ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 43

ทั้งสองใช้ชีวิตร่วมกันภายในคอนโดของคิณณ์มานานถึงสามเดือนเต็ม ช่วงเวลานั้นเต็มไปด้วยความสุขที่ค่อยๆ สานสายใยระหว่างพวกเขาให้แน่นแฟ้นขึ้น แต่เมื่อการสอบของลัลน์สิ้นสุดลงทางบ้านก็ตามตัวเธอกลับจนเธอไม่อาจปฏิเสธได้ ทำให้หญิงสาวต้องจำใจเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อเดินทางกลับบ้าน

ร่างบางนั่งพับเสื้อผ้าด้วยสีหน้าหม่นหมอง ใจห่อเหี่ยวกับความจริงที่ว่าเธอจะไม่ได้เจอคนรักเป็นเวลาหลายเดือน ความคิดคำนึงถึงระยะห่างที่กำลังจะเกิดขึ้นทำให้เธอกังวลจนเก็บไว้ไม่อยู่

"หนูไปกันค่ะ" เสียงทุ้มนุ่มของคิณณ์ดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินเข้ามาในห้อง สีหน้าและท่าทีของเขาดูสดใสจนผิดวิสัย เหมือนว่าเรื่องการจากลาครั้งนี้ไม่มีผลกระทบใดๆ

ลัลน์ที่นั่งอยู่บนพื้นชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเบะปาก น้ำตารื้นขอบตาอย่างไม่อาจเก็บความน้อยใจไว้ได้อีก

"พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือคะ จะไปส่งหนูท่าเดียว" หญิงสาวเอ่ยเสียงเครือในลำคอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ

คิณณ์ชะงักกึก เขาหยุดยืนนิ่งอยู่กลางห้อง สายตาจับจ้องไปที่แผ่นหลังบางของคนตัวเล็กที่ยังคงนั่งพับเสื้อผ้าอยู่บนเตียง เสื้อผ้าที่เคยกระจัดกระจายอยู่ในตู้ของเขาตลอดสามเดือนที่ผ่านมา บัดนี้ถูกจัดเก็บเรียบร้อยลงในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

“พี่ก็จะไปด้วยค่43ะ ไปกันเถอะเดี๋ยวถึงบ้านช้านะ” พูดพร้อมโอบกอดร่างบางแนบอก มือหนาลูบศีรษะทุยของคนรักอย่างอ่อนโยน

“หนูไม่อยากห่างจากพี่เลย”

“ไม่งอแงนะ เดี๋ยวพี่ไปหา”

“จริงนะ ห้ามโกหกเด็ดขาด” ลัลน์เงยหน้าขึ้นมองคนรักด้วยแววตาจริงจัง น้ำเสียงเจือความกังวลแม้จะอยู่ในอ้อมกอดอุ่น

“ครับเด็กดี ไปได้รึยัง จะได้ไปซื้อของฝากให้พ่อตาแม่ยายด้วย” คิณณ์ยิ้มมุมปาก เอ่ยล้อเลียนทำเอาคนฟังหน้าแดงซ่าน

“เขารับแล้วหรือคะ ถึงมาโมเมแบบนี้”

“ได้ลูกสาวเขาแล้ว ไม่เต็มใจก็ต้องยอมล่ะ” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ท่าทางมั่นอกมั่นใจยิ่งทำให้ลัลน์อายจนหน้าแดงขึ้นอีก

“มัดมือชกเก่งนะคะท่านคิณณ์” ลัลน์ค้อนเล็กน้อย พลางเงยหน้ามองคนรักที่ยังกอดเธอไว้แน่น

"งั้นรีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพ่อตาจะว่าเอาที่พาลูกสาวกลับบ้านช้า" ลัลน์กลอกตาใส่คนช่างแหย่ แต่ก็ยอมผละออกจากอ้อมกอดอุ่น

ชายหนุ่มคว้ากระเป๋าเดินทางใบโตของคนตัวเล็กเดินนำหญิงสาวออกจากห้อง ลัลน์เดินตามเขาไปอย่างอ้อยอิ่ง แต่แล้วสายตาก็สะดุดเข้ากับกระเป๋าสีดำใบหนึ่งในมือของคิณณ์ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะเผยขึ้นบนใบหน้าหวาน เมื่อเธอเดาอะไรบางอย่างออก

หญิงสาวเร่งฝีเท้าเดินตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่เดินนำไปไกล เมื่อขึ้นรถเรียบร้อย เธอนั่งประจำที่แล้วเหลือบมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของเขา จมูกโด่งเป็นสันและสีหน้าที่ดูผ่อนคลาย

“พี่จะอยู่ที่บ้านหนูด้วยหรือคะ” ลัลน์เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับ จ้องมองเสี้ยวหน้าคมคายของคนขับที่เธอไม่เคยเบื่อ

“ใช่ค่ะ พี่ลางานไว้ 2 วัน วันอังคารพี่ต้องกลับแล้ว” คิณณ์ตอบโดยไม่ละสายตาจากถนนเบื้องหน้า แต่มุมปากยกขึ้นน้อยๆ เมื่อรู้ว่าแผนเซอร์ไพรส์ของเขาทำให้คนข้างๆ ดีใจ

ลัลน์นั่งยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข นึกถึงตอนที่เห็นกระเป๋าสีดำใบนั้นในมือเขา ตอนแรกที่สะดุดตาเธอก็แค่สงสัย แต่พอคิดออกว่าเป็นกระเป๋าเสื้อผ้าของเขา หัวใจก็พองโตด้วยความปลื้มปริ่ม

"แอบวางแผนมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไม่เห็นบอกหนูเลย"

"ถ้าบอก มันก็ไม่เรียกว่าเซอร์ไพรส์สิครับ" คิณณ์ตอบ มือข้างหนึ่งปล่อยจากพวงมาลัยมาลูบศีรษะเธอเบาๆ

"อีกอย่างพี่ก็อยากอยู่กับลัลน์ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้" หญิงสาวซุกหน้าลงกับมือใหญ่ที่ลูบผมเธอ หัวใจเต้นรัวด้วยความรัก แม้จะต้องจากกันในอีกสามวัน แต่ตอนนี้เธอมีความสุขเหลือล้นที่ได้รู้ว่าคิณณ์รักและห่วงใยเธอมากแค่ไหน

ขับรถออกมาได้สักพักลัลน์เริ่มกังวลจนอดคิดไม่ได้ว่าว่าจะบอกเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับชายหนุ่มอย่างไรกับครอบครัวเธอดี พ่อแม่หรือญาติพี่น้องของเขาเธอก็ไม่เคยพบมาก่อน ยิ่งทำให้ความหวาดกลัวกอบกุมจิตใจ พ่อแม่ของเธอเองก็ห่วงใยและปกป้องเธอเสมอ แล้วหากพวกท่านไม่ยอมรับคิณณ์ เธอจะต้องทำอย่างไร

“เป็นไรตัวเล็ก” คิณณ์เห็นคนน้องนั่งนิ่งใบหน้าแสดงถึงความวิตกชัดเจนจนเขาอดเป็นห่วงไม่ได้

“ถ้าพ่อแม่กับแม่หนูไม่ยอมพี่จะทำยังไงคะ” เธอถามเสียงเบา ดวงตากลมโตฉายแววกลัวจับใจ

“ก็ต้องพิสูจน์ ให้ท่านเห็นสิ อยากได้ลูกเขานี่”

“แต่หนูกลัว”

มือเล็กจิกเข้าเนื้ออย่างระบายความกังวล ลัลน์รู้สึกถึงความหวาดหวั่นที่คืบคลานเข้ามาในใจ คิณณ์เหลือบมองคนข้างๆ สังเกตเห็นท่าทางที่บ่งบอกถึงความไม่สบายใจชัดเจน เขาจึงชะลอรถเข้าข้างทาง จอดสนิทก่อนหันมาจับมือบางที่กำแน่น

"ลัลน์ มองพี่สิ" เขาบีบมือเธอเบาๆ รอจนดวงตากลมโตเงยขึ้นสบตา

"พี่รู้ว่ามันไม่ง่าย แต่เราต้องเชื่อมั่นในความรักของเรานะ" คิณณ์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลางจับมือเธอแน่น

“แต่พ่อหนูหวงมากนะ”

“พ่อแม่ทุกคนย่อมเป็นห่วงลูกตัวเองอยู่แล้ว”

“พ่อหนูดุมากด้วย”

“ก็อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือสิ”

“แต่หนูไม่คู่ควรกับพี่” คำพูดท้ายประโยคเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่คิณณ์ก็รับรู้ได้ชัดเจน

“ใครเป็นคนตัดสินว่าไม่คู่ควร ในเมื่อเป็นเรื่องของสองเรา ถ้าเราโอเคพ่อแม่เราโอเคเรื่องนั้นก็จบ” คิณณ์ปลดเข็มขัดนิรภัย โน้มตัวมากอดร่างบางไว้ ลัลน์ซุกหน้าลงกับอกกว้าง สูดกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคย

“เราจะผ่านไปด้วยกันนะ”

“พี่จะไม่ทิ้งหนูใช่ไหม” ลัลน์เงยหน้ามองด้วยแววตาคาดหวังให้แก่คนรักที่ตอนนี้เธอเห็นแค่ปลายคางของเขาเท่านั้น

“พี่สัญญาค่ะ ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไรพี่จะไม่ทิ้งหนูไปแน่นอน”

คิณณ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น มองลึกเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวลของลัลน์ สองมือหนากอบกุมใบหน้ารูปไข่ของเธออย่างทะนุถนอม ก่อนใช้นิ้วโป้งไล้แก้มเนียนใสอย่างแผ่วเบา เขาค่อยๆ ก้มหน้าลง จูบหน้าผากมนของเธอด้วยสัมผัสอันอ่อนโยนที่เหมือนจะสื่อถึงคำมั่นสัญญา

“ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวไปถึงบ้านช้า” ลัลน์ผลักตัวเองออกมา ใบหน้าเปลี่ยนสีเป็นแดงระเรื่ออย่างเขินอาย

“แล้วใครงอแง” คิณณ์เลิกคิ้วถามอย่างแกล้งหยอกคนตัวเล็ก

“หายแล้วค่ะ ขับรถไปเลยค่ะ” ลัลน์พูดเสียงเบา พลางหันหน้าหนีเล็กน้อย พร้อมย่นจมูกใส่เขาอย่างน่ารัก

“ฮึๆ” คิณณ์หัวเราะในลำคออย่างเอ็นดูก่อนจะหักพวงมาลัยเข้าสู่เส้นทางที่ทอดยาวไปยังบ้านสวนของลัลน์ ลมเย็นพัดผ่านกระจกเล็กน้อย คลอเคล้ากับบรรยากาศของการเดินทางที่เต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ แม้ปลายทางอาจมีเรื่องให้กังวล แต่ในตอนนี้ทั้งสองเลือกที่จะซึมซับช่วงเวลาแห่งความสุขระหว่างกัน