บทที่ 9

“หลิงหานโจวก็คือไอ้คนไม่เอาไหนคนหนึ่ง! ยอมถูกนอกใจโดยไม่คิดตอบโต้ ทั้งยังไม่ยอมหย่าหลี่ชุ่ยฮวานางแพศยาคนนี้!”

“ดูท่าแล้วนางแพศยาฝึกฝนทักษะจากภายนอกได้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก กลับมาแล้วก็ปรนนิบัติไอ้คนไม่เอาไหนจนผ่อนคลายสบายตัว ไม่อาจหักใจหย่าร้างได้กระมัง!”

แม่ม่ายหลิวยิ่งด่า อารมณ์ก็ยิ่งพลุ่งพล่าน คำพูดหยาบคายไม่ระรื่นหู!

จู่ๆ ประตูใหญ่ก็เปิดออก!

นางลุกขึ้นอย่างลำพองใจ “หลี่ชุ่ยฮวา! เจ้านับว่า...”

เพียงเงยหน้า กลับได้เห็นหลิงจิ่งถือเคียวไว้ในมือ ถลึงตาโตอย่างโกรธขึ้ง “พ่อข้าไม่ใช่คนไม่เอาไหน!”

“ถุย! พ่อเจ้าไม่ใช่คนไม่เอาไหน เจ้าเล่า? เจ้าก็คือไอ้คนไม่เอาไหนตัวน้อยที่ถูกคนทุบตีแล้วยังต้องให้ผู้หญิงออกหน้าแทน!”

แม่ม่ายหลิวพูดจบก็หัวเราะฮ่าๆ ออกมา แต่ไม่มีคนหัวเราะตามนาง

บรรยากาศชวนอึดอัดหลายวินาที

หลิงจิ่งเพลิงโทสะสูงสามจั้ง หลับตายกเคียวแล้วปรี่เข้าหาแม่ม่ายหลิว

รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงสูดลมหายใจเย็นเฉียบ

เด็กสกุลหลิงคนนี้ อารมณ์รุนแรงจริงๆ!

อายุเพียงหกขวบตัวเล็กแค่นี้ถึงขั้นขวัญกล้าถือเคียวฟันแม่ม่ายหลิว!

ปาไข่กระทบหิน!

ทันใดนั้นมีคนลุกขึ้นอยากห้ามเขา ทว่าแม่ม่ายหลิวลงมือว่องไวยิ่งกว่า ยกเท้าขึ้นเตะหลิงจิ่งกลับเข้าลานบ้าน เคียวก็หลุดจากมือเหมือนกัน

หลิงจิ่งพลิกตัวขึ้นไปหยิบเคียว มือเพิ่งแตะด้ามก็ถูกแม่ม่ายหลิวเหยียบหลังมืออย่างแรง

หลิงเสวี่ยตกใจจนใบหน้าเล็กเผือดซีด วิ่งเข้ามากอดขาแม่ม่ายหลิวแล้วกัด

พอแม่ม่ายหลิวรู้สึกเจ็บก็กระชากคอเสื้อของหลิงเสวี่ย ก่อนจะยกขึ้นแล้วโยนไปที่ฝั่งหนึ่ง

“ตุบ” เสียงดังขึ้น หลังศีรษะหลิงเสวี่ยกระแทกเข้ากับกำแพงหินของบ้าน

คนรับชมอยู่วงนอกนั่งไม่ติดอีก

มีคนใจกล้าเดินเข้ามาพูด “แม่เสี่ยวหู่ เจ้าทำเกินไปแล้ว คนตีลูกของเจ้าคือหลี่ชุ่ยฮวา เหตุใดเจ้าระบายโทสะกับเด็กเล่า?”

“ข้าระบายโทสะกับเขา? เจ้าใจมืดบอดหรือตาบอด? ไม่เห็นหรือว่าไอ้เด็กชั่วคนนี้ถือมีดฟันข้า? เหตุใดกลายเป็นข้าระบายโทสะกับเขาไปได้เล่า?”

“ไม่ว่าพูดอย่างไรเขาก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง พ่อเขาก็ไม่อยู่บ้าน”

“ต่อให้พ่อเขาอยู่ ข้าก็จะตี!” แม่ม่ายหลิวพูดไป ขาก็ออกแรงมากยิ่งขึ้น

หลิงจิ่งเจ็บจนเหงื่อผุด กลับไม่เปล่งเสียงร้อง กัดฟันแน่น ช้อนดวงตาแดงก่ำถลึงมองหญิงดุร้ายคนนี้อย่างโกรธแค้น

เข้มแข็งจนชวนให้คนปวดใจ มีคนเข้าไปดึงแม่ม่ายหลิว กลับถูกนางตี

ฝูอวิ๋นเก็บสมุนไพรกลับมาก็ได้เห็นคนมุงอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เสียงดังเอะอะโวยวาย

นางรีบวิ่งเข้าไป ดันกลุ่มคนออกก็ได้เห็นลานบ้านของตน หญิงร่างกำยำกำลังเหยียบหลิงจิ่ง หลิงเสวี่ยนั่งคุกเข่าร้องไห้สภาพน่าสงสารอยู่ที่มุมกำแพง เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานเนื้อตัวก็เปื้อนฝุ่นแล้ว

เพลิงโทสะของฝูอวิ๋นพลุ่งพล่านอย่างรวดเร็ว

โยนสมุนไพรไว้ที่มุมกำแพง สาวเท้ายาวๆ ขึ้นไปข้างหน้าแล้วกระชากหางเปียของแม่ม่ายหลิวไปข้างหลัง

“ไอ้ชั่วคนใดขวัญกล้าทำร้ายมารดา!” แม่ม่ายหลิวอยากหันหน้ากลับ ทว่าหนังศีรษะถูกดึงไว้ทำให้นางไม่สามารถหันได้

“ก็บิดาเจ้าไง!” ฝูอวิ๋นตะคอกเสียงเย็น

นางดึงหางเปียของแม่ม่ายหลิวแล้วลากออกจากลานบ้านของตน

โยนออกไปคล้ายโยนผ้าขี้ริ้วก็มิปาน หันหลังปิดประตูใหญ่

นางกลัวตนเองระเบิดโทสะแล้วจะทำให้เด็กกลัวมากยิ่งขึ้น

“นางหลี่ชุ่ยฮวาตัวดี! ข้ายังคิดว่าเจ้าอยากเป็นเต่าหดหัวอยู่ในกระดองเสียอีก!” แม่ม่ายหลิวลุกขึ้นจากพื้น ร้องโหวกเหวกพุ่งเข้าหาฝูอวิ๋น

“ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้า เจ้าก็พาตนเองมาส่งถึงที่!” สายตาฝูอวิ๋นสะท้อนแสงเย็น

แม่ม่ายหลิวชะงักเบาๆ

หลี่ชุ่ยฮวาเป็นคนบ้า แต่ไหนแต่ไรมาพูดจาสับสนไม่เป็นเรื่องเป็นราว เหตุใดวันนี้ถึงพูดด้วยเสียงกระจ่างชัดเจนและน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้?

ทว่า นางแม่ม่ายหลิวมิได้ตกใจกลัวมากนัก ดึงสติกลับมาได้อย่างว่องไว ยกมือสองข้างขึ้นพลางร้องตะโกนอ้ากอ้ากอ้ากเสียงดังแล้วตะกายลงบนใบหน้าฝูอวิ๋น

นางมั่นใจในชัยชนะ ทว่าเสี้ยววินาทีต่อมาจู่ๆ เงาร่างเบื้องหน้าก็หายวับไป!

จากนั้นน่องขาก็เจ็บแปลบ นางทรุดฮวบลงกับพื้น

ยังไม่ทันดึงสติกลับมาได้ก็ถูกคนรัดจากหลังคอไว้แล้ว

ฝูอวิ๋นคุกเข่าบนน่องขาของแม่ม่ายหลิว มือหนึ่งรวบมือสองข้างของนางไว้ แขนอีกข้างรัดคอของนางไว้แน่นๆ

แม่ม่ายหลิวอยากดิ้นหนี กลับไม่สามารถขยับได้