ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 31

รถหรูสีดำตัวซีเคร็ทเคลื่อนตัวเข้ามาจอดอย่างนุ่มนวลหน้าตึกสำนักงาน เสียงเครื่องยนต์เงียบสนิทแทบไม่ได้ยินบ่งบอกได้ถึงประสิทธิภาพสมราคาที่หลักร้อยล้าน ทำให้เป็นที่สะดุดตาแก่ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นให้ดึงดูดสายตาว่าใครจะลงมากจากรถหรูคันดังกล่าว

“หนูบอกแล้วไงคะว่าให้จอดแค่หัวมุมพอ ดูสิทีนี้คนมองกันให้ควั่กเลย” หญิงสาวตวัดตามองชายหนุ่มทำทีเป็นทองไม่รู้ร้อน อ้างว่าไม่อยากให้เธอเดินไกลกลัวว่าเธอจะเดินไม่ไหวข้ออ้างสารพัด

“หนูจะไปอายสายตาคนอื่นทำไม หรือจะไปฝึกงานที่ห้องพักพี่ดีคะ” เสียงทุ้มเอ่ยหยอกเย้าคนตัวเล็กข้างกายที่เขินอายจนไม่กล้าลงจากรถไป

“พูดอะไรก็ไม่รู้ ตั้งใจทำงานนะคะขอให้งานวันนี้ราบรื่นเป็นไปได้ด้วย สวัสดีค่ะ” ลัลน์พูดจนลิ้นแทบพันกันเขาช่างทำให้เธอเขินอายได้ทุกทีที่อยู่ด้วยกัน ก่อนจะยกมือไหว้สวัสดีเอ่ยลาเขาอย่าลุกลี้ลุกลน

“หนูคะ!” ไม่ว่าเปล่าแขนแกร่งสอดเข้ามาโอบรั้งเอวคอดก่อนจะฉุดหญิงสาวเข้ามาหาตน จมูกโด่งเป็นสันคลอเคลียตามใบหน้าหญิงสาวที่แม้แก้มเธอจะยังตอบอยู่แต่ก็ใบหน้าดูมีชีวิตชีวาสดใสดังที่เธอเป็น ก่อนจะเอียงหน้าเข้าหาเบาๆ ปลายจมูกโด่งของเขาแตะแช่ลงที่แก้มเนียนของเธอซึมซับกลิ่นหอมละมุนที่ทำให้เขาเคลิบเคลิ้มหลงใหลทุกครั้งที่เขาได้สัมผัส

แขนแกร่งประคองตระกองกอดร่างบางไว้ ริมฝีปากหยักโฉบลงมาประจูบริมฝีปากสีชมชมพูลิ้นร้อนดุนดันเข้าไปสำรวจภายในฉ่ำแฉะที่สัมผัสได้ถึงรสชาติกาแฟฟุ้งกระจายอยู่ทั่วโพรงปากสลับขมเม้มริมฝีปากอวบอิ่ม บดขยี้จูบอย่างร้อนแรงเสียงแลกน้ำลายดังเฉอะแฉะก้องไปทั้งรถ ดีที่รถคันนี้ติดฟิล์มดำมิฉะนั้นใครป่านไปผ่านมาคงเห็นภาพผู้พิพากษาหนุ่มกำลังจูบนัวเนียกับเด็กนักศึกษา

“อื้ออ พอได้แล้วค่ะ แฮ่ก เดี๋ยวไปทำงานสายนะคะ” ลัลน์ไหล่กว้างออกออกห่าง เสียงหวานใสหอบสะท้านพลางสูดอากาศเข้าปอดกับจูบกระชากวิญญาณที่ทำให้เธอแทบลืมหายใจ

“เดี๋ยวเลิกงานเสร็จพี่มารับนะ ห้ามหนีกลับก่อนเข้าใจไหมเด็กดื้อ” ใบหน้าหล่อเหลายังคงคลอเคลียอยู่ริมฝีปากอวบอิ่มก่อนจะขบเม้มทิ้งท้ายอย่างเสียดาย

ก๊อกๆ เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นขัดจังหวะบรรยากาศหวานภายในรถ ลัลน์สะดุ้งอย่างตกใจรีบผลักร่างชายหนุ่มก่อนตัวจะไปชิดแนบกับประตูรถอีกฝั่งจนแทบจะกลืนหายเข้าไป คิณณ์ทอดถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเมื่อมีมารมาผจญขัดจังหวะสวีทของเขา ชายหนุ่มขบเคี้ยวฟันอยู่ในใจอยากจะแพ่นกบาลยิ่งนักและคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นไกลมีอยู่ตัวเดียวที่จำรถเขาได้แล้วกล้าเคาะกระจกรถเขา

“มึงปล่อยเด็กฝึกงานกูได้แล้วครับท่านคิณณ์” เมื่อคนในรถลดกระจกลงเจษฎาจึงเอ่ยหยอกเพื่อนเขาที่ดูจะหลงเมียไม่ยอมปล่อยให้เมียลงจากรถทั้งที่มาถึงหน้าสำนักงานพักหนึ่งแล้วก็ตาม

“เสือก!” คิณณ์สบถด่าเจษฎาอย่างเหลืออด มันก็ช่างกวนตีนขัดจังหวะเขาได้เสียทุกครั้งก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา

“ปากดีนักนะมึง กูนี่คอยเป็นเส้นเป็นสายให้จนมึงคืนดีกับเมียมึงยังไม่สำนึกบุญคุณกูอีก” รู้งี้เขาปล่อยให้มันโง่อยู่คนเดียวเสียดีกว่า พอกลับมาเป็นผู้เป็นคนดันปากดีใส่เขาสะงั้น

“เอาตีนกูไปแดกไหม!” เสียงทุ้มกดต่ำลงก่อนจะเอ่ยปากด่าคนยิ้มกวนประสาทพร้อมยักคิ้วให้เขา ติดเล่นแบบนี้ไงมันถึงหาเมียกับเขาไม่ได้สักที ถ้าไม่ติดว่ามันอยู่นอกรถเขาได้มีเข่าเสยมันสักที

“ท่านคิณณ์พูดหยาบคายต่อหน้าน้องนุ่งได้ไง เห็นตัวอย่างที่ไม่ดีแล้วอย่าทำตามนะน้องลัลน์”ท้ายประโยคเจษฎาหันไปคุยกับหญิงสาวที่นั่งอยู่รถกับเพื่อนเขาอย่างกวนประสาทเพื่อนรัก

“เมียกูครับไม่ใช่น้อง!”

“ใจเย็นกันนะคะ พี่คิณณ์ไปทำงานได้แล้วค่ะสายมากแล้ว หนูยังต้องไปรังวัดกับพี่เจษอีก” หญิงสาวคนเดียวในรถต้องเอ่ยห้ามทัพศึกสองเพื่อนรักที่พูดคุยกันเหมือนทะเลาะกัน ถ้าทั้งสองคนไม่บอกเองว่าเป็นเพื่อนรักกัน เธอนึกว่าเป็นคู่อริที่เจอหน้ากันเป็นอันมีเรื่องเสียอีก

“เห็นไหมต้องให้เมียสั่งสอน” เจษฎายังคงแกว่งปากหาตีนเพื่อนรักอยู่

“ตั้งใจฝึกงานนะคะ ถ้าร้อนก็ไปนั่งเปิดแอร์ในรถปล่อยไอ้เจษมันตากแดดไปคนเดียว” คิณณ์ไม่หันไปตอบเจษฎาแต่อย่างใด แต่หันกลับมาพูดเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนกับคนรักข้างกายแทนฝ่ามือหนาลูบไล้กลุ่มผมดำขลับของเธออย่างรักใคร่เป็นห่วงร่างบางจะจับไข้เป็นลมไปกับแดดเมืองไทยเสียก่อน

“โห ไอ้นี่มันวัวลืมตีนจริงๆ” หนุ่มโสดโอดครวญอย่างรับไม่ได้เมื่อเห็นบรรยากาศรักหวานเลี่ยน ภาพของเพื่อนเขาที่อบอุ่นเป็นห่วงคนรักเป็นภาพที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงแม้ตอนเม็ดทรายมันจะหลงรักเธอมากขนาดไหนก็ไม่ดูรักใครจนโงหัวไม่ขึ้นดังเช่นวันนี้ หรือมันจะหลงของเด็ก!

“ดูแลเมียกูด้วย” ชายหนุ่มหันมาสำทับเพื่อนของตนเองยังคงทำหูทวนลมเช่นเคย

“เออกูไม่ใช้เมียมึงจนสึกหรอหรอก มึงควรเสด็จไปศาลได้ล่ะทำตัวลอยชายว่างงานไปได้” เจษฎาเอ่ยปากไล่ผู้พิพากษาจอมหลงเมียที่ยังคงอิดออดไม่ยอมไปทำงานสักที สักวันเขาจะไปร้องเรียนว่าท่านคิณณ์ณภัทรติดสาวจนเข้างานสาย

“พี่ไปแล้วนะคะ” คิณณ์บอกลาคนรักที่ตอนนี้ลงจากรถไปยืนอยู่ข้างๆเจษฎาเป็นที่เรียบร้อย

“ขับรถดีๆนะคะ” ลัลน์ส่งยิ้มหวานเป็นการอำลา เธอมองจนรถหรูคันดำเคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตาเธอ

“ไปลัลน์เดี๋ยวไปเราไปกันเลยช่างนัดพี่ไว้สิบโมงเดี๋ยวไปไม่ทัน” เมื่อคิณณ์พ้นสายตาไป เจษฎาจึงเอ่ยเร่งหญิงสาวข้างกายให้รีบตามเขาขึ้นรถไป

“ค่ะพี่เจษ” ลัลน์ขานรับก่อนจะสาวเท้าเดินตามเจษฎาขึ้นรถเพื่อไปทำการรังวัดที่ดิน ข้าวของที่เตรียมมาจึงไม่ทันได้เข้าไปเก็บไว้ในสำนักงานได้แต่นำขึ้นรถเจษฎาไปด้วย

 

รถหรูคันขาวแพงหูฉี่เคลื่อนตัวไปนอกเมืองมุ่งหน้าด้วยความเร็วสูงปาดแซงรถคันอื่นไปจนเธอรู้สึกเวียนหัว สมกับเป็นเพื่อนรักของคิณณ์เสียจริงแม้กระทั่งการขับรถยังคล้ายคลึงกันขัดกับบุคลิกสองหนุ่มที่ดูเป็นคนใจเย็นมีเหตุผล

เมื่อเลี้ยวตัดเข้ามาจากถนนใหญ่ไม่ไกลนักถนนคอนกรีตที่วิ่งมาตลอดทางพลันหายไปมีเพียงถนนดินแดงฝุ่นตลบเมื่อรถเคลื่อนตัวผ่านน่ากลัวว่าสภาพรถที่ขาวสะอาดตอนนี้คงมอมแมมจนไม่อาจคาดเดาได้ว่าเป็นรถราคาแพง และรถหรูถึงแม้สมรรถนะจะดีอย่างไรก็ตามเมื่อเจอถนนลูกรังแบบนี้ไม่พ้นคลอนไปทั้งรถทั้งหัวคน

เมื่อถึงที่หมายเจษฎาจึงจอดรถไว้ใต้ร่มเงาของต้นมะขามใหญ่ บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยทุ่งนาหลายกระทงไกลสุดลูกหูลูกตา วิวธรรมชาติภูเขาสูงสลับซ้อนกันไปมาต้นไม้น้อยใหญ่เต็มสองข้างทาง ลมอ่อนๆพัดพาไอร้อนกระทบหน้าหญิงสาวจนร้อนวูบวาบดีที่เธอคว้าเสื้อคลุมมาด้วย ทันทีที่ลงจากรถเจ้าหน้าที่ที่ดินในชุดสวมหมวกมีปีกบังแดดใส่เสื้อแขนขายาวเตรียมพร้อมสำหรับการลุยงานกลางแจ้งพร้อมด้วยลูกมือที่อยู่ในชุดเดียวกัน

เช่นเดียวกับเจษฎาถึงแม้จะไม่ได้ใส่ดังเช่นเจ้าหน้าที่แต่เสื้อยืดและกางเกงขายาวยังไม่แปลกเท่าเธอซึ่งใส่ชุดนักศึกษาผิดแผกไปคนเดียวราวกับอยู่ผิดที่ผิดทางแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากเดินตามหลังเจษฎาต้อย ๆ ที่กำลังเดินเลาะไปตามคันนาพาเจ้าหน้าที่ไปทำการรังวัดให้ชายวัยกลางคนในชุดเสื้อแขนยาวลายสก็อตที่สวมหมวกปีกกว้างอยู่กลางนา

ลัลน์รู้สึกตื่นเต้นกับการทำงานลงพื้นที่ในครั้งนี้มากถึงแม้ว่าอากาศจะร้อนอบอ้าวจนแสบผิวทำให้เหงื่อซึมใบหน้าทุกคนก็ตาม แต่หญิงสาวมีความสุขกับรวงข้าวที่ตอนนี้กำลังเขียวแตกยอดอ่อนทำให้เธอรู้สึกสดชื่นท่ามกลางอากาศที่ร้อนแรงนี้ ภาพบรรยากาศธรรมชาติที่หาได้ในกรุงเทพนี้ทำเอาเธอคิดถึงพ่อแม่ที่บ้านถึงแม้บ้านเธอจะไม่ได้มีนาแบบนี้ แต่ความเขียวชอุ่มทำให้เธอนึกถึงสวนที่บ้านเธอเช่นเดียวกัน

หลังจากทำการรังวัดเสร็จสิ้นทุกคนต่างถอนหายใจโล่งอกจากความเหน็ดเหนื่อยของวันที่อากาศร้อนจัด เจ้าหน้าที่ที่ดินรีบขอตัวกลับไปทำงานต่อไม่รั้งรอดื่มน้ำมะพร้าวจากสวน

“เอามาให้คุณทนายกับน้องดื่มกันก่อน แล้วเก็บขึ้นรถไปให้เต็มเลย ถือว่าขอบคุณที่มาช่วยกันวันนี้” สมพงษ์หันไปสั่งลูกน้องให้นำน้ำมะพร้าวจากสวนมาให้ทั้งสองลิ้มรส พลางเดินนำไปยังต้นมะพร้าวที่เรียงรายริมคันน้ำ

“สดชื่นมากเลยค่ะคุณลุง” มือบางยื่นรับลูกมะพร้าวด้วยสองมือ ยิ้มกว้างพลางกล่าวขอบคุณ เธอลองจิบแล้วตาโตด้วยความชื่นชอบในความหวานและเย็นสดชื่นช่วยคลายความร้อนในกายได้เป็นอย่างดี จากที่ตอนแรกเธอรู้สึกหน้ามืดแต่เมื่อได้ดื่มน้ำมะพร้าวเย็นนี้ทำให้อาการหน้ามืดหายเป็นปลิดทิ้ง

“อร่อยก็เอาไปกินเยอะๆนะลูก” ไม่นานรถเก๋งสีขาวของเจษฎาก็ถูกบรรจุมะพร้าวน้ำหอมสดใหม่เต็มกระโปรงท้ายและเบาะหลังจนแทบไม่มีที่ว่าง สมพงษ์ยิ้มปลื้มปริ่มเขามันคนเสียตังไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้อยู่แล้ว ก่อนจะร่ำลากันเสร็จเจษฎากับลัลน์ก็ขึ้นรถ เตรียมตัวเดินทางกลับ ขณะที่รถเคลื่อนตัวออกจากสวนเสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นเมื่อเธอดูนาฬิกาก็เป็นเวลาเที่ยงเสียแล้ว คนส่งข้อความก็ไม่ใช่ใครอื่นผู้พิพากษาหนุ่มที่มาส่งเธอในตอนเช้านี้เอง

Pkinn:  เป็นไงบ้างคะ เหนื่อยไหม

Lanlalit: นิดหน่อยค่ะ

          แล้วพี่คิณณ์ทานข้าวหรือยังคะ

Pkinn:  กำลังออกไปกินกับพี่ณรงค์ครับ

Lanlalit: ทานให้อร่อยนะคะหนูก็กำลังไปหาอะไรกินเหมือนกันค่ะ

Pkinn: ครับ ทานเยอะๆนะ

หญิงสาวนั่งอมยิ้มให้กับข้อความที่คนรักส่งมาแต่ไม่ได้บอกกับเขาว่าเธอหน้ามืดด้วยเดี๋ยวทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมไม่ยอมให้เธอไปไหนอีก เจษฎาชำเลืองมองคนตัวเล็กข้างๆก่อนจะเอ่ยปากถามหญิงสาวอย่างหยอกเย้า

“ไอ้คิณณ์เหรอ พี่คงไม่ต้องถามเราแล้วสินะว่าเหนื่อยไหมเพราะตอนนี้หายเป็นปลิดทิ้งแล้ว”

“พี่เจษก็” เจษฎาหัวเราะในลำคอ สายตาจับจ้องอยู่บนท้องถนนมองหาร้านพาหญิงสาวข้างกายไปกินข้าว มิฉะนั้นอเพื่อนตัวดีได้มากระถืบเขาข้อหาปล่อยให้เมียมันอดอาหารเป็นแน่ ก่อนหน้านี้มันก็ส่งข้อความมาย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าลืมพาเมียมันไปกินข้าวและกำชับให้กินตรงเวลาพร้อมโอนเงินให้เขามาเสร็จสรรพเป็นการมัดมือชก เขาล่ะเบื่ออาการเห่อเมียของมันเสียจริงชายโสดอย่างเขาได้แต่เศร้าทำได้เพียงเป็นขี้ข้าดูแลเมียเพื่อนไป