ทะลุมิติไปเป็นนางร้าย พาลูกทำไร่สุดหรรษา

ทะลุมิติไปเป็นนางร้าย พาลูกทำไร่สุดหรรษา

By:  เจี๋ยเยี่ยนUpdated just now
Language: Thai
goodnovel4goodnovel
Not enough ratings
40Chapters
2views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

หลายปีที่ผ่านมา หลี่ชุ่ยฮวาสนใจเพียงเรื่องเดียว ยามสามีอยู่บ้านก็ด่าทอสาปแช่งสามี ยามสามีไม่อยู่บ้านก็ทารุณกรรมลูก ทุกคนล้วนพูดว่านางเป็นหญิงโหดร้ายและคนเสียสติอย่างแท้จริง ฝูอวิ๋นที่แทรกกลางเข้ามากล่าวว่า นี่คือการกุเรื่อง เหลวไหลทั้งเพ! ทว่านางกลับชอบหน้ากากจอมปลอมอย่างคนเสียสติมาก ยามทะเลาะกัน พอพูดว่า “ขืนยังพูดอีกจะไปอึที่ครัวบ้านเจ้า” ก็ทำให้อีกฝ่ายพูดไม่ออก ยามทะเลาะกัน พอพูดว่า “บ้าขึ้นมาข้าจะตีตัวเองด้วย” ก็ทำให้อีกฝ่ายได้ยินแล้วก็หนีเตลิด คนเสียเปรียบจากฝีมือของฝูอวิ๋นต่างพากันวิ่งแจ้นไปฟ้อง ‘หลิงหานโจว เจ้าจะคุมเมียเจ้าหน่อยได้หรือไม่?’ หลิงหานโจว ‘นางเป็นคนเสียสติ ข้าคุมไม่ไหว’ ภายหลัง ฝูอวิ๋นถึงรู้ว่าหน้ากากของตัวเองมันห่วยแตก! คนใกล้ชิดล้วนสวมเกราะไหมทองอ่อน!

View More

Latest chapter

Free Preview

บทที่ 1

“วีรบุรุษทุกท่าน ขอ ขอร้องพวกท่านปล่อยข้าไปเถอะ ที่บ้านข้ายัง ยังมีลูกรอข้ากลับไป...”รุ่งเช้า ภายในดงป่าเล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านสกุลหลี่สิบลี้หญิงสาวรูปร่างผอมแห้ง ทว่าใบหน้ากลับงดงามอย่างมากคนหนึ่งกำลังโขกศีรษะอ้อนวอนชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนตรงหน้าไม่หยุด“คนงามอย่าเพิ่งร้อนใจ ตราบใดที่เจ้าปรนนิบัติพวกพี่ชายอย่างดี ก็ต้องปล่อยเจ้าไปอยู่แล้ว”ชายเคราครึ้มผู้เป็นหัวหน้าหัวเราะอย่างมีเลศนัยสีหน้าหญิงสาวเผือดซีด สั่นเทาไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย แนบกับพื้นถอยกรูดไปด้านหลังอย่างต่อเนื่อง “อย่าเข้ามา...พวกเจ้าอย่าเข้ามานะ...”“เชื่อฟังแล้วทำตามซะ!” ชายเคราครึ้มโยนดาบลง ตะคอกเสียงดังแล้วถลันเข้าหาหญิงสาวคนนั้นขณะกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกัน ศีรษะของหญิงสาวกระแทกเข้ากับต้นไม้แล้วก็อ่อนยวบล้มลงไป“พี่ใหญ่ ตาย ตายแล้ว...”“ตายก็ยิ่งเร้าใจ! ข้าขอก่อนล่ะ!”ชายเคราครึ้มถลึงตา เริ่มแก้เชือกมัดกางเกงในตอนนี้เอง จู่ ๆ หญิงสาวที่นอนบนพื้นก็ลืมตาขึ้นมา!เพียงแต่แววตานั้น มุ่งมั่นคมกริบ แตกต่างจากความหวาดกลัวอ่อนแอก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิงฝูอวิ๋นขมวดคิ้วแน่นนี่นาง...ตายไปแล้ว และเกิดใ...

Interesting books of the same period

Comments

No Comments
40 Chapters
บทที่ 1
“วีรบุรุษทุกท่าน ขอ ขอร้องพวกท่านปล่อยข้าไปเถอะ ที่บ้านข้ายัง ยังมีลูกรอข้ากลับไป...”รุ่งเช้า ภายในดงป่าเล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านสกุลหลี่สิบลี้หญิงสาวรูปร่างผอมแห้ง ทว่าใบหน้ากลับงดงามอย่างมากคนหนึ่งกำลังโขกศีรษะอ้อนวอนชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนตรงหน้าไม่หยุด“คนงามอย่าเพิ่งร้อนใจ ตราบใดที่เจ้าปรนนิบัติพวกพี่ชายอย่างดี ก็ต้องปล่อยเจ้าไปอยู่แล้ว”ชายเคราครึ้มผู้เป็นหัวหน้าหัวเราะอย่างมีเลศนัยสีหน้าหญิงสาวเผือดซีด สั่นเทาไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย แนบกับพื้นถอยกรูดไปด้านหลังอย่างต่อเนื่อง “อย่าเข้ามา...พวกเจ้าอย่าเข้ามานะ...”“เชื่อฟังแล้วทำตามซะ!” ชายเคราครึ้มโยนดาบลง ตะคอกเสียงดังแล้วถลันเข้าหาหญิงสาวคนนั้นขณะกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกัน ศีรษะของหญิงสาวกระแทกเข้ากับต้นไม้แล้วก็อ่อนยวบล้มลงไป“พี่ใหญ่ ตาย ตายแล้ว...”“ตายก็ยิ่งเร้าใจ! ข้าขอก่อนล่ะ!”ชายเคราครึ้มถลึงตา เริ่มแก้เชือกมัดกางเกงในตอนนี้เอง จู่ ๆ หญิงสาวที่นอนบนพื้นก็ลืมตาขึ้นมา!เพียงแต่แววตานั้น มุ่งมั่นคมกริบ แตกต่างจากความหวาดกลัวอ่อนแอก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิงฝูอวิ๋นขมวดคิ้วแน่นนี่นาง...ตายไปแล้ว และเกิดใ
Read more
บทที่ 2
“เมื่อวานหลิงหานโจวผู้เป็นสามีเพิ่งจากไป นางปีศาจคนนี้ก็รีบเข้าตำบลไปหาคนรักคนนั้นของนางอย่างทนรอแทบไม่ไหว ดูท่าทางแล้วคงจะค้างอ้างแรมที่นั่นกระมัง”“พวกเจ้าพูดเถอะ นี่แต่งงานมาหลายปีแล้ว เหตุใดยังไม่สำรวมตนเช่นนี้?”“สำรวมตน? เจ้าดูนาง แต่งตัวงดงามสะดุดตาทุกวัน มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่มีวันสำรวมตนได้ หากสำรวมตนได้ ปีนั้นก็คงไม่หนีตามผู้ชายไปหรอก!”“เฮ้อ ก็แค่สงสารเด็กสองคน หลิงหานโจวผู้เป็นสามีไม่อยู่ เด็กสองคนต้องได้รับความทุกข์อีกแล้ว”“ฮึ! นางไปขลุกอยู่กับชายอื่นตลอดทั้งคืน หลิงหานโจวผู้เป็นสามีกลับมาแล้ว จะต้องเฉือนหนังของนางแน่!”ฝูอวิ๋น “...”หากจะให้นางพูด นี่คือเรื่องน่าเศร้าของเจ้าของร่างเดิม!ต่อมา เจ้าของร่างเดิมแต่งงานกับสามีนายพราน มีลูกมีเต้าด้วยกันแล้ว นางกลับยังไม่ลืมเซียวหรานนางถึงขั้นคิดว่าคลอดลูกของคนอื่น ก็คือการทำผิดต่อเซียวหราน สาเหตุที่เซียวหรานไม่สนใจนางจะต้องเป็นเพราะเรื่องนี้แน่นอนเพียงนางได้เห็นลูกและสามีนายพรานหลิงหานโจว ก็คล้ายมองเห็นศัตรูตัวฉกาจมิปานขอเพียงพูดไม่เข้าหูหนึ่งประโยค ก็สามารถโวยวายพลิกฟ้าพลิกดินได้ โทษหลิงหานโจวแทรกกลางเข้ามาทำลาย
Read more
บทที่ 3
“หิวแล้วกระมัง? ข้าจะทำอาหารให้พวกเจ้ากิน” ฝูอวิ๋นคลี่ยิ้มบางๆ ลูบศีรษะเล็กของหลิงจิ่ง เดินไปทางห้องครัวหญิงออกเรือนแล้วที่มุงอยู่นอกกำแพงต่างหันหน้ามองกันหลี่ชุ่ยฮวาคนนี้ ทุกครั้งไปหาคนแซ่เซียวกลับมาล้วนเอาโทสะมาลงบนตัวเด็ก ไม่ตีสักรอบย่อมไม่อาจคลายโทสะลงได้วันนี้ถูกผีเข้าสิงหรือไง?ถึงขั้นพูดว่าจะทำอาหารให้ลูกกิน!“จิ๊ เห็นผีกลางวันแสกๆ แล้ว! หลี่ชุ่ยฮวาสนใจว่าเด็กหิวหรือไม่ด้วยหรือ?” หญิงออกเรือนแล้วหน้ายาวเผยสีหน้าเหลือจะเชื่อ“ข้าเดาว่า ต้องเป็นเพราะครั้งนี้ไปหาคนแซ่เซียวและได้รับคำยืนยันที่แน่นอนแล้ว จึงอยากกลับมาวางยาพิษลูกให้ตาย จากนั้นค่อยหนีตามไปกับคนแซ่เซียว!”“เรื่องไร้ยางอายพรรค์นี้ นางก็ทำออกมาได้ พวกเจ้าว่านางคิดวางยาพิษฆ่าลูกให้ตาย พวกเราสมควรจัดการหรือไม่?”“ชู่ว์ ชู่ว์!” หญิงด้านข้างยกมือสะกิดผู้ที่กำลังพูดคนนั้น เป็นสัญญาณให้นางรีบหุบปากเห็นเพียงชายร่างสูงใหญ่สีหน้าเยียบเย็นคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างประตูใหญ่ของเรือนสกุลหลิง ดวงตาเรียวยาวคู่นั้นดุจเหยี่ยวก็มิปาน หันมองทางกำแพงสายตาเย็นชาศีรษะที่โผล่เหนือกำแพงหายวับไปในทันใด!“ให้ตายเถอะ สายตานั้นน่ากลัวช
Read more
บทที่ 4
ฝูอวิ๋นขมวดคิ้ว มองมือใหญ่ทรงพลังคู่นั้น แล้วคลี่ยิ้มขึ้นทันใด“พี่ชาย เหตุใดต้องดุข้าด้วยเล่า พวกเขาดีชั่วอย่างไรก็เป็นลูกของข้า ข้าไม่มีวันทำอันใดพวกเขา ท่านวางใจเถอะ”นางกะพริบตาไม่หยุด หว่างคิ้วมีความ...เลศนัยที่ไม่สามารถอธิบายได้เพิ่มขึ้นมาหลิงหานโจวสะดุ้ง สะบัดนางออกอย่างจงชัง ถูมือข้างที่สัมผัสนางบนเสื้อผ้า รังเกียจได้มากเพียงใดก็รังเกียจมากเพียงนั้น!“ทางที่ดีที่สุดเจ้าอย่าได้เล่นลูกไม้เป็นอันขาด หากข้ากลับมาได้ยินอันใดไม่ดี เจ้าตายแน่!” สุ้มเสียงหลิงหานโจวคล้ายกำลังควบคุมตนเองอีกครั้ง“ไม่หรอกๆ ท่านพี่ ท่านรีบไปรีบกลับ” รอยยิ้มของฝูอวิ๋นลึกมากยิ่งขึ้นบัดนี้ยังไม่มีที่ไป นางยังต้องทำหน้าหนาไร้ยางอายอยู่ที่นี่ต่อชั่วคราวเดิมทียังกังวลว่าชายคนนี้อยู่บ้าน นางจะรู้สึกประหม่าอยู่บ้างได้ยินว่าเขาจะออกจากบ้านก็อยากจะซื้อประทัดจุดฉลองสักสองชุดเหลือเกินหลิงหานโจวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน จับจ้องนางตาเขม็งอยู่ครู่หนึ่ง เปล่งเสียงในลำคอสองพยางค์ “คลื่นไส้!”ฝูอวิ๋น “...”ไอ้เวรเอ๊ย!หลิงหานโจวหันหลังออกจากห้องครัว พาลูกทั้งสองคนเข้าบ้าน พูดกำชับ “อาจิ่ง หลายวันนี้พ่อไม่อยู่ เจ้
Read more
บทที่ 5
ผู้มาคือหลี่หรูเยียนญาติผู้น้องหญิงของหลี่ชุ่ยฮวา ครู่ต่อมาฝูอวิ๋นเลิกคิ้วขึ้นหลังเจ้าของร่างแต่งงานก็ยังไม่ยอมตัดใจจากเซียวหรานซึ่งเป็นคนในดวงใจมาตลอด ผลงานส่วนหนึ่งก็ต้องยกให้หลี่หรูเยียนตรงหน้าคนนี้นี่แหละ“เขาไม่อยู่ มีเรื่องใด?” ฝูอวิ๋นเดินออกจากห้องครัว“ชุ่ยฮวา หลิงจิ่งต่อยตีกับคนอื่นแล้ว! ท่านรีบไปดูเร็วเข้า!” หลี่หรูเยียนถลันขึ้นมาลากฝูอวิ๋นออกไปภายนอกฝูอวิ๋นไม่ชอบที่นางเข้าใกล้ตามจิตใต้สำนึก จึงดึงมือของตนกลับ “หรูเยียน เจ้าเป็นน้าของเด็ก เหตุใดเด็กทะเลาะกันเจ้าไม่ห้ามกันเล่า? กลับวิ่งมาตามข้า?”หลี่หรูเยียนชะงักเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เด็กสองคนนั้นคล้ายวัวก็มิปาน ข้าเองก็ห้ามไว้ไม่ได้!”ยิ่งไปกว่านั้น เหตุใดนางต้องห้าม?เด็กทะเลาะกันได้รับบาดเจ็บล้วนเป็นความผิดของนางหลี่ชุ่ยฮวาไม่ว่าพี่ใหญ่หลิงอยู่บ้านหรือไม่ ความผิดล้วนตกอยู่ที่นางริมแม่น้ำสายเล็กหลิงจิ่งถูกเจ้าอ้วนหลี่เสี่ยวหู่ที่โตกว่าเขาสามปีคร่อมตัวไว้ ข้างกายยังมีเด็กอีกสองคนจับเขาเอาไว้ ทำให้เขาขยับไม่ได้หลี่เสี่ยวหู่บีบคอหลิงจิ่งแรงๆ ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งจับจับปลาหนักราวหนึ่งชั่งตัวหนึ่งเอาไว้“
Read more
บทที่ 6
ฝูอวิ๋นไม่โผล่ศีรษะขึ้นมา หลิงจิ่งหมอบอยู่ริมตลิ่ง ริมฝีปากสั่นระริก “ท่านแม่...ท่านแม่!”ฝูอวิ๋นที่อยู่ภายในน้ำยกมุมปากขึ้นนับตั้งแต่พูดได้เด็กคนนี้ก็ไม่เคยเรียกหลี่ชุ่ยฮวาว่าแม่มาก่อนเลย พอนางมาแทนที่ก็เรียกนางแล้วเสียงเรียก “ท่านแม่” นี้ คล้ายทำให้หัวใจตายด้านมาเนิ่นนานดวงนั้นของนางกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งผ่านไปอีกราวครึ่งนาที ฝูอวิ๋นถึง “ซ่า” โผล่ออกจากน้ำ โบกมือให้หลิงจิ่ง “ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”เห็นว่านางไม่เป็นไร ใบหน้าของหลิงจิ่งแดงแล้วเมื่อครู่เกิดอันใดขึ้น?เหตุใดเขาต้องห่วงใยนาง?หญิงพรรค์นี้ ตายเร็วหน่อยก็ยิ่งดี!เขายังเรียกนางว่า...พริบตาต่อมาใบหน้าหลิงจิ่งจากแดงกลายเป็นเขียวฝูอวิ๋นอุ้มปลาใหญ่ขึ้นริมตลิ่ง มองเห็นหลิงจิ่งย่อตัวลงจะแบกหลิงเสวี่ยขึ้นหลังหลี่หรูเยียนทางด้านข้างพูดว่า “อาจิ่ง น้าเล็กจะอุ้มน้องสาวของเจ้าเอง เจ้าเดินนำไปเถอะ”หลิงจิ่งมองหลี่หรูเยียนแวบหนึ่งแล้วพยักหน้า“ช้าก่อน” ฝูอวิ๋นเดินเข้ามาทางนี้ “ตัวเสี่ยวเสวี่ยเปียกโชก ไม่สามารถรบกวนน้าเล็กของพวกเจ้าได้ ประเดี๋ยวเสื้อผ้างดงามของนางจะเปื้อน”หลิงเสวี่ยมองหลี่หรูเยียน จากนั้นหันมอ
Read more
บทที่ 7
เอี๊ยดอ๊าด...ฝูอวิ๋นเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ปล่อยเส้นผมเปียกชื้นลงขณะเดินออกจากห้องร่างกายหลิงจิ่งแข็งทื่อ มือค่อยๆ วางที่หลังเอว จับจ้องฝูอวิ๋นตรงหน้าฝูอวิ๋นย่อมมองเห็นการกระทำเล็กๆ ของเขา ฝีเท้าหยุดลงในทันใด คลี่ยิ้มให้เขาพลางพูด “อาจิ่ง เสื้อผ้าน้องสาวของเจ้าวางไว้ที่ใด?”หลิงจิ่งชะงักไป นางไม่ใช่มาสั่งสอนตน?“หากเจ้าไม่บอกข้าล่ะก็ ข้าทำได้เพียงค้นหาส่งเดชแล้วนะ” ฝูอวิ๋นเดินผ่านตัวหลิงจิ่งไป มาถึงอีกห้องหนึ่งหลิงหานโจวนอนห้องเดียวกับเด็กทั้งสองคน เสื้อผ้าย่อมอยู่ภายในห้องนี้หลี่ชุ่ยฮวาไม่เคยสนใจใยดีความเป็นอยู่ของเด็กทั้งสองมาก่อน ย่อมไม่รู้ว่าเสื้อผ้าอยู่ที่ใดนางทำได้เพียงค้นหาส่งเดชภายในตู้“คือว่า...อยู่ที่ชั้นล่างสุด” เสียงแผ่วเบาของหลิงจิ่งดังออมา“ขอบคุณ ข้าเห็นแล้ว”ฝูอวิ๋นบังเอิญเห็นเสื้อผ้าตัวน้อยสีชมพูเข้าพอดี เลือกค่อนข้างหนาออกมาหนึ่งชุดก่อนจากไป ยังลูบศีรษะเล็กของหลิงจิ่งอีกด้วยหลิงจิ่งเกือบเหวี่ยงเคียวออกไป!“มือของเจ้าไม่เป็นไรกระมัง? ต้องใส่ยาหรือไม่?” ฝูอวิ๋นยิ้มน้อยๆหลิงจิ่งชะงักเล็กน้อย มือกำเคียวแน่น ก้าวถอยหลังอย่างอดไม่ได้ อีกทั้งย
Read more
บทที่ 8
หลิงจิ่งมองน้องสาว ลังเลไม่อาจตัดสินใจได้ สุดท้ายกัดฟันและเปิดประตู จูงน้องสาวออกจากห้องฝูอวิ๋นเองก็พูดโดยไม่เงยหน้า “เด็กดี รีบมาเถอะ กินอิ่มถึงจะมีแรงสู้ หากเจ้าสู้เจ้าอ้วนคนนั้นไม่ได้ จะต้องให้ข้าช่วย หากข้าช่วยเจ้า น่ากลัวว่าภายภาคหน้าทุกคนจะดูเบาเจ้า”“ข้าสู้ได้ ไม่ต้องให้ท่านช่วย!”หลิงจิ่งไม่สบตาฝูอวิ๋นเลยสักครั้ง จูงหลิงเสวี่ยนั่งลง ยกชามขึ้นแล้วตักข้าวเข้าปากข้าวคลุกน้ำมันหมู อร่อยเหลือเกิน!ฝูอวิ๋นเติมมันบดให้หลิงจิ่งหนึ่งช้อน ตัวเขาแข็งทื่อ แสร้งเขี่ยมันบดออกฝูอวิ๋นยิ้มอย่างระอา “วางใจได้ ข้าก็กินแล้ว หากมีพิษข้าก็ตายก่อน”ได้ยินถ้อยคำนี้ของนาง หลิงจิ่งสับสนอยู่บ้าง มองนางนิ่งๆ แวบหนึ่งแล้วก้มหน้ากินข้าวอีกครั้ง ผ่านไปครู่หนึ่ง แม้แต่น้ำแกงข้าวรสหวานก็กินไปจนเกลี้ยงฝูอวิ๋นลุกขึ้นต้องการเก็บชาม ก็ถูกหลิงจิ่งแย่งไปก่อนแล้วนางถึงนึกขึ้นได้ แม้ว่าหลี่ชุ่ยฮวาทำอาหารให้เด็กกิน แต่อย่าหวังว่านางจะล้างชามตั้งแต่หลิงจิ่งสี่ขวบก็เป็นคนล้างจานภายในบ้านมีคนล้างจาน ฝูอวิ๋นเองก็ไม่อยู่เฉย นางต้องไปหาสมุนไพรขับไล่ความเย็นเพื่อต้มให้เด็กกินหาไม่แล้ว หากเป็นหวัดขึ้นมา คนท
Read more
บทที่ 9
“หลิงหานโจวก็คือไอ้คนไม่เอาไหนคนหนึ่ง! ยอมถูกนอกใจโดยไม่คิดตอบโต้ ทั้งยังไม่ยอมหย่าหลี่ชุ่ยฮวานางแพศยาคนนี้!”“ดูท่าแล้วนางแพศยาฝึกฝนทักษะจากภายนอกได้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก กลับมาแล้วก็ปรนนิบัติไอ้คนไม่เอาไหนจนผ่อนคลายสบายตัว ไม่อาจหักใจหย่าร้างได้กระมัง!”แม่ม่ายหลิวยิ่งด่า อารมณ์ก็ยิ่งพลุ่งพล่าน คำพูดหยาบคายไม่ระรื่นหู!จู่ๆ ประตูใหญ่ก็เปิดออก!นางลุกขึ้นอย่างลำพองใจ “หลี่ชุ่ยฮวา! เจ้านับว่า...”เพียงเงยหน้า กลับได้เห็นหลิงจิ่งถือเคียวไว้ในมือ ถลึงตาโตอย่างโกรธขึ้ง “พ่อข้าไม่ใช่คนไม่เอาไหน!”“ถุย! พ่อเจ้าไม่ใช่คนไม่เอาไหน เจ้าเล่า? เจ้าก็คือไอ้คนไม่เอาไหนตัวน้อยที่ถูกคนทุบตีแล้วยังต้องให้ผู้หญิงออกหน้าแทน!”แม่ม่ายหลิวพูดจบก็หัวเราะฮ่าๆ ออกมา แต่ไม่มีคนหัวเราะตามนางบรรยากาศชวนอึดอัดหลายวินาทีหลิงจิ่งเพลิงโทสะสูงสามจั้ง หลับตายกเคียวแล้วปรี่เข้าหาแม่ม่ายหลิวรอบข้างเต็มไปด้วยเสียงสูดลมหายใจเย็นเฉียบเด็กสกุลหลิงคนนี้ อารมณ์รุนแรงจริงๆ!อายุเพียงหกขวบตัวเล็กแค่นี้ถึงขั้นขวัญกล้าถือเคียวฟันแม่ม่ายหลิว!ปาไข่กระทบหิน!ทันใดนั้นมีคนลุกขึ้นอยากห้ามเขา ทว่าแม่ม่ายหลิวลงมือว่องไวยิ
Read more
บทที่ 10
“หลี่ชุ่ยฮวา! ปล่อยข้านะ เจ้าคิดจะขบถหรือ?” แม่ม่ายหลิวคล้ายวัวก็มิปาน ออกแรงบิดตัวไม่หยุด“บิดาคนนี้ก็ขบถอยู่ทุกวัน บ้าขึ้นมาแม้แต่ตัวเองก็ยังตี เจ้าน่าจะชินแล้วถึงจะถูก!”ขณะเดียวกันจู่ๆ ฝูอวิ๋นก็รู้สึกโชคดีที่ตนเองมีฉายา “คนบ้า” ไม่ว่าทำอันใดก็สามารถหาข้ออ้างที่ชอบธรรมได้เกิดเรื่องขึ้นก็ใช้ “เป็นบ้า” มาอธิบาย“ลูกชายของเจ้าเกือบบีบคอหลิงจิ่งตาย ทั้งยังผลักหลิงเสวี่ยตกแม่น้ำจนเกือบจนน้ำตาย สองชีวิต เจ้าพูดเถอะจะคิดบัญชีอย่างไร?” เสียงฝูอวิ๋นไม่ดังนัก กลับทำให้คนรู้สึกเย็นเยือกภายในใจอย่างอดไม่ได้“เจ้า เจ้าผายลม! เห็นชัดว่าลูกชายเจ้าแย่งปลาของลูกชายข้า ทั้งสองคนถึงต่อยตีกัน เด็กทะเลาะกัน เจ้ากลับเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก ตบหน้าลูกชายข้าจนบวม เจ้านั่นแหละที่ทำผิดก่อน!”ฝูอวิ๋นดุดันโหดเหี้ยม แม่ม่ายหลิวเองก็ไม่อ่อนแอ“ข้าเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก? เช่นนั้นเหตุใดเจ้าฉวยโอกาสตอนข้าไม่อยู่ วิ่งมาเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กที่บ้านข้ากันเล่า?”“ข้า ข้า...ข้ามาคิดบัญชีกับเจ้า! เป็นลูกชายของเจ้าถือมีดฟันข้า ข้าถึงลงมือ!” สมองแม่ม่ายหลิวทำงานเร็วรี่ผู้ใหญ่ลงมือตีเด็ก มากน้อยอย่างไรก็เสียเปรียบด้านเ
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status