ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 53

ภายใต้แสงแดดยามเช้าอ่อน ๆ กลิ่นหอมละมุนของดอกพุดซ้อนลอยล่องไปตามสายลม อากาศแจ่มใสเป็นใจให้กับฤกษ์งามยามดี คิณณ์ในชุดสูทสีครีมเข้าชุดกับกางเกงขายาว ผมถูกเซตขึ้นอย่างประณีต ยิ่งขับให้บุคลิกดูสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มแห่งความสุข มือหนากอบกุมพานธูปเทียนแพไว้แน่นขณะก้าวเดินนำขบวนขันหมากไปยังบ้านเรือนไทยของเจ้าสาว

เสียงดนตรีบรรเลงแห่ขันหมากดังก้องไปทั่วบริเวณ บรรยากาศเต็มไปด้วยความครึกครื้นและรอยยิ้มแห่งความยินดี ไอย์ลดาและวินตรัยก้าวตามลูกชายมาอย่างสง่างามเตรียมพร้อมสำหรับค่าผ่านทางของประตูเงินประตูทอง ซึ่งมีหนูนาและรินทร์ในชุดไทยห่มสไบสีชมพูกลีบบัว ยืนรอเป็นด่านแรก

“จะผ่านด่านนี้ได้เจ้าบ่าวต้องตะโกนบอกรักเจ้าสาวนะคะ ยิ่งดังมากแสดงว่ารักมาก” รินทร์เอ่ยเสียงทะเล้น ดวงตาพราวระยับ ในเมื่อนี่คือโอกาสเธอจึงต้องรีบฉวยโอกาสแกล้งพี่ชายในวันสำคัญของเขาอย่างเต็มที่!

“ยัยรินทร์ให้มันน้อยๆหน่อย” เสียงลอดไรฟันเอ่ยกระซิบน้องสาวที่แกล้งเขาไม่เข้าเรื่อง

“ทำสิคะเจ้าบ่าวหรือไม่รักเจ้าสาว” รินทร์หาได้เกรงกลัวแม้แต่น้อยยกยิ้มเจ้าเล่ห์ จงใจยั่วโมโห

“แกรับเงินไปแล้วปล่อยพี่เข้าไปเดี๋ยวนี้!”

“ไม่! ไม่ทำก็ไม่ต้องผ่านไปหาเจ้าสาว” เสียงยืนยันหนักแน่นอย่างไม่ยอมแพ้

“แกก็อย่าแกล้งพี่แกขนาดนี้สิ” หนูนาต้องรีบเอ่ยห้ามปรามเมื่อเพื่อนเธอแกล้งเจ้าบ่าวจริงจังเสียจนเธอกลัวเสียฤกษ์

“ถ้าไม่พูดก็ไม่ต้องมีเมียอ่ะ” รินทร์ยักไหล่ หัวเราะสะใจที่เห็นพี่ชายทำหน้าเหยเกเหมือนคนไม่ได้ถ่ายมาหลายวัน คิณณ์กัดกรามแน่น มองน้องสาวที่ยังคงหัวเราะร่วนอย่างสุดจะทน จะให้เขาตะโกนบอกรักเจ้าสาวต่อหน้าคนเป็นสิบ ๆ เนี่ยนะ!

“ยัยรินทร์นี่แสบจริงๆนะครับ” ติณณ์กระซิบกับพ่อแม่ พลางส่ายหน้าอย่างระอา

“ฤทธิ์น้อยที่ไหนล่ะ” ไอย์ลดาส่ายหัวด้วยความเอือมระอากับความแสบของลูกสาวที่ไม่รู้ว่าเอาความดื้อรั้นแบบนี้มาจากใคร จนชั่วอึดใจหนึ่งคิณณ์สูดหายใจลึกกำหมัดแน่นอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะตัดสินใจตะโกนออกไป

“ลัลน์ พี่รักลัลน์นะรู้ไหม” เสียงทุ้มที่ตะโกนออกไปอย่างเสียงดัง แต่ดูเหมือนว่าน้องสาวของเขาจะยังไม่หยุดแกล้งเขา

“เจ้าสาวไม่ได้ยินเลย” คิณณ์ถึงกลับเข่นเคี้ยวฟันในใจในเมื่ออยู่ด้วยกันตรงนี้จะรู้ได้ยังไงว่าเธอได้ยินหรือไม่ได้ยิน

“ลัลน์พี่รักหนูมากนะ” เสียงตะโกนขึ้นมาอีกครั้งดังสนั่นได้ยินกันถ้วนหน้า ทุกคนในงานต่างอมยิ้มให้กับความน่ารักของเจ้าบ่าว

“เชิญค่ะคุณเจ้าบ่าว” รินทร์หัวเราะคิกคัก ก่อนจะปล่อยโซ่กั้นประตูออกให้พี่ชายเดินผ่านไปได้ แต่ไม่วายแกล้งส่งเสียงแซวตามหลัง

“แม่ให้เฉพาะหนูนาพอ ลูกสาวแม่ไม่ต้องให้ ติณณ์แกดูด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่เดินผ่านประตูไปโดยไม่เสียซองให้รินทร์สักบาท

“ไอ้พี่บ้า วันดียังมาขี้งก” รินทร์ค้อนพี่ชายจนตาแทบคว่ำ สุดท้ายวินตรัยก็ต้องยื่นซองให้ลูกสาวแทนเพราะกลัวว่าลูกจะน้อยใจ เรียกเสียงหัวเราะจากแขกเหรื่อในงานได้เป็นอย่างดี

เมื่อเข้ามาในตัวบ้านซึ่งจัดพิธีไว้พระสงฆ์ทั้งแปดรูปประจำที่พร้อมสวดมนต์เป็นสิริมงคล ขณะที่ไอย์ลดาและวินตรัยเดินเข้าไปพาตัวเจ้าสาวออกมา ทันทีที่คิณณ์เห็นร่างบางในชุดไทยสีชมพูอ่อน ความรู้สึกบางอย่างก็แล่นวาบขึ้นมาในใจ ลัลน์งดงามราวกับนางในวรรณคดีใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาอย่างพอดี ผมยาวสลวยถูกรวบเก็บไว้อย่างสวยงามปอยผมที่เคลียแก้มทำให้เธอดูหวานละมุนยิ่งขึ้นไปอีก

ภาพเธอเดินเคียงข้างพ่อแม่ของเขาคล้ายภาพฝันที่สวยงามจับใจ ทำให้เขาแทบลืมหายใจ เขาตกหลุมรักเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อคนน้องเดินมานั่งพับเพียบเคียงข้างเขาต่อหน้าพระสงฆ์ คิณณ์รับรู้ได้ถึงความสุขที่เอ่อล้นในอก เขาไม่เคยนึกฝันว่าชีวิตนี้จะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เขารักหมดใจเช่นนี้

พิธีดำเนินไปเรื่อย ๆ ตามลำดับจนถึงช่วงรดน้ำสังข์ พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายอวยพรให้ลูก ๆ มีชีวิตคู่ที่ราบรื่นและเปี่ยมสุข ก่อนที่เสียงทุ้มของชายร่างสูงท้วมจะดังขึ้น ณรงค์ที่เฝ้ามองคู่นี้มาตลอด เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น เพื่อกล่าวคำอวยพรแด่คู่บ่าวสาว

“ใช้ชีวิตคู่ให้มีความสุข หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน” ณรงค์กล่าวอวยพรพลางรดน้ำสังข์ลงบนมือของบ่าวสาวด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณมากครับพี่”

“ขอบพระคุณนะคะท่าน”

“เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ” หลังจากกล่าวรับพรทั้งสองยกมือไหว้ ณรงค์พยักหน้าส่งยิ้มให้คู่รักให้ก่อนจะผละไป เพื่อเปิดทางให้แขกคนอื่นที่ยังรอรดน้ำอวยพรอีกหลายคน

สายตาหวานซึ้งของลัลน์สบเข้ากับดวงตาคมกริบของคิณณ์ ดวงตาคู่เดิมที่มักดูเย็นชาเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่ยามมองเธอกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“ทนอีกนิดนะคะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” คิณณ์เอ่ยปลอบคนรักเมื่อเห็นมือน้อยๆของเธอเริ่มเปื่อยแล้ว

“งานแต่งเราจะใช้คำว่าทนได้ยังไงคะ”

“แหมๆ หวานชื่นจริงๆเพื่อนฉัน” รินทร์เอ่ยแซวเพื่อนสาวทันที เมื่อถึงคิวของตน

“นั่นสิ เคยพูดว่าให้หาผัวเป็นผู้พิพากษาแต่ไม่คิดว่าจะเอาจริง” หนูนาเอ่ยสำทับหยอกเย้าทันที

“เป็นคนสุดท้ายแล้วรีบลงไปเลย” คิณณ์เหลือบตามองน้องสาวตัวแสบที่ยังอ้อยอิ่งอยู่

“เชอะ มีความสุขในรักครั้งนี้ แล้วรีบมีหลานให้ฉันนะ” รินทร์เอ่ยพร้อมกลั้วหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะรีบเดินตามหนูนาไป

“ยัยรินทร์นี่แสบจริงๆนะคะ” เจ้าสาววันนี้ถึงกลับอมยิ้มเมื่อเจ้าบ่าวส่ายหน้าให้กับความแสบของน้องสาวตัวเอง

“เราไปถ่ายรูปกันเถอะ หนูจะได้รีบกินข้าวด้วย” คิณณ์กล่าวจบกุมมือคนรักเดินออกมายังซุ้มถ่ายภาพเพื่อถ่ายรูปเก็บไว้อีกครั้งเนื่องจากคนตัวเล็กบอกว่าไม่อยากจัดการงานตอนกลางคืน เขาก็ไม่อาจขัดคนน้องได้ในเมื่อเขาชักแม่น้ำทั้งห้าแล้วเธอก็ไม่ยินยอม

ลัลน์ยิ้มหวานตอบรับ แม้วันนี้จะเหน็ดเหนื่อยเพียงใดแต่ความสุขที่ได้อยู่กับเขาทำให้ทุกอย่างดูเหมือนจะเบาลง เธอเดินตามชายหนุ่มที่จับมือเธอไว้ ดวงตากลมโตเปล่งประกายเหมือนกวางน้อย เมื่อมองไปที่เจ้าบ่าวของเธอ เขาดูหล่อเหลาราวกับมีเสน่ห์พิเศษขึ้นกว่าทุกวัน

พิธีต่างๆเสร็จสิ้น งานกินเลี้ยงล้วนจัดขึ้นตอนกลางวันเชิญเฉพาะคนสนิทเท่านั้น แต่ถึงจะกล่าวเช่นนั้นคนก็มีจำนวนมากโขอยู่ดี ดีที่ไร่ของพงษ์ทวีนั้นกว้างใหญ่และมีห้องรับแขกที่เพียงพอต่อการบรรจุคนจำนวนมาก

ภายในห้องหอหลังจากที่พ่อแม่ของทั้งสองออกไปคงมีเพียงสองหนุ่มสาวที่ยังคงนั่งอยู่ภายในห้องหอ คนน้องขยับข้อเท้าไปพร้อมใบหน้าเหยเกเล็กน้อย คิณณ์เห็นดังนั้นจึงทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าพร้อมถอดรองเท้าส้นสูงออกจากเท้าเล็ก

“แดงหมดเลย เจ็บมากไหมคะ” คิณณ์ถามเสียงเบา ขณะลูบข้อเท้าของลัลน์ไปมาอย่างอ่อนโยน และนวดให้เธอคลายความปวดเมื่อยที่สะสมมาทั้งวัน

“อ๊ะ พี่คิณณ์มันสกปรกนะคะ”

“เมียพี่จะสกปรกได้ไง แค่นี้เองพี่ทำให้เมียพี่ได้” เขายังคงนวดไปมาเพื่อบรรเทาอาการเมื่อยล้าของหญิงสาว

“หนูจะอาบน้ำก่อนไหม เหนื่อยมาทั้งวัน”

“ดีค่ะ” ลัลน์พยักหน้าเบาๆ พร้อมทำหน้าเหนื่อยหน่อยๆ แต่ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน

คิณณ์พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะช่วยลัลน์ถอดชุดไทยออกอย่างระมัดระวัง และแกะผมให้เธอเพื่อความสะดวก เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขาก็ปล่อยให้หญิงสาวจัดการตัวเอง ส่วนเขาออกไปเตรียมอาหารเบาๆ ให้เธอกินก่อนจะได้พักผ่อน

อาจเป็นเพราะเขาไปนานเกินไป เมื่อกลับเข้ามาในห้อง เขาก็พบว่าเจ้าสาวของเขานอนหลับลึกอยู่บนเตียง ร่างเล็กที่หลับตาพริ้ม ใบหน้าหวานยังคงแสดงอาการเหนื่อยล้าจากวันอันยาวนาน คิ้วน้อยของเธอยังคงขมวดกันเล็กน้อย เหมือนกำลังฝันในบางสิ่ง

คิณณ์ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นเธอหลับอย่างสงบ เขาปรับอุณหภูมิในห้องให้อุ่นขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เธอสบายตัวขึ้น จากนั้นเขานั่งข้างเตียงมองใบหน้าหวานซึ้งของเธออย่างหลงใหล ในช่วงนี้เมียเด็กของเขามักจะขี้เซาเอาแต่หลับตลอดทั้งวัน จนเขาเคยสงสัยว่าเธออาจจะท้องหรือไม่ แต่เมื่อเธอบอกว่ามีประจำเดือนเขาจึงต้องถอนหายใจด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยว

ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงนอนดึงร่างบางเข้าไปกอดแนบอกและหลับไปพร้อมกันในยามเย็น ทั้งสองอยู่ในความเงียบสงบด้วยความรักและความผูกพันที่ไม่มีคำพูดใดๆ มาตอบแทน