ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 17

"ใครบอกจะทำรอบเดียว?" ท่อนเอ็นหนาในกายจากที่สิ้นฤทธิ์ บัดนี้พองขยายคับแน่นช่องคลอดหญิงสาวพร้อมออกรบสู้ศึกอีกครั้ง

"อ๊ะ หนูไม่ไหวแล้วมันเจ็บ"

"สัญญาจะทำเบาๆ"

คิณณ์จับร่างบางพลิกคว่ำ มือเลื่อนจับสะโพกหญิงสาวตั้งขาชันขึ้น ค่อยๆบดเบียดลำเอ็นเขื่องจนสุดโคนกระทุ้งจูบปากมดลูกเบาๆ แต่ทำเอาเธอสมองโพลนดวงตาพร่ามัว รู้สึกจุกแน่นท้องน้อยยิ่งกว่าท่าก่อนหน้านี้ ร่างกายของเขาร้อนพราวราวกับเป็นไข้ จับดวงหน้าหวานเย้ายวนมาประกบจูบปลุกเร้าอารมณ์เธอให้ลุกเป็นไฟอีกครั้ง

"ลัลน์เธอแน่นมาก" โพรงเนื้อสาวนุ่มตอดรัดแก่นกายชายหนุ่มราวกับไม่ให้ถอดลำลึงค์ออกจากดอกไม้งาม เส้นความอดทนขัดผึงลง คิณณ์ถอดถอนลำกายเกือบสุดปลายก่อนกระแทกสะโพกสอบเข้ามาอย่างรวดเร็ว สองมือจับสะโพกผายอวบอิ่มตรึงไว้มั่น รองรับแรงเสน่หาที่กำลังซอยดุ้นเนื้อเข้าออกราวกับตอกเสาเข็ม

พลั่บ พลั่บ พลั่บ

เสียงการร่วมสังวาสดังลั่นภายในห้องเล็กอีกครั้ง ความเสียวเกินบรรยายแผดเผาหญิงสาวให้จมอยู่กับไฟเสน่หาที่เขาเป็นคนจุดเติมเชื้อเพลิงให้โหมกระหน่ำ

สะโพกสอบยังคงโหมกระแทกเข้ามาไม่หยุดยั้งเมื่อความต้องการจะขีดสุดลืมสัญญาครั้งก่อนจะเริ่มเพลิงสวาทบทใหม่ ทรวงอกขาวสั่นกระเพื่อมตามแรงกระแทกดุดัน

"อี๊ส์ อ๊าส์ จุก อ๊าส์"

หญิงสาวคลางเสียงหลงร่างกายอ่อนแรง ทิ้งตัวลงที่นอนหน้าสวยตาหวานซึ้งกรีดร้องร้องสุดเสียงกัดผ้าห่มระบายอารมณ์ความเสียวที่ไม่อาจทานทน

เสียงน้ำกามเจิ่งนองเต็มหน้าขากำยำกระทบบั้นท้ายอวบอัดเร็วรี่เสียงดังพลั่บๆ คลอกับเสียงครวญครางของลัลน์ เลื่อนมือหนากอบกุมปทุมถันใหญ่ปลายนิ้วเขี่ยยอดถันแข็งคัดพลางเค้นเฟ้นตามแรงอารมณ์ ทำให้ร่องแคบขมิบตอดรัดลำเอ็นอย่างแรง

"อ๊าส์ หนูเบาหน่อย"

ชายหนุ่มเร่งจังหวะกระทุ้งจนหญิงสาวครางไม่เป็นศัพท์ ฝ่ามือสากเลื่อนลูบไล้ฟอนเฟ้นบั้นท้ายอวบอิ่มอย่างหมั่นเขี้ยวมือใส่แรงตอกอัดเต็มเหนื่อยแบบไม่ยั้ง ร่องอวบอูมแดงช้ำกระตุกตอดถี่ยิบ

เพี๊ยะ เพี๊ยะ

"อ๊าส์ อ๊าส์ อิ๊ส์ อร๊ายส์"

มือหนาตีบั้นท้ายกลมกลึงปลุกเร้าสวาทหญิงสาวให้กระเจิง ทองน้อยหดเกร็งตอดรัดท่อนบุรุษรำยักษ์อย่างไม่ปราณี ก่อนกระตุกร่างเกร็งสั่นสะท้าน ตัวอ่อนปวกเปียกสิ้นเรี่ยวแรงที่จะขืนตัว ดวงตากลมโตพร่าเลือนร่างกายชาวาบ

"หนูเสร็จแล้วหรือคะ?"

คิณณ์เห็นหญิงสาวเสร็จนำตนไปก่อนแล้วจึงเปลี่ยนท่าทิ้งตัวลงซ้อนหลังบางกล้ามเนื้อมัดเป็นร้อนอย่างคนออกกำลังกายผิวกายร้อนผ่าวบดเบียดกับแผ่นหลังบาง ความใหญ่โตเกินมาตรฐานโยกกระหน่ำอัดร่องสาว

ลัลน์เสียวใจจะขาดกับรสรักร้อนแรงเร่าร้อนดุจเปลวเพลิงที่กำลังเผาไหม้ลุกโชน มือหยาบกร้านบีบเคล้นทรวงอกอิ่ม ริมฝีปากหยักสีสดโฉบลงมาครอบยอดจุกหวานดูดเลียขบเม้มรอบถันขาวเป็นรอยสีกุหลาบตีตราจองร่างบาง

พลั่บ พลั่บๆๆ จ๊วบ จ๊วบ

"อ๊าส์ อิ๊ส์ พี่คิณณ์ อิ๊ส์ ขา "

เสียงหยาบโลนดังสลับเสียงดูดดึงก้อนนุ่มใหญ่จนไม่อาจแยกแยะเสียงใดได้ ลัลน์ครางเสียงกระเส่าอันบั้นท้ายงอนเด้งสวนลำเอ็นจนชายหนุ่มสูดปากอย่างเสียวซ่านตอกหัวลึงค์สวนกลับใส่รองสาวอย่างรุนแรง ปากทางสวาทบัดนี้บวมช้ำปลิ้นเข้าออกอย่าน่ากลัวว่าจะฉีกขาด แต่เจ้าของลำเอ็นหนาก็หาได้สนใจไม่ยังคงแทงกระสวกรูแน่นอย่างเมามัน

"อ๊ะส์ นะ หนู อ๊าส์ เสร็จ อิ๊ส์ๆๆ" ลัลน์เสร็จอีกครั้งอย่างต่อเนื่องแต่ไม่มีท่าทีว่าคนด้านบนจะเสร็จตามไปด้วยเลย หญิงสาวครางเสียงแหบแห้งร่างกายไร้เรี่ยวแรงจนไม่อาจขยับตัวได้

"อื้มม เมียจ๋าจะเสร็จ อ๊าส์"ร่างกายกำยำเกร็งกระตุก กล้ามแขนปูดโปน ความใหญ่โตยังคงแหวกร่องสาวโยกกระหน่ำอัดปลดปล่อยน้ำรักเหนียวข้นพุ่งเข้ามาเต็มรูสวาท คิณณ์บดเบียดลำเอ็นให้ชนปากมดลูกปล่อยสายธารแห่งชีวิตให้ว่ายวนในโพรงน้ำหวานนี้อย่างฝากฝัง ท่อนเอ็นหดตัวน้ำกามเหนียวข้นล้นทะลักอาบสองขาเนียน

ท้องน้อยอุ่นวาบ ขนอ่อนตามร่างกายลุกซู่ กายสาวสั่นสะท้านแทบสิ้นสติ ดวงตากลมโตปรือตาอย่างไม่อาจทานทนต่อแรงสวาทครั้งนี้ได้ ร่างอรชรสลบคาท่อนลำชายหนุ่มอย่างไม่อาจทานทน

"ลัลน์" ชายหนุ่มเขย่าไหล่เธอเบาๆเพื่อเช็คอาการหญิงสาว ก่อนถอดถอนตัวตนออกจากโพรงดอกไม้งามที่ให้ความสุขสมแก่เขา กลีบกุหลาบอวบอิ่มบัดนี้แดงเถือกเป็นร้อยช้ำอย่างน่ากลัว แต่ปากทางสดนั้นกลับมีน้ำขาวขุ่นไหลออกมาเต็มผ้าปูที่นอนสร้างความพึงพอใจให้แก่ชายหนุ่มเป็นอย่างยิ่ง

คิณณ์เหวี่ยงขายาวลงเตียงนอน เปิดประตูเสื้อผ้ากวาดสายตาหาผ้าขนหนูผืนเล็กทำความสะอาดร่างเล็กที่กำลังไม่ได้สติ ร่างหนาทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียงมือใหญ่บิดผ้าหมาดไล่เช็ดร่างอวบอิ่มอย่างแผ่วเบาหวังให้ร่างเบาสบายตัวขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาก้มแนบริมฝีปากกับหน้าผากของเธอสัมผัสได้ถึงไอร้อนจางๆ ก่อนสวมชุดนอนให้แก่เธอตื่นขึ้นมาเธอจะได้ไม่เขินอายเขา

หันมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์เป็นเวลา 2 ทุ่มกว่า เขาใช้เวลาเวลาไปกับร่างเย้ายวน 2 ชั่วโมงได้ คาดว่าตั้งแต่เมื่อกลางวันคงไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอ ร่างหนาพลันลุกพันผ้าเช็ดตัวไว้รอบเอวสอบ ลุกเดินไปยังห้องครัวก่อนจะลงมือทำอาหารให้เธอได้กินเมื่อตื่นขึ้นมา

เมื่อนาฬิกาชี้บอกเป็นเวลา 4 ทุ่ม กับข้าว 2-3 อย่างเป็นอันเสร็จเรียบร้อย จัดการกับข้าวยกอาหารวางไว้บนโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว ก้าวขายาวเดินไปหาหญิงสาวปลุกให้เธอกินข้าวก่อนที่จะกินยาแล้วนอนหลับพักผ่อน

"ลัลน์ตื่นมากินข้าว"

"งื้อออ หนูจะนอน" เอ่ยตอบเสียงอู้อี้มือพลิกผ้าห่มคลุมหน้ายุติบทสนทนา

"ลุกมากินข้าวก่อนค่อยนอน" คนตัวโตขมวดเขียวให้กับความดื้อ ก่อนขยับเข้ามาประชิดตัวหญิงสาวกดจมูกลงบนพวงแก้มใสไล่เกลี่ยลงมาซุกไซ้คอเรียวระหงส์พลางขบเม้มดูดลำคอสาวเป็นรอยสีกุหลาบ มือใหญ่สาละวนเค้นคลึงทรวงอกเต่งตึงผ่านชุดนอนยังปลุกเร้า

"อื้อ หนูลุกไปกินข้าวแล้ว" มือเรียวพักหน้าหล่อเหลาออกไปจากตัว ก่อนที่เขาจะทำมิดีมิร้ายกับตัวเธออีก ใบหน้ายับยู่ยี่เมื่อถูกขัดจังหวะการนอนแสนหวาน ร่างกายรู้สึกเมื่อยขบปวดเมื่อยไปทั้งตัว แต่ที่สำคัญเธอเจ็บน้องสาวเธอเป็นอย่างมาก!

ใบหน้าพริ้มเพราทำตาปริบๆ มองร่างบนก้าวขานั่งลงบนโซฟารอเธอลุกขึ้นมากินข้าว แต่เขาคงลืมไปหรือไม่ว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ! ลัลน์ตวัดสายตามองค้อนชายหนุ่มอย่างแง่งอนก่อนลุกขึ้นเดินขาถ่างไปหาเขาอย่างทุลักทุเล

"เดินไหว?" เขารีบเดินเข้ามาตวัดช้อนอุ้มเธอเดินตัวปลิว วางร่างเล็กลงบนโซฟายังแผ่วเบาไม่ให้กระทบกระเทือนกลางกายสาวมากที่สุด

ลัลน์ไปหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย หน้าอิวซบมัดกล้ามแน่นไร้อาภรณ์ สายตาคมจ้องมองเธออย่างกะลิ้มกะเหลี่ยยิ่งทำให้นึกถึงรสสวาทเผ็ดร้อนที่เพิ่งผ่านมาได้ไม่พ้นวัน ไปหน้าหวานก้มหน้าหงุดอย่างอับอายใบหน้าแดงก่ำลามไปทั้งตัว

"อยากก้มหน้าอยู่กินข้าวซะหรือจะทำอย่างอื่น?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วเข้มตั้งคำถาม แต่สายตาคมกลับสะท้อนให้เห็นถึงความกระหายของราชสีห์ที่ต้องการกระโจนล่าเหยื่อเท่านั้น

"ทานค่ะๆ" กลิ่นหอมของอาหารลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ถ้าหัวใจดวงน้อยสั่นไหว

"ต้มจืดวุ้นเส้น ต้มยำปลากระพง หมูทอด..." ลัลน์พึมทำอย่างตกใจเมื่อเห็นอาหารที่ดูพิถีพิถันตรงหน้า

หญิงสาวค่อยๆตักต้มจืดวุ้นเส้นขึ้นมาชิมถึงกับเบิกตาโพลงในความอร่อย ฝีมือการทำอาหารของเขาระดับพ่อครัวหัวป่าก์ ก่อนจะรีบตักต้มยำปลากระพงเนื้อปลาพร้อมน้ำเข้าปาก รสชาติเผ็ดเปรี้ยวจัดจ้านอันแสนคุ้นเคยอร่อยถูกปากเธอยิ่งนัก

"พี่ทานรสชาติจัดด้วยหรือคะ"

"ทำไมดูหน้าฉันจืดชืดจนไม่กินของจัดรึ?" ชายหนุ่มเอ่ยตอบเธอเสียงเรียบพลางแกะเนื้อปลาวางใส่จานเธออย่างเอาใจใส่ดูแล

"พี่ทำทั้งหมดนี้เองหรือคะ?" ลัลน์ถามเสียงแผ่วเบา เหลือบมองมือของเขาที่กำลังจับช้อนแกะปลาให้เธอยังอ่อนโยน

คิณณ์หลบสายตาเล็กน้อยแล้วพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองจ้องใบหน้าหวานของเธอ

"เรา...ใครเจอกันที่ไหนมาก่อนไหม?" คิณณ์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอราวกับหาคำตอบ

คำถามนั้นทำเอาลัลน์ชะงัก ทำไมเขาถึงถามเธอเป็นรอบที่ 2 หรือว่าเขาจะจำเธอได้รอเพียงเธอสารภาพบาปออกไป

"กะ ก็ยืนยันคำตอบเดิมว่าไม่เคยเจอค่ะ เราสองคนเจอกันในศาลเป็นครั้งแรก" หญิงสาวตอบเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย

"อืม แล้วเคยไปทะเลที่บางแสนไหม?"

"บางแสน?" เธอทวนคำถามเขาเบาๆ ก่อนจะนึกถึงตื่นความเค็มจากน้ำทะเลที่คลื่นซัดเข้าหาฝั่ง เธอพยายามค้นหาความทรงจำไม่รู้ว่าการที่เขาถามเธอแบบนี้จะชวนเธอไปเที่ยวทะเลหรือไม่

"อืม เหมือนจะเคยไปมั้งคะไม่แน่ใจ เหมือนว่าเคยไปเล่นน้ำกับพี่ชาย ถามทำไมหรอคะ"

"แค่ถามดูเฉยๆ"

หลังจากนั้นทั้งสองจึงทานอาหารกันอย่างเงียบๆไม่มีบทสนทนาใดในระหว่างมื้ออาหารนี้อีก ลัลน์พยายามหาคำพูดที่จะเอ่ยแต่ก็รู้สึกเขินอายเกินกว่าที่จะพูดออกมาได้ ทำได้เพียงส่งยิ้มเต็มไปด้วยความรู้สึกความขอบคุณ คิณ์ตอบรับด้วยการยิ้มบางๆซึ่งเป็นรอยยิ้มน้อยนักที่จะได้เห็น

ทั้งสองทานอาหารเสร็จ คิณณ์เก็บจานยืนล้างจานอยู่ข้างอ่าง มือถูฟองน้ำขยับไปมายังคล่องแคล่ว ในขณะที่ลัลน์นั่งรอเขาอยู่บนโซฟา

เมื่อเขาล้างจานเสร็จแล้วหันหน้ามองใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังแดงราวกับผลตำลึงสุก ไม่อาจรู้ได้ว่าหน้าแดงก่ำเพราะพิษไข้หรือเขินอายเขากันแน่

"กินยาแล้วไปอาบน้ำ"

คิณ์หยิบขวดยาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับรินน้ำใส่แก้วเตรียมพร้อมให้เธอทุกอย่างอย่างเอาใจใส่ การกระทำของเขาทำให้ลัลน์รู้สึกอบอุ่น หัวใจคันยุบยิบราวกับมีผีเสื้อมาบินวน