ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 8

วันนี้เป็นวันเริ่มฝึกงานวันแรกของลัลน์ ประจวบเหมาะที่พี่ทนายมีคดีที่ศาลในวันนี้ จึงให้เธอติดตามเข้าไปดูการพิจารณาคดีในศาลได้ หญิงสาวตื่นเต้นเป็นอย่างมากเมื่อจะได้เข้าห้องพิจารณาคดี ไปดูการว่าความของทนายว่าแต่ละคนมีชั้นเชิงอย่างไร ฝึกงานตลอด 3 เดือนนี้เธอจะเก็บเกี่ยวประสบการณ์ให้เต็มที่ ไปต่อยอดในการสอบใบอนุญาตทนายความในวันข้างหน้า

"ลัลน์ เดี๋ยวหนูเข้าไปบัลลังก์ 3 ขอสำนวนมาจากหน้าบัลลังก์แล้วรอพี่ข้างในก่อน พี่ไปยื่นคำร้องขอเลื่อนคดีก่อน เดี๋ยวพี่มา" เจษฎาหันมาชี้แจ้งงานหญิงสาวพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่เขานั้นจะเดินไปอีกบัลลังก์ 5 ซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของชั้น

หญิงสาวรับคำแล้วจึงเดินเข้าไปไหว้สวัสดีเจ้าหน้าที่สาวหน้าบัลลังก์ขอสำนวนคดีของพี่ทนายมาไว้ที่ตน ก่อนที่จะไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทางด้านหลัง ซึ่งจัดไว้สำหรับคู่ความที่มาศาล ก่อนขึ้นมาพี่เจษชี้ให้เธอดูตารางนัดความที่แสดงรายการคดีของวันนี้ทั้งหมด ห้องพิจารณา รวมทั้งผู้พิพากษาเจ้าของคดี เห็นว่าคดีในวันนี้ผู้พิพากษาเจ้าของสำนวนจะเป็นของท่านคิณณ์ณภัทร ที่เธอเคยได้ยินจากพี่ทนายในสำนักงานช่วงที่เธอขอไปติดต่อฝึกงานถึงสมญานามความเฮี้ยบและน่ากลัว นึกไปแล้วก็พาลเธอเกรงกลัวไปด้วย

คล้อยหลังไปไม่นานนัก เจษฎาเดินเข้ามาพลางกวักมือเรียกให้เธอไปหาที่โต๊ะทนายพร้อมสอนรายละเอียดของเอกสารให้เธอฟังอย่างคร่าวๆ หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างตั้งใจฟังความรู้จากทนายพี่เลี้ยงของตน

เมื่อหญิงสาวจัดการเอกสารเสร็จ ก็ถึงเวลาที่ผู้พิพากษาลงมาบัลลังก์ บรรยากาศตอนแรกที่ดูเหมือนจะวุ่นวายกลับเงียบลงถนัด ยิ่งทำให้ห้องพิจารณาน่ากลัวมากยิ่งขึ้นในความรู้สึกของลัลน์ เธอยืนทำความเคารพศาลด้วยบรรยากาศที่กดดันที่แผ่ซ่านจากตัวผู้พิพากษาที่กำลังเดินมานั่งบนบัลลังก์ ทำให้ไม่กล้าเงยหน้ามองผู้มาใหม่

"เชิญนั่งครับ" เสียงขรึมติดเย็นชาเอ่ยเชิญให้นั่งลง

ลัลน์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่มซึ่งเธอไม่อาจลืมได้ เธอพยายามปลอบใจตัวเองว่าแค่คนเสียงคล้ายกันเท่านั้น เธอคงไม่โชคร้ายเจอกับเขาคนนั้นหรอก หญิงสาวเงยหน้าแหงนมองขึ้นไปยังบัลลังก์เพื่อมองผู้พิพากษาที่กำลังอ่านสำนวนคดีอยู่ ต้องตกตะลึงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาอันแสนคุ้นเคย ใช่! นั่นเป็นเขาคนเดียวกันกับที่เธอเจอในวันนั้น

ทำไมชีวิตของเธอถึงทำบาปไม่ขึ้นกันนะ ปัญหาที่เธอก่อไว้เริ่มก่อมรสุม เมื่อชายหนุ่มที่เธอเกือบมีความสัมพันธ์ด้วยนั้นเป็นถึงระดับผู้พิพากษา ความอับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ต้องพาตัวเองไปอยู่มุมห้อง หวังว่าท่านคิณณ์ผู้นี้จะจำเธอได้ เธอในวันนั้นที่แต่งหน้าจัดเต็มชนิดที่เธอยังจำตัวเองไม่ได้ ผมลอนหนาเหมือนคนผมหยักศก แต่วันนี้หญิงสาวสวมแว่นตาบดบังใบหน้า ใบหน้าไร้เครื่องสำอาค์นอกเสียจากแป้งฝุ่น ผมตรงสีดำขลับปล่อยยาวสยาย ดูเป็นนักศึกษาเรียบร้อยผู้คงแก่เรียนคงหนึ่งซึ่งขัดกับลุคนางแมวยั่วสวาทในคืนนั้นราวกับคนละคน

คิณณ์รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองเขามา เขาเงยหน้าสายตาคมปราดมองไปยังต้นตอพบกับหญิงสาวร่างเล็กในชุดนักศึกษาที่มุมห้องที่พยายามก้มหน้าหงุดราวกับไม่อยากให้เขาเห็นหน้า ทว่าใบหน้าอิ่มไร้เครื่องสำอางทำให้เห็นถึงผิวใส แก้มเป็นพวงอมชมพู ดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นสีโรสโกลด์นั้นทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย ชายหนุ่มกระตุกมุมปากยิ้มเล็กน้อย หากไม่สังเกตให้ดีแล้วคงไม่เห็น คิณณ์กลับมาเคร่งขรึมเย็นชาเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไร

“คดีของนายขจรศักดิ์ ธรรมวัตน์ โจทก์ กับนายจิรายุ จารุวรรณ จำเลยครับ” ชายหนุ่มเรียกขานคดีที่อยู่ในความรับผิดชอบของตนสลับณรงค์ไปเช่นนี้ จนกระทั่งคนในห้องพิจารณาออกไปเกือบหมดจนโล่งถนัดตาอย่างเห็นได้ชัด เหลือเพียงแต่คิณณ์ เจษฎา เจ้าหน้าที่หน้าบัลลังก์และลัลน์ที่อยู่ในห้องนี้ หญิงสาวยิ่งรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องกับบรรยากาศกดดันภายในห้อง ถึงแม้แสงไฟจะเจิดจ้าสว่างทั่วห้องก็ไม่อาจทำให้บรรยากาศกดดันนี้ลดน้อยถอยลงไปได้ กอปรกับอุณหภูมิในห้องที่ดูจะลดลงเมื่อคนในห้องมีจำนวนน้อยเกินไป ยิ่งเสริมให้ลัลน์หายใจติดขัดมวนท้องตามไปด้วย

“คดีของบริษัท ธนาคารคุณานนท์ จำกัด มหาชน โจทก์ กับนางสาวฉายรวี ชัชชานนท์ จำเลย” คิณณ์ขานคดีของเจษฎาเป็นคดีสุดท้าย หญิงสาวใจตุ่มๆต่อมๆ เหลือบมองชายหนุ่มเวลาเขาทำงานทำให้คิณณ์ดูเป็นผู้นำน่านับถือ

“ครับท่าน” เจษฎาตอบรับท่าน ลุกขึ้นเดินไปยืนด้านข้างของบัลลังก์พลางเจรจาพูดคุยกับเขา

"ใครเข้ามาในห้องพิจารณาคดี จำเลยรึ?" ชายหนุ่มปรายตามองลัลน์ในชุดนักศึกษาคนเดียวภายในห้อง หญิงสาวสบสายตากับคิณณ์ อึกอักไม่รู้ควรตอบเขาเช่นไร

"นักศึกษาฝึกงานครับท่าน วันนี้เริ่มฝึกวันแรกเลยให้มาฟังการพิจารณาคดี" เจษฎาหันไปตอบผู้พิพากษาแทนเธอ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวมีอาการอึดอัดขบเม้มริมฝีปากของตนเองอย่างแรงคาดว่าคงกลัวท่านคิณณ์เฉกเช่นที่คนอื่นเป็น

"อืม ต้องใจเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้ล่ะ" คิณณ์หันไปกล่าวลัลน์สอนเธออย่างผู้ทรงภูมิ

"ค่ะท่าน" เสียงหวานตอบรับเสียงค่อย หายใจอย่างโล่งอกแสดงว่าเขาจำเธอไม่ได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่ถามว่าเธอเป็นใคร

เจษฎาขมวดคิ้วมุ่นอย่างแปลกใจ ที่ดูเหมือนบรรยากาศจะผิดแผกไปจากปกติเล็กน้อย

“จำเลยขาดนัดยื่นคำให้การ ท่านประสงค์จะขอยื่นคำร้องขอชนะคดีโดยจำเลยขาดนัดยื่นคำให้การใช่หรือไม่” ใบหน้าคมคร้ามก้มพินิจมองเอกสารก่อนจะหันไปคุยกับเจษฎา

“ครับท่าน ผมได้ยื่นคำร้องแนบไว้ในสำนวนแล้วครับ”

“ศาลอนุญาตตามนี้ ท่านไปดำเนินการส่งคำบังคับให้แก่จำเลยด้วย”

คิณณ์พูดจบลุกขึ้นพลางสบสายตาเข้ากับดวงตาดุดันปรายตามองที่หญิงสาวเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาไป เธอคิดไปเองใช่ไหมว่าเขาสบตากับเธอ ยิ้มมุมปากให้เธอแวบหนึ่ง อารามคนร้อนตัวอยู่ไม่สุขตามประสาคนมีชนักติดหลัง

"เป็นไงมาศาลครั้งแรกเกร็งเลยสิเรา เห็นทำตัวไม่ถูกเลย"

"นิดหน่อยค่ะ บรรยากาศมันกดดันด้วย มาหลายๆรอบหนูคงจะชิน

"

"บัลลังก์อื่นสบายกว่านี้ มีแค่บัลลังก์นี้นี่แหละที่จะดูน่ากลัวสักหน่อย เราเถอะโชคร้ายมาวันแรกก็เจอของโหดเลยนะ"

"คิก คิก นินทาท่านที่ศาลแบบนี้เลยหรือคะ" ลัลน์กลั้วหัวเราะกับการแซวของเจษฎาทำให้เธอรู้สึกสนิทใจกับเขามากขึ้น ปกติแล้วเธอก็เป็นคนไม่ค่อยพูดกับคนแปลกหน้าสักเท่าใดนัก ทำให้ค่อนข้างอึดอัดใจเมื่อต้องพบเจอทำความรู้จักกับคนแปลกหน้า

"เดี๋ยวกลับสำนักงานพร้อมพี่เลย เรื่องอาหารการกินไม่ต้องห่วงทางสำนักงานเลี้ยงดูเด็กฝึกงานคนหนึ่งได้"

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลัลน์หาทานเองได้”

“มากินด้วยกันสิ ที่สำนักงานมีงบส่วนกลางตรงนี้อยู่แล้วไม่ต้องเกรงใจ”

“แต่หนูทานเยอะนะคะ พี่ๆจะเลี้ยงกันไหวหรือคะ” หญิงสาวเอ่ยยั่วเย้าเจษฎา ดูท่าเธอคงจะปฏิเสธไม่ได้ ผู้ใหญ่ว่าอย่างไรเธอคงต้องทำตามตกปากรับคำเท่านั้น

“ตัวเท่านี้จะกินได้สักเท่าไหร่เชียว พี่จะขอเตือนว่าทุกคนมาสำนักงานนี้เขาน้ำหนักขึ้นทุกคน หวังว่าเราจะไปทำให้พี่เสียหน้านะ” เจษฎายิ้มเอ่ยขู่เด็กสาวจริงจัง ตัวของลัลน์แม้จะสูงมากก็ตามแต่ตัวเธอผอมแห้งเกินไปไม่มีเนื้อหนัง คงจะมีเพียงใบหน้าที่อวบอิ่มเท่านั้น

เวลาของการฝึกงานในวันแรกผ่านไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวรู้สึกสนุกกับการเรียนรู้เป็นอย่างมาก พี่ทนายใจดีกับเธอทุกคน ช่วยสอนงานเอกสารต่างๆอย่างไม่หวงความรู้ ลัลน์เรียนรู้งานได้เป็นอย่างดีเธอเป็นคนค่อนข้างละเอียดกับงานเอกสารเป็นอย่างมาก จึงไม่ทำให้เธอติดขัดอะไรมากนัก

ถึงเวลาเลิกงานเป็นเวลาช่วงเย็นพอดี วันนี้เธอมีนัดกับหนูนาสำหรับเลี้ยงฉลองการฝึกงานวันแรก แต่เธอว่าหนูนาอยากกินเองเสียมากกว่าฉลองการฝึกงานเป็นเพียงข้ออ้าง ก็เพื่อนเธอเล่นส่งมาตั้งแต่บ่ายว่าอยากกินปิ้งย่างชวนเธอให้ไปกินด้วยกัน

Nuna คนสวย: ลัลน์จ๋า เพื่อนเลิกงานแล้วให้ไปรับลัลน์ที่สำนักงานเลยไหม

Lanlalit: ลัลน์ขึ้นรถแท็กซี่มาแล้วไว้ค่อยเจอกันที่โน่นเลย

Nuna คนสวย: ได้ค่ะคุณผู้หญิง เดี๋ยวจะจองไว้รอ ลัลน์มาเร็วๆนะเพราะเราหิวมากกกก

ลัลน์ระบายยิ้มบางๆ รู้สึกโชคดีที่เธอได้รู้จักเป็นเพื่อนกับหนูนา เธอรู้ว่าหนูนาเป็นคนมีฐานะเข้าขั้นเศรษฐี ร่ำรวยไปด้วยเงินทอง เป็นลูกคุณหนูที่ครอบครัวรักทนุถนอมเป็นเป็นอย่างดี ไม่เคยขัดสนเรื่องเงิน แต่หนูนาก็ไม่ถือตัวกลับเลือกคบเพื่อนอย่างเธอได้

เมื่อหญิงสาวมาถึงสถานที่นัด เห็นหนูนาโบกมือเรียกเธอเข้าไปในร้านอย่างตื่นเต้น ย่างของไว้เสร็จสรรพพร้อมทานไม่ปล่อยต้องให้ลัลน์รอ

“อ่ะนี่ลัลน์ กินเนื้อเยอะๆ วันนี้ใช้พลังมามากต้องเติมของอร่อยเข้ากระเพาะ” หนูนากล่าวเสียงสดใสตัดเนื้อหมูที่ย่างเสร็จกำลังชุ่มฉ่ำน่าทานไว้พูนจานของลัลน์

“ค่อยๆ ก็ได้หนูนา ลัลน์ย่างกินเองได้ หนูนากินเถอะหิวมากไม่ใช่เหรอ”

“หิวมากก ก.ไก่ล้านตัวเลยลัลน์ วันนี้เราเดินเอกสารทั่วสำนักงานเลย ตกบ่ายก็เดินตามอัยการไปศาลเหนื่อยสายตัวแทบขาดเลย”

หนูนาบ่นกระปอดกระแปดเรื่องฝึกงานวันแรกด้วยหนูนาเป็นลูกคุณหนูวันๆจึงไม่มีเหตุให้ต้องเดินมากมายขนาดนี้ย่อมเหนื่อยเป็นธรรมดา ทั้งคู่คอยผลัดกันดูแลนั่งกินกันไปอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะสดใสของทั้งสองดังตลอดมื้ออาหารค่ำ ต่างคนต่างแลกเปลี่ยนความรู้ที่ได้ทำมาวันนี้ให้กันและกัน