ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 41

“อ้าว พี่คิณณ์มาได้ไงคะ” ลัลน์ยิ้มกว้าง รีบลุกขึ้นไปหาคนรัก ความน้อยใจที่สะสมมาตลอดวันมลายหายไปในพริบตาเมื่อเห็นหน้าเขา

“ทำไมถึงมานั่งกินกับมัน” คิณณ์เอ่ยเสียงต่ำขณะขมวดคิ้วมองหญิงสาว น้ำเสียงที่ลอดไรฟันเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ใครคะ พี่เจษงั้นเหรอ” ลัลน์เอ่ยอย่างงุนงง ใบหน้าเต็มไปด้วยคำถาม เธอไม่เข้าใจว่าเขาโกรธอะไร จะว่าหึงที่เธอมานั่งกับผู้ชายคนอื่นก็ไม่น่าใช่ เพราะคนที่นั่งด้วยคือเพื่อนสนิทของเขาเองมิใช่หรือ

“มึงใจเย็น เรื่องก็ผ่านมานานแล้ว วันนี้วันเกิดเมียมึงอย่าทำให้เป็นเรื่องเลย” เจษฎากระซิบเสียงเบา พลางดึงแขนคิณณ์ที่ดูเหมือนจะระเบิดอารมณ์อยู่รอมร่อ

คิณณ์ยังคงขบฟันแน่น กรามขึ้นเป็นสันชัดเจน แววตาเย็นชาจ้องตรงไปยังคณาภัทรที่นั่งอยู่ตรงข้าม สายตานั้นราวกับจะส่งคำเตือนไปในตัว ลัลน์ที่อยู่ในเหตุการณ์รับรู้ถึงความตึงเครียดในทันที เห็นดังนั้นจึงคาดเดาได้ว่าคนรักเธอกับอัยการหนุ่มคนนี้คงไม่ถูกกันเสียแล้ว เธอพยายามฝืนยิ้มและขยับตัวเล็กน้อย แต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกมา มือหนาของคิณณ์ก็กอบกุมมือเธอไว้แน่นก่อนจะจูงไปนั่งบนโต๊ะทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไหนว่าเข้าเวรไงคะ” ลัลน์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกึ่งสงสัยกึ่งแปลกใจ

“หลอกเด็กแถวนี้เฉยๆน่ะ แต่กว่าจะเคลียร์งานเสร็จเลยมาช้าไปนิด” หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ พลางจัดเตรียมถ้วยชามพร้อมหมูย่างให้คนรักของเธอ

“กินเสร็จมึงไปเอาของขวัญเมียมึงที่รถกูด้วย” เจษฎาที่นั่งอยู่ไม่ไกลมองภาพนั้นก่อนจะเอ่ยขัดอย่างไม่จริงจังนัก

“ขนซื้ออะไรให้เมียกูอีก” คิณณ์หันไปมองเพื่อนด้วยคิ้วขมวด

“มึงอย่าว่าอย่างนี้ ทั้งสำนักงานเขาก็ให้กันหมด” พูดพลางยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

“แต่ว่าพี่เจษให้ตัวใหญ่มากเลยนะคะ” เสียงของหญิงสาวเหมือนจุดฉนวนอารมณ์ให้ปะทุไม่อย่างตั้งใจ

“มึงซื้อตุ๊กตาให้เมียกู?”

“ก็เมียมึงชอบ กูไม่รู้จะซื้อออะไรให้” เจษฎายักคิ้วตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน

“เมียกูเป็นภูมิแพ้ มึงก็ขยันสรรหา” คิณณ์พูดพลางถอนหายใจ แต่สายตายังคงจับจ้องเจษฎาด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“แต่หนูชอบนะคะ” ลัลน์ยิ้มหวานพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงใส พลางทำตาโตจ้องคิณณ์ตาแป๋วอย่างอ้อนวอน ทำเอาคิณณ์ส่ายหน้าอย่างจำยอม

“ลัลน์แกก็อย่าลืมไปเอาของขวัญที่รถของฉันนะ” หนูนาเองที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ให้อะไรเหรอ” หญิงสาวเอียงคอถามอย่างสงสัย ดวงตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้

“เปิดดูเอาสิ เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์หรอก”

“เชอะ” ลัลน์ทำหน้ามู่ทู่เมื่อเพื่อนสาวไม่ยอมเฉลย ปล่อยให้เธอคาใจ

“กินเยอะๆ” คิณณ์รับบททำหน้าที่ย่างหมูและผักวางใส่จานของคนตัวเล็กข้างกายไม่หยุด ทำให้ลัลน์ยิ้มแก้มปริอย่างมีความสุขกับการดูแลที่อบอุ่นของคนรัก

ในขณะที่บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ คณาภัทรกลับนิ่งเงียบ อาการอึ้งงันของเขาทำให้ดูเหมือนแปลกแยกจากกลุ่มไปโดยปริยาย ราวกับทุกสิ่งรอบตัวเขาถูกปิดเสียงลง

 

“กลับดีๆนะหนูนา” หลังจากทุกคนอิ่มหนำสำราญ ลัลน์เอ่ยบอกลาครั้งสุดท้ายก่อนจะแยกย้ายกันกลับ

“จ้า ลัลน์ก็เหมือนกันนะสุขสันต์วันเกิด” หนูนาหันมาอวยพรด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับคณาภัทรเนื่องจากทั้งสองติดรถมาด้วยกัน

หญิงสาวหันกลับมาพบว่าคิณณ์คนรักของเธอกำลังมองตามคณาภัทรด้วยสายตาแข็งกร้าว เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ขณะที่เจษฎาเองก็ไม่ต่างกัน เขายืนนิ่ง สีหน้าแสดงถึงอารมณ์ที่ถูกกดไว้

"พี่คิณณ์..." ลัลน์เรียกเบาๆ เพื่อเตือนสติ แต่คนรักยังคงไม่ละสายตาจากทางที่คณาภัทรเดินไป

"มึงจะจ้องให้มันพรุนหรือไง" เจษฎาพูดพร้อมกับเหลือบมองคิณณ์ที่ยังคงจับจ้องไปทางเดิม สีหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิด แต่ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ตอบ สูดลมหายใจลึกข่มอารมณ์เอาไว้

“พวกพี่ไม่ชอบอัยการคณาภัทรหรือคะ”

“คู่อริเก่าเลยล่ะ” เจษฎาละสายตามามองใบหน้าสาวรุ่นน้องที่คิ้วผูกกันจนแทบเป็นโบว์

"เรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?" ลัลน์มองหน้าคิณณ์และเจษฎาสลับกันด้วยความสับสน

“ไม่ใช่อริพี่หรอก อริเก่าไอ้คิณณ์มันโน่น แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะเป็นอริกับพี่ด้วย” ว่าพลางยักไหล่อย่างไม่หยีระอะไร

“ไร้สาระ” เสียงเรียบเย็นเอ่ยออกมาหลังจากนิ่งมานาน

“ขอบพระคุณพี่เจษนะคะสำหรับทุกอย่าง” ลัลน์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มเล็กๆ และเปลี่ยนบทสนทนาเพื่อไม่ให้บรรยากาศอึดอัด

“พี่ก็คงไม่ได้เจอหน้าเราแล้วงั้นสิ” ว่าแล้วพลางยื่นตุ๊กตาสุนัขตัวใหญ่ส่งให้เพื่อนรักถือไว้ จนตุ๊กตานั้นเล็กลงถนัดตา และยังขัดกับบุคลิกอันเยือกเย็นของเขาที่ใบหน้าติดเคร่งขรึมกลับตัดกันอย่างสิ้นเชิงกับตุ๊กตาน่ารักในมือ จนลัลน์เผลอหลุดขำออกมา

“หัวเราะอะไร” คิณณ์เลิกคิ้วถาม

“เปล่าค่ะ แค่คิดว่าพี่คิณณ์กับตุ๊กตานี่ดูน่ารักดี” คิณณ์ถอนหายใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม ส่วนเจษฎาแอบหัวเราะขำในใจที่เห็นภาพนั้น

“หนูว่าคงต้องเจอกันแหละค่ะ ไว้ฝึกงานตอนตั๋วทนายจะมาขอฝากตัวอีกครั้งนะคะ”

“ยินดีต้อนรับเสมอ พี่ไปก่อน ไปล่ะมึง” เจษฎายิ้มพลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงใจ ก่อนจะหันไปส่งสัญญาณให้คิณณ์

“เออ”

“เดินทางปลอดภัยนะคะ” เจษฎาพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินไปขึ้นรถ ทิ้งให้ลัลน์กับคิณณ์ยืนอยู่ด้วยกัน

“เราไปกันเถอะ” เอ่ยพร้อมจูงมือคนตัวเล็กไปด้วยท่าทางเคร่งขรึม

ภายในรถเงียบงันจนลัลน์รู้สึกอึดอัดใจ ความนิ่งของคิณณ์ทำให้เธอเริ่มไม่สบายใจ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยทำลายความเงียบ

“พี่คิณณ์คะ พี่ไม่พอใจอะไรหนูหรือเปล่า” เธอเอ่ยเสียงเบา พลางเหลือบมองสีหน้าของคนรักที่ตอนนี้สายตาจับจ้องอยู่บนท้องถนน

“เปล่าหรอก” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ แต่เสียงของเขานั้นนิ่งจนยากจะจับความรู้สึก

“งั้นพี่เป็นอะไรก็บอกหนูสิ”

“ต่อไปนี้อย่าไปยุ่งกับไอ้แดนอีกนะ” เสียงแอร์กำลังทำงานดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน

“แดนไหนคะ หรือพี่หมายถึงอัยการคณาภัทร” นั่งนึกชั่วครู่จนนึกออกว่าเขาเคยเป็นเพื่อนเก่าของคนรัก แต่ตอนนั้นเธอรู้แค่เพียงชื่อเล่นเท่านั้น

“อืม” ชายหนุ่มรับคำในลำคอสั้นๆ แต่สิ่งที่ทำให้เขาอบอุ่นหัวใจเมื่อคนรักของเขาเลื่อนมือมากุมมือเขาที่ว่างอยู่ พร้อมส่งสายตาหนักแน่นที่ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจ

“พี่คิณณ์ไม่ต้องห่วงว่าจะซ้ำรอยเดิมนะคะ เพราะหนูรักพี่มาก อีกอย่างดูเหมือนเขาพยายามจีบหนูนาอยู่”

“อืมดีแล้ว”

“พี่ไม่อยากจะเคลียร์ใจกับเขาหน่อยหรือคะ ดูเขาอยากคุยกับพี่มากแต่ไม่กล้า” หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถามขึ้นอย่างลังเลด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“แค่นี้ยังไม่มีกล้า จะมีปัญญามาคุยอะไรกับพี่ได้”

คนตัวโตแค่นหัวเราะในลำคอ ลัลน์ได้แต่มองสีหน้าของเขาและรู้ว่าเรื่องราวระหว่างเขาและคณาภัทรคงเป็นเรื่องใหญ่ที่ฝังลึกเกินกว่าจะคลี่คลายได้ง่ายๆ เธอไม่คิดจะกดดันเขาอีก เพราะเข้าใจว่าความเจ็บปวดในอดีตนั้นเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาที่เธอไม่อาจแทรกแซง

เธอทำได้เพียงจับมือเขาไว้แน่นขึ้น เป็นการบอกให้รู้ว่าเธอจะอยู่ข้างเขาเสมอ ไม่ว่าความขัดแย้งในอดีตจะยังคงอยู่หรือไม่ก็ตาม

 

หญิงสาวในชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์ ขณะเช็ดผมที่ยังเปียกหมาด ทุกท่วงท่าของเธอตกอยู่ภายใต้สายตาคมเข้มของชายหนุ่มเจ้าของห้อง เขามองเธอด้วยความรักและอ่อนโยน ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบไดร์เป่าผมมาช่วยเธอ

ลัลน์มองภาพคนรักที่กำลังเป่าผมให้เธอด้วยความตั้งใจ บรรจงเป่าผมให้เธออย่างทนุถนอม สายตาเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย รอยยิ้มอบอุ่นของเขาทำให้เธออดยิ้มตามไม่ได้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะได้พบใครสักคนที่ดีขนาดนี้

เมื่อเส้นผมแห้งสนิท ชายหนุ่มดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอดอบอุ่น ก้มหน้าลงจุมพิตเบาๆ ที่ศีรษะของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

“สุขสันต์วันเกิดนะครับเด็กน้อยของพี่”

“หนูนึกว่าพี่ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ” ลัลน์เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจและซึ้งใจ

“พี่ก็กะจะเซอไพรซ์เรานั่นล่ะ” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาบนใบหน้าเธอ

“งั้นเหรอคะ แล้วไหนของขวัญของหนู” หญิงสาวดันตัวออกจากอ้อมอกแกร่งของเขา เงยหน้าสบตาอย่างคาดคั้น ทำให้ชายหนุ่มหลุดยิ้มออกมา

“ตัวพี่ไง เดี๋ยวผูกโบว์ให้หนูกินทั้งคืนเลย” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา

“โรคจิต ผีลามกเข้าสิงหรือคะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ใบหน้าหวานเปลี่ยนสีแดงจางๆ ก่อนจะตีแขนแกร่งของเขาเบาๆ

“มันอยู่ในสายเลือด”

“เชอะ ไม่ได้เตรียมก็บอก” เธอเบ้ปากเล็กน้อย ทำท่าจะเดินหนี

“พี่เตรียมไว้แล้ว อ่ะนี่ในอนาคตสัญญานะว่าจะแต่งงานกับพี่” คนพี่รีบคว้าแขนเด็กขี้งอนไว้ ก่อนจะล้วงบางสิ่งออกมาจากด้านหลัง เป็นช่อดอกไม้เล็กๆ ที่มีการ์ดใบจิ๋วแนบอยู่ ส่งให้เธอด้วยแววตาจริงจัง

“พี่ขอหนูหมั้น?” คนน้องรับมาด้วยความงุนงง ก่อนจะถามเสียงเบา

“ใช่สิ เห็นว่าพี่ขายดอกไม้?” ชายหนุ่มยังคงเอ่ยหน้าตายราวกับตอบตามความจริง แต่หากสังเกตดีแล้วๆ มุมปากของเขากลับยกขึ้นเล็กน้อย

“แต่ดอกไม้ช่อเล็กนี่นะคะของหมั้น”

“เรียนของหมั้นมาว่ายังไง” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ก่อนจะถามกลับ

“สิ่งของที่ให้เพื่อเป็นสัญญาว่าในอนาคตจะทำการสมรสกัน” ลัลน์ย่นคิ้วครุ่นคิดก่อนตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“แล้วพี่ทำไม่ถูกตรงไหน”

“จะหมั้นทั้งทีขอของมีราคาค่างวดหน่อยได้ไหมคะ” เธอเบะปากเบาๆ ก่อนจะประชด

“ของหมั้นไม่จำเป็นต้องมีราคานี่ ให้ไว้เป็นหลักฐานก็เพียงพอ”

“หัวหมอกับหนูแบบนี้ พี่ไปขอคนอื่นหมั้นเลย!”