ทะลุมิติไปเป็นนางร้าย พาลูกทำไร่สุดหรรษา의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

ฝูอวิ๋นโล่งอก คุกเข่าสองชั่วยามแลกกับความสะใจ นางยินดีเมื่อเห็นสายตากังวลของหลิงจิ่ง นางใจอ่อนโดยไม่มีสาเหตุ เจ้าตัวเล็กเป็นห่วงนางหรือ?นางเก็บสมุนไพรที่ตกตรงกำแพง แล้วยื่นให้หลิงจิ่ง “นี่เป็นสมุนไพรรักษาไข้หวัด เจ้าใช้น้ำสองถ้วย ต้มเป็นเวลาหนึ่งก้านธูป เป่าให้เย็นแล้วป้อนเสี่ยวเสวี่ย ไม่งั้นจะไม่สบาย”นางหันมองหลิงเสวี่ย “เสี่ยวเสวี่ยรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่?”หลิงเสวี่ยร้องไห้จนหน้าลายเหมือนแมว เห็นนางมองตัวเอง ตัวสั่นสะท้าน จับเสื้อหลิงจิ่งไว้แน่นเด็กกลัวแม่มาตั้งหลายปี ฝูอวิ๋นไม่ได้หวังว่าภายในหนึ่งวันจะสามารถกำจัดความกลัวในใจพวกเขาได้นางรีบลุกขึ้น “อาจิ่ง พวกเจ้าใส่กลอนประตูให้ดี นอกจากข้า ห้ามให้ใครเข้าไปทั้งนั้น ในไม่ช้าข้าจะกลับมา หากเสี่ยวเสวี่ยมีสิ่งใดผิดปกติ ให้รีบไปตามข้าที่ศาลบรรพชน”หลิงจิ่งเม้มปากแน่น ในดวงตามีมีประกายน้ำตาคลอเบ้า“อย่าร้องไห้ เรื่องนี้ข้าเองก็มีความผิด มีความผิดก็ต้องรับโทษ แต่ว่าขอแค่ได้แก้แค้นให้เจ้าก็คุ้มค่าแล้ว”ล้วนบอกว่าใจแลกใจ นางไม่เชื่อว่าเด็กน้อยสองคนนี้ จะต้านทานการโจมตีของนางได้พูดจบ ฝูอวิ๋นหันหลังจากไปแม่ม่ายหลิวอยากพาลูก

“หลี่ชุ่ยฮวา เจ้ามันคนชั่วช้า เจ้าทำความผิดคนเดียว ทำไมข้าต้องมารับผิดพร้อมเจ้าด้วย?”ศาลบรรพชนแม่ม่ายหลิวด่าทออย่างไม่พอใจ“ไม่อยากคุกเข่าเจ้าก็ไปสิ” ฝูอวิ๋นหลับตา ไม่อยากพูดด้วยแม้แต่คำเดียว หญิงคนนี้พูดมาเหลือเกิน“ไปหรือ? เจ้าพูดง่ายเหลือเกินนะ!”เมื่อพูดออกไป แม่ม่ายหลิวรู้สึกว่าบรรยากาศผิดปกติ จึงรีบทำหน้าตึง แล้วด่าออกไปอย่างหนักหน่วง“เจ้ามันตัวซวย เจ้ามันคนบ้า! ใครใช้ให้เจ้าตีลูกชายข้า สมน้ำหน้าที่โดนลงโทษ! เจ้าว่ามาสิ หลิงหานโจวเจ้าคนไม่เอาไหนนั่น มาเจอคนบ้าอย่างเจ้าแล้ว ทำไมยังไม่หย่ากับเจ้าอีก?”ฝูอวิ๋นยังคงทำไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ขี้เกียจสนใจนางแม่ม่ายหลิวเห็นนางไม่สนใจ ยิ่งโมโหกว่าเดิม จึงพูดเสียงดัง “หรือเจ้าไปฝึกวิชามาจากข้างนอกจริงๆ แล้วปรนนิบัติเขาจนสบายอารมณ์ ดังนั้นเขายอมถูกสวมเขาก็ยังไม่ยอมหย่ากับเจ้า?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แม่ม่ายหลิวแผ่ซ่านความอยากรู้อยากเห็นออกมาตั้งแต่หัวจรดเท้าฝูอวิ๋นเหนื่อยใจ จึงเหลือบมองนาง “ทำไม? อิจฉาที่ข้ามีสามีหรือ? ก็ใช่ อย่างเจ้าต่อให้อยากปรนนิบัติ ก็ไม่มีให้ปรนนิบัติ”เมื่อได้ยินนางกล่าวเช่นนั้น สีหน้าแม

“หัวหน้าหมู่บ้าน หากให้ไปลงที่ท่าน นางคงขึ้นไปอึบนโต๊ะอาหารของบ้านท่าน!” แม่ม่ายหลิวเอ่ยพร้อมหัวเราะ“...”เผาศาลบรรพชนเป็นเรื่องที่รุนแรงมาก ไม่มีใครหัวเราะไปกับนาง รอยยิ้มของนางจึงค้างอยู่บนใบหน้าอย่างกระอักกระอ่วนฝูอวิ๋นขยับร่างกาย แล้วบิดขี้เกียจ หันหลังกวาดมองหนึ่งรอบไม่เลว มากันเกือบจะทั้งหมู่บ้านแล้วเมื่อเห็นหลิงจิ่งที่เบียดเสียดท่ามกลางฝูงชน ในใจนางอบอุ่น จึงยิ้มให้เขาหลิงจิ่งตะลึงทันทีหญิงคนนี้ไม่เคยยิ้มให้เขามาก่อน...แต่ว่าเวลานางยิ้ม สวยงามมากจริงๆทำให้หลิงจิ่งหน้าแดงอย่างลืมตัวทันใดนั้น เขาทำหน้าตึง พร้อมทำหน้าไม่แยแสเผาศาลบรรพชน ดีไม่ดีอาจถูกถ่วงน้ำในเล้าหมู นางยังมีแก่ใจยิ้มอีก!หมูตายไม่กลัวน้ำร้อนลวก!หลี่ต้าเต๋อตำหนิ “หลี่ชุ่ยฮวา เจ้ายังยิ้มออกหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งของในศาลบรรพชนสำคัญเพียงใด?”“รู้สิ” ฝูอวิ๋นตอบเสียงเรียบ“รู้แล้วเจ้ายังวางเพลิงอีก!” หลี่ต้าเต๋อโกรธจนตัวสั่นไปหมด ฝูอวิ๋นกลัวเขาจะกระแทกไม้เท้าจนหัก อีกเดี๋ยวจะกลับบ้านไม่ได้“ใครว่าข้าเป็นคนวางเพลิง?” ฝูอวิ๋นย้อนถามทุกคนอย่างเย็นชา “คำพูดของแม่เสี่ยวหู่พวกท่านก็เชื่อหรือ?”

เห็นเรื่องราวดำเนินมาพอสมควร ฝูอวิ๋นลุกขึ้นยืน “หัวหน้าหมู่บ้าน หากไม่มีธุระใดข้าขอตัวก่อน ลูกถูกแม่เสี่ยวหู่ตีจนอยู่ในสภาพนั้น ข้าต้องรีบกลับไปดู”หลี่ต้าเต๋อพยักหน้า “ไปเถอะ เห็นแก่ที่เจ้าทำคุณไถ่โทษ จะปล่อยเจ้าไปก่อน ต่อไปทำตัวให้ดีละ นางหลิว เจ้าดูถูกคนสกุลหลี่อย่างนั้นหรือ?”แม่ม่ายหลิวลนลาน “หัวหน้าหมู่บ้าน ไม่ใช่นะ ข้าเปล่านะ...”“ไม่ใช่ เจ้าเปล่าทำ แล้วเจ้าหนีทำไม?”“ข้า...ข้าแค่ไปเรียกคนมา...” แม่ม่ายหลิวพูดอย่างไม่มั่นใจฝูอวิ๋นเพิ่งเดินพ้นฝูงชน เกือบจะหัวเราะเพราะแม่ม่ายหลิว นางพูดเช่นนี้กับยอมรับว่าไฟไหม้ก็หนีต่างกันตรงไหน?“อาจิ่ง กลับบ้าน” ฝูอวิ๋นเรียกโดยไม่หันกลับไปมองหลิงจิ่งตัวแข็งทื่อ วิ่งเหยาะๆ ตามหลังนางไปยังดีที่คืนนี้มีแสงจันทร์ ไม่อย่างนั้น ฝูอวิ๋นคงไปบ้านตัวเองไม่ถูก“คือว่า...” ระหว่างทาง หลิงจิ่งอดถามไม่ได้ “ท่านไม่ได้จุดไฟจริงหรือ?”“ไม่ใช่ แมวป่าทำตะเกียงคว่ำ แต่ป้ายบรรพชนเหล่านั้นข้าเป็นคนนำออกมาเอง” ฝูอวิ๋นตอบจริงจัง“ท่าน...” หลิงจิ่งเม้มปากเป็นเส้นตรง ดวงตาดำขลับจ้องมองแผ่นหลังของฝูอวิ๋นเมื่อครู่ที่ได้ยินนางพูดเช่นนั้น เขารู้สึกว่านางเหมือ

เมื่อเด็กน้อยเอ่ยถึงหลี่หรูเยียน กลับเป็นการเตือนสติฝูอวิ๋นหลี่หรูเยียนมักยุยงหลี่ชุ่ยฮวาให้ไปตามหาความสุขของตัวเอง บอกหลี่ชุ่ยฮวา หากไม่มีลูกสองคนนี้ นางคงได้ไปอยู่ครองคู่กับเซียวหรานนานแล้วหากไม่ใช่เพราะมีลูก ด้วยรูปโฉมที่งดงามจนสามารถล่มเมืองของหลี่ชุ่ยฮวา สกุลเซียวจะไม่เห็นด้วยได้อย่างไร?แต่เดิมหลี่ชุ่ยฮวาก็โกรธเคืองหลิงหานโจวอยู่แล้ว และไม่ชอบลูกตัวเอง เมื่อถูกหลี่หรูเยียนล้างสมอง ยิ่งไปกันใหญ่มองลูกตัวเองเป็นเสี้ยนหนามตำตา แต่อย่างไรก็เป็นเนื้อที่ตกลงมาจากร่างกาย ตอนหลิงหานโจวไม่อยู่ นางก็ทำอาหารให้ลูก...แต่สภาพไม่ต่างจากอาหารหมูนอกจากนี้ หลี่หรูเยียนยังบอกนาง ที่ไม่ได้สมหวังกับเซียวหราน ต้องโทษปู่และย่าของนาง ที่จะให้นางแต่งกับหลิงหานโจวให้ได้ดังนั้น หลี่ชุ่ยฮวาก็ทำกับปู่และย่าเหมือนศัตรูอย่างไรอย่างนั้นแล้วยังบอกว่าหลิงหานโจวเป็นชายฉกรรจ์หยาบกระด้าง จะสู้หนุ่มหน้ามนอย่างเซียวหรานได้อย่างไร? ทั้งดำเมี่ยม ทั้งหน้าตาอัปลักษณ์ จะคู่ควรกับดอกไม้งามแห่งหมู่บ้านสกุลหลี่ได้อย่างไร?ไม่ว่าอย่างไร ล้วนคิดแทนหลี่ชุ่ยฮวาสารพัด ล้างสมองสารพัด ปล่อยให้นางมั่นใจอย่างผิดๆ รู้สึก