ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 45

“ไม่ต้องพิสูจน์ ฉันไม่อนุญาต!” พงษ์ทวีเอ่ยปฏิเสธเสียงเข้ม น้ำเสียงแข็งกร้าวของเขาทำให้บรรยากาศในห้องเงียบงันทันที ไม่มีช่องว่างให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้เอ่ยคำใดโต้กลับ

“คุณน้าครับ ผมจริงจังกับลัลน์นะครับ ผมไม่ได้อยากทิ้งขว้างอะไรลูกคุณน้าเลย ผมแค่อยากดูแลเธอตลอดไปเท่านั้น”

คิณณ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังและแฝงความอ่อนน้อม ทำให้พงษ์ทวีเงียบไปดวงตาคมจ้องมองชายหนุ่มนิ่งงัน ราวกับพยายามอ่านความนัยในคำพูดเหล่านั้น แต่ท่าทีของเขายังคงตึงเครียด

“พ่อคะ หนูรักพี่คิณณ์จริงๆนะคะพ่อ” ลัลน์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงสั่นเครือปนความเว้าวอน จ้องมองพ่อด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง ทั้งหวังให้เขาเข้าใจและยอมเปิดใจสักครั้ง

“ลูกน่ะรักเขาพ่อรู้ แต่เขาน่ะรักลูกเหมือนที่ลูกรักเขาไหม”

“รักสิคะ ที่ผ่านมาพี่เขาดูแลหนูมาตลอด ทั้งเรื่องฝึกงานและการสอบ พี่เขาช่วยเหลือหนูทุกอย่างเลยนะคะ”

“แกจะบอกสิ่งที่เขาทำแค่นั้นคือเขารักแกแล้วงั้นเหรอ” พงษ์ทวีขมวดคิ้วเข้ม จ้องมองลูกสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ยามเจ็บป่วยพี่เขาก็ดูแลหนูนะคะพ่อ” หญิงสาวเขยิบตัวไปนั่งใกล้ๆพ่อของตน พร้อมกับส่งสายตาวิงวอนมาให้

“งั้นเขาเคยพาลูกไปรู้จักครอบครัวของเขาไหม เขาเคยพาลูกไปหาพ่อแม่เขาหรือยัง”

ลัลน์เอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้พ่อ พร้อมกับส่งสายตาวิงวอนด้วยความหวังเล็ก ๆ ว่าคำพูดของเธอจะเปลี่ยนใจพ่อได้ พงษ์ทวีไม่ตอบรับ แต่กลับเอ่ยคำถามที่ทำให้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นกว่าเดิม

“เห็นไหมลูกก็ยังไม่เคยเจอพ่อแม่เขาเลย จะเอาอะไรมาพิสูจน์ว่าเขาจริงจังกับลูก คำพูดของผู้ชายน่ะเชื่อถือไม่ได้หรอก” น้ำตาเริ่มไหลรินบนใบหน้าสวย ลัลน์ทำได้เพียงกลั้นเสียงสะอื้น เธอกอดตัวเองแน่น ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกสับสนและเสียใจที่ไม่อาจปฏิเสธคำพูดของพ่อได้เลย

“คุณน้าครับ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงผมวางแผนว่าจะให้พ่อแม่มาหาอยู่แล้ว แต่ผมขอโอกาสจริงๆนะครับ” คิณณ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง แม้จะเย็นเยียบแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง ดวงตาคมฉายแววแน่วแน่จนมุกลดาที่นั่งอยู่ข้างสามีถึงกับหันไปมอง เธอสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเอ่ยขึ้นเพื่อช่วยเหลือคู่รักตรงหน้า

“พี่พงษ์ลูกมันโตแล้วนะ ถึงเราจะห่วงลัลน์มากแค่ไหน เราก็ต้องปล่อยให้ลูกตัดสินใจเองบ้าง ถ้าไม่เจอกับตัวลูกก็ไม่มีประสบการณ์นะ” พงษ์ทวีหันมามองภรรยา ดวงตาคมกริบแฝงแววลังเล ก่อนจะหันกลับไปมองชายหนุ่มที่นั่งตรงหน้า เขาเงียบไปชั่วขณะ เหมือนกำลังชั่งน้ำหนักคำพูดที่หมุนวนอยู่ในหัว

“พี่ไม่ได้อยากห้ามลูกมีความรัก แต่ที่ไม่ยอมเพราะฉันเห็นมาเยอะแล้ว คนรวยแบบพวกเธอมักเอาความจนของคนอื่นมาทำเป็นเรื่องเล่น ๆ ใช้ความรักเป็นข้ออ้าง แล้วก็ทิ้งขว้างคนอื่นเหมือนของไม่มีค่า”

คำพูดของพงษ์ทวีหนักแน่นเหมือนค้อนที่ทุบลงกลางใจ หญิงสาวก้มหน้านิ่งน้ำตาคลอเบ้า คิณณ์เองก็รับรู้ถึงความกดดันที่ถาโถม แต่สายตาของเขายังคงมุ่งมั่น เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นไม่แพ้กัน

“ผมเข้าใจดีครับว่าคุณน้าจะมองผมแบบนั้นและผมก็ไม่โทษคุณน้าเลย แต่ผมอยากให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเอง ได้แสดงให้คุณน้าเห็นว่าผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณน้ากังวล”

“งั้นเหรอ คุณชายอย่างนายคงต้องมาตากแดดเข้าไร่เสียแล้วล่ะ” พงษ์ทวีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไว้ด้วยการท้าทาย

หญิงสาวหน้านิ่วดวงตาแดงช้ำประมวลผลคำพูดของบุพการีของตน น้ำตาที่แห้งกรังบนแก้มเริ่มคลี่ยิ้มออกมาอย่างเบิกบานเมื่อเข้าใจว่า นี่เป็นการให้โอกาสคนรักของเธอ

“ได้ครับ ผมคงอยู่ช่วยได้แค่สามวันนะครับ” คิณณ์ตอบรับโดยไม่ลังเล เสียงของเขาหนักแน่นและมั่นคง

“อยู่ให้ถึงสามวันก่อนเถอะ” พงษ์ทวีแค่นเสียงหัวเราะ ดูสิว่ามันจะทนได้สักกี่น้ำ คงไม่ถึงครึ่งวันคงเผ่นแน่บกลับกรุงเทพแน่

“ขอบพระคุณคุณน้านะครับที่ให้โอกาสผม” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ พร้อมพนมมือไหว้ด้วยความนอบน้อม

“เห็นแก่หน้าคุณท่านทั้งสองหรอกนะ” พงษ์ทวีตอบกลับสั้น ๆ พร้อมเบือนสายตาไปทางอื่น

“ยังไงผมก็ขอบคุณครับ”

“แล้วจะนอนที่ไหนล่ะลูก” มุกลดาถามชายหนุ่มตัวสูงใหญ่โตตรงหน้า

“จะไปนอนที่ไหนก็เชิญแต่จะนอนที่บ้านไม่ได้”

“พ่อคะ แถวนี้หาโรงแรมยากนะคะ พ่อให้พี่คิณณ์ข้างที่บ้านเราไม่ได้หรือคะ”

“เป็นสาวเป็นนางจะพาผู้ชายเข้ามาค้างอ้างแรมได้ยังไง เป็นขี้ปากชาวบ้านหมด” พงษ์ทวีตอบกลับทันควัน เสียงเข้มของเขาทำให้ลัลน์ถึงกับหน้าหงอย

“พ่ออ่า” หญิงสาวย่นจมูกใส่พ่อด้วยท่าทีไม่พอใจ พร้อมกับร้องโอดครวญเล็ก ๆ เมื่อถูกขัดใจ

“พ่อลูกเลิกตีกันได้แล้วลูกสาวกลับมาบ้านทั้งที ส่วนพ่อหนุ่มก็อยู่กินข้าวก่อนนะค่อยไปหาที่นอน”

“ขอบคุณมากครับคุณน้า” คิณณ์ยิ้มบาง ๆ พร้อมพยักหน้ารับอย่างนอบน้อม

“มานงมาน้าอะไรตาคิณณ์ เรียกแม่สิลูก”

“มุก!” เสียงเรียกอย่างไม่พอใจจากพงษ์ทวีเมื่อเมียเขายอมรับไอ้หนุ่มนี่ง่ายดายนัก ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดเดินกระแทกเท้างอนเมียเดินไปยังโต๊ะอาหาร

“ไปลูกไม่ต้องสนใจเขาหรอก ตามประสาคนหวงลูกสาว” มุกลดายิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน พลางพยักหน้าให้เขาเดินตามเธอไปยังโต๊ะอาหาร ไม่แปลกเลยที่ลูกสาวของเธอนั้นจะดูเรียบร้อยอ่อนหวานเช่นนี้

“ไปตัวเล็ก ไม่ต้องคิดมาก” ฝ่ามือใหญ่ถูไถผมหญิงสาวพลางโยกไปมาอย่างหยอกล้อ

“พี่ไม่เป็นอะไรนะคะ” ลัลน์เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงกลัวคนรักจะเสียความรู้สึกกับพ่อของเธอ

“ครับ ไม่เป็นอะไร ไปลุกไปกินข้าวเดี๋ยวพ่อจะโกรธเอานะ” คิณณ์ยิ้มบาง ๆ พลางกุมมือคนตัวเล็กเบา ๆ พลางเดินจูงมือคนตัวเล็กเดินเข้าไปยังโต๊ะอาหาร

“มาลูกมากินข้าว” มุกลดาเอ่ยปากชักชวนให้ทั้งสองนั่งลงทานข้าวโดยมีพงษ์ทวีนั่งหน้าบึ้งข้างมุกลดาอย่างบอกบุญไม่รับ

มื้ออาหารเริ่มต้นด้วยบรรยากาศกระอักกระอ่วน พงษ์ทวียังคงเงียบไม่พูดอะไร ส่วนคิณณ์ก็ไม่กล้าทักทายเกินความจำเป็น แต่ไม่นานนักมุกลดาก็เริ่มต้นบทสนทนาขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง ชวนทุกคนคุยเรื่องเบา ๆ ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงทีละน้อย ทุกคนจึงเริ่มทานอาหารได้อย่างสบายใจมากขึ้น

“อ่ะนี่หมอนผ้าห่มลูก นอนได้ใช่ไหม” มุกลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่เต็มไปด้วยความกังวล เพราะลึก ๆ เธอรู้ว่าคุณชายอย่างเขาคงไม่เคยต้องมาตกระกำลำบากนอนกลางดินกลางทรายแบบนี้มาก่อน

“นอนได้ครับคุณน้า สบายมากเลยครับ”

คิณณ์ตอบกลับให้มุกลดาคลายกังวล แค่นี้ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเขาสักนิด ดีเท่าไหร่แล้วที่แม่ของลัลน์เกลี้ยกล่อมพงษ์ทวีให้นอนที่นี่ ไม่เช่นนั้นเขาคงต้องลำบากเข้าเมืองเพื่อหาโรงแรมพักเป็นแน่

“งั้นลูกนอนไปนะ พรุ่งนี้เช้าก็ไปกินข้าวที่บ้านกัน”

“ขอบพระคุณคุณแม่มากนะครับที่เมตตาผม” คิณณ์ตอบกลับอย่างนอบน้อม พร้อมยกมือไหว้ด้วยความจริงใจ เขารู้สึกขอบคุณผู้หญิงคนนี้จากใจจริงที่ช่วยเปิดโอกาสให้เขาได้พิสูจน์ตัวเอง แม้ว่าพงษ์ทวียังไม่เลิกตั้งแง่กับเขาก็ตาม

“เราก็เข้าใจพ่อเขาหน่อยนะ พ่อเขามีปมเรื่องพี่สาวของเขาถูกคนรวยเขี่ยทิ้งไปแต่งงานกับคนที่คู่ควรจนเธอฆ่าตัวตายไป ทำให้พ่อเขากลัวว่าลูกสาวเขาจะไปซ้ำรอยเดิมกับป้าของลัลน์ แต่แม่เชื่อนะว่าพ่อหนุ่มจะดูแลลูกสาวของแม่ได้”

“ทำไมแม่มั่นใจแบบนั้นล่ะครับ” คิ้วเลิกขึ้นอย่างฉงนใจเมื่อมุกลดาพูดอย่างมีนัยยะสำคัญกับเขา

“เราก็รู้เหตุผลของเรื่องนั้นไม่ใช่เหรอคิณณ์”

มุกลดาพูดเป็นปริศนาทิ้งไว้ ปล่อยให้ชายหนุ่มร่างกำยำยื่นโดดเดี่ยวในกระท่อมท่ามกลางสวนมะพร้าวรายล้อมไปด้วยเสียงจิ้งหรีดดังขับกล่อม เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจยาว หัวสมองเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบชัดเจน คิณณ์ล้มตัวลงนอนบนฟูกบาง ๆ ที่ปูไว้ กลิ่นอายธรรมชาติรอบตัวช่วยให้หัวใจเขาสงบลงบ้าง แม้ความสงสัยยังวนเวียนในหัว แต่ความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจที่สะสมมาตลอดวันก็ทำให้เขาเข้าสู่นิทราโดยไม่ทันรู้ตัว

“พี่คิณณ์คะ ไปทานข้าวกันค่ะ” เสียงสดใสของลัลน์ดังก้องในยามเช้า ปลุกให้คิณณ์ตื่นจากห้วงนิทรา เปลือกตาของเขาค่อยๆ เปิดขึ้น ก่อนจะหยีตาเมื่อแสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านเข้ามาแยงตา เขามองเห็นใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวที่นั่งยิ้มรออยู่ข้างแคร่ที่เขานอน

“มาหาพี่แบบนี้พ่อไม่ว่าอะไรเหรอ” เขายันตัวขึ้นนั่ง พลางขโมยหอมแก้มนุ่มของเธอ สูดกลิ่นหอมละมุนที่เขาคุ้นเคยและคิดถึง

“หนูแอบมา เราไปกันเถอะค่ะ” ลัลน์พูดพลางยิ้มเขิน ก่อนจะดึงมือเขาให้ลุกขึ้น คิณณ์หัวเราะในลำคอเบาๆ กับความน่ารักของเธอ แต่ก็ยอมลุกขึ้นยืนและเดินตามไปโดยไม่อิดออด

“ใจกล้าจริงนะตัวเล็ก แอบหนีพ่อมาแบบนี้ พี่ว่าถ้าพ่อจับได้ละก็...” คนพี่แกล้งพูดขู่แต่คนน้องกลับหันมาถลึงตาใส่เขา

“พี่คิณณ์! อย่าขู่นะคะ หนูก็กลัวเหมือนกันนะ แต่กลัวพี่ไม่ได้กินข้าวมากกว่า!” เธอพูดจบก็ฉุดมือเขาให้รีบเดินต่อ คิณณ์หัวเราะเบาๆ กับท่าทางของเธอ

“โอเคๆ พี่ตามแล้ว พาไปสิ พี่อยากรู้ว่าแม่ตัวเล็กทำอะไรให้กิน”

เขายอมเดินตามอย่างยิ้มๆ หัวใจอุ่นวาบไปด้วยความสุขที่ได้เห็นเธอทุ่มเทขนาดนี้ ทั้งสองเดินไปยังบ้านหลังใหญ่ของลัลน์ที่กลิ่นอาหารเช้าเริ่มโชยมา คิณณ์รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยสัมผัสจากที่ไหน และเขารู้ดีว่าความสุขนี้มาจากหญิงสาวข้างกายเขานี่เอง