังดูราบเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยความเอ็นดู

หญิงสาวก้มหน้างุดเขินอายจนทำตัวไม่ถูกจึงทำได้แค่ก้มหน้ามองในถุงอีกครั้ง เห็นว่าในถุงไม่ได้มีแค่แรปโรลเท่านั้นแต่ยังมีคุกกี้ช็อกโกแลตลาวาชิ้นใหญ่ที่เธอชอบกินอัดแน่นเต็มถุงด้วย

“พี่ซื้อมาเยอะขนาดนี้หนูได้ท้องแตกตายพอดี” ถึงปากจะบ่นเช่นนั้นแต่ก็หยิบแรปโรลชิ้นหนึ่งขึ้นมา กลิ่นของแซลมอนสดและอะโวคาโดทำให้เธอแทบอดใจไม่ไหว มือข้างหนึ่งยื่นแรปโรลอีกครึ่งหนึ่งให้ชายหนุ่ม ส่วนอีกชิ้นริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูสดเผยอเล็กน้อยเตรียมจะกัด

“ขุนเมีย ผอมเกินจับแล้วมีแต่กระดูก” คิณณ์ชำเลืองมองหญิงสาวข้างกายยื่นมือไปรับของกินที่เธอแบ่งมาให้เขา

“ถ้าไม่พอใจท่านคิณณ์ก็ไปหาใหม่สิคะ” มือน้อยไวเท่าความคิดดึงแรปโรลจากมือหนาอย่างทันท่วงที พลางต่อว่าชายหนุ่มข้างกายอย่างกระเง้ากระงอด

“แล้วใครบอกจะหาใหม่ล่ะ ไม่งั้นไม่ลำบากขุนหรอก ขนมนั่นก็เก็บไว้กินระหว่างทำงานจะได้ไม่งอแงนะเด็กน้อย” ไม่ว่าเปล่ามือหนาจับศีรษะเล็กโยกคลอนไปมาตามแรงทำราวกับเห็นว่าเธอเป็นเด็กน้อยจริงๆ

ลัลน์เงยหน้าขึ้นมากัดไปหนึ่งคำแล้วหรี่ตามองเขา เธอตอบพร้อมเคี้ยวตุ้ยๆ รสชาติแรปโรลทำให้เธอมีลืมเรื่องขุ่นเคืองใจเสียสนิท ร่างส่ายดุ๊กดิ๊กอย่างมีความสุขกับอาหารเช้าแสนถูกปากวันนี้

“แล้วพี่ไม่ทานอะไรหรือคะ” ลัลน์หันไปมองชายหนุ่มที่มิได้ซื้ออะไรติดมือมาให้ตัวเองเลยนอกจากกาแฟแก้วเดียวเท่านั้น

“เห็นหนูกินพี่ก็อิ่มแล้วค่ะ” น้ำเสียงทุ้มของเขาเจือความสนุกตั้งใจยั่วเย้าเธอเล่น

“ผู้พิพากษาเขาหยอดเก่งแบบนี้ทุกคนเลยหรือคะ” ลัลน์รู้สึกใบหน้าเห่อร้อนไปทั้งหน้ากับประโยคหยอดคำหวานของเขา

“ผู้พิพากษาคนอื่นพี่ไม่รู้ว่าเป็นยังไง แต่ผู้พิพากษาคนนี้เป็นของหนูคนเดียวนะครับ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วเลื่อนมือไปหยิบแก้วกาแฟตัวเองที่วางอยู่ ก่อนจะหยอดหญิงสาวอย่างหน้าตาย

บึ้มม ใบหน้าหวานใสถึงกับแดงซ่านไปทั้งตัว ปากอิ่มกำลังเคี้ยวแรปโรลอยู่ถึงกับชะงัก รู้สึกได้ว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้นทันทีที่ได้ยินประโยคของคิณณ์ หญิงสาวรีบเบือนสายตาหนีมองออกไปทางหน้าต่าง พยายามทำเป็นไม่สนใจแต่กลับรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาบนใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้

เมื่อคิณณ์เห็นเธอเอาแต่เขินอายจึงเหลือบตามองเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะคว้าข้อมือบางส่งแรปโรลที่หญิงสาวกัดแล้วเข้าปากตัวเอง หญิงสาวรีบหันหน้ามาจ้องใบหน้าหล่อเหลาคมคายลมหายใจอุ่นที่กระทบหลังมือขาวทำเอาขนในกายเธอลุกซู่ รีบคว้าชิ้นส่วนที่เหลือยัดใส่มือคนตัวโตไป

“หันกลับไปขับรถดีๆด้วยค่ะ” หญิงสาวหันไปเอ็ดคนตัวโตที่โตแต่ตัว เธอเขินจนตัวแทบแตกทำได้เพียงกัดแรปโรลคำโตเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอายของตัวเองเท่านั้น แต่ก็ไม่วายที่ปลายหูจะขึ้นสีแดงระเรื่อลามไปยังผิวที่ปกติข่างผ่องบัดนี้กับแดงก่ำ

“หึๆ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างสุนทรีย์ เมื่อสุดท้ายแล้วลัลน์ต้องป้อนเขาสลับกับกินของตัวเองไปๆมาๆกลายเป็นว่าทั้งสองกินชิ้นเดียวกันอย่างช่วยไม่ได้

บรรยากาศในรถเจือไปด้วยกลิ่นอายของความรัก เสียงใสหัวเราะพูดคุยกันไปตลอดทาง คิณณ์ยิ้มอย่างมีความสุขตลอดการเดินทาง เขารู้สึกสบายใจและผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สายตาเหลือบมองร่างบางนั่งเจือยแจ้วถามถึงข้อกฎหมายนอกจากทำหน้าที่เป็นสารถีแล้วยังต้องทำหน้าที่เป็นอาจารย์ให้ความรู้หญิงสาวอีกต่างหาก แต่ทว่าเขาก็เต็มใจทำให้แก่เธอที่เขารักขณะที่รถหรูเคลื่อนตัวพุ่งทะยานตามท้องถนนเพื่อไปยังสำนักงานฝึกงานของเธอ