ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 10

ท่ามกลางท้องฟ้าดำมืดอึมครึมไร้แสงจันทรา สายฝนที่โหมกระหน่ำ ส่งผลต่อทัศนวิสัยในการมองเห็นทาง มีเพียงแสงไฟตลอดสองข้างทางที่พอให้ความสว่างในยามราตรีนี้ได้ แต่ก็ไม่อาจทำให้รถหรูของชายหนุ่มขับเคลื่อนไปได้ไวมากนัก ภายในมีเสียงเพลงเปิดคลอเบาระหว่างทางพอให้บรรยากาศไม่เงียบเหงาจนเกินไป

"หออยู่แถวไหน" ชายหนุ่มปรายตาหันมาถามหญิงสาวข้างกายที่ตอนนี้จะหนาวจนตัวสั่นงันงก ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากันจนไม่ปรากฏสีเลือด สองแขนโอบกอดให้ความอบอุ่นตัวเอง คิณณ์จึงเลื่อนมือไปเปิดฮีตเตอร์ให้สาวน้อยคลายความหนาว

"อยู่แถวมหาลัย VRB ค่ะ"

"อืม อยู่ไกลที่ฝึกงานพอควร"

"ยังไม่อยากคืนห้องค่ะ เดี๋ยวต้องไปสอบก่อนทำเรื่องจบด้วย เลยต้องทนนั่งรถไกลสักหน่อยค่ะ" เสียงใสเอ่ยบอกเขา

"อืม" เขาครางรับในลำคอ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามหญิงสาวต่อไป

"แล้วคุณอยู่แถวไหนหรือคะ"

"อยู่แถวนี้นั่นล่ะ" คิณณ์ตอบเธออย่างคลุมเครือ จ้องมองทางข้างหน้าอย่างไม่สนใจหญิงสาว เธอคิดว่าเขาคงอยากมีความเป็นส่วนตัวไม่อยากบอกที่พักให้คนอื่นรู้จึงไม่ได้ถามอะไรชายหนุ่มอีกต่อไป

ภายในรถหรูเงียบไร้บทสนทนา หญิงสาวเหลือบมองคิณณ์อย่างอดเสียไม่ได้ ใบหน้าหล่อคมคาย คิ้วหนาเป็นเส้นตรง จมูกโด่งรับกับสันกรามเด่นชัดเป็นรูป ไม่ว่าเขาแสดงอากัปกิริยาอย่างไรทุกท่วงท่าของเขาสง่าผ่าเผยอยู่ตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนนี่ที่เขาจะขับรถอยู่ก็ตาม

เวลาผ่านไปไม่นานคิณณ์ขับรถเคลื่อนมาจอดถึงหน้าหอพักของลัลน์ฝนก็หยุดตกพอดี ชายหนุ่มท้าวแขนเอนตัวพิงกับพวงมาลัยแล้วจึงเอี้ยวตัวหันมามองคนตัวเล็กที่กำลังตรวจสอบความเรียบร้อยก่อนลงจากรถ กวาดสายตามองใบหน้าพริ้มเพราไล่ลงมายังลำคอระหงพบรอยสีกุหลาบจางๆ ตาคมพลันสว่างวาบลุกโชน หากไม่เพ่งมองดีๆแล้วก็ไม่อาจเห็นได้

"ขอบคุณนะคะ ที่มาส่งลัลน์ รบกวนคุณแย่เลย" เสียงหวานกล่าวขอบคุณผู้ใหญ่ใจดีที่ลำบากมาส่งเธอในวันนี้ พบว่าเขาหันมาจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว

"เดินไหว?"

"ไหวค่ะ ฝนก็หยุดตกพอดีด้วย ค่อยๆเดินไปได้ค่ะ"

คิณณ์ไม่ตอบ กลับยื่นมือหนาเหมือนต้องการขออะไรเธอสักอย่าง

"คะ?" ลัลน์ถามเขาคิณณ์ด้วยน้ำเสียงงุนงง หัวคิ้วขมวดเป็นปมอย่างไม่เข้าใจชายหนุ่ม เขาต้องการอะไรจากเธอ ที่ตัวเธอก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่เป็นของเขาเลย หรือว่าเขาจะขอค่าน้ำมันรถที่ขับมาส่งเธอถึงที่นี่

"โทรศัพท์เธอ" ก่อนที่ลัลน์จะคิดฟุ้งซ่านไปไกล คิณณ์จึงเอ่ยปากออกมา

"คะ? ขอไปทำไมหรือคะ" ถึงแม้จะเอ่ยปากถามเขาอย่างสงสัยแต่มือบางปลดล็อกโทรศัพท์แล้วยื่นให้เขาชายหนุ่มอย่างง่ายดาย คิณณ์คว้าโทรศัพท์มากดอยู่สักพักจึงยื่นโทรศัพท์คืนลัลน์ไป

"เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับ"

"ค่ะ คะ? ว่ายังไงนะคะ" ลัลน์ส่งเสียงตระหนกอ้าปากค้างสงสัยว่าอะไรเข้าสิงชายหนุ่มคนนี้ถึงจะมารับเธอไปทำงาน ไหนเขาว่ากันว่าท่านคิณณ์ผู้นี้โหดร้ายน่ากลัวไง

"บอกว่าพรุ่งนี้มารับไปทำงาน" ชายหนุ่มกล่าวขยายความขึ้นเมื่อเห็นสาวน้อยตรงหน้าทำหน้างงใส่เขา

คำตอบของเขาไม่ได้ทำให้เธอคลายความสงสัยไปได้เลย

"หนูถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมคะ?"

"อืม"

"ทำไมต้องลำบากจะมารับหนูด้วยคะ?"

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันอยู่แถวนี้ ถ้าเธอไม่พูดอะไรฉันถือว่าเป็นอันตกลง" ชายหนุ่มพูดรวบรัดตัดบทลัลน์ไม่ให้ปฏิเสธเขาได้

"กะ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาส่งหนู" หญิงสาวเอ่ยตอบรับเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เธอจะเดินลงจากรถเขาไปเพื่อเข้าห้องพักของตนด้วยหัวใจพลันเต้นแรง ใบหน้าหวานของหญิงสาวเห่อแดงทั้งหน้าลามไปแม้กระทั่งใบหูของเธอ เธอรีบเดินจ้ำอ้าวขึ้นห้องไปอย่างลืมเจ็บข้อเท้าไม่ได้หันไปดูเลยว่าเขาขับรถไปหรือยัง

ติ๊ง เสียงข้อความแจ้งเตือนเข้ามาทำให้เธอต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อตอบกลับ คนส่งก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนน่าจะเป็นหนูนาที่คงเป็นห่วงเธอว่ากลับถึงห้องหรือยัง

Pkinn: พรุ่งนี้ 7 โมงไปรับ

ฝันดีนะเด็กน้อย

ลัลน์อ่านข้อความที่เขาส่งมาด้วยหัวใจสั่นไหว ที่เขาขอโทรศัพท์เธอไปเพื่อไปเมมเบอร์และช่องทางติดต่อนี่เอง ทำไมเขาถึงได้เล่นกับใจเธอขนาดนี้ เธอรู้สึกว่าจะหลงเขาขึ้นมาแล้วสิ ความอ่อนโยนของเขาพาให้หัวใจของสาวน้อยไหวสั่น

“งื้อออ ท่านคะทำแบบนี้เห็นทีหนูจะหลงรักท่านสิคะ” ใบหน้าลัลน์เปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข คืนนี้เธอคงนอนหลับฝันดีในรอบเดือนแน่ๆ

 

รุ่งเช้าพระอาทิตย์ยังไม่ทันฉายแสงสาดส่องได้ทั่วท้อองนภาดี หญิงสาวลุกจากที่นอนอาบน้ำแต่งตัว ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเล็กน้อยอย่างน่ารักสมวัย ดวงตาสดใสเปล่งประกายอย่างระยิบระยับภายใต้กรอบแว่นสีชมพูโรสโกลด์ ใจจดจ่อรอคิณณ์มารับตามคำสัญญา

Pkinn: รออยู่หน้าหอ

เมื่อเห็นข้อความลัลน์หัวใจพองโตสะพายกระเป๋ารีบเดินลงไปหาสารถีกิตติมศักดิ์ที่กำลังจอดรถรอเธออยู่เกรงว่าเขาจะรอเธอนาน หญิงสาวเดินลงมาหน้าหอพลางมองหารถของคิณณ์แต่เธอเห็นเพียงรถลัมโบกินีร์สีดำสะดุดตาเท่านั้นที่จอดหน้าหอเธอ ซึ่งเธอก็ไม่แน่ใจว่าใช่รถของคิณณ์หรือไม่ ถึงแม้เมื่อวานเธอจะนั่งรถเขากลับมาแต่ใช่ว่าเธอจะเห็นรถของเขาด้วยในขณะนั้นก็เป็นเวลาดึกมากแล้วประกอบกับไฟหน้าหอของเธอก็ไม่ได้สว่างพอที่จะทำให้เธอเห็นรถเขาชัดขนาดนั้น

หญิงสาวยืนงงไม่กี่อึดใจ คิณณ์เปิดประตูรถเดินมาหาเธอ วันนี้เขาก็ยังหล่อเหลาคมคายเฉกเช่นวันที่เธอเจอกับเขาในวันแรก ชายหนุ่มยืนพิงรถรอเธอ เส้นผมหนาถูกเซตจัดทรงเป็นอย่างดีเข้ากับสูทสีดำขลับที่ตัดเย็บอย่างพิถีพิถัน ด้านในสวมใส่เสื้อเชิ้ตผูกเนคไทสีเทาเข้มอย่างประณีต สวมรองเท้าหนังสีดำวาววับ ชายหนุ่มดูเหมือนนายแบบนิตยสารขายรถมากกว่าที่จะเป็นผู้พิพากษาเสียอีก

"สวัสดีค่ะ" ลัลน์เดินตรงไปหาเขาที่รถเอ่ยทักทายสวัสดีเขาอย่างมีมารยาท

"อืม ขึ้นรถเถอะ" หนุ่มสาวต่างเปิดประตูขึ้นรถนั่งประจำตำแหน่งของตนเองก่อนที่รถจะออกตัวขับเคลื่อนไปตามท้องถนนมุ่งหน้าไปยังสำนักงาน

"ข้อเท้าเป็นยังไงบ้าง" เสียงเข้มถามไถ่ร่างอรชรด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ไม่เป็นอะไรมากค่ะ ลัลน์ทายาแล้วก็พันผ้ารัดข้อเท้าแล้วค่ะ" เธอก้มหน้าตอบ

"กินอะไรมารึยัง?"

"ปกติหนูไม่ค่อยทานข้าวเช้าค่ะ ท่านล่ะคะทานหรือยัง"

"พี่!" คิณณ์พูดสวนเธอทันควัน

“พี่?” หญิงสาวทวนคำชายหนุมอย่างงุนงนก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าเขากำชับให้เธอเรียกเขาว่าพี่ เธอก็กลัวเผลอหลุดเรียกที่ไหนเกรงว่าจะไม่ดี

“หนูว่าที่คุณตอบมาไม่ใช่สาระสำคัญของคำถามหนูนะคะ” เธอยังคงดื้อรั้นไม่เรียกเขาว่าพี่เหมือนเดิม

“อืม ดื่มกาแฟมาแล้ว แล้วทำไมไม่กินข้าว”

“เพราะตื่นเช้าแล้วไม่อยากเสียเวลาหาอะไรทานค่ะ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เรียนปี 1 แล้วทุกวันนี้เลยติดเป็นนิสัยไม่ทานอะไรตอนเช้าค่ะ” ลัลน์เอ่ยปากชี้แจงถึงเหตุผลให้เขาฟัง

“ต่อแต่นี้ไปกินซะห้ามอดมื้อเช้าอีก แซนด์วิชที่หลังรถฉันเอามาเผื่อเธอ เอื้อมหยิบถึงไหม”

“ดะ ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” เสียงแผ่วเบาขานรับเขาอย่างขวยเขินในความเอาใจใส่ของเขา ถึงแม้ภายนอกชายหนุ่มจะดูเย็นชาแต่ก็แฝงด้วยความอบอุ่นในความเอาใจใส่ช่างสังเกตของเขา

คิณณ์เห็นลัลล์มีท่าทีเงอะงะเชื่องช้าจึงตบไฟเลี้ยวส่งสัญญาณเลี้ยวจอดชิดไหล่ทาง หลังจากนั้นเอี้ยวตัวไปด้านหลังรถหยิบแซนด์วิชพร้อมนมให้เธอ ในจังหวะเดียวกันนั้นเองหญิงสาวปลดเข็มขัดนิรภัยเอื้อมตัวมาด้านหลังเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ริมฝีปากทั้งสองจึงประกบจูบกันอย่างไม่ตั้งใจ

หญิงสาวสะดุ้งตัวโยนเมื่อเธอเผลอไปจูบปากเขาอย่างไม่ตั้งใจขณะกำลังถอยออก คิณณ์โน้มคอหญิงสาวเข้ามาจูบบดคลึงขบเม้มริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ลิ้นร้อนกวาดเข้ามาในโพรงปากหวานอย่างสำรวจ ดูดกลืนแลกเปลี่ยนน้ำลายกับเธอจนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบ  ลัลน์หลับตาพริ้มเผยอปากรับจุมพิตอันแสนหวานพาหวามไหวในทรวงอก แหงนหน้ารับตามฝ่ามือใหญ่ที่กุมท้ายทอยเธอให้รับการจูบของเขา มือบางพลันโอบกอดลำคอหนาไว้อย่างแนบแน่น ลิ้นน้อยของเธอตอบรับริ้นร้อนที่เข้ามารัดรึงอย่างหยอกเอิน

เมื่อลัลน์ถูกจูบราวกับจะพรากลมหายใจเธอไปก่อนที่จะหมดลมชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกไปอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาคมมองใบหน้าแดงระเรื่อของคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู มือหนาเลื่อนมือจับปอยผมของลัลน์ที่ตกลงมาปรกหน้าแล้วจึงทัดผมไปด้านหลังของเธออย่างอ่อนโยน หญิงสาวลืมโตขึ้นสบเข้ากับสายตาอันแสนอบอุ่น เธอหลบสายตาเบนหน้ามองข้างทางอย่างเขินอาย

คิณณ์ยิ่งเห็นหญิงสาวเขินอายชายหนุ่มยิ่งหยอกเย้ากดปลายจมูกโด่งของตนลงบนพวงแก้มใสที่ตอนนี้เห่อร้อนเป็นสีแดงของลัลน์ที่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะแดงไปทั่วทั้งตัว

“อ๊ะ คะ คุณอย่าค่ะ” ลัลน์ผลักไหล่หนาออกห่างจากตน ก้มหน้างุดอย่างไม่รู้ว่าจะทำตัวเช่นไร

“กินซะ” เขาเอื้อมหยิบแซนด์วิชและนมมาให้เธอ ลัลน์รับมาอย่างปฏิเสธไม่ได้ก่อนที่จะละเลียดชิมอย่างช้าๆ

ชายหนุ่มไม่อยากให้สาวน้อยรู้สึกตื่นตกใจเกินไปเมื่อเห็นเธอกินแซนด์วิชที่เขาเตรียมมาจึงขับรถออกไปตามท้องถนนเพื่อไปส่งหญิงสาวยังที่ฝึกงาน ภายในรถยังคงเงียบกริบคงมีแต่เสียงแอร์ของรถที่ดังอย่างแผ่วเบาคลอเค้าไปกับเสียงเพลง แต่หนุ่มสาวในรถกลับไม่สนทนาสิ่งใดต่อกัน

“จะ จอดตรงปากทางนี่แหละค่ะ สำนักงานอยู่ใกล้ปากทางเดี๋ยวหนูเดินไปเองได้ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” ลัลน์พูดรัวลิ้นแทบพลันกันกล่าวจบจึงกระวีกระวาดเปิดประตูรถลงไป ชายหนุ่มคว้าแขนรั้งเธอเอาไว้ก่อนที่จะเอ่ยประโยคบอกหญิงสาว

“ตั้งใจฝึกงาน ตอนเย็นเดี๋ยวพี่มารับนะ”