ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 22

ครืด ครืด ครืด

เสียงข้อความสั่นรัวบนโต๊ะทำงานภายในห้องพักผู้พิพากษาดึงความสนใจของคิณณ์จากกองเอกสารที่เขาพยายามจดจ่ออยู่ เขาเองก็ไม่มีสติที่จะทำงานเช่นเดียวกัน ดวงตาคมกริบเหลือบมองโทรศัพท์อย่างลังเลกลัวว่าจะเป็นคนที่เขาคะนึงหาเป็นคนส่งมาแล้วเขาจะตัดใจออกห่างจากเธอไม่ได้ ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

บนหน้าจอปรากฏขึ้น "Jed7" เจษฎาเพื่อนสนิทที่เหลือเพียงคนเดียวของเขา คิณณ์กดเปิดข้อความปรากฏว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินหันหลังเข้าไปในหอพักอันแสนคุ้นเคย ร่างกายที่ดูซูบผอมลงแทบจะพยุงตัวเองไม่ไหว ข้อความถัดมาเป็นวีดีโอสั้นๆเผื่อให้เห็นในช่วงวินาทีที่เธอโดนโซซัดโซเซอย่างน่าสงสาร คิณณ์มองคลิปนั้นด้วยหัวใจสั่นระรัวความรู้สึกเหมือนถูกบางอย่างบีบัดหัวใจจนหายใจไม่ออก

Jed7: เด็กมึงดูท่าอาการหนัก รีบจัดการความรู้สึกของตัวเองก่อนที่จะสายไป

คิณณ์ทำโทรศัพท์จนฝ่ามือหนาขาวซีดไร้สีเลือด คิ้วขมวดเป็นปมดวงตาคมฉายแววสับสนจับจ้องข้อความนั้นอยู่นาน เป็นเวลานานกว่าเขาจะตัดสินใจวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ ภาพของลัลน์ยังคงวนเวียนอยู่ในสมองเขาซ้ำไปซ้ำมา เสียงหวานของเธอยังคงดังกึกก้องอยู่ในความทรงจำ ทั้งเสียงหัวเราะของเธอในวันที่สดใสและเสียงสะอื้นที่เขาไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองเป็นคนทำให้เธอร้องไห้

ชายหนุ่มเงยหน้ามองนาฬิกา เข็มนาฬิกาบอกเวลายังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆแต่เขานั้นกลับยังนั่งอยู่ที่เดิม สับสนว่าตนเองควรทำเช่นไรดี หากเขาไปหาเธอในตอนนี้เท่ากับเขายอมรับว่าความรู้สึกที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดเลยจริง สิ่งนั้นคือสิ่งที่เขากลัวที่สุดเพราะมันหมายถึงการยอมให้ใครเข้ามาในชีวิตอีกครั้งหลังจากที่เขาเสียสูญไปในเรื่องของความรัก

คิณณ์ถอนหายใจหนักหน่วงยามไม่รู้จะทำเช่นไรดี เขายังไม่ตัดสินใจในวันนี้ขอเวลาอยู่คนเดียวคิดไตร่ตรองอนาคตเสียก่อน แต่ในใจลึกๆเสียงหนึ่งกำลังกระซิบเตือนว่าหากเขาปล่อยให้โอกาสนี้ผ่านไปอาจจะสายเกินแก้จริงๆ

ภายในห้องพักเล็กๆที่เงียบสงัด ลัลน์นั่งอยู่หน้าจานข้าวที่เจษฎาซื้อมาพร้อมกับยาที่วางอยู่ข้างๆ สายตาหวานแดงช้ำจับจ้องมองอาหารตรงหน้าอย่างเลื่อนลอยก่อนจะฝืนตักข้าวข้าวเปล่า แต่ละคำที่เกินลงไปช่างบาดคอเธอยิ่งนัก แต่ก็ฝืนทนบังคับตัวเองให้มีชีวิตต่อไป ทั้งที่ในใจของเธอสุดจะฝืนทนอยากปล่อยทุกอย่างให้จบลงตรงนี้

เมื่อจัดการข้าวเข้าปากได้ไม่กี่คำลัลน์หยิบยาขึ้นมากินก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียง หวังว่าความเหนื่อยล้าจะช่วยให้เธอหลับได้ง่ายขึ้น แต่เมื่อหลับตาลงภาพของคิณณ์ที่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นกลับตามมาหลอกหลอนเธอ

ยามหลับตาภาพรอยยิ้มของเขาที่เคยมอบให้เธอบัดนี้กับมอบให้คนอื่นเสียแล้ว เสียงกระซิบที่ข้างหูเธอช่างอบอุ่นอ่อนหวานกลับดังขึ้นในหัวเธอไม่หยุดยิ่งทำให้หัวใจเธอเจ็บปวดร้าวราน หญิงสาวพลิกตัวไปมาน้ำตาไหลอาบแก้มก่อนหยดลงบนหมอนเป็นดวงๆ

ทุกค่ำคืนในสัปดาห์นั้นราวกับนรกบนดินของเธอที่ต้องต่อสู้กับตัวเองอยู่เพียงลำพัง ไม่กี่วันต่อมาหนูนาเดินทางหอผ้ามานอนกับเพื่อนรักที่อาการดูเหมือนจะไม่สู้ดี คอยอยู่เป็นเพื่อนคุยไม่ให้เธอคิดฟุ้งซ่านโดยมีอาร์มทำหน้าที่หาข้าวให้เธอทั้งสองในเวลาว่าง

ภายในห้องนอนของลัลน์ หนูนานั่งก่อนเขารอบนโซฟาเธอมองนาฬิกาแล้วถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่อาจทราบได้ สายตาจดจ้องประตูห้องรอใครบางคนเปิดเข้ามา

"ใจเย็นนะหนูนาเดี๋ยวอาร์มก็มา" ลัลน์ที่เอนตัวนอนอยู่บนเตียงอดยิ้มกับท่าทางหนูนาไม่ได้ถึงแม้ในตอนนี้เธอจะเศร้ามากก็ตาม

"ยืนไม่ไหวแล้วลัลน์ หนูนาหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว!" หนูนาพูดเสียงดังแต่ทว่าในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความขี้เล่น

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น หนูนารีบกระโดดลงโซฟาผวาตัวขึ้นไปเปิดประตูทันที พบกับอาร์มที่กำลังยืนหอบเล็กน้อยพร้อมกับถุงอาหารเต็มมือ

"มาช้าขนาดนี้หมาล่าของฉันกลายเป็นหมาแห้งหมดแล้วมั้ง!" หนูนาทำหน้าทำตาวีนใส่ชายหนุ่มยังไม่จริงจังอะไร

"อืมโทษทีรถติดนิดหน่อย แต่มาล่าอร่อยๆมาเสิร์ฟแล้วนะ" อาร์มยิ้มแหยๆรู้สึกผิดที่ทำให้หนูนาหิ้วท้องรอเขานาน

"รถติดก็บอกกันสิเล่นหายไปเลยจะได้ไม่นั่งหิ้วท้องรอ จนคนรอกินหมาล่าจะกลายเป็นหมาแทนอยู่แล้ว" หนูนาหน้าบึ้งบนกระแปดกระแปดแต่ก็ยอมรับถุงหมาล่าทั่งจากมืออาร์มมาวางไว้บนโต๊ะ

"ครับๆ ครั้งหน้าจะโทรบอก แต่ตอนนี้รีบกินกันก่อนเถอะจากหมาจะกลายเป็นช้างตกมันแทน" อาร์มหยอดกลับยังสื่อความหมายพร้อมเสียงหัวเราะ

"นี่แกหลอกด่าฉันว่าอ้วนเป็นช้างหรอกหรอ" หนูนาเสียงเขียวใสอาร์มกับคำพูดหรอกด่าของเขา

บรรยากาศภายในห้องสนุกสนานเสียงทะเลาะกันกับหนูนาคลายความตึงเครียด ทั้งสามคนร่วมกันกินหมาล่าทั่งไปพูดคุยไป แม้ลัลน์จะยังดูซึมๆไร้ชีวิตชีวาแต่ความอบอุ่นของเพื่อนสนิทและความขี้เล่นของอาร์มทำให้เธอยิ้มได้เล็กน้อย ทำให้มีความสุขกับการกินครั้งนี้จึงทำให้เธอทานได้มากยิ่งขึ้น

หลังจากจัดการหมาล่าทั่งจนหมดหมด ทั้งสามคนต่างนั่งจับเข่าพูดไว้กันเรื่องฝึกงาน เรื่องขำขันในอดีตที่เคยผิดพลาดต่างเผ่ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร พอมีแต่เจ้าของห้องที่ยิ้มรับน้อยๆกับบทสนทนาทั้งสองแทน บรรยากาศอบอุ่นผ่อนคลายจนเวลาไหลผ่านไปยังรวดเร็ว

"โห 4 ทุ่มกว่าแล้วหรอเนี่ยไวจัง พรุ่งนี้จะต้องตื่นแต่เช้าไปฝึกงานอีกแล้ว" หนูนาเอ่ยปากบ่นอย่างเสียดายที่ได้ใช้เวลาร่วมกันในแต่ละวันน้อยเกินไป

"หนูนาจะกลับคอนโดใช่ไหมวันนี้" ลัลน์เอ่ยปากถามเมื่อเห็นเพื่อนสาวพูดไปเปรยๆกับเธอเมื่อหลายวันก่อน

"กลับสิ แต่ยังไม่ทันได้เตรียมของสำหรับวันพรุ่งนี้เลยมัวแต่ปลุกตัวอยู่กับลัลน์ แต่ว่าอาร์มพวกนี้อย่าลืมมารับฉันด้วยนะ ห้ามลืมเด็ดขาดถ้าลืมเลิกคบด้วย!" หนูนาเอ่ยตอบลัลน์ก่อนจะหันไปย้ำเตือนอาร์ม

"ครับๆคุณหนูนาจะมารับให้ตรงเวลาเลย" อาร์มรับคำพร้อมยิ้มอย่างเอ็นดูในตัวเพื่อนสาวคนสนิทที่เขาคิดไม่ซื่อ

"ลัลน์แล้วพรุ่งนี้จะไปฝึกงานสภาพนี้จริงๆเหรอ" สายตาเป็นห่วงจับจ้องมายังลัลน์ที่บัดนี้สู้ผอมเสียยิ่งกว่าตอนอกหักกับไอ้พี่มาร์คนั่นอีก ผิวขาวที่ปกติขาวผ่องตอนนี้กลับกลายเป็นซีดจนน่ากลัวจะเป็นโรค

"อื้อ ลัลน์หายป่วยแล้วหยุดบ่อยไม่ดีก็เกรงใจที่ฝึกงาน"

"เดินทางระวังๆล่ะ เรากับอาร์มไปก่อนนะฝันดีนะคะคุณหญิง จุ๊บ!" หนูนาเอ่ยอย่างเป็นห่วงแต่ติดเล่นเสียมากกว่า หันมาหอมแก้มลัลน์ก่อนจะรีบวิ่งออกนอกประตูไปไม่รอให้ฝ่ามืออรหันต์ประทับร่าง

"อาร์มขับรถไปส่งหนูนาดีๆนะ เดินทางปลอดภัย" ลัลน์ถูแก้มบริเวณที่หนูนาหอมเบาๆ

"อื้อ อยู่ดีๆล่ะอย่าคิดมาก ฉันไปล่ะ" อาร์มตกบ่าร่างบางอย่างปลอบโยน เอ่ยลาหันหลังเดินจากห้องลัลน์ไป

พ้นหลังจากทั้งสองไปได้ไม่นาน หยาดน้ำตาไหลรินอย่างไม่อาจห้ามได้หัวใจรู้สึกเจ็บปวดด้วยความตรอมตรม เมื่อความเงียบสงบในห้องยิ่งทำให้เธอรู้สึกถึงความอ้างว้าง หลายวันที่ผ่านมาเธอฝืนกินข้าวได้เพียงเล็กน้อย ร่างกายของเธออ่อนแอลงไปตามความรู้สึกในใจของเธอ ก่อนจะข่มตาให้ตัวเองพักผ่อนจะได้มีแรงฝึกงานสำหรับวันพรุ่งนี้

วันแรกของสุดสัปดาห์ของการทำงานลัลน์ตื่นขึ้นมาพยายามลากสังขารตัวเองไปฝึกงาน ดวงตากลมโตแดงช้ำจ้องมองตัวเองในกระจก ร่างกายผ่ายผอมจากความทรมานที่กลุ้มรุมแผดเผาหัวใจของเธอไอ้มอดไหม้เป็นจุน หัวใจตอนนี้พลันด้านชาแต่ความรู้สึกรวดร้าวยังคงฝังลึกในจิตใจ

เมื่อก้าวเข้ามาในสำนักงานทุกสายตาจับจ้องยังผู้มาใหม่ เนตรนภาถึงกับอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของลัลน์ที่ซูบผอมไปถนัดตา แก้มที่เคยกลมแดงระเรื่ออย่างคนสุขภาพดีบัดนี้ตอบลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่เจอกันอาทิตย์เดียวคนเราสามารถซูบผอมไร้ชีวิตชีวาเหมือนซากศพเดินได้แบบนี้เชียวหรือ

"พี่ๆสวัสดีค่ะวันนี้มีอะไรให้ลัลน์ช่วยไหมคะ" ลัลน์ทักทายไหว้สวัสดีบรรดาพี่ทนายอย่างนอบน้อม พลางส่งยิ้มพยายามให้ดูสดใสราวกับตัวเองปกติดี แต่ถ้าว่ารอยยิ้มนั้นก็ไปไม่ถึงตาของเธอ

"หายป่วยแน่หรือลัลน์ทำไมผอมหนังหุ้มกระดูกได้ขนาดนี้" กุลธิดาเอ่ยทักหญิงสาวอย่างเป็นห่วง

"หายแล้วค่ะ พอหายก็สภาพนี้เลย" หญิงสาวเอยต่อทั้งสองแผ่วเบายังไม่มีเรี่ยวแรงพูดแถมหยอกเย้าตัวเองเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

"งั้นมาร่างโนติสก์ให้พี่ที เดี๋ยวเอกสารพี่หยิบมาวางไว้ที่โต๊ะให้" เนตรนภาที่งานกำลังล้นมือจึงจ่ายงานให้ลัลน์ช่วย

"ได้ค่ะ" ลัลน์ตบปากรับคำก่อนจะเปิดโน้ตบุ๊คของตนเองฝ่ามือเล็กกดแป้นพิมพ์เบาๆ สายตาภายใต้กรอบแว่นกำลังพินิจเนื้อหารายละเอียดสัญญาสลับมองหน้าจอโน้ตบุ๊ค หญิงสาวนั่งทำงานเงียบสนิทไม่พูดไม่จาหรือสบตากับใครตั้งแต่เช้าโดยเฉพาะเจษฎาที่เธอพยายามก้มหน้าก้มตาเพื่อหลบสายตาของเขา บรรยากาศรอบตัวเธอเต็มไปด้วยความเศร้าหมองเจือผสมด้วยความเย็นชา เสียงพิมพ์เอกสารดังขึ้นต่อเนื่องแต่ไม่มีใครก้าวรบกวนเธอยกเว้นแต่จะคุยรายละเอียดเรื่องงานเท่านั้น

จนเวลาผ่านไปในช่วงบ่ายเนตรนภาเดินเข้ามาในสำนักงานด้วยท่าทีรีบร้อนหยิบแฟ้มเอกสารพร้อมชุดครุยทนาย

"ลัลน์ไปศาลกับพี่ไหม" เนตรนภาหันมาถามเด็กสาวที่กำลังเหม่อลอยด้วยความเป็นห่วงถึงแม้ว่าเธอจะยุ่งขนาดไหนก็ตาม

หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะรีบทำตัวกระตือรือร้นช่วยเนตรนภาถือสำนวน ลัลน์พยายามโฟกัสอยู่กับงานที่อยู่ตรงหน้า คิดว่าหากเธอพยายามทำตัวให้วุ่นวายสมองของเธอจะไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน คงจะบรรเทาความเจ็บปวดภายในใจของเธอไปได้บ้าง แต่เมื่อมาถึงศาลตัวอย่างกาวที่เธอเดินเข้ามาเหมือนมีเงาของคิณณ์คอยตามมาหลอกหลอน แม้เธอจะพยายามสะบัดความคิดนั้นออกแต่ภาพของเขายังคงชัดเจน