LOGINShare
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 9
Last Updated:
2024-11-26 09:19:01"ลัลน์ให้เราไปส่งที่หอดีกว่าไหม นี่ก็ดึกมากแล้วหนูนาเป็นห่วงไม่อยากให้ลัลน์นั่งแท็กซี่กลับคนเดียว" หนูนาเอ่ยอย่างกระเง้ากระงอด กินข้าวเสร็จแล้วแทนที่ลัลน์จะกลับไปด้วยกันกับเธอ แต่เธอกลับเกรงใจเลือกที่จะนั่งรถไปเอง
"ไม่เป็นไรหรอกหนูนา หอเราอยู่คนละเส้นกับคอนโดหนูนาเลยนะ ลัลน์ไม่อยากให้หนูนาวนไปมา มันดึกมากแล้วด้วย" "แค่ไม่กี่กิโลเอง ลัลน์ไปกับเรานะ" "ลัลน์กลับเองได้จริงๆ หนูนาไม่ต้องเป็นห่วง ถึงหอแล้วเดี๋ยวลัลน์ส่งข้อความบอกนะ" เมื่อหนูนาเห็นท่าทีเพื่อนเธอไม่ยอมกลับกับตนเป็นแน่ จึงยอมแพ้ทิ้งเพื่อนไว้ที่สถานีให้โบกรถกลับหอพักเอง "ถึงแล้ว อย่าลืมส่งข้อความมานะ" "ค่าาา คุณหนูนาจะไม่ลืมเป็นอันขาด ขับรถกลับดีๆนะ" หนูนาได้ยินเพื่อนตกปากรับคำจึงขับรถกลับคอนโดตัวเอง ลัลน์มักเป็นอย่างนี้ขี้เกรงใจเสมอกับคนอื่นน่ะไม่เท่าไหร่ แต่กับเธอซึ่งเป็นเพื่อนกันมาจะ 4 ปีแล้วยังต้องมาเกรงอกเกรงใจกันอีก หญิงสาวนั่งรอรถแท็กซี่เป็นเวลานานก็ไม่มีรถคันไหนจอดให้เธอ จนกระทั่งลมเริ่มพัดแรงพาไอฝนมาจนเธอรู้สึกได้ 'รู้อย่างนี้ไปกับหนูนาดีกว่า ดูท่าวันนี้จะเปียกฝนก่อนกลับถึงหอแน่เลย' ลัลน์พึมพำในใจ มองท้องฟ้าที่ปรากฏเมฆครึ้ม สายฟ้าแลบบนท้องนภาจางๆ ไม่นานเกินอึดใจเสียงพายุฝนลูกใหญ่กำลังสาดซัดเข้ามาทางลัลน์ หญิงสาวตัดสินใจเดินเข้าร้านเพื่อหลบฝนก่อนรอให้ฝนซาค่อยไปรอโบกรถใหม่ หญิงสาววิ่งฝ่าฝนโดยมีเสื้อคลุมปิดบังส่วนกระหม่อมไว้ ด้วยอารามรีบร้อนทำให้เธอวิ่งชนกำแพงเนื้อ เอนเซจะล้มลง หากไม่ได้แขนแกร่งโอบประคองหลังบางไว้ไม่ให้ล้มคะมำ เธอคงได้นั่งจ้ำเบ้าลงอยู่ที่พื้นแล้ว ใบหน้าหวานฝังอยู่ในอกแกร่งของเขาพอดี ก่อนที่จะผละตัวออกห่างเพื่อกล่าวขอโทษ "อ๊ะ ขะ ขอโทษที่ไม่ดะ..." หญิงสาวตะลึงงันเมื่อพบเจอกับใบหน้าคมเข้มชวนให้หลงใหลของเขาอีกครั้ง คำพูดขอโทษกลืนหายไปในลำคอเมื่อเจอคนที่เธอพยายามหลบหน้าหนี แต่ก็เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งเธอให้เจอกับเขาอีก "จะรีบไปไหน?" คิณณ์ถามหญิงสาวที่วิ่งไม่ดูทางจนมาชนเขา "ละ ลัลน์แค่วิ่งเข้ามาหลบฝนค่ะ ขอโทษนะคะท่านที่ไม่ดูตาม้าตาเรือวิ่งชนท่าน" "อยู่ข้างนอกไม่ต้องเรียกท่าน เอาไว้เรียกตอนทำงานพอ" "แล้วจะให้หนูเรียกท่านว่าอะไรคะ" เธอถามด้วยน้ำเสียงฉงน จะให้เธอเรียกเขาว่าพี่ก็กระไรอยู่ "ก็ตามแต่เธอสะดวก" "หนูสะดวกเรียกแบบนี้ค่ะ" ลัลน์เอ่ยอย่างต่อปากต่อคำกับชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว "แล้วเรียกเจษว่าอะไรล่ะ พี่ทนาย?" "ก็เปล่าค่ะ เรียกพี่เจษ" หญิงสาวเอะใจเล็กน้อยที่ชายหนุ่มพูดถึงเจษฎา แต่อย่างว่าคนอยู่ในสายกฎหมายด้วยกัน ทำงานพบเจอกันบ่อยครั้งจะรู้จักก็ไม่เห็นแปลก "งั้นก็เรียกฉันตามนั้น" "ตะ แต่ว่าเราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดเรียกพี่น้องกันแบบนั้นนะคะ" เธอขมวดคิ้วประท้วงด้วยเสียงแผ่วเบา "ทำไม? รังเกียจฉันแกกว่าเธองั้นเหรอ หรือจะให้เรียกว่าน้า แต่ห่างกันแค่ 10 ปีคงไม่ถึงขนาดนั้นกระมัง" "ไม่ใช่ค่ะ ที่หนูจะสื่อคือท่านกับหนูไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันพอที่จะเรียกขานกันแบบนั้นได้ บรรดาพี่ในสำนักงานหนูเรียกพี่ได้อย่างสนิทใจเพราะต้องอยู่ทำงานร่วมกันและเจอหน้ากันตลอด" "งั้นเราก็มาเจอหน้ากันบ่อยๆ" คิณณ์พูดเป็นนัยอย่างสื่อความหมาย "ขะ คะ?" เธอหูเพี้ยนไปหรือเปล่าเมื่อเขาชวนเธอเจอหน้าบ่อยๆ เพื่อให้เธอเรียกเขาว่าพี่นี่นะ หรือเขาตั้งใจจะพูดลองเชิงเธอไปอย่างนั้น "แล้วกลับยังไง ไปกับฉันไหม เดี๋ยวไปส่ง" "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูนั่งแท็กซี่ไปได้" "ผู้ใหญ่ให้แล้วอย่าปฏิเสธ นี่มันดึกมากแล้ว ผู้หญิงตัวคนเดียวเดินทางมันอันตราย" "ไปกับคุณแล้วจะปลอดภัยหรือคะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงใสซื่อพลางเอียงคอมองชายสูงกว่าตนอย่างน่ารัก "หรือเธออยากเปียกฝนอยู่ที่นี่?" ดวงตาคมเบนสายตาจากสายฝนพรำที่ตกโหมกระหน่ำไม่มีท่าทีว่าจะหยุด "เปล่าค่ะ แค่เกรงใจที่จะต้องให้คุณไปส่ง" "ตามฉันมา" ชายหนุ่มไม่รอให้เธอตอบรับขายาวก้าวขาพาหญิงสาวไปลานจอดรถใต้ดิน นอกจากเสียงรองเท้าส้นสูงของเธอที่เดินกระแทกพื้นดังก้องที่จอดรถแล้วก็ไม่ปรากฏเสียงอื่นใด ลัลน์ต้องรีบสับขาจ้ำอ้าวตามคิณณ์ไปเนื่องด้วยความสูงที่แตกต่างกันมากส่งผลให้หญิงสาวไม่อาจก้าวขาเดินตามชายหนุ่มทัน "โอ๊ยยย" ลัลน์ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ข้อเท้าเธอพลิกในขณะที่รีบเดินตามคิณณ์ไป ตอนแรกเธอก็เจ็บข้อเท้าจากการถูกรองเท้ากัดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งเธอรีบเดินทำให้ข้อเท้าพลิกอย่างช่วยไม่ได้ "เป็นอะไรมากไหม" ชายหนุ่มเท้าหลันหยุดชะงักรีบหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของลัลน์ ก้มลงมองข้อเท้าบวมแดงของเธอที่เขาไม่ทันได้สังเกตในตอนแรก "รองเท้ากัดทำไมไม่บอก" ชายหนุ่มเอ่ยต่อว่าลัลน์เสียงดุ “แค่นี้ก็รบกวนท่าน เอ๊ย คุณมากพอแล้ว หนูไม่อยากเป็นภาระให้คุณมาดูแลค่ะ" ลัลน์กล่าวละล่ำละลักอธิบายให้คิณณ์ฟัง ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวอย่างถอดถอนหายใจ เหยียดยิ้มมุมปากขึ้นอย่างหมดคำพูด ไม่เอื้อนเอ่ยอะไรกับเธอ ทว่าสายตาคมกริบมองดวงหน้าหวานละมุนตา จ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาดำขลับคู่งามกระจ่างใสแวววาว ดวงตากลมโตราวกับกวางน้อยระวังภัย ดึงดูดให้เขาเข้าสู่ภวังค์ นิ้วมือของเขาค่อยๆลูบใบหน้าเธออย่างแผ่วเบา หยุดลงที่พวงแก้มสาวที่ตอนนี้แดงระเรื่อด้วยความขวยเขิน หัวใจเธอสั่นระรัวกลับความอ่อนโยนของชายหนุ่มที่แม้ภายนอกจะดูเย็นชา แต่กลับทำให้เธอใจสั่นได้ทุกครั้งยามพบเจอ ลัลน์ขบเม้มริมฝีปากของตนเองอย่างรู้สึกกดดัน คิณณ์ไม่เอ่ยปากว่ากล่าวอะไรออกมาจนเธอรู้สึกทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์นี้ "คะ คุณคะ" หญิงสาวร้องทักท้วงชายหนุ่ม "เราเคยเจอที่ไหนกันมาก่อนรึเปล่า?" เสียงสุขุมเอ่ยถามเธออย่างราบเรียบ ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาไร้อารมณ์เหมือนเดิม หญิงสาวเบิกตาโพลง ริมฝีปากสั่นระริก หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด หัวใจพลันเต้นระรัวอย่างตกใจ หรือว่าเขาจะจำเธอได้ว่าสาวที่คว้าคอเขาไปจูบในคืนนั้นเป็นเธอ!!! "ทะ เท่าที่จำได้ก็ไม่เคยเจอกันนะคะ หนูเจอคุณครั้งแรกก็เมื่อตอนเช้า" หญิงสาวเม้มริมฝีปาก หลบสายตาคมที่หรี่ตาจ้องมองเธออย่างจับผิด "ฉันไม่ได้หมายถึงเร็วๆนี้" "ก็ไม่นะคะ พึ่งเคยเจอคุณวันนี้ครั้งแรกจริงๆ" หญิงสาวขบคิดพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบชายหนุ่มไป หากไม่นับรวมที่ผับแล้ววันนี้ก็เป็นวันแรกที่เธอเจอเขาจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นคนเย็นชาเธอคงจะคิดว่าท่านคิณณ์ผู้นี้กำลังจีบเธออยู่เป็นแน่แท้ "อืม งั้นเหรอ" คิณณ์พึมพำเบาๆกับตนเอง ก่อนที่จะสอดแขนช้อนตัวอุ้มหญิงสาวขึ้นแนบอกเดินลิ่วไปที่รถหรูของตนซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลมากนัก “ว้ายย คุณปล่อยหนูลงนะคะ ลัลน์เดินเองได้ไม่ต้องอุ้มหนูหรอกค่ะ” หญิงสาวประท้วงหวีดร้องอยากตกใจเมื่อเขาเข้ามาช้อนเธอตัวลอยราวกับตัวเธอเบานัก ลัลน์วาดแขนโอบรอบคอชายหนุ่มไว้อย่างกลัวตก ซบหน้าอิงแอบแนบชิดสูดดมกลิ่นหอมเย็นสดชื่นของเขา แต่คิณณ์นั้นก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะปล่อยเธอลงเลย ลัลน์จึงเงยหน้าสบตาคมที่ก้มมองคนในวงแขนอย่างพอดี เธอรู้สึกตื่นตระหนกมือไม้สั่น หัวคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสับสันอย่างไม่รู้จะทำตัวเช่นไรในบรรยากาศอันน่ากระอักกระอ่วนนี้ คิณณ์ก้มตัววางหญิงสาวไว้เบาะข้างคนขับอย่างแผ่วเบา ทันใดนั้นหญิงสาวเงยหน้าจะเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มที่อุ้มเธอมา ริมฝีปากอวบอิ่มแตะลงหน้าแก้มของคิณณ์อย่างช่วยไม่ได้ หญิงสาวผงะออกจากเขาอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าชายหนุ่มยังคงไม่แสดงอาการอะไร สีหน้าของเขายังคงนิ่งสงบราบเรียบอยู่เช่นเดิม อย่างไม่อาจคาดเดาความคิดของชายหนุ่มได้แตกต่างจากหญิงสาวที่ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อหัวใจสั่นระรัวดังโครมครามไม่รู้กี่รอบตั้งแต่ที่ได้เจอกับเขา
Related chapters
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 10
ท่ามกลางท้องฟ้าดำมืดอึมครึมไร้แสงจันทรา สายฝนที่โหมกระหน่ำ ส่งผลต่อทัศนวิสัยในการมองเห็นทาง มีเพียงแสงไฟตลอดสองข้างทางที่พอให้ความสว่างในยามราตรีนี้ได้ แต่ก็ไม่อาจทำให้รถหรูของชายหนุ่มขับเคลื่อนไปได้ไวมากนัก ภายในมีเสียงเพลงเปิดคลอเบาระหว่างทางพอให้บรรยากาศไม่เงียบเหงาจนเกินไป"หออยู่แถวไหน" ชายหนุ่มปรายตาหันมาถามหญิงสาวข้างกายที่ตอนนี้จะหนาวจนตัวสั่นงันงก ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากันจนไม่ปรากฏสีเลือด สองแขนโอบกอดให้ความอบอุ่นตัวเอง คิณณ์จึงเลื่อนมือไปเปิดฮีตเตอร์ให้สาวน้อยคลายความหนาว"อยู่แถวมหาลัย VRB ค่ะ""อืม อยู่ไกลที่ฝึกงานพอควร""ยังไม่อยากคืนห้องค่ะ เดี๋ยวต้องไปสอบก่อนทำเรื่องจบด้วย เลยต้องทนนั่งรถไกลสักหน่อยค่ะ" เสียงใสเอ่ยบอกเขา"อืม" เขาครางรับในลำคอ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามหญิงสาวต่อไป"แล้วคุณอยู่แถวไหนหรือคะ" "อยู่แถวนี้นั่นล่ะ" คิณณ์ตอบเธออย่างคลุมเครือ จ้องมองทางข้างหน้าอย่างไม่สนใจหญิงสาว เธอคิดว่าเขาคงอยากมีความเป็นส่วนตัวไม่อยากบอกที่พักให้คนอื่นรู้จึงไม่ได้ถามอะไรชายหนุ่มอีกต่อไปภายในรถหรูเงียบไร้บทสนทนา หญิงสาวเหลือบมองคิณณ์อย่างอดเสียไม่ได้ ใบหน้าหล่อค
Last Updated : 2024-11-27ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 11
หญิงสาวลงจากรถหรูเดินไปตามทางอย่างงุนงง เธอไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมที่เขาส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เธอ หญิงสาวยังคงไม่อยากเชื่อสายตาของตนเมื่อเสือยิ้มยากอย่างคิณณ์ส่งยิ้มมาให้เธอลัลน์เดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงตึกสำนักงาน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมาเช้าเกินไปยังคงไม่มีใครมาไขกุญแจเปิดประตูให้เธอ หญิงสาวหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้รอพี่ๆมาทำงาน คำถามมากมายผุดพรายเข้ามาในหัวสรุปแล้วคิณณ์จีบเธอใช่หรือไม่ เพียงแต่เขาไม่ได้เอ่ยปากเธอจึงไม่กล้าคิดความสัมพันธ์นี้ไปไกล ไม่ว่าจะฐานะทางสังคมหรือหน้าตาเธอนั้นก็ไม่ควรกันกับเขา ก่อนที่เธอจะคิดฟุ้งซ่านไปไกลกว่านี้ลัลน์เอามือตบแก้มสองข้างเบาๆ เรียกสติของตนให้อยู่กับความเป็นจริงในปัจจุบัน"น้องลัลน์มาเช้าจังเลยคะวันนี้หรือเมื่อคืนนี้นอนไม่หลับกลุ้มใจอยากเปลี่ยนสำนักงานแล้ว" หญิงสาวรุ่นพี่ในสำนักงานเอ่ยสัพยอกนักศึกษาสาวตรงหน้า"พี่นกก็เย้าหนูไปเมื่อคืนลัลน์นอนหลับสบายดีค่ะเลยตื่นเช้า ไม่รู้ว่าจะทำอะไรเลยมาสำนักงานเลยค่ะ" ลัลน์เอ่ยตอบเนตรนภาอย่างกลั้วหัวเราะในความช่างหยอกของพี่เขา ทำให้เธอไม่รู้สึกเกร็งและกดดันมากนัก"อ่ะนี่ ลองเอาสำนวนไปอ่านก่อนว่าเขาร่างฟ้องกันยังไง ใช
Last Updated : 2024-11-28ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 12
ลัลน์จ้องมองชายหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร แขนเสื้อถูกพับอย่างเรียบร้อยอวดแขนแกร่ง เส้นเลือดที่แขนเปล่งชัดอย่างน่าหลงใหลซึ่งในยามปกติแล้วถูกปกปิดอยู่ภายใต้ชุดครุยผู้พิพากษาหรือสูทของเขาที่บดบังมัดกล้ามคงน้อยคนนักที่จะได้เห็นคิณณ์ในลุคนี้หญิงสาวรู้สึกเปลือกตาหนัก ความง่วงงุนกำลังเข้าจู่โจมลัลน์ วันทั้งวันเธอแทบจะไม่ได้พักส่งผลให้ข้อเท้าเธอระบมอักเสบ ปกติแล้วเธอก็ไม่ใช่คนแข็งแรงอะไรนัก ค่อนข้างติดไปทางขี้โรคด้วยซ้ำ เมื่ออุณหภูมิเย็นกระจายไปทั่วห้อง เสียงมีดกระทบเขียงดังขึ้นแผ่วเบาอย่างเป็นจังหวะ เป็นเหตุให้กล่อมหญิงสาวให้เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างไม่อาจฝืนได้อีกต่อไปคิณณ์เงยหน้าจากการเตรียมอาหารหันไปมองเจ้าของห้องอย่างเป็นห่วง กลับพบว่าร่างบางกำลังนอนหลับปุ๋ยอย่างน่าเอ็นดูอยู่บนโซฟา ชายหนุ่มล้างมือแล้วจึงเดินไปห่มผ้าให้สาวน้อยที่หลับไปไม่รู้เรื่องรู้ราวเจ้าของนัยน์ตาสีดำเข้มจดจ้องใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มมีความสุขในห้วงแห่งความฝัน ท้องนิ้วสากลูบไล้ตามกรอบหน้าเล็กก่อนที่จะหยุดลงตรงปากกระจับอวบอิ่มสีแดง ลูบไล้ริมฝีปากเธออย่างหลงใหล ลมหายใจร้อนกระทบหลังมือของเขาจนรู้สึกได้ คิณณ์ท
Last Updated : 2024-11-29ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 13
ลัลน์กับกุลธิดามาถึงศาลก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว พระอาทิตย์กำลังขึ้นตรงหัวแผ่กระจายความร้อนไปทั่วทุกอณูจนแสบร้อนผิวไปตามๆ กัน หญิงสาวถือเอกสารสำนวนเดินตามกุลธิดาเข้าศาลไป"ลัลน์พี่ฝากไปเลื่อนคดีของเจษที่บัลลังก์ 3 ของท่านณรงค์ให้พี่ที เอาสมุดนัดพี่ไปลงวันให้พี่ด้วยนะ" กุลธิดาไหว้วานพร้อมยื่นเอกสารมาให้เธอเสร็จสรรพก่อนจะเดินจากไปไม่ให้ลัลน์ทักท้วงอันใดได้อีก เสียงข้อความโทรศัพท์แจ้งเตือนขึ้นมา Pkinn: ลุกขึ้นมากินข้าวหรือยัง?หาใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนแต่เป็นคนที่เธอพยายามหลบหน้าอยู่ในตอนนี้ส่งข้อความมา ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนกีดกันเธอเองรึไงเธอถึงต้องทำตัวแบบนี้กับเขาไม่กี่อึดใจหญิงสาวนั่งทำใจได้แล้ว สูดลมหายใจเข้าหนักๆ ไม่เข้าไปตอบข้อความของเขา เขากับเธอต่างกันเกินไปเขาเป็นถึงผู้พิพากษาจะมาสนใจเด็กกะโปโลอย่างเธอทำไมกัน สู้คบกับผู้พิพากษาด้วยกันจะไม่สมฐานะกว่ากันหรือเมื่อลัลน์ทำใจได้แล้วจึงนั่งตรวจเช็คเอกสารที่จะต้องยื่นเซ็นเอกสารตรวจสอบความเรียบร้อยก่อนที่จะทำการยื่นเอกสาร"หู้ยย ท่านนันท์วันนี้ไปทานข้าวกับท่านคิณณ์มาหรือคะ อย่าบอกนะคะว่าคบกันแล้ว" เสียงวีดว้ายดังขึ้นทางด้านหลังเธอ บทสนท
Last Updated : 2024-12-01ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 14
เวลายามเย็นท้องฟ้าปรากฏริ้วสีส้มเป็นสัญญาณว่าเวลานี้เป็นเวลาเย็นที่พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าเข้าสู่ช่วงค่ำมืด เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าสั่นอย่างต่อเนื่องหลายสาย แต่ก็ไม่อาจทำให้ลัลน์ตื่นขึ้นมาได้เลยจนเสียงโทรศัพท์เงียบเสียงลงไป ไม่อาจรู้ได้ว่าปลายสายที่โทรเข้าหาหญิงสาวอาจจะถอดใจไปเสียแล้วก็เป็นได้ เวลาผ่านไปได้ไม่นานท้องฟ้ามืดเป็นเวลา 6 โมงกว่าเสียงเคาะประตูระรัวแรงสั่นไหว ทำให้ลัลน์ซึ่งนอนอยู่บนโซฟาใกล้ประตูห้องสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ หัวใจเต้นสั่นระรัว ไม่รู้ว่าบุคคลใดกระทำอุกอาจเช่นนี้ เสียงบานประตูสั่นไหวจนเธอไม่กล้าเปิดประตูให้คนแปลกหน้า "ไม่ทราบว่าใครคะ?" เสียงแหบสั่นเครือตะโกนถามบานประตูออกไปยังคนบุกรุกให้แจ้งชื่อมา "ทำไมรับโทรศัพท์ฉันห่ะลัลน์ เปิดประตูเดี๋ยวนี้!" คิณณ์ตวาดกร้าวอย่างเกรี้ยวกราด เขาไม่เคยรู้สึกควบคุมอารมณ์ไม่ได้เช่นนี้มาก่อน เสียงทุ้มอันแสนคุ้นเคยทำให้หัวใจสาวน้อยลิงโลดเต้นรัวเมื่อเขามาหาเธอถึงห้อง "ค่ะๆ จะรีบเปิดเดี๋ยวนี้ค่ะ" ด้วยความเกรงใจข้างห้องกลัวว่าเขาจะลุกขึ้นมาตวาดใส่ จึงรีบกุลีกุจอเปิดประตูห้องอย่างเสียไม่ได้ ใบหน้าถมึงทึงของชายหนุ่มเมื่อเจ้าของห้องเปิ
Last Updated : 2024-12-01ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 15 Nc18+
"หนู พี่ขอได้ไหมคะ"เสียงกระซิบแหบพร่าก่อนจะงับใบหูหญิงสาวอย่างแผ่วเบาพร้อมลมหายใจอุ่นร้อนหยอกเย้าสาวน้อยที่ตอนนี้ตัวสั่นระริกอยู่ในอ้อมแขนเขา ปลายจมูกโด่งเป็นสันค่อยๆจรดลงบนพวงแก้มใส สูดดมกลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวของหญิงสาวกระตุ้นเร้าอารมณ์เขาให้พุ่งทะยาน ริมฝีปากหยักคลอเคลียไล่ตามตามซอกคอ สร้างความกระสันไปทั่วสรรพางค์กายเรียวปากหยักประกบลงบนปากกระจับกดจูบบดเบียดให้เธอเปิดปากกว้าง ลิ้นยาวตวัดลิ้นส่งเข้ามาในโพรงปากหญิงสาว บดขยี้ปากนุ่มหยุ่นอย่างร้อนแรง ดูดลิ้นสาวน้อยไร้ประสบการณ์เข้ามาในปากแล้วดูดดึงลิ้นน้อยอย่างแนบแน่น จูบของเขาเร่าร้อนราวกับเปลวไฟที่เผาผลาญร่างกายเธอให้ลุกโชนหน้าท้องแบนราบถูไถกับลอนหน้าท้องเป็นมัดของเขารู้สึกได้อย่างเด่นชัดถึงแม้จะมีเสื้อขวางกั้นการสัมผัสนี้ ร่างกายบดเบียดแนบชิดแม้แต่อากาศก็ไม่อาจลอดผ่านเข้ามาได้ ร่างกายสาวสั่นระริกราวกับลูกนกในอ้อมแขนของเขาคิณณ์ช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอก ริมฝีปากยังคงดูดดื่มหาความหวานไม่ผละออก เดินตรงดิ่งไปที่เตียงกว้างเพียงพอสำหรับกิจกรรมอันร้อนแรงที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ บัั้นท้ายกลมกลึงสัมผัสเตียงนอนเอนหลังราบไปกับเตียงตามแรงผลักของช
Last Updated : 2024-12-02ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 16 Nc25+
ลัลน์นัยน์ตาเบิกโพลงแทบถลนกับความใหญ่โตของเขา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นมันครั้งแรกแต่ตอนนั้นแสงไฟสลัวภายในห้องน้ำผับ ทำให้เธอไม่อาจเห็นขนาดลำเอ็นของเขาได้อย่างชัดเจน ในตอนนั้นเธอว่ามันมีขนาดใหญ่กว่าข้อมือเธอ เพียงแค่นั้นเธอก็ตกใจมากพอแล้วแต่ในวันนี้เธอได้เห็นมันอีกครั้ง!!!ลำเอ็นเขื่องใหญ่โตน้ำใสซึมเต็มปลายลำลึงค์สีเข้มในมือเล็กผงกหัวให้ราวกับทักทาย หญิงสาวใบหน้าเหยเกจ้องมองด้วยสีหน้าหวาดหวั่นเกรงว่าเจ้าสิ่งนี้คงไม่อาจเข้ามาในตัวเธอได้เป็นแน่"น้องชายพี่หนาวต้องการความอบอุ่น หนูพอจะช่วยคลายหนาวให้น้องชายพี่ได้ไหมคะ" ชายร่างใหญ่กำยำกลับส่งสายตาอ้อนวอนจนเธอสงสาร แต่ใจเธอหวาดหวั่นท่อนเหล็กที่แข็งชูชันอยู่ในมือเธอตอนนี้ยิ่งนักขณะหญิงสาวตกอยู่ในภวังค์ความคิด คิณณ์รูดซิปถอดกระโปรงผ่านขาเรียว ร่างกายขาวผ่องเนียนละเอียดสู่แสงไฟพลันปรากฏสู่สายตา เอวบางคอดรับสะโพกผายอวบอิ่ม ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างกระหายเมื่อเห็นเรือนร่างอันงดงามของเธอร่างกำยำคร่อมร่างสาวน้อยไร้ประสบการณ์ ร่างกายสั่นเทาราวกับลูกกวางพบราชสีห์จ้องเขมือบ มือหนาเลื่อนบีบบั้นท้ายกลมกลึงอย่างอดใจไม่ไหว ก่อนขายาวของคิณณ์แทรกตัวเข
Last Updated : 2024-12-03ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 17
"ใครบอกจะทำรอบเดียว?" ท่อนเอ็นหนาในกายจากที่สิ้นฤทธิ์ บัดนี้พองขยายคับแน่นช่องคลอดหญิงสาวพร้อมออกรบสู้ศึกอีกครั้ง"อ๊ะ หนูไม่ไหวแล้วมันเจ็บ""สัญญาจะทำเบาๆ"คิณณ์จับร่างบางพลิกคว่ำ มือเลื่อนจับสะโพกหญิงสาวตั้งขาชันขึ้น ค่อยๆบดเบียดลำเอ็นเขื่องจนสุดโคนกระทุ้งจูบปากมดลูกเบาๆ แต่ทำเอาเธอสมองโพลนดวงตาพร่ามัว รู้สึกจุกแน่นท้องน้อยยิ่งกว่าท่าก่อนหน้านี้ ร่างกายของเขาร้อนพราวราวกับเป็นไข้ จับดวงหน้าหวานเย้ายวนมาประกบจูบปลุกเร้าอารมณ์เธอให้ลุกเป็นไฟอีกครั้ง"ลัลน์เธอแน่นมาก" โพรงเนื้อสาวนุ่มตอดรัดแก่นกายชายหนุ่มราวกับไม่ให้ถอดลำลึงค์ออกจากดอกไม้งาม เส้นความอดทนขัดผึงลง คิณณ์ถอดถอนลำกายเกือบสุดปลายก่อนกระแทกสะโพกสอบเข้ามาอย่างรวดเร็ว สองมือจับสะโพกผายอวบอิ่มตรึงไว้มั่น รองรับแรงเสน่หาที่กำลังซอยดุ้นเนื้อเข้าออกราวกับตอกเสาเข็มพลั่บ พลั่บ พลั่บเสียงการร่วมสังวาสดังลั่นภายในห้องเล็กอีกครั้ง ความเสียวเกินบรรยายแผดเผาหญิงสาวให้จมอยู่กับไฟเสน่หาที่เขาเป็นคนจุดเติมเชื้อเพลิงให้โหมกระหน่ำสะโพกสอบยังคงโหมกระแทกเข้ามาไม่หยุดยั้งเมื่อความต้องการจะขีดสุดลืมสัญญาครั้งก่อนจะเริ่มเพลิงสวาทบทใหม่
Last Updated : 2024-12-03
Latest chapter
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 53
ภายใต้แสงแดดยามเช้าอ่อน ๆ กลิ่นหอมละมุนของดอกพุดซ้อนลอยล่องไปตามสายลม อากาศแจ่มใสเป็นใจให้กับฤกษ์งามยามดี คิณณ์ในชุดสูทสีครีมเข้าชุดกับกางเกงขายาว ผมถูกเซตขึ้นอย่างประณีต ยิ่งขับให้บุคลิกดูสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มแห่งความสุข มือหนากอบกุมพานธูปเทียนแพไว้แน่นขณะก้าวเดินนำขบวนขันหมากไปยังบ้านเรือนไทยของเจ้าสาวเสียงดนตรีบรรเลงแห่ขันหมากดังก้องไปทั่วบริเวณ บรรยากาศเต็มไปด้วยความครึกครื้นและรอยยิ้มแห่งความยินดี ไอย์ลดาและวินตรัยก้าวตามลูกชายมาอย่างสง่างามเตรียมพร้อมสำหรับค่าผ่านทางของประตูเงินประตูทอง ซึ่งมีหนูนาและรินทร์ในชุดไทยห่มสไบสีชมพูกลีบบัว ยืนรอเป็นด่านแรก“จะผ่านด่านนี้ได้เจ้าบ่าวต้องตะโกนบอกรักเจ้าสาวนะคะ ยิ่งดังมากแสดงว่ารักมาก” รินทร์เอ่ยเสียงทะเล้น ดวงตาพราวระยับ ในเมื่อนี่คือโอกาสเธอจึงต้องรีบฉวยโอกาสแกล้งพี่ชายในวันสำคัญของเขาอย่างเต็มที่!“ยัยรินทร์ให้มันน้อยๆหน่อย” เสียงลอดไรฟันเอ่ยกระซิบน้องสาวที่แกล้งเขาไม่เข้าเรื่อง“ทำสิคะเจ้าบ่าวหรือไม่รักเจ้าสาว” รินทร์หาได้เกรงกลัวแม้แต่น้อยยกยิ้มเจ้าเล่ห์ จงใจยั่วโมโห“แกรับเงินไปแล้วปล่อยพี่เข้าไปเดี๋ยวนี้!”“ไม
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 52
“หนูคะเดี๋ยววันนี้ไปบ้านพี่กันนะ” คิณณ์ซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่กำลังสาละวนกับการเก็บเสื้อผ้าอยู่ “ตอนไหนหรือคะ” ร่างบางถึงชะงักมือ หันไปถามอย่างแปลกใจ“เก็บเสื้อผ้าเสร็จแล้วไปเลยค่ะ เดี๋ยวไปค้างที่บ้านพี่เลย”“มัดมือชกเหลือเกินนะคะ”“ฮึๆ ไม่ทำแบบนี้หนูก็บ่ายเบี่ยงอีก”“พี่ไปแต่งตัวเลยค่ะเดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะรอนาน” หญิงสาวรีบไล่คนพี่ที่ยังคงเปลือยอก สวมเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว อวดมัดกล้ามแน่นที่เจ้าตัวตั้งใจฟิตมาเป็นอย่างดี ลัลน์เผลอมองเพียงครู่ก่อนจะเบือนหน้าหนี ภาพล่อตาล่อใจแบบนี้ไม่ดีต่อหัวใจเธอเลย“หนูเก็บของไปก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่รีบอาบแล้วเราไปบ้านกัน” คำว่าบ้านทำให้คนน้องหัวใจพองโต ทั้งหวั่นเกรงเมื่อต้องไปบ้านคนรักพบเจอพ่อแม่ของเขา ถึงแม้เธอจะเจอพ่อแม่ของเขาแล้วก็ตามแต่นั่นก็เพียงชั่วครู่ไม่ถึงวัน อีกทั้งวันนี้เธอต้องไปบ้านของเขาอีกต่างหากหญิงสาวสะบัดหน้าไล่ความฟุ้งซ่านที่พักนี้มักจะก่อตัวขึ้นได้ง่ายเหลือเกิน ก่อนจะรีบเก็บเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นด้วยใจสั่นไหว พลางเงยหน้ามองนาฬิการอคอยเวลาที่จะได้พบพ่อแม่ของคิณณ์อีกครั้งเมื่อรถหรูเคลื่อ
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 51
1 ปีผ่านไปลัลน์เรียนจบเนติบัณฑิตและได้ใบอนุญาตว่าความมาภายในหนึ่งปีสร้างความภาคภูมิใจให้ทั้งครอบครัวของหญิงสาว และแน่นอนว่าคนคอยติวคอยดูแลตลอดมาภาคภูมิใจในเมียเด็กของเขาเป็นอย่างยิ่ง ทุกความสำเร็จของตัวเล็กมีเขาอยู่เคียงข้างเธอเสมอแต่ความสงบไม่อาจคงอยู่ได้นานปัญหาเข้ามาแทรกแซง คิณณ์นั้นถึงเวลาย้ายเวียนศาลไปจังหวัดอื่นซึ่งความกังวลของเขานั้น คือเขาคงไปมาระหว่างที่ทำงานกับคอนโดได้ยากเป็นเหตุให้เขาต้องห่างจากคนรัก ความกังวลที่ก่อตัวทำให้เขาเริ่มคิดถึงอนาคตของเธอมากขึ้น และสุดท้ายจึงตัดสินใจถามออกไป“หนูว่าหนูจะไปทำอะไรต่อหลังเรียนจบนะคะ”“หนูจะไปเก็บคดี แล้วเตรียมสอบผู้ช่วยต่อค่ะ”“อ้องั้นเหรอ” คิณณ์ตอบรับเสียงเรียบ แต่แววตากลับดูเคร่งเครียดจนลัลน์อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม“มีอะไรหรือเปล่าคะ”“พี่ต้องย้ายศาลน่ะ คราวนี้พี่ต้องไปประจำที่ศาลพิจิตร”“ย้ายศาลงั้นหรือคะ” เสียงหวานแผ่วลงจนแทบกลืนหายไปในลำคอ“อืม พี่คงต้องไปอยู่ที่นั่นสักระยะอาจมาหาเราได้น้อยลง”ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศทันที ลัลน์เม้มริมฝีปากแน่น เธอเข้าใจดีว่านี่เป็นหน้าที่ของเขา หน้าที่ที่เขาต้องทำตลอดและสิ่งนี้คือความฝันของเข
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 50
คืนวันผันผ่าน ลัลน์เริ่มต้นเข้าเรียนที่เน พร้อมเตรียมสอบตั๋วทนายควบคู่ไปด้วย แต่กระนั้น เธอก็ยังคงพักอยู่กับคิณณ์เช่นเดิม กิจวัตรประจำวันของทั้งสองไม่เปลี่ยนแปลง ในยามเช้า ชายหนุ่มจะเป็นผู้ไปส่งเธอ ส่วนยามเย็น เขาก็ไปรับเธอกลับ เป็นเช่นนี้เรื่อยมาราวกับเป็นความเคยชินที่อบอุ่นเช้าวันนี้ก็ไม่ต่างจากวันก่อน ๆ คิณณ์ขับรถมาส่งลัลน์ที่เนตามปกติ แต่ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวลงจากรถ เธอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มซุกซน ก่อนยกนิ้วเรียวยาวแตะที่แก้มสากของเขาเป็นเชิงบอกใบ้“ที่รัก ลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ?”ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนรอยยิ้มบางจะปรากฏขึ้นบนใบหน้า ขณะที่ลัลน์โน้มตัวเข้าไปใกล้ จรดริมฝีปากลงบนแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา สูดดมกลิ่นอายอันแสนคุ้นเคย“ขับรถดี ๆ ตั้งใจทำงานนะคะ” เธอกระซิบเบา ๆ ราวกับจะส่งมอบพลังใจให้เขาตลอดทั้งวัน“ตั้งใจเรียนนะคะ เรียนไม่ไหวก็นอนเลย” คิณณ์หัวเราะในลำคอ ก่อนเอื้อมมือไปลูบศีรษะคนรักเบา ๆ“นี่คือคำแนะนำของผู้พิพากษางั้นหรือคะ” หญิงสาวเบ้ปาก ขยับถอยเล็กน้อยก่อนเลิกคิ้วมองเขาอย่างแปลกใจ“ถ้าไม่มีสมาธิจะเรียนสู้ไปหลับให้สมองปลอดโปร่งไม่ดีกว่าเหรอ”“จะเก็บคำแนะนำนี
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก Nc25+
เมื่อมาถึงคอนโดของชายหนุ่ม เวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบสามทุ่ม การจราจรที่ติดขัดทำให้ทั้งสองทำได้เพียงสั่งอาหารมากินแทนการออกไปทานข้างนอก หญิงสาวใช้ปลายนิ้วบรรจงแกะเนื้อปลานิลทอดออกจากก้างอย่างประณีต ก่อนวางลงบนจานของชายหนุ่มพลางเอ่ยเสียงใส“ปลานิลทอดอร่อยดีนะคะพี่คิณณ์” “หนูชอบก็กินเยอะๆสิคะ” คิณณ์ละสายตาจากจานอาหาร มองคนตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนโยน“ของดีต้องแบ่งกันชิมสิคะ” รอยยิ้มผุดพรายบนใบหน้างามเปี่ยมไปด้วยความสุข“ถ้าอย่างนั้นเราต้องผลัดกันชิมแล้วล่ะ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาคมพราวระยับอย่างสื่อความหมาย“เหนื่อยขนาดนี้ยังมีแรงหื่นอีกหรือคะ”“พี่อดมาสามเดือนแล้วนะคนดี” เสียงทุ้มเอ่ยอ้อน พลางส่งสายตาเว้าวอน คนน้องหน้าแดงซ่าน รีบตักข้าวใส่ปากเหมือนตั้งใจจะกลบเกลื่อนความรู้สึก แต่กลับกลายเป็นว่าทำให้เขายิ่งจ้องเธอไม่วางตา“ทานข้าวค่ะ พูดเรื่องนั้นเวลาทานข้าวได้ยังไงคะ”“พี่พูดได้ทุกตอนเลยนะ ไม่กินข้าวแล้วทำตอนนี้ยังได้เลย” เขากระซิบหยอกเสียงพร่า แต่ยังไม่ทันจะขยับเข้าใกล้ คนตัวเล็กก็ส่งสายตาดุมาให้ราวกับเตือนว่าอย่าคิดลองดี ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 48
เป็นเวลาสามเดือนกว่าแล้วที่คิณณ์เทียวไปมาระหว่างที่ทำงานกับบ้านของลัลน์จนกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน ทุกวันศุกร์เขาจะขับรถมาบ้านลัลน์และกลับไปในเช้าวันจันทร์ เขายังคงรับหน้าที่ช่วยงานในสวนตามปกติ เพราะครอบครัวของลัลน์ทำสวนหลากหลายชนิด ไม่ว่าจะเป็นผลไม้ ผัก หรือพืชไร่ ทำให้เขาได้เรียนรู้งานใหม่ๆ พลอยสนุกไปด้วย สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงไปในช่วงเวลานี้คือ คิณณ์ไม่ได้พักที่กระท่อมท้ายสวนอีกต่อไป เขาได้ย้ายขึ้นมานอนในบ้านของครอบครัวลัลน์แล้ว วันนี้เขาเข้าสวนมะพร้าวเพื่อทำการเก็บเกี่ยวมะพร้าวน้ำหอม คิณณ์ทำการใช้ตะขอสอยทะลายมะพร้าวให้ลงกับร่องคูน้ำที่ขุดไว้เพื่อลดความเสียหายจากการกระแทกอีกทั้งยังทุ่นแรงในการขนย้ายด้วย “เดี๋ยวนี้ทำคล่องเชียวนะครับ” ลุงสมชัยซึ่งคอยสอนงานเขาเอ่ยแซวเมื่อเห็นว่าที่ลูกเขยนายของตนขยันขันแข็งหัวไวเช่นนี้ “คนเราต้องมีพัฒนาบ้างครับ” คิณณ์ยกยิ้มรับคำชมของลุงสมชัย ขณะวางตะขอลงแล้วใช้ผ้าขนหนูที่พาดไหล่เช็ดเหงื่อออกจากใบหน้า "ดีครับดี อย่างนี้สิถึงจะเหมาะสมกับตำแหน่งลูกเขยนายหัว" ลุงสมชัยหัวเราะเสียงดัง พลางตบไหล่คิณณ์เบา ๆ ด้วยความเอ็นดู “น้ำเย็นๆมาแล้วค่า” เสียง
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 47
กว่าคิณณ์จะเลื่อยไผ่เสร็จและช่วยคนงานขนขึ้นรถก็เป็นเวลาเย็นย่ำพอดี แสงอาทิตย์สุดท้ายของวันสาดส่องลอดผ่านกิ่งใบของต้นไม้ใหญ่ ที่ใต้ร่มเงานั้นมีหญิงสาวคนรักของเขายืนส่งยิ้มหวานให้กำลังใจไม่ห่าง ชายหนุ่มที่เปื้อนไปด้วยเหงื่อและฝุ่นไม้รีบปรี่ตรงไปหาคนน้องทันทีเมื่อเสร็จงาน “ทานน้ำหวานสักหน่อยนะคะ” ลัลน์ส่งแก้วน้ำแดงเย็นชื่นใจให้เขาทันที แต่คิณณ์กลับยกมือหนากุมมือนุ่มนิ่มของเธอไว้ พร้อมป้อนเข้าปากตัวเองอย่างอารมณ์ดี “น้ำหวานเหมือนเมียพี่เลย” เขายิ้มกริ่มหยอกล้อ ทำให้คนตรงหน้าเขินจนต้องหลบสายตา ใบหน้าเนียนขึ้นสีระเรื่อก่อนจะก้มหน้างุดไปกับคำหวานของคนรัก “เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ พี่คงเหนียวตัวแย่” ลัลน์พูดรัวเร็วราวกับจะหาทางเปลี่ยนเรื่อง ก่อนรีบชวนเขากลับบ้านโดยไม่รอฟังคำตอบ คิณณ์ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เดินหนีเขาไปยืนรออยู่ที่รถ ดวงตาคมทอดมองด้วยสายตาเอ็นดูและอบอุ่น ก่อนจะก้าวขาตามเธอไปเงียบๆ วันนี้ทั้งเหนื่อยล้าและร่างกายเมื่อยล้ามาทั้งวัน เขาก็หวังเพียงให้มีเรื่องดีๆ ที่ช่วยเติมเต็มหัวใจเขาสักหน่อย เมื่อถึงบ้านหนุ่มสาวสองคนขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามา เสียงหมาในบ้านเห่าเตือนใน
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 46
“แค่นี้ก็ลุกมากินเองไม่เป็นรึไง” พงษ์ทวีอดกระแนะกระแหนชายหนุ่มกำยำตรงหน้าไม่ได้ “ขอโทษด้วยครับ” ชายหนุ่มไม่ได้กล่าวตอบโต้อะไรไปนอกเสียจากขอโทษผู้ใหญ่ที่ทำให้ต้องรอเสียมากกว่า คำขอโทษของเขามีความจริงใจ ไม่ใช่เพียงเพราะมารยาท แต่เพราะเขารู้สึกผิดจริงที่ทำให้พ่อของลัลน์ต้องรอ ตามปกติทุกวันเขาเป็นคนตื่นเช้าเสมอ ทว่าค่ำคืนที่ผ่านมากว่าที่เขาจะข่มตาหลับลงได้ก็เกือบย่ำรุ่ง จึงไม่แปลกที่วันนี้เขาจะตื่นสายจนผิดวิสัย “ไม่เป็นไรหรอก แม่ก็พึ่งทำกับข้าวเสร็จเองไม่ช้าไปหรอก” มุกลดาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางส่งยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างเอ็นดูช่วยปลอบใจว่าที่ลูกเขยคนนี้ “มาค่ะพี่คิณณ์ ข้าวต้มฝีมือคุณแม่อร่อยไม่แพ้เมื่อวานเลยนะคะ” หญิงสาวอวดสรรพคุณโชว์ฝีมือแม่เสร็จสรรพพร้อมฉีกยิ้มอย่างน่ารักให้คนข้างกาย “อวดเหมือนตัวเองทำเลยนะ” “พี่คิณณ์อ่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว” คนน้องสะบัดหน้าหนีอย่างน่าเอ็นดู ตักข้าวต้มปลาร้อนๆ เข้าปากอย่างแง่งอน พลางทำเป็นไม่สนใจคนตัวโตข้างกาย คิณณ์มองหญิงสาวตักข้าวเข้าปากด้วยสายตาเอ็นดู อดยิ้มบางๆ กับท่าทางน่ารักของเธอไม่ได้ ก่อนจะจับช้อนคนข้าวในชามของตัวเองให้เย็นลง แล้
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 45
“ไม่ต้องพิสูจน์ ฉันไม่อนุญาต!” พงษ์ทวีเอ่ยปฏิเสธเสียงเข้ม น้ำเสียงแข็งกร้าวของเขาทำให้บรรยากาศในห้องเงียบงันทันที ไม่มีช่องว่างให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้เอ่ยคำใดโต้กลับ “คุณน้าครับ ผมจริงจังกับลัลน์นะครับ ผมไม่ได้อยากทิ้งขว้างอะไรลูกคุณน้าเลย ผมแค่อยากดูแลเธอตลอดไปเท่านั้น” คิณณ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังและแฝงความอ่อนน้อม ทำให้พงษ์ทวีเงียบไปดวงตาคมจ้องมองชายหนุ่มนิ่งงัน ราวกับพยายามอ่านความนัยในคำพูดเหล่านั้น แต่ท่าทีของเขายังคงตึงเครียด “พ่อคะ หนูรักพี่คิณณ์จริงๆนะคะพ่อ” ลัลน์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงสั่นเครือปนความเว้าวอน จ้องมองพ่อด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง ทั้งหวังให้เขาเข้าใจและยอมเปิดใจสักครั้ง “ลูกน่ะรักเขาพ่อรู้ แต่เขาน่ะรักลูกเหมือนที่ลูกรักเขาไหม” “รักสิคะ ที่ผ่านมาพี่เขาดูแลหนูมาตลอด ทั้งเรื่องฝึกงานและการสอบ พี่เขาช่วยเหลือหนูทุกอย่างเลยนะคะ” “แกจะบอกสิ่งที่เขาทำแค่นั้นคือเขารักแกแล้วงั้นเหรอ” พงษ์ทวีขมวดคิ้วเข้ม จ้องมองลูกสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล “ยามเจ็บป่วยพี่เขาก็ดูแลหนูนะคะพ่อ” หญิงสาวเขยิบตัวไปนั่งใกล้ๆพ่อของตน พร้อมกับส่งสายตาวิงวอนมาให้ “งั้นเขาเคยพาล
