ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 18

ร่างบางลุกขึ้นเดินเชื่องช้าด้วยยังเจ็บระบมกลางกาย เมื่อคว้าผ้าขนหนูได้จึงค่อยๆเดินนวยนาดไปยังห้องน้ำ ตอนนี้เธอรู้สึกเหนียวตัวเป็นยิ่งนัก ตั้งแต่กลับมาจากสำนักงานเธอยังไม่ได้อาบน้ำไหนตกเย็นมาเธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขาอีกยิ่งทำให้ร่างกายเหนื่อยล้า

ลัลน์ดึงผมยาวที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงจากการโรมรันทำกิจกรรมบนเตียงมือบางเอื้อมหยิบกิ๊บหนีบผมมาหนีบให้อยู่ทรงสะดวกต่อการอาบน้ำ มือเล็กเปิดฝักบัวความเย็นจากน้ำที่ไหลลงมาทำให้หญิงสาวรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวราวกับจับไข้มากกว่าสบายตัวอย่างที่ควรจะเป็น

“ว้าย พี่คิณณ์คะรบกวนพี่ออกไปก่อนหนูโป๊อยู่” คิณณ์เปิดประตูห้องน้ำเข้ามาด้วยร่างกายเปลือยเปล่า ร่างกายกำยำที่ในปกติแล้วซ่อนอยู่ภายใต้ชุดทำงานตลอดทั้งวัน กล้ามเนื้อหน้าอกแน่นตึงเป็นลอนใหญ่ชัดเจน นูนขึ้นอย่างสมส่วนราวกับถูกแกะสลักด้วยมือของประติมากร ไหล่กว้างและลำแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามส่งออร่าของความแข็งแกร่งที่ยากจะละสายตา 

“ขนาดนี้แล้วยังอายอะไรอีก” ชายหนุ่มหาได้ฟังคำทัดทานไม่ กลับสาวขายาวก้าวเข้ามายิ่งเห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เรียงตัวกันเป็นแผงชัดเจน ไล่ลงมาสู่หน้าท้องทรงตัววีที่เด่นชัด ร่องกล้ามเนื้อแต่ละจุดดูราวกับมีชีวิต ยิ่งเสริมให้เขาดูเป็นชายหนุ่มที่แฝงความดึงดูดและความลึกลับในเวลาเดียวกัน 

คิณณ์เข้ามาประชิดซ้อนตัวโอบกอดเธอแนบชิดไปกับร่างกายร้อนผ่าว ลัลน์ถึงกับตาโตเมื่อสัมผัสได้ถึงท่อนลำเอ็นร้อนที่ในตอนนี้แข็งตัวประกาศศักดาพร้อมลงสนามอีกครั้งแนบชิดถูไถกับบ้านท้ายอวบอิ่มของเธอ มือหนาเลื่อนกอบกุมทรวงอกอิ่มเคล้นคลึงเต้างามพลางสะกดยอดถัน  

“มาต่ออีกรอบ” เสียงทุ้มกระซิบเสียงแหบพร่า ดวงตาคมลุกวาวแสดงถึงความหิวกระหายราวกับมีเปลวเพลิงลุกโชนในแววตา

“ไม่น้าาา” หญิงสาวปฏิเสธเสียงหลงน้องสาวเธอระบมช้ำจนไม่อาจที่จะร่วมรักได้อีก แต่ก็ไม่อาจต้านทานไฟเสน่หาร้อนแรงที่แม้แต่สายน้ำเย็นจากฝักบัวยามค่ำคืนก็ไม่อาจบรรเทาไฟสวาทกองนี้ได้เลย เธอได้แต่เคลิบเคลิ้มไปทุกสัมผัสของชายแก่กว่ามากประสบการณ์ ยากจะต้านทานไม่ให้หลงใหลในทุกสัมผัสของเขา 

ท่ามกลางความเงียบสนิท มีเพียงแสงสลัวจากไฟนอกระเบียงที่สะสมเข้ามา บรรยากาศภายนอกอุณหภูมิลดลงจนเย็นยะเยือก น้ำค้างลงเปียกชื้นไปทั่วสารทิศ แต่ภายในห้องนั้นความร่อร้อนรุนแรงยังคงไม่มอดดับลงถึงแม้จะเป็นเวลาตีห้าแล้วก็ตาม

พลั่บ พลั่บ พลั่บๆๆ

"อ๊ะส์ พะ พี่คิณณ์ขา อ๊าส์ นะ หนู ไม่ไหวแล้ว อิ๊ส์ๆๆ"

ลัลน์กอดคอหนาก้มหน้าร้องครวญครางเสียงแหบ เมื่อไม่อาจระบายความเสียวได้จึงกัดคอชายหนุ่มระบายความสุขสม

"พร้อมพี่นะ ซี๊ดด" คิณณ์ยึดสะโพกอัดหญิงสาวเดินกระแทกทั่วห้อง แข็งแกร่งโอบกระชับคอดกิ่วไว้มั่นไม่ให้หญิงสาวด้านบนตกลงมา สะโพกสอบโหมกระหน่ำแทงไม่ยั้ง

"อ๊าส์ ๆๆ อ๊ายยยส์/อ๊าส์" คิณณ์ร่างกระตุกกล้ามเนื้อเป็นมัดเกร็งตัวก่อนจะปลดปล่อยสายธารเหนียวข้นเต็มร่องสวาท ที่ในตอนนี้แดงช้ำน้ำไหลย้อนออกมาตามต้นขาแกร่งร่างบางทิ้งตัวลงซุกใบหน้ากับซอกคอของเขาก่อนจะหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราร่างกายอ่อนระทวยจากมรสุมสวาททั้งคืน

ร่างหนากำยำเดินทิ้งตัวลงนอน วางหญิงสาวนอนหนุนแข็งแกร่งเป็นมัด หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาก่อนจะส่งข้อความหารุ่นพี่เพื่อลากิจ

PNarong: พรุ่งนี้ผมขอลากิจนะครับพี่ ติดธุระด่วน

คิณณ์วางโทรศัพท์ลงบนหัวเตียงก่อนจะดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดเบียดชิดแทบจมอกก่อนจะหลับเข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไป

แสงแดดยามสายลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาอาบไล้ทั่วห้อง คิณณ์ตื่นมามองออกนอกระเบียงเห็นแสงสว่างจ้า ตวัดตามองเวลาบนผนังบอกเวลาเกือบเที่ยงแล้ว ก้มลงมองหญิงสาวในอ้อมแขนที่ตอนนี้นอนซมด้วยอาการไข้ ใบหน้าอกอิ่มปกติปรากฏสีชมพูบริเวณพวงแก้มอย่างคนสุขภาพดี แต่ตอนนี้ใบหน้ากลับซีดเซียวพวงแก้มแดงก่ำจากพิษไข้ มือขวาคลำหาโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะโทรศัพท์ต่อสายหาใครคนหนึ่ง หลังจากเสียงรอสายดังขึ้นไม่เพียงกี่วินาที

"ว่ายังไงครับท่านคิณณ์มีอะไรให้กระผมรับใช้ครับ" เสียงยียวนกวนประสาทหยอกล้อคิณณ์ดังจากปลายสาย

"กวนตีน อาทิตย์นี้ลัลน์ลาทั้งอาทิตย์ ไม่สบาย" ติ๋มเข้มเอ่ยปากด่าเจษฎาเสร็จเรียบ จัดการลางานให้คนตัวเล็กเสร็จสรรพ

"ว่ายังไงนะ" ปลายสายอุทานออกมาเสียงดังตกใจกับคำพูดของเพื่อนสนิท

"ลัลน์ป่วยลางานทั้งอาทิตย์" เสียงเข้มทวนคำพูดตัวเองยังใจเย็น

"กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นครับท่านคิณณ์ แต่ที่กูจะสื่อคือมึงรู้จักกับเด็กฝึกงานของกูเป็นการส่วนตัวได้ยังไง" เจษฎาเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่าพ่อหนุ่มหวงความโสดกลับมาสนใจเด็กฝึกงานอย่างลัลน์

"อืม แค่นี้แหละ"

"เดี๋ยวๆ..." คิณณ์ไม่รอช้าตัดสายวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เขายังไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์ในตอนนี้ไม่ว่ากับใคร

คิณณ์หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวร่างบางก่อนจะลุกออกไปนอกระเบียง เตรียมตัวทำข้าวต้มให้หญิงสาวที่นอนป่วยอยู่บนเตียง

เสียงในครัวดังขึ้นเบาๆ ในขณะที่เธอนอนอยู่รู้สึกเวียนศีรษะปวดเมื่อยจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น ไม่นานนักคิณณ์ปรากฏตัวพร้อมกับถาดข้าวต้มร้อนๆที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วทั้งห้อง

"ลืมตากินข้าวต้ม" คิณณ์วางถาดลงบนโต๊ะ ทิ้งตัวนั่งข้างเตียงจากนั้นค่อยๆตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าให้เย็น ก่อนจะยื่นช้อนเข้ามาใกล้ปากเธอ ลัลน์เลิกคิ้วเป็นคำถามอย่างประหลาดใจไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะทำอะไรเช่นนี้ให้กับเธอขนาดนี้ แต่สุดท้ายยอมอ้าปากรับข้าวต้มรสชาติกลมกล่อมที่ตัวเธอนั้นไม่อาจรับรู้รสชาติได้

"ขอบคุณนะคะ" หญิงสาวชายตามองใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่วเบา เรื่องเมื่อคืนยังคงทำให้เธอรู้สึกเขินอายกับเขาเป็นอย่างมาก

"กินซะ" ชายหนุ่มตักข้าวต้มป้อนเธอทีละคำ ท่าทีทะนุถนอมเอาใจใส่ราวกับคนรักยิ่งทำให้หัวใจของเธออบอุ่น

"อาทิตย์นี้ไม่ต้องไปฝึกงาน ฉันลางานให้แล้ว" ลัลน์เงยหน้ามองเขาอย่างตกใจ อย่างนี้พี่เจษเขาจะคิดอย่างไรเมื่อคนระดับท่านคิณณ์เป็นคนลางานให้กับเด็กฝึกงานใครก็ไม่รู้อย่างเธอ

"ตะ แต่ว่า"

"กินข้าว!" เสียงทุ้มเอ็ดหญิงสาวเสียงดุ คำทัดทานที่มีจำต้องกลืนลงคอไปอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อตอนข้าวต้มจนเกือบหมดชาม คิณณ์ยื่นยาพร้อมแก้วน้ำให้เธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเพื่อวัดไข้หญิงสาวที่ร่างกายยังคงร้อนอยู่

"นี่"ชายหนุ่มยื่นซองถุงกระดาษ น้ำเสียงราบเรียบไม่อาจคาดเดาความรู้สึกได้

"อะไรหรือคะ" ลัลน์รับมาเปิดดูพบว่าบนซองเขียนคำว่า 'ยาคุมฉุกเฉิน' ใบหน้าร้อนวูบวาบเมื่อนึกได้ว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ป้องกันแถมยังแตกในใส่เธอทุกรอบเสียด้วย

หญิงสาวรีบแกะยาคุมฉุกเฉินแล้วรีบกระดกน้ำตามทันที

"นอนพักซะจะได้หาย" เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างหูเธอ ขนอ่อนไปกายพชันลุกซู่

"ค่ะ" ลัลน์พยักหน้ารับทางหลับตาลง แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่ได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดในวันนี้ทำให้หัวใจจะเต้นแรง แม้เขาจะดูเหมือนปิดกั้นเก็บอารมณ์ไว้ภายใน แต่เธอก็เริ่มสัมผัสได้ว่าเขาไม่ได้ยินฉันที่แสดงให้เห็น

คิณณ์คอยดูแลเธอตลอดทั้งอาทิตย์ ถึงแม้ช่วงเช้าชายหนุ่มจะออกไปทำงานเย็นถึงจะกลับเข้ามาดูแลเธอ แต่ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันนั้นเขาดูแลเธอประดุจดั่งเจ้าหญิงจนตอนนี้เธอแทบจะเป็นง่อยไปแล้ว

เวลาผ่านไปอย่ารวดเร็วเป็นเวลา 2 อาทิตย์แล้ว คิณณ์ยังคงทำหน้าที่เป็นสารถีกิตติมศักดิ์คอยรับส่งเธอฝึกงานตลอด และในวันนี้เช่นเดียวกันคิณณ์มาถึงหน้าหอพักตรงเวลาทุกเช้า รถยนต์คันหรูจอดนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ชายหนุ่มร่างกายกำยำยืนพิงประตูรถไปส่งลัลน์ที่สำนักงานเช่นเคย แต่ท่าทีชายหนุ่มกลับดูเปลี่ยนไปจนเธอสัมผัสได้

ตลอดทั้งวันในห้องทำงานลัลน์ยังคงวุ่นวายกับกองเอกสารที่กองพะเนินอยู่ตรงหน้าเธออย่างไม่มีท่าทีว่าจะลดน้อยถอยลงไปจวบกระทั่งถึงเวลาที่คิณณ์มารับเธอจึงรีบเก็บของเดินไปยืนรออยู่หน้าสำนักงาน ติ๊ง! เสียงการแจ้งเตือนดังขึ้นมือบางควานหาโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเปิดดูข้อความ

Pkinn : วันนี้ฉันไม่ว่างไปรับนะ

Lanlalit: ไม่เป็นไรค่ะ

ลัลน์เดินออกมาจากอาคารสำนักงานยืนรอที่ป้ายรถเมล์ด้วยความรู้สึกน้อยใจ เธอรู้ว่าเขามีธุระจะให้เขาเอาเวลามาดูแลเธอตลอดก็คงจะไม่ได้ ว่าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข้อความแต่ดูเหมือนว่าเมื่อเขาส่งข้อความหาเสร็จแล้ว ก็ไม่ได้รออ่านคำตอบของเธออีกว่าเธอจะกลับอย่างไร

เธอเริ่มรู้สึกถึงความห่างเหินที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นในจิตใจ ถึงแม้จะพยายามบอกกับตัวเองว่าอาจเป็นเพราะเขาต้องอยู่เวรหรือมีธุระด่วน แต่ในใจของเธอกลับยังคงเต็มไปด้วยคำถาม

ดวงตากลมโตมองไปยังรถที่วิ่งผ่านไปมายังเหม่อลอย อารมณ์ที่คุ้นเคยกับเป็นความหวังที่รอคอย คาดหวังว่าเขาจะพร้อมดูแลเธอในทุกวัน รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังรออะไรที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ตัวเธอเริ่มรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มค่อยๆตีตัวออกห่างจากเธอนับตั้งแต่เธอมีความสัมพันธ์กับเขา ถึงแม้คิณณ์จะคอยรับส่งเธอก็ตามแต่ก็มีความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอรู้สึกว่าเขากำลังกีดกันเธอออกจากชีวิต

"สาวววว มายืนใจลอยรอใครอยู่ตรงนี้คะ" ในขณะที่ลัลน์ยืนใจลอยอยู่ที่ป้ายรถเมล์ รถหรูคันขาวหยุดรถจอดอยู่ตรงหน้าเธอแล้วลดกระจกกล่าวเสียงสดใส

"หนูนาก็ ลัลน์ตกใจหมดเลยนะ" ลัลน์สะดุ้งเฮือกอย่างตกใจไม่คาดว่าจะมีคนทักเธอในเวลาเช่นนี้

"ก็ลัลน์เล่นหายไปจากสารบบความ กลายเป็นบุคคลสาบสูญที่รอศาลสั่ง"

"หนูนาก็พูดเวอร์ ฝึกงานกลับมาเหนื่อยๆ ลัลน์ก็ไม่อยากออกไปที่ไหนอีกนี่" ลัลน์ปิดประตูรถยังแผ่วเบากลัวประตูรถเพื่อนเธอจะสึกหรอจากแรงปิด พลางพูดแก้ตัวทั้งที่แท้จริงแล้วเวลาส่วนใหญ่ของเธอนั้นหมดไปกับการอยู่กับคิณณ์

"นั่นสินะหนูนาก็เหนื่อยเหมือนกัน แต่เราก็ออกไปหาอะไรกินบ่อยอยู่นะ" หนูนาขับรถท่ามกลางรถติดแอร์จนไม่สามารถขยับได้

"แล้วไปกินกับใครมาล่ะ อาร์มหรอ"

"แล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ" หนูนาทำตามขมุบขมิบหน้าแดงแล้วเลือดยังผิดปกติ หรือช่วงเวลาที่เธอไม่ได้สนใจความสัมพันธ์ระหว่างหนูนากับอาร์มกำลังแอบปลูกเพาะต้นรักกัน ลัลน์หรี่ตามองเพื่อนสาวยังจับผิด

"แกอย่ามามองแบบจับผิดฉันนะ ฉันกับอาร์มไม่ได้มีอะไรกัน ว่าแต่ลัลน์เองเถอะตั้งแต่มาฝึกงานมีคนจีบบ้างหรือยัง" หนูนาหันหน้ามาถาม ดวงตาเป็นประกายวาววับอย่างชอบใจ รอยยิ้มเปื้อนหน้าคาดหวังว่าให้เพื่อนสาวมีแฟนใหม่สักที

"มาฝึกงานจะมีใครมาจีบได้ไงเล่า แล้วหนูนามารับเราจะพาไปที่ไหนเนี่ย" ลัลน์ตอบปัดเพื่อน เกรงว่าหากพูดโกหกไปมากกว่านี้จะทำให้เผยพิรุธยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะเปลี่ยนความสนใจของหนูนาไปที่คำถามอื่น

"แน่นอนค่ะว่าต้องไปหาอะไรกินกันสิคะ นานๆทีแม่นางห้องแบบลัลน์จะออกมาสังสรรค์กับเขาบ้าง"

"นี่คือมัดมือชกลัลน์เลยใช่ไหมเนี่ย" หญิงสาวเอ่ยเย้าหนูนาเสียงสดใส

"แน่นอนค่าาา Let's go ชาบูจ๋าพี่กำลังไปหาาาา"