ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 23

ดวงตากลมโตแดงช้ำกวาดสายตาไปตามโถงทางเดิน ก่อนจะพบกับบุคคลที่เธอคะนึงหากำลังยืนสนทนากับบุคคลที่เธอไม่รู้จัก ราวกับภาพหลอนใต้จิตสำนึก ร่างกายหยุดชะงักแข็งทื่อหัวใจเหมือนถูกบีบรัดเอกสารในมือเริ่มสั่นเล็กน้อย หญิงสาวพยายามควบคุมสติกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นความรู้สึกที่กำลังจะทะลักออกมา คาดหวังว่าภาพที่เธอเห็นอาจเป็นภาพหลอนของเธอ แต่ภายในใจลึกๆนั้นกลับภาวนาขอให้เป็นเขา

"อ้าว นกเป็นไงมาคดีอะไรวันนี้" บุคคลที่กำลังยืนสนทนากับคิณณ์หันมาเอ่ยทักทายกับเนตรนภาอยากสนิทสนม

"ท่านคิณณ์สวัสดีค่ะ มาคดีแบงค์เหมือนเดิมค่ะพี่วัลลภ ไม่ได้เจอกันนานเลยสบายดีนะคะ" เนตรนภาเดินตรงเข้ามาทักทายคิณณ์ก่อนจะเอ่ยตอบวัลลภพร้อมรอยยิ้มสดใส

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ ทำท่าทีเป็นปกติยกมือไหว้สวัสดีวัลลภ ก่อนจะหันไปสวัสดีเขาโดยท่าทีเย็นชา

ชายหนุ่มพยักหน้ารับเล็กน้อย แต่สายตาคมกลับจดจ้องอยู่ที่ร่างบางที่เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกด้วยสายตาที่ลัลน์อ่านไม่ออก หลังจากทักทายกันเสร็จหญิงสาวก้มหน้าก้มตาเดินตามเนตรนภาไปโดยไม่หันกลับไปมองผู้พิพากษาหนุ่มอีก ทุกย่างก้าวของเธอที่เดินไปนั้นหนักจนแทบก้าวขาไม่ออก ความรู้สึกเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ภายใน

คิณณ์มองตามแผ่นหลังบางของเธอที่ค่อยๆหายลับไปในฝูงชน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน เขาอยากจะพูดกับสาวน้อยคนนั้นแต่ดูเหมือนว่าคำพูดทั้งหมดจะติดอยู่ในลำคอหนาจนไม่สามารถที่จะเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้

"ลัลน์เดี๋ยวช่วยพี่ดูเอกสารหน่อย แล้วนั่งรออยู่ที่บัลลังก์นี้ยื่นเอกสารก่อน เดี๋ยวพี่ไปรออยู่ที่บัลลังก์ 3 เสร็จแล้วค่อยตามพี่มานะ" เสียงของเนตรนภาทลายความคิดของเธอกลับมาโฟกัสเรื่องงาน ก่อนจะต้องหนักใจที่จะต้องไปยังห้องพิจารณา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกไม่อยากเข้าห้องพิจารณาอีกเลย

"เอ่อได้ค่ะพี่นก" ลัลน์ตอบรับเสียงค่อยยังไม่มั่นคง

ในเวลานี้เธอคงได้จัดเตรียมใจพร้อมเผชิญหน้ากับความจริงอันแสนเจ็บปวดที่เธอพยายามหลีกหนีตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์มานี้ แต่ก็ไม่อาจลบความคิดในแง่ลบออกไปจากสมองได้เลย

ลัลน์รู้สึกแน่นหน้าอกหายใจไม่ออกราวกับถูกอะไรมาทีบอก ความรู้สึกหนักขึ้นยากจะระบายให้ใครฟังได้ น้ำตาพลันคลอเบ้าเมื่อนึกถึงชายหนุ่มที่มาหลอกแล้วทิ้งเธอไป เธอไม่อาจทำใจยอมรับกับการกระทำของเขาได้ จะไปเรียกร้องกับใครได้ในเมื่อตัวเธอโง่ยินยอมพร้อมใจให้เขาเอง

เมื่อจัดการกับธุระเสร็จ ลัลน์จึงเดินไม่หยุดอยู่หน้าห้องพิจารณาคดีที่ 3 หญิงสาวสูบลมหายใจเข้าลึกๆยังทำใจก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปเพื่อเผชิญหน้ากับเขา ภายในห้องพิจารณายังคงกลิ่นอายความรู้สึกกดดันเช่นเคย เสียงพูดของณรงค์ดังขึ้นอย่างหนักแน่นทว่าเป็นกันเองคล้ายบรรยากาศอึมครึมในห้องไปได้บ้าง

แต่ทว่าสำหรับลัลน์ในตอนนี้ทุกคำพูดของณรงค์เจริญหายไปจากโสดประสาทของเธอ เมื่อเธอก้าวเข้าสู่ห้องพิจารณาและคนใจร้ายนั่งอยู่บนบัลลังก์ข้างๆณรงค์ หัวใจของเธอฉันรักตัวร่างกายแข็งค้างรู้สึกอึดอัดไม่รู้จะต้องทำตัวเช่นไหนกับสถานการณ์นี้ เจษฎาซึ่งไม่รู้ว่ามาจากที่ใดและบ่าเธอเบาๆก่อนจะพาเธอไปนั่งเก้าอี้ทางด้านหลังห้อง

ในจังหวะที่เธอเงยหน้าก็พบกับสายตาของคิณณ์ที่มองลงมายังด้านล่างด้วยท่าทีเย็นชาและเคร่งขรึมไม่ต่างไปจากทุกครั้งที่เธอเคยเห็น แต่ในคราวนี้ความเงียบขรึมของเขากลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความเจ็บปวด

หญิงสาวมิ้มริมฝีปากแน่น พยายามไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาแต่ในใจลึกๆแล้วเธอยังคงไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงถอยห่างไปจากเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทำเหมือนกับว่าค่ำคืนที่พวกเขาเคยใกล้ชิดกันไม่มีความหมาย เหมือนทุกอย่างเลยคืนนั้นไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเขา ราวกับว่าเธอเป็นคนแปลกหน้าในสายตาของเขา เมื่อสายตาคมไม่ชายตามาทางเธอแม้แต่น้อยทำเหมือนกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ของเรา

'ทำไมเขาถึงทำแบบนี้?' ความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวเหมือนกับเงาตามตัวที่เธอไม่อาจหลีกหนีพ้น เขาคงเข้ามาใกล้เพราะความต้องการชั่วคราวและหลังจากนั้นก็ทิ้งเธอไปเหมือนกับที่เคยทำกับผู้หญิงคนอื่นอย่างนั้นหรือ

ในระหว่างการพิจารณาคดีลัลน์ต้องพยายามเก็บอารมณ์ทุกครั้งที่คิณณ์สงสายตาผ่านเธอไป สายตาที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ เธอต้องพยายามควบคุมความรู้สึกห้ามใจไม่ให้เหลือบตามองไปที่เขาแต่ก็ห้ามไม่ได้ เธอเห็นเพียงใบหน้าที่ไร้อารมณ์ น้ำเสียงเย็นชาที่ในตอนนี้ไม่คุ้นเคยยิ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเหมือนหัวใจถูกบีบรัดไว้แน่นโดยโซ่พันธะความรู้สึกของเธอ

ทันทีที่การพิจารณาคดีในส่วนของคิณณ์สิ้นสุดลง ชายหนุ่มลุกขึ้นจากบัลลังก์โดยไม่หันกลับมามองเธอ ขายาวก้าวเดินออกไปอย่างเงียบงัน ทิ้งให้เธอจมอยู่กับความรู้สึกที่ตัดเขาไม่ขาดและคำถามที่ยังคงไม่ได้รับคำตอบ ลัลน์จ้องมองแผ่นหลังกว้างของเขาที่ค่อยๆลับหายไปเหลือไว้เพียงความรู้สึกเจ็บแปลบที่ยากจะลืม

หลังจากการพิจารณาคดีจบลง หญิงสาวรู้สึกเหมือนทุกอย่างในห้องพิจารณาเริ่มหมุนรอบตัวเธอเร็วเกินกว่าที่จะตามทัน สายตาของคิณณ์พี่ไม่เคยหันกลับมามองเธออีกเลยทำให้หัวใจเจ็บช้ำ เหมือนกับว่าชายหนุ่มกำลังเดินห่างออกไปจากเธออย่างช้าๆ ในขณะที่เธอทำได้เพียงแค่ยืนมองด้วยความรู้สึกอึดอัดและสูญเสีย

'สุดท้ายเขาคงมองเธอเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งในยามเหงาเท่านั้น' มือเล็กจัดเอกสารสำนวนไว้แน่นพยายามควบคุมสติไม่ให้ตัวเองอ่อนแอ แต่ความเจ็บปวดภายในอกกับท่วมท้นจนทำให้หัวใจของเธอจะขาดรอนๆ ความเย็นชาและไร้อารมณ์ของเขาทำให้เธอไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นนั้นแท้จริงแล้วคือความฝันหรือความจริงกันแน่

ในขณะที่ลัลน์เดินออกจากห้องพิจารณาน้ำตาของเธอเริ่มไหลรินลงมาอีกครั้ง แม้จะพยายามข่มมันไว้อย่างสุดความสามารถก็ตามแต่มันก็ไม่อาจหยุดความเจ็บปวดภายในใจของเธอไปได้

"ลัลน์ไหวหรือเปล่าทำไมตาแดงๆล่ะ กลับไปพักผ่อนไหม" เนตรนภาพับชุดกุ๋ยเสร็จหันกลับมาพบกับใบหน้าหญิงสาวแดงก่ำขอบตาชื้นแฉะแวววาวไปด้วยหยาดน้ำตา

"หนูปวดหัวนิดหน่อยค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก" เสียงแหบพร่าเอ่ยตอบเนตรนภาไม่ให้เป็นห่วงกันมากนัก

"ผมว่ารีบกลับออฟฟิศกันก่อนเถอะครับพี่นก อากาศยิ่งร้อนๆอยู่เดี๋ยวลัลน์จะเป็นลมไปเสียก่อน" เจษฎาเอ่ยขัดจังหวะเนตรนภาไม่ให้เซ้าซี้ถามอาการอะไรหญิงสาวอีก

"ไปๆ ลัลน์เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้วไปก่อน" เนตรนภาหันมาดันหลังจ้างมาให้เดินไปด้วยกัน

ในตอนนี้สมองเธอไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว หญิงสาวรู้สึกถึงได้เพียงแต่ความอ้างว้างที่เหมือนตัวเธอถูกทิ้งไว้ในท่ามกลางความมืดแต่เพียงลำพัง ร่างกายเธอเริ่มรู้สึกอ่อนล้าราวกับว่าแรงทั้งหมดที่มีถูกซูบใช้ไปจนหมดสิ้นในห้องพิจารณาคดีแล้ว ความเหนื่อยล้าทางจิตใจเริ่มทวีคูณ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเหมือนกับว่าเธอพยายามจะยืนหยัดด้วยลำแข้งของตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เมื่อเผชิญกับความเจ็บปวดที่เขาเป็นคนหยิบยื่นให้แก่เธอ

หญิงสาวสูบลมราวกับดอกไม้ที่แห้งเหี่ยวถูกทิ้งอยู่กลางถนนไม่สามารถที่จะฟื้นตัวจากความรู้สึกที่สูญเสียไปได้ เธอรู้สึกเหมือนคนที่เคยมีความหวังความมั่นใจในตัวเองกลับซึมเศร้าและท้อแท้ เธอไม่สามารถหาคำตอบได้เลยว่าเพราะเหตุใดชายหนุ่มจึงทำให้เธอรู้สึกเป็นคนไร้ค่าคนหนึ่งที่ไม่มีความสำคัญมากพอที่จะต้องมานั่งรับผิดชอบอะไรกับคนอย่างเธอ

เจษฎาเห็นท่าทางของลัลน์สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่เธอกำลังเผชิญ เขาไม่อาจพูดอะไรได้มากเพราะรู้ดีว่าไม่สามารถช่วยอะไรได้ ทางหนึ่งก็เพื่อนอีกทางหนึ่งก็น้องสาว เพื่อนเขาเองก็ยังใจโลเลไม่อาจตัดสินใจอะไรได้ ส่วนทางนี้ดูทรงท่าจะไปต่อไม่ไหว เขาคนกลางคนทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากอยู่เคียงข้างคนทั้งสอง ก่อนจะเดินตามหลังหญิงสาวทั้งสองคนไปยังลานจอดรถเพื่อกลับสำนักงาน

เมื่อมาถึงสำนักงานลัลน์เปิดโน้ตบุ๊คจัดการเอกสารบนโต๊ะทำตัวให้วุ่นวายไม่คิดถึงคนใจร้ายที่ไม่ชายตามองเธอจนเวลาล่วงเลยเข้าสู่เย็นย่ำ ทุกคนในสำนักงานต่างทยอยกลับบ้านกันหมดแล้วหรือเพียงเธอและเจษฎาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

"นี่ค่ะคำแถลงขอปิดหมายกับสำนวนคำฟ้องหนูวางไว้ตรงนี้นะคะ"

"อืมขอบใจมาก เย็นมากเลยเดี๋ยวพี่ไปส่ง"เจษฎาเงยหน้าจากไอแพดก่อนจะเอ่ยปากชวนหญิงสาว

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับเองได้" ลัลน์ปฏิเสธเจษฎาอย่างเกรงใจ

"พี่มีเรื่องจะคุยด้วยรีบเก็บของกลับกันเถอะ" หญิงสาวได้แต่พยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจแต่เธอก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะปฏิเสธเขาได้ อีกอย่างเจษฎามีเนื่องจากคุยกับเธออีก

ระหว่างทางในรถบรรยากาศเงียบงัน เจษฎาหันมามองเธอชั่วครู่ก่อนเปิดปากพูดคุย

"ลัลน์ พี่ขอถามอีกครั้งนะว่าเธอกับไอ้คิณณ์เป็นอะไรกัน?" คำถามนั้นเหมือนมีดแทงเข้ากลางใจของเธอ หญิงสาวได้แต่นั่งเงียบคบลืมใส่ปากแน่นพยายามกลั้นน้ำตาที่คลอเบ้าไว้

"พี่กับไอ้คิณณ์เป็นเพื่อนเรียนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว"

"คะ ว่ายังไงนะคะ" หญิงสาวตาเบิกโพลงกับความจริง ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกว่าทั้งสองคงรู้จักกัน อาจสนิทในฐานะคนทำงานด้วยกัน แต่เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าทั้งสองคนจะเป็นเพื่อนกันแบบนี้

"พี่รู้นะว่าตอนนี้เธอรู้สึกยังไง แต่พี่อยากให้เธอรู้ถึงสาเหตุที่มันเป็นแบบนี้" เจษฎาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อเห็นเด็กสาวข้างกายไม่คัดทานอะไรจึงเริ่มเล่าถึงอดีตของคิณณ์

"เมื่อก่อนน่ะไอ้คิณณ์มันก็ไม่ได้ยินชาขนาดนี้หรอก ถึงมันจะเป็นคนเงียบๆ พูดน้อย แต่ทุกอย่างมันกลับแย่ลงเมื่อมันถูกหักหลัง แต่ก่อนในแก๊งพี่มีกันอยู่ 3 คน มีพี่ ไอ้คิณณ์และก็แดนพวกพี่สนิทกันมากไปไหนไปกันตัวติดกันตลอด ยิ่งการเป็นเพื่อนสนิทของมันตั้งแต่สมัยประถมก่อนจะรู้จักพี่ด้วยซ้ำ พวกพี่ก็ใช้ชีวิตเป็นรายงานปกติดีจนกระทั่งไอ้คิณณ์มันคบกับเม็ดทรายเด็กดีที่เรียนมาด้วยกันนี่แหละ แต่เพิ่งมาคบกันตอนเรียนจบมหาลัยทั้งสองรักกันมากถึงขนาดที่ว่าวางแผนใช้ชีวิตร่วมกัน พี่ก็ไม่รู้นะว่ามันหลงอะไรของมันแต่เวลาปีหนึ่งที่มันคบกับเม็ดทรายมันจริงจังถึงขั้นวาดวันอนาคตไปพูดคุยกับแม่ตัวเอง เอาแม่มันไม่คัดค้านอะไรหรือคัดค้านไม่ได้หรือเปล่าพี่ก็ไม่รู้ มันก็รีบไปหาเม็ดทรายที่ห้องเพื่อไปพูดคุยว่าจะขอหมั้นไว้ก่อน แต่เมื่อมันเปิดประตูห้องเข้าไปมันกลับเจอเม็ดทรายกับแดดเพื่อนสนิทที่มันไว้ใจมากที่สุดกำลังมีอะไรกันในห้องของมันเอง

หลังจากวันนั้นไอ้คิณณ์มันก็กลายเป็นคนเย็นชาไม่เปิดรับใครเข้ามาทั้งนั้น กีดกันทุกคนออกจากชีวิตในทุกความสัมพันธ์ มันเสียสูญไปหนึ่งปีเต็มๆเลยนะ ตอนนั้นอยู่ในช่วงสอบเนฯ สอบป.โทด้วย ความจริงทุกอย่างแล้วมานั่งกินเหล้าเป็นน้ำทุกวัน กว่ามันจะกลับมาเป็นผู้เป็นคนได้ก็ 1 ปีเต็มๆ" เจษฎาหยุดพูดก่อนจะหันมาหาหญิงสาวที่ตอนนี้แววตาสั่นไหวไปตามอารมณ์

"ที่พี่จะบอกเราก็คือมันรู้สึกเจ็บปวดกับเหตุการณ์ครั้งนี้มาก มันไม่ใช่แค่เรื่องโดนหักหลังเท่านั้น แต่มันคือการที่คนที่เขาเชื่อใจมากที่สุดสองคนรวมหัวกันทำร้ายมัน"

ลัลน์ฟังเงียบๆน้ำตาที่พยายามกลั้นมาตลอดไหลออกมาเป็นทำนบแตก เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขาจะมีเหตุการณ์ฝังใจแบบนี้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ควรมาทำกับเธอแบบนี้ไม่ใช่หรือ?

"ลัลน์เข้าใจนะคะว่าเขาคนนั้นเจ็บปวดฝังลึกกับเหตุการณ์นั้นมากแค่ไหน ภาพที่คนรักตัวเองมีอะไรกับคนอื่นต่อหน้าต่อตามันเป็นอะไรที่เจ็บเกินกว่าจะรับไหวก็จริง แล้วยิ่งคนคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทด้วยแล้วคงทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม แล้วยังไงล่ะคะ ความรู้สึกของใครก็ควรรับผิดชอบความรู้สึกของตัวเองไปสิ ไม่ใช่หน้าที่ใครที่จะต้องมารักษาให้ ถ้าตัวเขาไม่พร้อมเปิดใจจะมีใครก็ไม่ควรดึงหนูเข้ามาในความสัมพันธ์นี้" หญิงสาวร้องไห้หนักอยู่ยิ่งกว่าเดิม การที่ตัวเขาถูกคนอื่นทำร้ายมาย่อมไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำร้ายคนอื่นได้เช่นเดียวกัน

เจษฎาได้แต่อึ้งกับคำพูดของลัลน์ เขารู้ว่าสิ่งที่เพื่อนเขาทำก็ไม่ถูกที่เดิมสาวน้อยคนนี้เข้าไปในความสัมพันธ์ แล้วก็รู้สึกกับเธอมากขึ้นกลับกลายเป็นความกลัวชิ่งหนีไปจากหญิงสาวทิ้งให้เธออยู่เพียงลำพัง

เมื่อถึงหอพักลัลน์เอยขอตัวลาก่อนจะเปิดประตูรถโดยไม่หันกลับมามอง ฉีดให้เจษฎานั่งอยู่ในรถพร้อมกับคำถามที่วนเวียนในหัวเขาว่าควรทำอะไรต่อไปเพื่อช่วยเพื่อนกับน้องสาวที่น่าสงสารคนนี้ดี