ทะลุมิติไปเป็นนางร้าย พาลูกทำไร่สุดหรรษา의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

ฝูอวิ๋นพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพตรงหน้า ก็คือแผ่นกระเบื้องหลังคา รอบด้านทั้งสี่ทิศ คือกำแพงหิน หน้าต่างเป็นไม้เนื้อแข็งสลักลวดลาย ตะลึงงันอยู่ครู่ใหญ่นางค่อยตั้งสติกลับมาได้ เธอตายไปแล้วจริง ๆ เพียงแต่ดวงวิญญาณทะลุข้ามภพชาติมาอยู่ในร่างของหญิงชาวบ้านในยุคโบราณ และยังมีชีวิตอยู่ราวกับปาฏิหาริย์… นอนนิ่งอยู่นานแล้ว หัวใจยังคงเต้นตุบ ๆ เส้นโลหิตบนปรางแก้มขยายออก เต้นตามจังหวะหัวใจ ยามนี้ท้องฟ้ายังไม่สว่างดี ยังพอนอนต่อได้อีกสักหน่อย… …… บัดนี้ตะวันโด่งฟ้าแล้ว หลิงจิ่งยืนอยู่นอกประตูห้องของฝูอวิ๋น คอยอยู่นานพักใหญ่แล้ว ภายในห้องกลับไม่มีเสียงเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย “ท่านพี่ นางไม่ทำกับข้าวอร่อย ๆ ให้พวกข้าแล้วหรือ?” หลิงเสวี่ยถามขึ้น เมื่อคืนก่อนเข้านอนนางพูดไว้ดิบดี “วาจาของนางเจ้าเชื่อด้วยหรือ?” หลิงจิ่งหมุนตัวก็เดินไปยังลานบ้าน หยิบตะกร้าเก็บผักขึ้นมา เขาไม่ทันตระหนักได้ว่าภายในใจของตนเองก็มีคงความผิดหวังที่ยากจะสังเกตอยู่เช่นกัน กลางเดือนสอง บนคันนาเริ่มมีผักป่าทั้งสดและนุ่มผุดขึ้นมากมาย หลิงจิ่งพาหลิงเสวี่ย มาถึงแปลงนาร้างผืนหนึ่งทางใต้ของหมู่บ้าน ที่นาผืนน

“อ้าว น้องหญิงหรูเยียนมาแล้ว เปลี่ยนชุดตัวใหม่มาด้วยหรือ?” ฝูอวิ๋นแสร้งทำเป็นเพิ่งเห็นหลี่หรูเยียน “ข้าเพิ่งตัดมาใหม่ เป็นอย่างไรบ้าง?” หลี่หรูเยียนหมุนตัวหนึ่งรอบ กระโปรงผ้าบางพลิ้วตามสายลม ดูงดงามทีเดียว แม้ปากจะถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ทว่าดวงตาของนางกลับจ้องมองไปทางหลิงจิ่งพี่น้อง คล้ายกับกำลังถามพวกเขาว่าชอบหรือไม่ชอบ “พอใช้ได้ เพียงแต่สีเหลืองไปสักหน่อย ตอนนั่งยองเมื่อครู่ ข้าเผลอไม่ตั้งใจมอง คิดว่าเป็นสุนัขสีเหลืองตัวใหญ่ของหัวหน้าหมู่บ้านมาขออาหารกินเสียอีก” ฝูอวิ๋นพิงประตูเอ่ยอย่างเกียจคร้าน “ท่าน!” หลี่หรูเยียนหน้าเขียวคล้ำทันที “ขอโทษที ๆ ข้าสายตาไม่ดีเลยมองผิดไป” ฝูอวิ๋นยิ้มกลบเลื่อน ก่อนจะมองไปทางหลิงจิ่ง “อาจิ่ง น้าเล็กของเจ้ามาหาเหตุใดไม่เชิญเข้าไปในเรือน?” หลิงจิ่งเม้มปากมิได้เอ่ยวาจา ทว่านัยน์ตากลมโตคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง เขาจ้องมองฝูอวิ๋นนิ่ง ๆ ดูเหมือนว่านางจะดูสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อตอนเที่ยงอยู่เล็กน้อย ฝูอวิ๋นก้าวเท้าข้ามธรณีประตูออกไป ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน “รู้ว่าเจ้าเป็นห่วงข้า ไม่อยากให้พวกวุ่นวายมารบกวนการพักผ่อนของข้า” “ข้า…ข้าเปล่าสักหน่อย!” หลิงจิ

โพรงปากขมจนหน้าเริ่มกลายเป็นสีเขียวแล้ว ฝูอวิ๋นรีบตักน้ำเย็นมา หมายจะดื่ม ทว่าหลิงจิ่งกลับตะโกนเสียงดังขึ้นมา “ห้ามดื่ม!” “หืม?” ฝูอวิ๋นผินศีรษะมองไปทางเขา “คือว่า…หากดื่มน้ำเย็นฤทธิ์ของโอสถก็จะหมดไป…” เสียงของหลิงจิ่งเบาลงเรื่อย ๆ เพราะเมื่อครู่เขาเผลอตะคอกใส่นาง… เขาบิดนิ้วตนเอง ก่อนจะเหลือบสายตามองฝูอวิ๋นอย่างไม่วางใจ เท้าค่อย ๆ ถอยหลังไปทีละก้าว “มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?” ฝูอวิ๋นขมวดคิ้วแล้วเทน้ำกลับลงไป “เช่นนั้นไม่ดื่มแล้วก็ได้ ข้ารู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว” “จะ…จะรวดเร็วเพียงนั้นได้อย่างไร” “เจ้ารู้จักสมุนไพรได้อย่างไร?” “ไม่ได้รู้จัก ก็แค่หยิบมาส่งเดช” หลิงจิ่งเบือนหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์ “หึหึ…เอาเถิด ขอบใจมาก อุตส่าห์ไปเก็บสมุนไพรมาให้ข้าแล้วยังต้มเป็นยาให้ข้าอีก ความรู้สึกที่มีคนเป็นห่วงมันช่างดีเหลือเกิน ข้าเกือบจะตกหลุมรักเจ้าตัวน้อยน่ารักอย่างเจ้าแล้วสิ” “ใครเป็นห่วงท่านกัน?” หลิงจิ่งพองแก้ม จ้องมองฝูอวิ๋น “ข้าแค่กลัวท่านตายในเรือน ข้าไม่มีปัญญาขุดหลุมฝังศพท่านหรอก” พูดจบ เขาหมุนตัวก็พร้อมจะวิ่งออกไปทันที ทว่าฝูอวิ๋นกลับพุ่งเข้าไป พร้อมกับคว้าไหล่ของเขาไว้ เข

หลังจากหลิงจิ่งตื่นนอน สิ่งแรกที่ทำก็คือคว้าเหรียญทองแดงเหล่านั้นมา และไปที่บ้านของหลี่ต้าหย่งเพื่อซื้อไข่ไก่ หลี่ต้าหย่งคนนี้ก็คือนายพรานในหมู่บ้าน มักจะขึ้นเขาเข้าป่าไปล่าสัตว์พร้อมกับหลิงหานโจวเสมอ ทำให้สองครอบครัวสนิทกันมากทีเดียว สวี่เถาเหนียงผู้เป็นภรรยาของหลี่ต้าหย่งเห็นว่าผู้เข้ามาคือหลิงจิ่ง สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงไม่พอใจทันที “อาจิ่ง นี่หญิงใจร้ายคนนั้นทุบตีพวกเจ้าอีกแล้วหรือ? ไป ป้าจะไปสั่งสอนนางให้เจ้าเอง!” สวี่เถาเหนียงเอ่ยพลางถลกแขนเสื้อขึ้น หลิงจิ่งรีบร้องเรียกนางไว้ “ท่านป้า ไม่ใช่ขอรับ ท่าน ท่าน…ท่านแม่ข้านางไม่ได้ตีพวกข้าขอรับ” “เจ้าเรียกนางว่าอะไรนะ?” สวี่เถาเหนียงทำหน้าราวกับได้ยินเรื่องเหลือเชื่อ แม้แต่เส้นผมบนศีรษะยังแสดงออกว่าตกใจ หลิงจิ่งยิ้มอย่างเก้อเขิน “ท่านแม่ข้านางเป็นคนดีแล้ว นางบอกว่าจะไม่ตีพวกข้าแล้ว” “เป็นคนดีแล้ว? จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?” สวี่เถาเหนียงอดไม่ได้นึกถึงข่าวลือเกี่ยวกับหลี่ชุ่ยฮวาเมื่อสองวันก่อนขึ้นมา ทว่าสิ่งที่ทุกคนพูดมิใช่นางเป็นคนดีขึ้นแล้ว แต่บอกว่านางยิ่งบ้าหนักกว่าเดิม หากมิใช่ยิ่งบ้าหนักกว่าเดิม มีหรือจะกล้าลงมือ

“เสี่ยวเสวี่ย นางตีเจ้าตรงไหน? บอกป้ามา” สวี่เถาเหนียงดึงตัวหลิงเสวี่ยขึ้นมา เช็ดน้ำตาให้นางด้วยความสงสาร ก่อนต้าหย่งชายของนางออกไปข้างนอก ยังกำชับนางหลายครั้งให้ช่วยดูแลลูกสองคนของหลิงหานโจวให้ดี เห็นเด็กน้อยร้องไห้หนักเพียงนี้ นางทั้งรู้สึกผิดและรู้สึกทุกข์ใจ “ท่านป้า ข้า ข้าไม่เอาแม่ใจร้าย…” หลิงเสวี่ยร้องไห้จนไม่เป็นเสียง สวี่เถาเหนียงมือหนึ่งเท้าสะเอว มืออีกข้างชี้ฝูอวิ๋นพร้อมดุด่าอย่างโกรธเกรี้ยว “หลี่ชุ่ยฮวา เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือไม่? เด็กตัวเล็กแค่นี้ เจ้ากล้าลงไม้ลงมือกับนางได้อย่างไร?” หลิงจิ่งจ้องฝูอวิ๋นตาเขม็ง ตอนที่เห็นเส้นผมในมือของนาง แววตาพลันมืดครึ้มลงทันที หมัดเล็ก ๆ ก็กำแน่นขึ้นเช่นกัน คนโกหก! ผู้หญิงคนนี้เป็นคนโกหก! ปากไม่เคยพูดความจริงแม้เพียงประโยคเดียว! หลอกให้เขาออกไปซื้อไข่ไก่ ตนเองกลับดึงทึ้งผมของเสี่ยวเสวี่ยอยู่ที่บ้าน! หลิงจิ่งกัดฟันแน่นจนได้ยินเสียง “กรอด ๆ” แววตาลุกวาวด้วยไฟโทสะ ฝูอวิ๋นมองเห็น ความผิดหวังที่ฉายวาบออกมาจากนัยน์ตาของเขา นางยิ้มเจื่อนทันที “พวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าก็แค่หวีผมให้เสี่ยวเสวี่ย” หลิงจิ่งผงะไป ก่อนจะผินใบหน้า