ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 25

ความทรงจำไหลพรั่งพรูเข้ามาราวกับคลื่นน้ำทะเลซัดเข้าหาชายฝั่ง ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อณรงค์เปิดประตูเข้ามาในห้อง ภายในห้องเงียบกริบไม่มีบทสนทนาใดๆ ณรงค์หันหลังแขวนชุดครุยเสร็จสาวเท้าไปนั่งลงบนโซฟาหยิบแก้วน้ำที่วางขึ้นมาจิบก่อนจะหันไปถามคิณณ์นั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะทำงาน

"คิณณ์แกมีปัญหาอะไรกับเด็กคนนั้นหรือเปล่า?" เสียงทุ้มต่ำจริงจัง สายตาของรุ่นพี่ที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมามากจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่เหมือนจะพยายามจดจ่อกับเอกสารตรงหน้าแต่ดูเหมือนว่าความคิดจะลอยไปไกลอยู่ที่อื่น

"ทำไมพี่ถึงทำแบบนั้น?" คิณณ์หยุดมือที่กำลังเกษียณคำสั่งลงสำนวน ถามกลับเสียงเรียบทว่าแววตาสั่นไหวเล็กน้อย สายตาที่ปิดไม่มิดว่ากำลังมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในใจ

"ทั้งแกและเด็กคนนั้นสภาพเป็นกันอย่างนี้ คิดว่าคนอย่างฉันจะดูไม่ออกหรือไง แกเองตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาก็ใจลอยไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว พอฉันเจอกับเด็กคนนั้นวันนี้สภาพก็ย่ำแย่ จะปล่อยให้มันคาราคากระสังแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่" คำถามนี้เหมือนตอกย้ำในจิตใจของคิณณ์ เขาก้มหน้าลงมองประธานสำนวนมือกำปากกาแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นชัด แต่ก็ไม่ตอบกลับอะไรกับชายหนุ่มรุ่นพี่

"เห้ออ แกจะไม่เล่าก็ไม่เป็นไรแต่ฟังไว้หน่อย คนเราจะพังกันได้ง่ายๆก็เพราะความรักที่มันไม่ชัดเจนแบบนี้แหละ ถ้าแกยังลังเลไม่แน่ใจอยู่แบบนี้ระหว่างแกจะเสียเธอไป ถ้าความรักครั้งนี้มันสำคัญมากพออย่าปล่อยให้เธอต้องหลุดมือไปเพราะฉันแค่เสียบางสิ่งที่สำคัญไปเพราะคำว่าไม่แน่ใจ และเชื่อเถอะเมื่อแก่ยังคิดกลับมาแกจะรู้สึกเจ็บไปจนวันตาย"

"แต่ผมยังไม่มั่นใจ" ดวงตาคมปั่นป่วนในแววตาชัดเจน คำพูดของณรงค์พุ่งตรงเข้ากลางใจจนทำให้เขาเริ่มทบทวนในสิ่งที่เขาทำ

"ถ้าแกยังคงเอาเธอไปเปรียบเทียบกับเม็ดทรายแบบนี้ ฉันว่าแกก็เลิกยุ่งกับเด็กคนนั้นเถอะ" คำพูดตรงไปตรงมาของคนผ่านร้อนผ่านหนาวมาทำให้เขาถึงกับชะงัก คิณณ์เงยหน้าขึ้นสบตากับณรงค์อย่างช้าๆสายตาคมที่ปกติมีแต่ความเรียบเฉยเย็นชามันนิสัยแววความเจ็บปวดให้เห็นแทน

"ตอนนี้ผมสับสนระหว่างความรู้สึกกับความกล้าของผม" คิณณ์เอยเสียงต่ำน้ำเสียงดูสับสน

"เด็กคนนั้นไม่ใช่เม็ดทรายเธอไม่ควรต้องมาแบกรับความกลัวและความเจ็บปวดของแกในอดีต ถ้าแกยังคงติดอยู่กับภาพเก่าๆยังไม่พร้อมจะเปิดใจก็อย่าไปทำร้ายเธออีก กลับกันถ้าแกอยากมีเธอคนนั้นลองคิดสิว่าทำไมตอนเจ้าเจษแกถึงเปิดใจรับมันเข้ามาเป็นเพื่อนของแกอีกครั้ง ลองใช้ความรู้สึกนั้นมานำทางดู" คิณณ์เงียบไปมือที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นขึ้นยังไม่รู้ตัว

"อดีตมันผ่านไปแล้วนะคิณณ์อย่าให้อดีตมาฉุดรั้งเราไว้

ต่อให้แกจะเจ็บปวดกับมันแค่ไหนก็ตามมันก็ไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไขได้ แต่ถ้าแกเลือกจะรักอีกครั้งมันก็ยังมีโอกาสที่อนาคตจะไม่ซ้ำรอยเดิม"

"แต่ถ้ามันกลับไปจุดเดิมล่ะพี่" คิณณ์ก้มหน้านิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยพึมพำราวกับพูดกับตัวเอง

"ให้มันเป็นเรื่องของอนาคต แกไม่มีทางรู้อนาคตได้เลยว่าจะเป็นยังไงแต่วันนี้แกต้องทำให้ดีที่สุดท้ายแกมองกลับไปแกจะไม่เสียใจเลยคิณณ์" ณรงค์เดินมาตบบ่าชายหนุ่มเบาๆ

ภายในห้องพักเงียบสนิทคงมีแต่เสียงลมหายใจหนักหน่วงของชายหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน สายตาจับจ้องไปที่เอกสารตรงหน้าแต่ความคิดนั้นไม่ได้จดจ่ออยู่กับงานสักนิด คำเตือนของณรงค์ยังคงดังกึกก้องยังเตือนเขาอยู่ในหัว ภาพหญิงสาวสูบผอมใช้ชีวิตชีวาสายซ้ำไปซ้ำมาตอกย้ำความรู้สึกผิดในใจ ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายเสียงแจ้งเตือนข้อความโทรศัพท์ของคิณณ์ดังขึ้น แขนยาวเอื้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปรากฏว่าเป็นเจษฎาเพื่อนสนิทส่งรูปภาพมา

Jed7: คุ้นๆไหมว่าใคร

คิณณ์ตะลึงกับรูปภาพที่เจษฎาส่งมา จากสายตาใช้แววสับสนวันนี้กลับกลายเป็นนิ่งสงบดั่งที่เคยเป็น ราคาน้ำแข็งภายในใจของเขาค่อยๆทลายลง ความรู้สึกผิดที่กำลังถาโถมเข้ามามากยิ่งขึ้นเมื่อเขารู้ใจตัวเอง ชายหนุ่มต้องการเธอเข้ามาในชีวิตของเขา!

ชายหนุ่มร่างโตรีบลุกขึ้นเก็บของ มือหนาสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจลิงโลดอบอุ่นรถ lamborghini สีดำพุ่งทะยานออกจากสารไปตามท้องถนน มุ่งหน้าสู่หอพักของลัลน์ยังไม่ลังเล

'พี่จะไม่ปล่อยมือไปจากเธออีกแล้วลัลน์!'

 

คิณณ์เร่งเหยียบคันเร่งจนมาถึงหน้าหอพักอันแสนคุ้นเคย ร่างทรงกำยำราวกับนายแบบก้าวขาลงจากรถ มองห้องหญิงสาวที่ไม่มีแสงไฟสาดส่องออกมาหรือว่าเธอจะไม่อยู่ที่ห้อง? แม้จะคิดเช่นนั้นชายหนุ่มก็สาวเท้าเดินขึ้นไปหาหญิงสาวยังหนักแน่น เขาจะรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำผิดพลาดไปและเขาเริ่มต้นใหม่อย่างชัดเจนกับเธออีกครั้ง

เมื่อคิณณ์เดินขึ้นมาถึงหน้าห้องลัลน์ แต่กลับพบเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มดูแก่นแก้วยังอยู่หน้าห้องของหญิงสาว เมื่อเด็กที่กำลังยืนเคาะประตูนั้นชะงักค้างเมื่อเธอหันหันหน้ามามองเขาแล้วตัวแข็งทื่อ ก่อนจะส่งสายตาที่มองเข้ามาด้วยไม่ค่อยจะเป็นมิตรค่อนหนักไปทางอาฆาตเขาเสียมากกว่า

"ท่านมาที่นี่ทำไมกันคะ?" หนูนากระแทกเสียงถามแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

"รู้จักฉัน?" ชายหนุ่มเลือกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้าที่แม้จะดูคุ้นตาแต่เขาก็ไม่อาจจะรู้จักเธอได้

"รู้จักหรือไม่มันสำคัญนักหรือไงคะ คนอย่างท่านคิณณ์คงไม่สนใจชายตามามองคนแบบพวกฉันใช่ไหมล่ะคะ ถึงจำแม้แต่กระทั่งเพื่อนสนิทของผู้หญิงที่คุณมาทำร้ายจิตใจก็ไม่ได้" น้ำเสียงครวญเต็มไปด้วยความไม่พอใจพูดตอกหน้าชายหนุ่ม เป็นถึงระดับผู้พิพากษาแล้วยังไงสามารถทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยกับใครโดยไม่คิดถึงจิตใจแบบนี้ก็ได้งั้นเหรอ!

"ฉันมาหาลัลน์" เสียงเรียกติดอินชาตามปกติถึงแม้จะไม่พอใจหญิงสาวตรงหน้าก็พยายามควบคุมสติไว้

"เหอะ ท่านคิณณ์นี่ช่างไร้จิตสำนึกจังเลยนะคะ คุณทำให้เพื่อนฉันเป็นถึงขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาเจอเธออีกนะคะ" หนูนาแค่นเสียงดูถูกชายหนุ่มตรงหน้า อายุมากกว่าแล้วไง เป็นผู้พิพากษาแล้วไง เธอถือคติใส่เดี่ยวได้หมด ใครมาทำร้ายเพื่อนเธอเธอก็ไม่ไว้หน้าเหมือนกัน

"ฉันมาเพื่อขอโอกาสกับลัลน์" คำยอกย้อนของเธอทำให้เขาจุกกลางอก เขาไม่สามารถที่จะพูดโต้แย้งอะไรกับเธอได้เลย เมื่อสิ่งที่เธอพูดออกมาเป็นความจริงทำให้เขาทำได้เพียงอ้อนวอนให้เธอไม่ได้เจอกันลัลน์เท่านั้น

"คุณคิดว่าคุณจะได้รับโอกาสนั้นง่ายๆงั้นหรอ" หนูนาสบสายตาคมยังไม่ลดละตอนนี้เธอรู้สึกใจกล้าราวกับกินดีมีมา

"ฉันอยากขอโอกาสจากลัลน์จริงๆ เธอช่วยเปิดทางให้ฉันหน่อยได้ไหม ถ้าพ้นวันนี้ไปลัลน์ไม่อยากติดต่อกับฉันอีก ฉันก็จะเดินออกจากชีวิตของเธอไป" คิณณ์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตาคมจริงจังและมั่นคงในความรู้สึกตนเอง

หนูนาฟังคำร้องขอของเขายังอึ้ง แต่สายตาของเธอยังคงมองด้วยความระแวดระวัง ภายในใจเริ่มลังเลเล็กน้อย

"ฉันสัญญา ฉันจะไม่ทำให้เพื่อนเธอเสียใจเป็นครั้งที่ 2 อีก" น้ำเสียงของเขาอ่อนลงเว้าวอนยังเห็นได้ชัด

"คุณพูดง่ายเกินไปไหมคะ ฉันไม่อยากให้ลัลน์ต้องมานั่งเสียใจกับคนอย่างคุณอีก"

"ฉันรู้ว่าแค่คำสัญญาเพียงลมปากไม่อาจลบล้างสิ่งที่ฉันทำได้ แต่ครั้งนี้ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ความผิดของฉันเอง" คิณณ์ยืนอยู่ตรงหน้าหนูนาด้วยท่าทีสงบ แม้ภายในใจจะว้าวุ่นเต็มไปด้วยความกังวลสักเพียงใดเขาก็ต้องยืดอกเผชิญหน้ารับในสิ่งที่เขาก่อ ดวงตาคมกลิ่นส้มสายตาของหนูนาอย่างแน่วแน่ สายตาของเขามันคงเสียจนเธอชะงักจากที่ลังเลในตอนแรก ตอนนี้เธอเริ่มจะใจอ่อนให้กับสายตาที่พบแต่ความมุ่งมั่นอย่างแท้จริง

"เชิญคุณวันนี้ฉันจะเปิดทางให้ แต่วันหน้าถ้าคุณทำให้เพื่อนฉันเสียใจคุณไม่มีได้รับโอกาสเป็นครั้งที่สองแน่" ในที่สุดหนูนาต้องถอดถอนหายใจออกมายังจำนน ก่อนจะหันหลังเดินจากไปถ้าตัดสินใจจะเปิดทางให้ทั้งสองเคลียร์ใจกัน ไม่ว่าผลสุดท้ายจะออกมาเป็นเช่นไรอย่างน้อยทั้งคู่ก็ไม่มีสิ่งใดติดค้างอยู่ในใจ ต่างฝ่ายต่างได้คำตอบที่ตนเองต้องการ

ชายหนุ่มมองหนูนาที่หันหลังเดินจากไป ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆเรียกความกล้าออกมา มือหนาเคาะประตูห้องหญิงสาวดังเป็นจังหวะแผ่วเบา แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงเรียกเจ้าของห้องแต่อย่างใด

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นหญิงสาวที่กำลังร้องไห้เหม่อลอยอยู่ในห้องสะดุ้งเล็กน้อย คาดว่าคงเป็นหนูนาเห็นส่งข้อความมาบอกว่าวันนี้ตอนเย็นจะมาหาเธอ ลัลน์เหวี่ยงขาลุกขึ้นจากที่นอนได้วิ่งไปเปิดประตูให้เพื่อนเธอจะได้ไม่ต้องรอนาน

"มาแล้วๆ ทำไมมะ..." ลัลน์เปิดประตูห้องเสียงที่พูดออกมากลับกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อคนตรงหน้าไม่ใช่หนูนาแต่กลับเป็นคนใจร้ายที่ทิ้งเธอไปตลอดเวลาอาทิตย์หนึ่งมานี้ ใบหน้าหล่อๆที่เธอเคยลุ่มหลงทำให้ใจของเธอทั้งโกรธและเจ็บปวด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหัวใจเธอก็สั่นไหวเช่นเดียวกัน

เมื่อหญิงสาวได้สติขืนตัวรีบปิดประตูทันที แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของคิณณ์ที่ร่างกำยำใหญ่โตได้เพียงแค่แขนเดียวของเขากลับดันประตูยั้งไว้ไม่ให้เป็นลง

"หนูมาคุยกับพี่ก่อน" สิ่งทุ้มเอยยังเว้าวอน ใบหน้าหล่อเหลาฉายความเจ็บปวดอย่างรวดร้าวจนน่าสงสาร

"หนูไม่มีอะไรต้องคุยกับท่าน" เสียงของเธอเย็นชา ถ้าว่าหากฟังดีๆแล้วอ่านเสียงของเธอติดสั่นปลายเสียงเล็กน้อย

"ลัลน์ได้โปรดคนดี เปิดประตูให้พี่หน่อย" เสียงทุ้มอ้อนวอนขอหญิงสาวอย่างที่ไม่เคยทำกับใคร ความกลัวที่จะสูญเสียเธอไปทำให้เขาต้องแสดงอารมณ์มากกว่าที่เคยเป็น

"ไม่ออกไปนะ บอกให้ออกไปไง!"