ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 21

คฤหาสน์หรูตั้งตระหง่านท่ามกลางสวนดอกไม้ที่มีแต่กุหลาบสีขาวซึ่งเป็นดอกไม้ที่โปรดปรานของคุณผู้หญิงเจ้าของวันเกิดในวันนี้ แสงไฟจากโคมระย้าภายในห้องโถงใหญ่ส่องประกายกระทบกับเครื่องเรือนหรูหราอันไม่อาจประเมินค่าได้ ผู้คนในงานเลี้ยงเล็กๆมาเพื่อฉลองวันเกิดของคุณหญิงไอย์ลดามารดาของคิณณ์ซึ่งต่างพูดคุยกันอย่างออกรสท่ามกลางเสียงดนตรีคลาสสิคบรรเลงคลอเบาๆ

คิณณ์ยืนอยู่มุมหนึ่งของงานอย่างหลีกเลี่ยงผู้คน ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาราวกับประติมากรรมไร้ชีวิต มือถือแก้วไวน์ไว้จิบไปพลางนึกถึงหญิงสาวที่เขาพบเจอเมื่อตอนเย็น

"คิณณ์ลูก" เสียงหวานเอ่ยเรียกชายหนุ่มจากด้านหลัง เขาหันไปพบกับคุณหญิงไอย์ลดาอยู่ในชุดราตรีสีงาช้างยืนมองเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน โดยมียักษ์หน้าตาถมึงทึงบอกบุญไม่รับอบเอวภรรยาของตนเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม

"สวัสดีค่ะคุณแม่ สวัสดีครับผัวแม่" คิณณ์เดินเข้าไปหยดลงตรงหน้าก่อนยกมือไหว้สวัสดีพร้อมกับเหน็บพ่อของตัวเองที่หวงเมียแม้กระทั่งกับลูก ก่อนจะเข้าสวมกอดร่างบางของแม่

"เออ! ปล่อยเมียฉันได้แล้วอย่าลวนลามให้มาก" ไม่น่ามีอายุแต่ทว่ารอเราคมคายตามวัยอายุ 55 ปี แต่ติดเย็นชาดังที่คิณณ์เป็นย่อมสืบทอดมาจากวินตรัยทั้งหมด

"คุณก็ วันเกิดแม่ปีนี้มีอะไรมาเซอร์ไพรส์แม่มีนะ" ไอย์ลดาพูดทางยิ้มอย่างส่อความนัยลึกซึ้ง

"แม่อยากได้อะไรครับนอกจากลูกสะใภ้ผมหาให้แม่ได้หมดเลย"

"แม่เพียงแค่อยากให้เรามีความสุขปล่อยวางจากอดีตก็เท่านั้น แผลเก่ามันไม่มีวันหายสนิทหรอกนะตาคิณณ์ ต้นตอของความเจ็บปวดทั้งหมดก็คือความยึดติด แม่อยากเห็นเรามีความสุขในชีวิตรักกับเขาบ้างนะคิณณ์" ไอย์ลดาพูดเสียงอ่อนโยนพลางกุมมือหนักของลูกชายคนโตมาตบเบาๆ

"พูดแบบนี้คืออยากได้ลูกสะใภ้ใช่ไหมครับ" คิณณ์ชวนคุยประเด็นอื่นอย่างหลีกเลี่ยง

"ก็ดีนะ จะได้มาโชว์ตัวลูกสะใภ้ให้คนอื่นก็เชยชมเสียบ้าง"

ร่างหนาพลันชะงัก ตาคมหลบสายตามารดาพลางคิดถึงหญิงสาวคนนั้นไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง

"แม่รู้ไหมครับ?" ชายหนุ่มเงียบไปชั่วอึดใจ

"งานเลี้ยงวันนี้แม่สวยมากนะครับ" ในตอนแรกเขาก็อยากจะปรึกษาแม่ของเขา แต่ในเมื่อตัวเขาเป็นผู้ผูกเงื่อนนี้ไว้กับลัลน์เขาก็ต้องเป็นคนคลายประเมินด้วยตัวเอง

"อุ้ยตาย แม่สวยเฉพาะวันนี้หรือพูดเหมือนกับเจ้าติณณ์เลย"

"แล้วเจ้าติณณ์ไปไหน ผมไม่เห็นในงานเลย" ชายหนุ่มเอ่ยปากถามหาน้องชายของตน

"ขานั้นรีบมาวันเกิดรีบให้ของขวัญก่อนจะเบิ่งรถไปขึ้นเครื่องทำงานที่ต่างประเทศโน้น"

"สนใจคุณไอย์ลดาแล้วสินะครับ ลูกๆมาหาพร้อมกันในวันเกิด"

"จะดีกว่านี้ถ้าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน"

"เดี๋ยววันนี้ผมกับยายรินทร์จะอยู่ทำหน้าที่ลูกที่ดีให้เอง เดี๋ยวผมขอไปตามน้องลงมาก่อน" ชายหนุ่มเอยลามารดาก่อนจะไปตามน้องสาวของเขาที่ในตอนนี้ยังคงไม่มีวี่แววว่าจะลงมาในงานเลี้ยง

"ผมว่าลูกชายเรากำลังมีความรัก" วินตรัยเคยบอกกระชับร่างบางในอ้อมแขนของตนอย่างคนมีประสบการณ์

"อะไรนะคะ ตาคิณณ์นี่นะ ไม่เห็นแกจะพูดอะไรเลย" ไอย์ลดาขมวดคิ้วมุ่น งุนงงว่าสามีของตนบอกสวนทางกับการกระทำของลูกชาย

"น่าจะสับสนอยู่นั่นแหละ ลูกเราโตแล้วให้เรียนรู้กับชีวิตของตนเองไป" สายตาของไอย์ลดาและวินตรัยจับจ้องไปยังลูกชายคนโตของพวกเขาด้วยสายตาเป็นห่วง ขอให้เขารู้ตัวเองไวกว่านี้ ไม่ถลำลึกกับความเจ็บปวดและเลือกแสงสว่างที่กำลังสาดส่องมายังเขา

 

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านหน้าต่างมู่ลี่ ภายในห้องเล็กๆปรากฏหญิงสาวใบหน้าเหนื่อยล้าจากการไม่ได้หลับทั้งคืน ดวงตากลมโตที่เคยสดใสบัดนี้บวมเป่งจากการร้องไห้อย่างหนักหน่วง รอยคล้ำใต้ขอบตาชัดเจนแม้จะไม่ได้สังเกตให้ดีก็ตาม

ดวงตากลมโตเหม่อลอยไร้จุดหมายราวกับวิญญาณของเธอได้หลุดหายไปไกลแล้ว ท่ามกลางความสดใสและแสงอาทิตย์ที่อบอุ่นกลับมีเพียงหญิงสาวที่ดูหม่นหมองแปลกแยกไปจากพวก

เสียงข้อความดังแจ้งเตือนขึ้นทำให้ลัลน์ได้สติชายตามองโทรศัพท์ คราวนี้เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเป็นคนส่งข้อความมาหาเธอ หากแต่คงเป็นหนูนาที่เป็นห่วงเธอมากกว่า

Nunaคนสวย: ลัลน์แกเป็นยังไงบ้าง ให้ฉันไปรับแกไปฝึกงานไหม

Lanlalit: ไม่ต้องหรอกเราโอเค

Nunaคนสวย: แกไหวเปล่า ได้นอนบ้างไหม

Lanlalit: หลับสิ ถึงแม้จะไม่ค่อยสนิทเถอะ

Nunaคนสวย: ไม่ไหวก็พักนะ แกยังมีฉันอยู่ข้างๆเสมอ

Lanlalit: จ้า ตั้งใจทำงานนะคะคุณหนูนา

Nunaคนสวย: เชอะ หาอะไรกินด้วยล่ะ บ๊ายบาย

ลัลน์วางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวก่อนแหงนหน้ามองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวในชุดนักศึกษาตามปกติ จ้องมองตัวเองสบตากับเงาสะท้อนที่ดูแทบไม่เหมือนตัวเธอ จีบสาวรู้สึกตัวรุมๆเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่อยากลางาน ครั้งที่แล้วเธอหยุดไปทั้งอาทิตย์ก็เกรงใจเจษฎามากพอแล้ว

ร่างบางส่วนสังขารในร่างกายสะออนแอร์ก็นั่งรถแท็กซี่เพื่อไปสำนักงาน เพียงแค่ผู้ชายคนเดียวอย่าทำให้อนาคตตัวเองดับเพราะคนไร้หัวใจเช่นเขา ภายในห้องสีขาวพร้อมไฟสว่างเจิดจ้าเต็มไปด้วยเสียงเครื่องพิมพ์และโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นระยะ ลัลน์ก้มหน้าก้มตาอยู่ที่โต๊ะของเธอ ดวงน้าหวานซีดเผือดจนผิดสังเกต ริมฝีปากแห้งผาก สายตาพร่ามัวและอ่อนล้าเธอพยายามจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้าแม้ในใจจะเต้นแรงและร้อนผ่าวจากอาการพิษไข้ก็ตาม

ตึก ตึก ตึก

เสียงปั๊มกระดาษดังขึ้นซ้ำๆอย่างเป็นจังหวะ กระดาษคำฟ้องเรียงรายกองอยู่บนโต๊ะรอให้เธอจัดการ เครื่องปั๊มเอกสารในมือยังคงปลุกเธอใช้งานอย่างต่อเนื่อง หญิงสาวกัดฟันทำงานแม้เธอจะรู้สึกปวดหัวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆก็ตาม

"ลัลน์หนูไหวหรือเปล่าทำไมหน้าซีดแบบนี้" เสียงกุลธิดาวหวีดร้องดังขึ้นเมื่อเห็นสภาพโงนเงนของหญิงสาวจึงเดินเข้ามาดู มื้อแนบพังหน้าผากร้อนผ่าวเพื่อวัดไข้

"ลัลน์ไม่สบายทำไมไม่หยุดพักผ่อน มาฝึกงานในสภาพแบบนี้ได้ยังไง" เจษฎาตกใจเอ็ดหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

"นะ หนูไหวค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมากอีกแป๊บเดียวก็จะเสร็จแล้วค่ะ" ลัลน์เงยหน้ามองเจษฎาและกุลธิดาที่ใบหน้าถอดสีเป็นห่วงอาการเธอในตอนนี้

"ไหวไม่ไหวก็ต้องหยุด เก็บของเดี๋ยวนี้เดี๋ยวพี่ไปส่ง อาการแบบนี้กลับเองคงจะไม่ได้" เจษฎาคงหมดคิ้วสายตาไม่พอใจกับคำตอบของลัลน์นัก เอ่ยออกคำสั่งเสียงหนักแน่นไม่เปิดโอกาสให้เธอได้โต้แย้งคำสั่งของเขาเลย

"ค่ะ" ลัลน์ได้แต่พยักหน้าตอบรับเสียงแผ่วเบา พลางลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก เจษฎาดึงกระเป๋าของเธอไปถือไว้ก่อนจะเดินนำหน้าไปที่รถ

ในรถบรรยากาศเงียบสงบ ลัลน์นั่งหลับตาพิมพ์เบาะรถดวงตาแดงก่ำหลับพริ้มอย่างเหนื่อยล้า เจษฎาเหลือบมองหญิงสาวเป็นระยะหลังจากครุ่นคิดอยู่นานจึงตัดสินใจเอ่ยปากถามเธอ

"ลัลน์ พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม?" น้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลแต่ถ้าว่าจริงจัง

"คะ?" ลัลน์ลืมตาหันไปมองเสี้ยวใบหน้าคนถาม

"เธอกลับไอ้คิณณ์ เอ่อ พี่หมายถึงท่านคิณณ์น่ะ เป็นอะไรกันแน่?"

ชื่อของเขาจากบทสนทนาทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย คำถามของเจษฎานั้นดึงสติของเธอออกจากความง่วงงุน ดวงตาบวมช้ำที่เคยเหม่อลอยกลับตาตื่น เธอเม้มริมฝีปากแน่นรู้สึกถึงความร้อนไหลวูบขึ้นมาบนใบหน้า

"ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ" ลัลน์เอ่ยตอบเสียงแหบ

"แล้วที่เป็นแบบนี้เพราะเขาด้วยไหมล่ะ" เจษฎาพ่นลมหายใจออกมา ในเมื่อคนทั้งสองต่างไม่อยากเปิดเผยสถานะเขาซึ่งเป็นคนนอกคงทำได้เพียงแค่ปลอบโยน

"เปล่าค่ะ คนอย่างท่านคิณณ์จะลดตัวมาคลุกคลีกับคนอย่างหนูได้ยังไงคะ หนูแค่อกหักรักครั้งใหม่นิดหน่อยค่ะ" หญิงสาวหลบสายตาของเจษฎาที่จ้องมองเธอราวกับต้องการเค้นหาความจริงจากสายตาเธอ

"อืมงั้นเหรอ" เจษฎาครางรับในลำคอยังไม่ขาดคั้นอะไรเธออีก

ความเงียบกลับเข้ามาอีกครั้งไม่มีบทสนทนาใด ระหว่างทางเจษฎาตกไฟเลี้ยวเข้าข้างทางเมื่อลัลน์ลืมตาขึ้นพบว่าเป็นร้านขายยา

"รออยู่ในรถก่อนเดี๋ยวพี่จะไปซื้อยาให้" เอ่ยอย่ารีบเร่งก่อนจะเดินลงจากรถไป

สายตาลัลน์มองตามเขาไปด้วยความซาบซึ้งใจ เธอไม่คิดมาก่อนว่าเจษฎาจะช่วยเหลือดูแลเธอขนาดนี้ ทั้งที่เธอไม่ได้เป็นอะไรนอกเสียจากเป็นเด็กฝึกงานที่จะต้องลำบากเขาในการสอนงาน หญิงสาวหลับตาลงเธอรู้สึกเวียนหัวจนไม่อาจจะลืมตาสู้แสงจ้าของพระอาทิตย์ได้ ไม่นานนักเจษฎากลับมาพร้อมถุงยาและกล่องข้าวยื่นให้เธอ

"เอานี่ยา รายละเอียดอยู่หน้าซอง ส่วนข้าวพี่ไม่รู้ว่าเรากินอะไรพี่เลยสั่งข้าวผัดมาให้ แล้วเงินค่ายาไม่ต้องคืนพี่ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ"

"ขอบคุณนะคะพี่เจษ" ลัลน์เอื้อมมือไปรับถุงยาและข้าวไว้ก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณ

"ไม่เป็นไรลัลน์ก็เหมือนน้องสาวพี่คนหนึ่ง นอนพักไปก่อนถึงหอแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก" หญิงสาวส่งยิ้มอ่อนก่อนจะพักสายตาที่เหนื่อยล้าไม่อาจฝืนทน

เมื่อถึงหอพักเจษฎาจอดรถหน้าหอพักหญิงสาว ลัลน์สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเมื่อรถจอดนิ่ง เช็คความเรียบร้อยก่อนที่จะลงรถหันมาไหว้ขอบคุณเขาที่ต้องลำบากส่งเธอทั้งที่ไม่ใช่ธุระอะไรของเขาเสียด้วยซ้ำ

"กินข้าวกินยาแล้วพักผ่อนเยอะๆล่ะ มีปัญหาอะไรก็อยากเก็บไว้คนเดียวระบายออกมาจะได้ดีขึ้น พี่ยินดีรับฟังเสมอ" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแฝงไปด้วยความห่วงใยเอ็นดูเธอเรากับน้องสาวแท้ๆก็ไม่ปาน

"ขอบคุณมากๆเลยนะคะพี่เจษ" ลัลน์โค้งศีรษะขอบคุณเจษฎาด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะก้าวลงจากรถไป สายตาของเจษฎายังคงจับจ้องไปยังร่างเล็กที่กำลังเดินโซเซไปมายังทุลักทุเลโดยที่ไม่อาจคาดเดาความคิดของเขาได้