All Chapters of ทะลุมิติไปเป็นนางร้าย พาลูกทำไร่สุดหรรษา: Chapter 1 - Chapter 10

“เมื่อวานหลิงหานโจวผู้เป็นสามีเพิ่งจากไป นางปีศาจคนนี้ก็รีบเข้าตำบลไปหาคนรักคนนั้นของนางอย่างทนรอแทบไม่ไหว ดูท่าทางแล้วคงจะค้างอ้างแรมที่นั่นกระมัง”“พวกเจ้าพูดเถอะ นี่แต่งงานมาหลายปีแล้ว เหตุใดยังไม่สำรวมตนเช่นนี้?”“สำรวมตน? เจ้าดูนาง แต่งตัวงดงามสะดุดตาทุกวัน มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่มีวันสำรวมตนได้ หากสำรวมตนได้ ปีนั้นก็คงไม่หนีตามผู้ชายไปหรอก!”“เฮ้อ ก็แค่สงสารเด็กสองคน หลิงหานโจวผู้เป็นสามีไม่อยู่ เด็กสองคนต้องได้รับความทุกข์อีกแล้ว”“ฮึ! นางไปขลุกอยู่กับชายอื่นตลอดทั้งคืน หลิงหานโจวผู้เป็นสามีกลับมาแล้ว จะต้องเฉือนหนังของนางแน่!”ฝูอวิ๋น “...”หากจะให้นางพูด นี่คือเรื่องน่าเศร้าของเจ้าของร่างเดิม!ต่อมา เจ้าของร่างเดิมแต่งงานกับสามีนายพราน มีลูกมีเต้าด้วยกันแล้ว นางกลับยังไม่ลืมเซียวหรานนางถึงขั้นคิดว่าคลอดลูกของคนอื่น ก็คือการทำผิดต่อเซียวหราน สาเหตุที่เซียวหรานไม่สนใจนางจะต้องเป็นเพราะเรื่องนี้แน่นอนเพียงนางได้เห็นลูกและสามีนายพรานหลิงหานโจว ก็คล้ายมองเห็นศัตรูตัวฉกาจมิปานขอเพียงพูดไม่เข้าหูหนึ่งประโยค ก็สามารถโวยวายพลิกฟ้าพลิกดินได้ โทษหลิงหานโจวแทรกกลางเข้ามาทำลาย

ฝูอวิ๋นขมวดคิ้ว มองมือใหญ่ทรงพลังคู่นั้น แล้วคลี่ยิ้มขึ้นทันใด“พี่ชาย เหตุใดต้องดุข้าด้วยเล่า พวกเขาดีชั่วอย่างไรก็เป็นลูกของข้า ข้าไม่มีวันทำอันใดพวกเขา ท่านวางใจเถอะ”นางกะพริบตาไม่หยุด หว่างคิ้วมีความ...เลศนัยที่ไม่สามารถอธิบายได้เพิ่มขึ้นมาหลิงหานโจวสะดุ้ง สะบัดนางออกอย่างจงชัง ถูมือข้างที่สัมผัสนางบนเสื้อผ้า รังเกียจได้มากเพียงใดก็รังเกียจมากเพียงนั้น!“ทางที่ดีที่สุดเจ้าอย่าได้เล่นลูกไม้เป็นอันขาด หากข้ากลับมาได้ยินอันใดไม่ดี เจ้าตายแน่!” สุ้มเสียงหลิงหานโจวคล้ายกำลังควบคุมตนเองอีกครั้ง“ไม่หรอกๆ ท่านพี่ ท่านรีบไปรีบกลับ” รอยยิ้มของฝูอวิ๋นลึกมากยิ่งขึ้นบัดนี้ยังไม่มีที่ไป นางยังต้องทำหน้าหนาไร้ยางอายอยู่ที่นี่ต่อชั่วคราวเดิมทียังกังวลว่าชายคนนี้อยู่บ้าน นางจะรู้สึกประหม่าอยู่บ้างได้ยินว่าเขาจะออกจากบ้านก็อยากจะซื้อประทัดจุดฉลองสักสองชุดเหลือเกินหลิงหานโจวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน จับจ้องนางตาเขม็งอยู่ครู่หนึ่ง เปล่งเสียงในลำคอสองพยางค์ “คลื่นไส้!”ฝูอวิ๋น “...”ไอ้เวรเอ๊ย!หลิงหานโจวหันหลังออกจากห้องครัว พาลูกทั้งสองคนเข้าบ้าน พูดกำชับ “อาจิ่ง หลายวันนี้พ่อไม่อยู่ เจ้

ฝูอวิ๋นไม่โผล่ศีรษะขึ้นมา หลิงจิ่งหมอบอยู่ริมตลิ่ง ริมฝีปากสั่นระริก “ท่านแม่...ท่านแม่!”ฝูอวิ๋นที่อยู่ภายในน้ำยกมุมปากขึ้นนับตั้งแต่พูดได้เด็กคนนี้ก็ไม่เคยเรียกหลี่ชุ่ยฮวาว่าแม่มาก่อนเลย พอนางมาแทนที่ก็เรียกนางแล้วเสียงเรียก “ท่านแม่” นี้ คล้ายทำให้หัวใจตายด้านมาเนิ่นนานดวงนั้นของนางกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งผ่านไปอีกราวครึ่งนาที ฝูอวิ๋นถึง “ซ่า” โผล่ออกจากน้ำ โบกมือให้หลิงจิ่ง “ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”เห็นว่านางไม่เป็นไร ใบหน้าของหลิงจิ่งแดงแล้วเมื่อครู่เกิดอันใดขึ้น?เหตุใดเขาต้องห่วงใยนาง?หญิงพรรค์นี้ ตายเร็วหน่อยก็ยิ่งดี!เขายังเรียกนางว่า...พริบตาต่อมาใบหน้าหลิงจิ่งจากแดงกลายเป็นเขียวฝูอวิ๋นอุ้มปลาใหญ่ขึ้นริมตลิ่ง มองเห็นหลิงจิ่งย่อตัวลงจะแบกหลิงเสวี่ยขึ้นหลังหลี่หรูเยียนทางด้านข้างพูดว่า “อาจิ่ง น้าเล็กจะอุ้มน้องสาวของเจ้าเอง เจ้าเดินนำไปเถอะ”หลิงจิ่งมองหลี่หรูเยียนแวบหนึ่งแล้วพยักหน้า“ช้าก่อน” ฝูอวิ๋นเดินเข้ามาทางนี้ “ตัวเสี่ยวเสวี่ยเปียกโชก ไม่สามารถรบกวนน้าเล็กของพวกเจ้าได้ ประเดี๋ยวเสื้อผ้างดงามของนางจะเปื้อน”หลิงเสวี่ยมองหลี่หรูเยียน จากนั้นหันมอ

หลิงจิ่งมองน้องสาว ลังเลไม่อาจตัดสินใจได้ สุดท้ายกัดฟันและเปิดประตู จูงน้องสาวออกจากห้องฝูอวิ๋นเองก็พูดโดยไม่เงยหน้า “เด็กดี รีบมาเถอะ กินอิ่มถึงจะมีแรงสู้ หากเจ้าสู้เจ้าอ้วนคนนั้นไม่ได้ จะต้องให้ข้าช่วย หากข้าช่วยเจ้า น่ากลัวว่าภายภาคหน้าทุกคนจะดูเบาเจ้า”“ข้าสู้ได้ ไม่ต้องให้ท่านช่วย!”หลิงจิ่งไม่สบตาฝูอวิ๋นเลยสักครั้ง จูงหลิงเสวี่ยนั่งลง ยกชามขึ้นแล้วตักข้าวเข้าปากข้าวคลุกน้ำมันหมู อร่อยเหลือเกิน!ฝูอวิ๋นเติมมันบดให้หลิงจิ่งหนึ่งช้อน ตัวเขาแข็งทื่อ แสร้งเขี่ยมันบดออกฝูอวิ๋นยิ้มอย่างระอา “วางใจได้ ข้าก็กินแล้ว หากมีพิษข้าก็ตายก่อน”ได้ยินถ้อยคำนี้ของนาง หลิงจิ่งสับสนอยู่บ้าง มองนางนิ่งๆ แวบหนึ่งแล้วก้มหน้ากินข้าวอีกครั้ง ผ่านไปครู่หนึ่ง แม้แต่น้ำแกงข้าวรสหวานก็กินไปจนเกลี้ยงฝูอวิ๋นลุกขึ้นต้องการเก็บชาม ก็ถูกหลิงจิ่งแย่งไปก่อนแล้วนางถึงนึกขึ้นได้ แม้ว่าหลี่ชุ่ยฮวาทำอาหารให้เด็กกิน แต่อย่าหวังว่านางจะล้างชามตั้งแต่หลิงจิ่งสี่ขวบก็เป็นคนล้างจานภายในบ้านมีคนล้างจาน ฝูอวิ๋นเองก็ไม่อยู่เฉย นางต้องไปหาสมุนไพรขับไล่ความเย็นเพื่อต้มให้เด็กกินหาไม่แล้ว หากเป็นหวัดขึ้นมา คนท

“หลี่ชุ่ยฮวา! ปล่อยข้านะ เจ้าคิดจะขบถหรือ?” แม่ม่ายหลิวคล้ายวัวก็มิปาน ออกแรงบิดตัวไม่หยุด“บิดาคนนี้ก็ขบถอยู่ทุกวัน บ้าขึ้นมาแม้แต่ตัวเองก็ยังตี เจ้าน่าจะชินแล้วถึงจะถูก!”ขณะเดียวกันจู่ๆ ฝูอวิ๋นก็รู้สึกโชคดีที่ตนเองมีฉายา “คนบ้า” ไม่ว่าทำอันใดก็สามารถหาข้ออ้างที่ชอบธรรมได้เกิดเรื่องขึ้นก็ใช้ “เป็นบ้า” มาอธิบาย“ลูกชายของเจ้าเกือบบีบคอหลิงจิ่งตาย ทั้งยังผลักหลิงเสวี่ยตกแม่น้ำจนเกือบจนน้ำตาย สองชีวิต เจ้าพูดเถอะจะคิดบัญชีอย่างไร?” เสียงฝูอวิ๋นไม่ดังนัก กลับทำให้คนรู้สึกเย็นเยือกภายในใจอย่างอดไม่ได้“เจ้า เจ้าผายลม! เห็นชัดว่าลูกชายเจ้าแย่งปลาของลูกชายข้า ทั้งสองคนถึงต่อยตีกัน เด็กทะเลาะกัน เจ้ากลับเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก ตบหน้าลูกชายข้าจนบวม เจ้านั่นแหละที่ทำผิดก่อน!”ฝูอวิ๋นดุดันโหดเหี้ยม แม่ม่ายหลิวเองก็ไม่อ่อนแอ“ข้าเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก? เช่นนั้นเหตุใดเจ้าฉวยโอกาสตอนข้าไม่อยู่ วิ่งมาเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กที่บ้านข้ากันเล่า?”“ข้า ข้า...ข้ามาคิดบัญชีกับเจ้า! เป็นลูกชายของเจ้าถือมีดฟันข้า ข้าถึงลงมือ!” สมองแม่ม่ายหลิวทำงานเร็วรี่ผู้ใหญ่ลงมือตีเด็ก มากน้อยอย่างไรก็เสียเปรียบด้านเ