ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 46

“แค่นี้ก็ลุกมากินเองไม่เป็นรึไง” พงษ์ทวีอดกระแนะกระแหนชายหนุ่มกำยำตรงหน้าไม่ได้

“ขอโทษด้วยครับ”

ชายหนุ่มไม่ได้กล่าวตอบโต้อะไรไปนอกเสียจากขอโทษผู้ใหญ่ที่ทำให้ต้องรอเสียมากกว่า คำขอโทษของเขามีความจริงใจ ไม่ใช่เพียงเพราะมารยาท แต่เพราะเขารู้สึกผิดจริงที่ทำให้พ่อของลัลน์ต้องรอ ตามปกติทุกวันเขาเป็นคนตื่นเช้าเสมอ ทว่าค่ำคืนที่ผ่านมากว่าที่เขาจะข่มตาหลับลงได้ก็เกือบย่ำรุ่ง จึงไม่แปลกที่วันนี้เขาจะตื่นสายจนผิดวิสัย

“ไม่เป็นไรหรอก แม่ก็พึ่งทำกับข้าวเสร็จเองไม่ช้าไปหรอก” มุกลดาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางส่งยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างเอ็นดูช่วยปลอบใจว่าที่ลูกเขยคนนี้

“มาค่ะพี่คิณณ์ ข้าวต้มฝีมือคุณแม่อร่อยไม่แพ้เมื่อวานเลยนะคะ” หญิงสาวอวดสรรพคุณโชว์ฝีมือแม่เสร็จสรรพพร้อมฉีกยิ้มอย่างน่ารักให้คนข้างกาย

“อวดเหมือนตัวเองทำเลยนะ”

“พี่คิณณ์อ่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว”

คนน้องสะบัดหน้าหนีอย่างน่าเอ็นดู ตักข้าวต้มปลาร้อนๆ เข้าปากอย่างแง่งอน พลางทำเป็นไม่สนใจคนตัวโตข้างกาย คิณณ์มองหญิงสาวตักข้าวเข้าปากด้วยสายตาเอ็นดู อดยิ้มบางๆ กับท่าทางน่ารักของเธอไม่ได้ ก่อนจะจับช้อนคนข้าวในชามของตัวเองให้เย็นลง แล้วเลื่อนชามข้าวต้มของเขาไปตรงหน้าหญิงสาวอย่างเงียบๆ

หญิงสาวที่กำลังตักข้าวเข้าปากเงยหน้าขึ้นมามองคนรักอย่างงุนงง แต่เมื่อเห็นเขาตักข้าวต้มจากชามของเธอเข้าปากโดยไม่พูดอะไร หัวใจเธอกลับพองฟูขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าขณะที่เธอจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า

แต่ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความหวานของคนทั้งสอง การกระทำเล็กๆ นี้กลับตกอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองคนอย่างชัดเจน มุกลดามองภาพตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยนและผ่อนคลาย เธอเห็นถึงความใส่ใจที่คิณณ์มีต่อลูกสาวของเธอ เหมือนกับว่าเขาได้ดูแลลัลน์มานานจนเกิดความเคยชิน ทำให้เธอมั่นใจมากขึ้นว่าชายหนุ่มคนนี้สามารถดูแลลูกรักของเธอได้

แต่ในทางกลับกัน พงษ์ทวีที่นั่งมองอยู่ด้วยดวงตาวาวโรจน์ กลับรู้สึกเหมือนโดนหยามหน้า เขามองชายหนุ่มที่ดูจะทำตัวสนิทสนมเกินไปต่อหน้าต่อตาเขา ขนาดนั่งอยู่ตรงนี้แท้ๆ แต่พฤติกรรมของคิณณ์กลับทำเหมือนเขาเป็นหัวหลักหัวตอ

“วันนี้ก็ไปตัดไผ่ที่ไร่ซะ ตัดไม่เสร็จไม่ต้องกลับมา”

“พ่อ พี่คิณณ์เขาจะทำไหวได้ยังไงคะ” ลัลน์ร้องค้านทันที น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าเล็กเคร่งเครียดเมื่อคิดถึงสภาพของคนรักที่ต้องออกไปเผชิญกับงานหนักขนาดนั้น ไม่ต้องพูดถึงมือที่อาจต้องแตกเพราะฟันไม้ หรือแดดที่ร้อนแรงจนแทบทนไม่ไหว

“ก็มันอยากพิสูจน์นักก็ให้มันทำไป”

“พี่พงษ์ ทำแบบนี้มันก็เกินไปหน่อยหรือเปล่า ลูกเขามีพ่อมีแม่นะพี่” มุกลดาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตำหนิ เธอมองหน้าสามีด้วยความไม่พอใจ

“แล้วลูกสาวเราไม่มีพ่อแม่งั้นเหรอ ถึงคิดจะอยากทำอะไรก็ทำ”

พงษ์ทวีสวนกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ใบหน้าเคร่งขรึมสะท้อนถึงความห่วงใยในฐานะพ่อที่ไม่อยากเห็นลูกสาวต้องตกอยู่ในมือของชายหนุ่มที่เขายังไม่ไว้วางใจ เมื่อเห็นสถานการณ์เริ่มไม่ดี คิณณ์จึงเอ่ยปากขึ้นมาเพื่อไม่ให้ปัญหาบานปลาย

“ผมทำได้ครับ” ดีที่เขาเอาเสื้อคลุมมาด้วย มิฉะนั้นจากผิวแทนๆของเขาได้ไหม้เกรียมกลับกรุงเทพแน่ๆ

ลัลน์เหลือบมองพ่อของเธอด้วยความอึดอัด ก่อนจะหันไปจับมือคิณณ์ใต้โต๊ะเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ คิณณ์บีบมือน้อยๆ ของเธอกลับอย่างอ่อนโยน สายตาคมมองเธอเหมือนจะบอกว่าเขาไม่เป็นอะไร

แต่พงษ์ทวีกลับรู้สึกเหมือนมีคนราดน้ำมันลงบนกองไฟในใจ ความอึดอัดในห้องอาหารเริ่มทวีความชัดเจนขึ้นทุกที

ท่ามกลางแดดแผดเผา พระอาทิตย์ตั้งตรงกลางหัวบอกเวลาพักเที่ยง ชายหนุ่มร่างกำยำยืนอยู่ในสวนไผ่ ลำตัวใหญ่โตกว่าคนงานทั่วไป ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อและคราบดินจากการทำงานหนัก คิณณ์กำลังเลื่อยไม้ไผ่ลำยักษ์ร่วมกับคนงาน แต่ละทีที่ใบเลื่อยฝานลงไปลำไม้ไผ่ที่ดูเหมือนจะไม่สิ้นสุดก็เล่นเอาเขาเหนื่อยหอบไม่ต่างจากคนงานรอบข้าง

เขามองกองไม้ไผ่ลำใหญ่ที่เรียงซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ ลำต้นสูงชะลูดราว 35 เมตรทำให้เขาต้องแหงนมองจนเมื่อยคอ ตอนแรกเขาคิดว่างานนี้ไม่น่าจะหนักหนาอะไร แค่ไผ่ลำเล็กๆ ธรรมดาเหมือนที่เขาเคยช่วยพ่อแม่เจษฎาตอนเป็นนักศึกษา แต่เมื่อมาเห็นของจริงในวันนี้ เขาก็ได้รู้ว่านี่ไม่ใช่ไผ่ธรรมดาเลย

"ไผ่ชนิดนี้เรียกว่าไผ่ยักษ์น่านครับ ใหญ่สุดในประเทศเลย" คนงานเล่าให้เขาฟังตอนที่คิณณ์ถามด้วยความสงสัยในขนาดของมัน คำตอบนั้นทำให้เขาตระหนักรู้ได้ทันทีว่านี่เขาโดนว่าที่พ่อตาเล่นงานเสียแล้ว

“คุณคิณณ์พักกินข้าวก่อนไหมครับ นี่ก็เที่ยงแล้ว” เสียงคนงานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นชายหนุ่มยังคงฝืนทำงานต่อ

“ครับ” คิณณ์พยักหน้ารับ ถอดผ้าขาวม้าที่โพกหน้าออกเช็ดเหงื่อที่ไหลพราวเต็มใบหน้า ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบเหงื่อและฝุ่นดินยิ่งขับให้ดูดิบเถื่อนและสมบุกสมบัน

“เดี๋ยวพี่คิณณ์ทานข้าวกับพวกเราก็ได้นะครับ จะได้ไม่ต้องวนกลับมา” หนุ่มน้อยอายุราวสิบแปดเอ่ยชวนอย่างเป็นกันเอง

“รบกวนเปล่าๆ เดี๋ยวพี่หากินเอง”

“พี่คิณณ์” คิณณ์หันไปตามเสียงใสที่คุ้นเคย เมื่อหันไปพบกับคนรักที่เดินเข้ามาหาเขาพร้อมของกินเต็มมือ ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเธอเหมือนแสงสว่างที่ทำให้หัวใจของเขาพองโตทันที ทำให้ความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยหายไปเป็นปลิดทิ้ง

“เหนื่อยไหมคะ” ลัลน์เดินหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม วางอาหารไว้โต๊ะข้างๆก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋า เธอก้าวเข้ามาใกล้จนยืนอยู่ตรงหน้า เขย่งปลายเท้าเพื่อเช็ดเหงื่อบนใบหน้าคมคายของชายหนุ่ม จนคนตัวโตก้มหน้ามาให้เธอเช็ดได้สะดวก

“ไม่เหนื่อยค่ะ แล้วมานี่พ่อไม่ว่ารึไง” เขาตอบเบาๆ ดวงตาทอประกายอ่อนโยน

“ขัดนิดหน่อยค่ะ แต่คุณแม่สนับสนุน” พร้อมฉีกรอยยิ้มน่ารักให้คนพี่ ชายหนุ่มสบตาคนรักอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะอดใจไม่ไหวกุมมือนุ่มขึ้นมาบรรจงจูบหลังมือด้วยความอ่อนโยน

“ทานข้าวกันเถอะค่ะ พี่ๆ คะลัลน์ซื้อหวานเย็นมาฝากด้วยนะคะ” ลัลน์พูดพลางชักมือออกจากการกุมของคิณณ์ ใบหน้าขึ้นสีอย่างเขินอาย ก่อนจะรีบหันไปหยิบถุงหวานเย็นในมือส่งให้คนงานที่ยืนมองอยู่

“ขอบคุณนะลัลน์ เพราะคุณคิณณ์คนเดียวเลยผมถึงได้ลาภปากด้วย” ลุงผินเอ่ยพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดีหยอกล้อหนุ่มสาวที่กำลังหวานชื่น

“ลุงผินก็ว่าไปนะคะ”

“ตัวแค่นี้ถือมาได้ยังไง”

“กลัวพี่หิวไงคะ จะซื้อมาให้พี่คนเดียวก็แปลกๆ” ร่างบางตอบพร้อมยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม สายตาของเธอเต็มไปด้วยความใส่ใจ

“เมียใครทำไมน่ารักจัง” เสียงทุ้มเอ่ยหยอกเย้าหญิงสาว รอยยิ้มที่มุมปากของเขาเผยให้เห็นความรักที่แฝงในทุกคำพูด

“ทานข้าวไปเลยค่ะ ไม่ต้องมาแกล้งหนูอยู่” ลัลน์พูดไปพลางดันกล่องข้าวผัดต้มยำทะเลของโปรดของเขามาตรงหน้า

“หนูไม่กินหรือคะ”

“หนูกินขนมระหว่างรอข้าวจนอิ่มแล้ว”

“อย่าอดข้าว” ชายหนุ่มนิ่วหน้า ยื่นข้าวจ่อปากอวบอิ่มพร้อมส่งสายตาบังคับจนคนตัวเล็กต้องจำใจกินข้าวไป สลับกับเขาตักเข้าปากตัวเองไป บรรยากาศอบอวลไปด้วยความรักราวกับมีเพียงสองเราโดยไม่สนใจคนงานที่นั่งกินข้าวอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

“เป็นไงล่ะเจ้าพงษ์ ใจอ่อนบ้างหรือยัง” วินตรัยละสายตาจากภาพตรงหน้าหันไปเอ่ยถามเสียงเรียบกับลูกน้องเก่า

“ยังต้องดูอีกครับท่าน” สายตาดุยังคงจับจ้องคู่รักที่ยังคงกะหนุงกะหนิงกัน

“ก็ยังดีที่พ่อพงษ์ให้โอกาสนะคะ” ไอย์ลดายิ้มอ่อนหวานยืนข้างสามีตน

“น้อยไปสิคะ ไล่ว่าที่ลูกเขยไปตัดไผ่ยักษ์ท่ามกลางแดดเปรี้ยงๆ” มุกลดาเอ่ยค่อนแขวะสามีของตนที่ทำอะไรเกินกว่าเหตุ

“เอาอีกได้นะ ฉันไม่ว่าอะไรเอาให้มันราบจำ”

“งั้นผมไม่ขัดศรัทธานะครับ” พงษ์ทวีกระตุกยิ้มอย่างเข้าทาง ในเมื่อพ่อแม่ของว่าที่ลูกเขยอนุญาตขนาดนี้ มีหรือเขาจะไม่แกล้ง

“แล้วคุณท่านจะกลับเลยไหมคะ หรือว่าจะพักที่นี่เลย” มุกลดาถามไถ่อดีตนายท่านที่เธอกับสามีเคารพรัก

“เดี๋ยวเราก็เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วไม่ต้องเรียกกันห่างเหินแบบนั้น” ไอย์ลดายิ้มออกมาหลังจากได้ยินคำพูดของมุกลดา และไม่ลืมที่จะปลอบใจให้เธอสบายใจ

“แต่ว่า...” สองคนผัวเมียอ้ำอึ้งสบตากันหมายจะปฏิเสธ

“ไม่มีแต่เดี๋ยวสะใภ้กลัวฉันจะทำยังไง”

พงษ์ทวีกับมุกลดาทำได้เพียงพยักหน้ารับอย่างจำใจเท่านั้น โดยไม่มีคำพูดใดที่จะไปแย้งวินตรัยได้

“เดี๋ยวฉันขอเจอลูกสะใภ้ก่อนแล้วค่อยกลับกัน”

“ให้ตามมาเจอคุณทั้งสองเลยไหมคะ”

“ไม่ต้อง ปล่อยให้เด็กๆได้มีความสุขกันก่อนเถอะ” ผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัวมองยังหนุ่มสาวก่อนจะหันหลังกลับบ้านพักไปโดยไม่รบกวนเวลาอันมีค่าและความสุขของหนุ่มสาว