ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 24

หลังจากกลับจากการพิจารณาคดี คิณณ์ก้าวเข้ามายังห้องพักผู้พิพากษา ภาพร่างผอมบางของลัลน์ที่นั่งอยู่ในห้องพิจารณาอยู่มุมหนึ่ง ท่าทางของเธอเรากับคนไร้วิญญาณสายตาที่เคยสดใสกลับมืดมนจนเขารู้สึกหน่วงใจ

ในตอนนั้นเขาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ รวบรวมความเย็นชาไว้เป็นเกราะกำบัง สายตามองผ่านเธอไปไม่หันไปมองใบหน้าอมทุกข์นั้น คิณณ์ปิดประตูห้องพักเบาๆ แล้วทรุดนั่งลงที่โต๊ะทำงานสองมือค้ำศีรษะอย่างใช้ความคิด

'สิ่งที่เราทำอยู่ในตอนนี้ มันถูกต้องแล้วใช่ไหม?' คำถามนั้นดังก้องอยู่ในหัวราวกับเขาถูกตรึงไว้ด้วยความรู้สึกผิดและอดีตที่ไม่เคยลบเลือนไปไหน ภาพของหญิงสาวในวันนี้เมื่อเขามองไปกลับสะท้อนภาพเงาของเขาในอดีต วันที่โลกทั้งใบของเขาพังทลายลงต่อหน้าต่อตา

 

...อดีตเมื่อ 7 ปีที่แล้ว…

ชายหนุ่มหล่อเหลาร่างกายสูงโปร่งคาดว่าคงสูงไม่ต่ำกว่า 185 เซนติเมตร เดินเข้าประตูคฤหาสน์หลังงานอันแสนคุ้นเคย รอยยิ้มบางเบาเปื้อนอยู่บนใบหน้าคมเข้มทว่าอ่อนเยาว์ของเขา ดวงตาสีดำสนิทเป็นประกายขณะที่ผิวเข้มสีน้ำผึ้งขับกับผมสีดำที่ถูกเซตมาเป็นอย่างดีทำให้หน้ามองยิ่งขึ้น ชุดสูทสีกรมท่าที่สวมใส่เข้ากับร่างสูงสามารถเสริมให้เขาดูภูมิฐานและสง่างามยากที่จะละสายตาได้ เขาคนนั้นไม่ใช่ใคร เขาคือคิณณ์ณภัทรในวัย 24 ปีนั่นเอง!

เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นกระเบื้องเป็นจังหวะอย่างมั่นคง เมื่อขายาวก้าวเข้าสู่ห้องรับแขกกลางบ้านดวงตาคมจับจ้องไปยังไอย์ลดามารดาของเขาที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ตรงโซฟาตัวเดียวกับวินตรัยบิดาของเขา คิณณ์สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปหาไอย์ลดาด้วยความมุ่งมั่น

ภายในใจเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง วันนี้เขาตั้งใจจะพูดคุยถึงอนาคตที่เขาวาดฝันไว้กับเม็ดทราย หวังว่าแม่ของเขาจะรักเม็ดทรายดังเช่นที่เขารักเธอ ถึงแม้การสนทนาอาจไม่ได้ราบรื่นอย่างที่หวังไว้ก็ตาม

"แม่ครับ" ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปกอดมารดาของตน

"อ้อนแม่แบบนี้ต้องการอะไรล่ะ ฮึ" ไอย์ลดามองไปหน้าหล่อเหลาของลูกชายอย่างเอ็นดู

"แกออกห่างจากเมียฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันตัดมือแกทิ้งแน่" วินตรัยต้องมองมือลูกชายตาลุกวาวราวกับมีไฟสุม

"พ่อนี่ลูกนะไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น" คิณณ์ขมวดคิ้วอดต่อว่าพ่อไม่ได้แต่ก็ยอมถอยตัวออกห่าง

"ใครที่ไม่ใช่ฉันห้ามแตะต้องทั้งหมด" เสียงเข้มเอ่ยบอกลูกชายของตนอย่างจริงจัง

"หยุดๆพอกันทั้งพ่อทั้งลูก แล้วลูกมีเรื่องอะไรจะคุยกับแม่ล่ะ" ไอย์ลดาต้องปวดหัวกับสองพ่อลูกคู่นี้ที่จ้องจะตีกันยังไม่มีใครยอมใคร ต้องเอ่ยปากห้ามปรามศึกน้ำลายพ่อลูกก่อนจะหันไปถามลูกชายคนโตยังอ่อนอยู่

"ผมอยากแต่งงานกับเม็ดทรายครับ แม่ช่วยไปคุยกับทางผู้ใหญ่ของนิสัยให้ผมหน่อยจะได้ไหมครับ" คิณณ์เอยด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น ดวงตาคมแน่วแน่ในคำพูดของตน

"เม็ดทรายแฟนเรานะหรือตาคิณณ์" ใบหน้าหวานที่เริ่มปรากฏริ้วรอยเล็กน้อยตามวัยถึงกับขมวดคิ้วมุ่นกับคำขอลูกชายตัวดีของเธอ

"ใช่ครับเม็ดทรายแฟนของผมเอง" ชายหนุ่มพยักหน้ารับด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

"คิณณ์ ลูกแน่ใจกับเธอคนนี้จริงๆหรอ อีกอย่างลูกเพิ่งรู้จักเธอคนนี้ได้มานานเองนะ ลูกจะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอเหมาะจะเป็นคู่ชีวิตของลูก" ไอย์ลดาถอนหายใจ ยิ้มจางๆเอ่ยโน้มน้าวลูกชายให้คิดดีๆเสียก่อน

"ผมมั่นใจในตัวเม็ดทราย เธอเป็นคนดีและเธอคือคนที่ใช่สำหรับผม" ชายหนุ่มเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ลูกพูดเป็นเด็กไปได้ แม่ว่าความสัมพันธ์ของลูกยังไม่พร้อมที่จะพัฒนาไปถึงขั้นแต่งงานหรอกนะ ค่อยๆดูใจกันไปก่อนก็ยังไม่สาย" ไอย์ลดายังคงคัดค้านลูกชายของตน เขาอยู่ในช่วงด่วนได้ใจหรือไม่ทันได้ไตร่ตรองให้ดีนัก

"แม่ ผมโตพอที่จะตัดสินใจในเรื่องนี้ได้แล้วนะ ผมมั่นใจในตัวของเม็ดทราย เวลาไม่ได้มีผลต่อความรักของเราหรอกนะครับแม่" เสียงเข้มอธิบายให้พ่อแม่ของตนฟัง

"ถ้าแกบอกว่าเวลามันใช่สิ่งสำคัญ ฉันก็มีข้อแม้ข้อเดียวในเมื่อแกรั้นมาเรียนนิติศาสตร์แทนที่จะมาเรียนบริหาร แกก็ต้องสอบผู้พิพากษาให้ได้ก่อนแล้วเรื่องแต่งงานค่อยมาคุยกัน" วินตรัยนั่งฟังสองแม่ลูกอยู่เงียบๆมาตลอด เอ่ยขึ้นยืมเงื่อนไขให้กับลูกชาย

"ใช่ลูก ถึงว่าใช้ช่วงเวลานี้ดูใจกันไปก่อน ยิ่งลูกสอบผ่านเร็วเท่าไหร่ลูกก็จะได้แต่งงานเร็วเท่านั้น" ๆอย์ลดารีบพยักหน้าเสริมสามี

คิณณ์ได้แต่ถอนหายใจทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับเงื่อนไขตามที่พ่อแม่เขากำหนดไว้ ก่อนจะลาพ่อแม่ของตนกลับคอนโดไป

ก่อนกลับคอนโดคิณณ์แวะซื้อของกินตั้งแต่จะเซอร์ไพรส์ให้เม็ดทราย ในตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะพักอยู่ที่บ้านแต่พอถูกพ่อแม่คัดค้าน เขาจึงตัดสินใจจะมาหาคนรักของตนดีกว่า

เมื่อเขาเปิดประตูห้องเข้าไปถึงกับชะงัก กินน้ำหอมแปลกๆในห้องเขา เสียงครวญครางดังตามด้วยเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นซึ่งดังออกมาจากภายในห้องของเขา หัวใจรู้สึกเจ็บแปลบพยายามหลอกตัวเองว่าไม่ได้เป็นอย่างที่ตนคิด

"อ๊าส์ๆ แดนแรงอีก อิ๊ส์ ทรายเสียวมากแดน" เม็ดทรายซึ่งกำลังขึ้นขย่มขี่แดนอย่างเร่าร้อน ใบหน้าสวยหวานบิดเบี้ยวไปตามแรงอารมณ์ ร่อนเอวใส่เอ็นร้อนอย่างเมามัน แดนก็ไม่น้อยหน้าจับยึดสะโพกขายของเม็ดทรายไว้มั่น เอ็นร้อนแทงสวนเข้าออกจนหญิงสาวจุกร่างกระตุกกรีดร้องอย่างเสียวซ่าน

"อ๊าส์ เบาๆแดน อิ๊ส์ จุกๆ"

"ทรายขมิบอีก แบบนั้นล่ะ ฮึมม" แดนออกเสียงสั่งเสียงคำรามดังขึ้นในลำคอ ผลักหญิงสาวลงบนเตียงสลับตำแหน่ง โพรงหวานขมิบตอนรัดเขาแน่น สะโพกสอบซัดโหมกระหน่ำใส่ร่องสวาทราวกับตอกเสาเข็ม กล้ามเนื้อเกร็งแน่นมือขยำเต้านมสวยในมืออย่างแรงระบายอารมณ์ความเสียวซ่าน ริมฝีปากโฉมเข้ามาประกบจูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่มราวกับโลกนี้มีเพียงสองเรา

ชายหนุ่มเปิดประตูห้องนอนยังแผ่วเบา แต่ภาพตรงหน้าทำให้เขารู้สึกแตกสลาย ภาพของเม็ดทรายที่กำลังนั่งควบขี่บนตัวแดน เสียงครวญครางที่เรียกแดนอย่างเร่าร้อน แทรกผ่านอากาศเข้ามาเหมือนมีดกรีดลงบนกลางใจ

ร่างกายของเขาแข็งทื่อรู้สึกเหมือนร่างกายกลายเป็นหิน ทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ถ้าแฟนสาวที่เขารักและเพื่อนสนิทที่เขาไว้ใจที่สุดกำลังทรยศเขาเช่นนี้ ทำให้ความโกรธและความเจ็บปวดประทุขึ้นมาพร้อมกัน คิณณ์ยืนมองอยู่ไม่กี่วินาทีแต่ทุกวินาทีที่ผ่านไปนั้นกลับยาวนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์สำหรับเขา

ปัง!

"พวกมึงเอากันจนพอใจหรือยัง!!!" เสียงผรุสวาทคนด่าดังสนั่นจนชายหญิงในห้องสะดุ้ง คิณณ์ที่ยืนมองอยู่ตรงหน้าประตูตะโกนด้วยน้ำเสียงสั่น ความรู้สึกโกรธอัดแน่นจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่

เสียงชายหนุ่มเจ้าของห้องนอนดังสถานในห้อง ร่างของแดนที่ยังคงกอดเม็ดทรายเอาไว้บนเตียงถึงกับชะงัก ดวงตาของทั้งสองเบิกโพลงด้วยความตกใจที่ถูกจับได้ในสถานการณ์เช่นนี้ เม็ดทรายรีบคว้าผ้าห่มมาคุมร่างกายที่เปลือยเปล่า ดวงตาเชียวเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเสียใจในขณะที่พยายามเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง

"คิณณ์..." เม็ดทรายเสียงสั่นพยายามอธิบายแต่ถูกเสียงของแฟนหนุ่มตัดบท

"ไม่ต้องพูด! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น" เขาชี้หน้าใส่เม็ดทราย น้ำเสียงสั่นระริกทั้งความเจ็บปวดและความโกรธที่โหมกระหน่ำเข้ามาจนไม่อาจสะกดไว้ได้อีก

"ทั้งๆที่กูเชื่อใจมึงทั้งคู่ แต่พวกมึงกลับทำแบบนี้กับกูงั้นเรอะ!"

"มึงใจเย็นก่อนคิณณ์ มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด" แดนที่นั่งอยู่ข้างเม็ดทรายเริ่มลุกขึ้นมาอธิบายอย่างระมัดระวัง

"ไม่ใช่แบบที่กูคิด? แล้วที่กูเห็นพวกมึงเอากันต่อหน้าต่อตากูอยู่มึงจะบอกว่าหมามันเอากันในห้องกูรึไง" คิณณ์แค่นเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา

"คิณณ์ฟังเราก่อนนะ" เม็ดทรายนั่งร้องไห้ลุกขึ้นมาคว้ามือคิณณ์ไว้ แต่ชายหนุ่มกับสะบัดมือทิ้งสายตาเจ็บปวดมองยังร่างบางอย่างรังเกียจ

"ไม่ต้องมาแตะต้องตัวกู! ไอ้แดนมันหักหลังกูกูยังไม่เสียใจเท่าที่มึงทำด้วยซ้ำ มันเป็นคนอื่นแต่มันเป็นเพื่อนกู! เพื่อนที่กูสนิทด้วยมากที่สุดแต่มึงทำแบบนี้กับกูได้ไงวะ" ชายหนุ่มระเบิดอารมณ์ใส่หน้าของแดนอย่างหมดความอดทน

"กูก็รักเม็ดทรายเหมือนกับมึงหรือเปล่าวะ กูรักเธอมาตั้งแต่ปี 1 แล้วด้วยซ้ำ แต่มึงกลับมาแย่งเม็ดทรายไปจากกู" แดนที่ตอนนี้เลือดขึ้นหน้าลุกขึ้นไปกระชากคอเสื้อคิณณ์

ผลั๊วะ! กรี๊ดดดด เสียงกำปั้นหนักชกเข้าใบหน้าหล่อเหลาของแดนไม่ยั้ง เสียงกรีดร้องของเม็ดทรายตกใจอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อใช้ร่างกำยำสองคนต่อยกันไม่ยั้ง

"มึงอยากได้มันนะก็เชิญเรามันไปเลย เวลาตั้ง 4 ปีมึงไม่เคยคิดที่จะเอามันเพราะกูคบกับมันมึงก็เสือกอยากได้ขึ้นมาทันที" คิณณ์ผลักแดนล้มลงไปกองกับพื้น

เม็ดทรายวิ่งโผเข้าไปกอดแดนอย่างเป็นห่วง ชายหนุ่มเลือกมองภาพตรงหน้าคนทั้งสองคนที่เขาเคยรักและไว้ใจมากที่สุดกลับทรยศกันอย่างเลือดเย็น ความขมขื่นในหัวใจทำให้เขาตัดสินใจหันหลังเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองอีก น้ำตาอุ่นไหลรินลงมาตามแก้มพร้อมกับเสียงหัวใจที่เหมือนจะแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ทุกก้าวที่เดินไปหนักอึ้งจนเขาไม่แน่ใจว่าจะพาตัวเองไปต่อได้ไกลแค่ไหน

...ความรักที่เคยคิดว่ามั่นคงกลับกลายเป็นเพียงภาพลวงตาที่พังทลายลงในพริบตาเดียว...