บทที่ 22  

ฝูอวิ๋นยามนี้ศีรษะหนักอึ้งเท้าเบาหวิว แต่กระนั้นก็ยังต้องฝืนสังขารรวบรวมกำลังวังชาทั้งหมดไปทำอาหารให้เด็ก ๆ

ซาบซึ้งเลยสิ เจ้าพวกเด็กตัวแสบ ข้าถึงขั้นยอมเสียสละตนเองเพื่อไถ่โทษแทนแม่บังเกิดเกล้าของพวกเจ้าเชียวนะ

ภายในเรือนเหลือเพียงแป้งหมี่สองชั่ง ฝูอวิ๋นตักมาหนึ่งถ้วย จากนั้นก็เติมน้ำผสมให้เป็นแป้งเหลวเตรียมเอาไว้

ตั้งหม้อก่อไฟต้มน้ำ จากนั้นก็ใส่น้ำมันหมูลงไปเล็กน้อย พอน้ำเริ่มเดือดก็ตักแป้งเปียกใส่ลงไปในหม้อ ไม่นาน ก้อนแป้งก็ลอยขึ้นมาทีละชิ้น

นางจัดการล้างผักชีล้อมที่พวกเด็ก ๆ เก็บมาจนสะอาดดีแล้ว ก็หั่นเป็นชิ้นและใส่ลงไปในหม้อ

พอผักสุกแล้ว ก็เติมเกลือเล็กน้อย และตักขึ้นจากหม้อ

“ไปเล่นที่ใดมา?” ฝูอวิ๋นยกน้ำแกงก้อนแป้งร้อน ๆ มาวางบนโต๊ะอาหารในห้องโถง เห็นหลิงจิ่งวิ่งกลับมาจากด้านนอก ก็เอ่ยถามขึ้นประโยคหนึ่ง แต่กลับไม่ได้รับคำตอบ

“รีบมากินข้าวเถิด” ฝูอวิ๋นแบ่งตะเกียบให้เรียบร้อย ภายในชามของเด็กทั้งสองเต็มแน่น ทว่าของนางมีเพียงครึ่งชาม

หลิงจิ่งมองชามตรงหน้านาง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ถามขึ้นว่า “ยังมีหน่อหลิวอีกหรือไม่?”

ฝูอวิ๋นผงะไป “ข้าไปหยิบมาให้”

กระทั่งนางกลับมา ก็พบ