Chapter17.จำได้ทุกประโยค

            ตั้งแต่แขนขวาได้รับบาดเจ็บเพราะพิษร้ายของฝ่ายอธรรมเมื่อครึ่งปีก่อน โชคดีที่คราวนั้นเขาอยู่ใกล้ที่พักของเซียวเหริน คนสนิทพาเขาไปรักษา แม้จะรักษาชีวิตไว้ได้แต่เส้นประสาทแขนขวาถูกทำลายทำให้ไม่อาจขยับหรือใช้งานแขนข้างนี้ได้อีก 

            หากว่าเขาเป็นคนพิการ แต่นางเป็นคนสติเลอะเลือน ไม่รู้ว่าคนเช่นไรน่าสงสารมากกว่ากัน

            “อาหารแต่ละจานอร่อยมาก” หลันหลันพูดออกมาจากใจ “เกิดมาข้าไม่เคยกินของอร่อยเช่นนี้มาก่อน”

            “แม่นางหลันกล่าวเกินไปแล้ว” อู๋หมิ่นลี่แม้ไม่ชอบที่เห็นนางใกล้ชิดเซียวเหริน แต่ท่าทางไร้เดียงสาของนางนั้นทำให้คนโกรธไม่ลงจริงๆ

            “ข้าพูดจริงๆนะ” นางพยักหน้าขึ้นลง “ชีวิตนี้โชคดีนัก ได้กินของอร่อยเช่นนี้”

            แค่ได้กินของอร่อยก็ทำหน้ามีความสุขเช่นนี้ ไม่รู้ชีวิตนางผ่านอะไรมาบ้าง อู๋ซิงว่านลอบมองนางเห็นใจพลางมองดูเนื้อปลาที่นางมีน้ำใจคีบมาวางไว้ให้เขา หลายเดือนมานี้แม้ปากจะพูดว่าทำใจยอมรับสภาพที่ไม่อาจใช้แขนขวาได้อีกแล้ว แต่ลึกๆ แล้วเขายังคาดหวังว่ามันจะกลับมาขยับได้อีก เขาไม่ชอบสายตาเห็นอกเห็นใจหรือมองเขาอย่างเวทนาสงสาร ตั้งแต่หัวไหล่จนถึงปลายนิ้วไม่อาจขยับได้ เขาจับกระบี่ไม่ได้อีก แม้แต่การใช้ชีวิตประจำวันอื่นๆ ก็นับว่าลำบากไม่น้อย เหตุเพราะเขาเป็นคนถนัดขวา ไม่ได้เตรียมตัวมาเผื่อเจอเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ หากไม่เพราะเซียวเหรินมาเยือน เขาจะไม่ออกมาพบหน้าผู้ใด แม้จะกินอาหารก็กินในเรือนของตนเงียบๆ

            หลันหลันกินอาหารไม่สำรวมกิริยานัก แต่ท่าทางเอร็ดอร่อยของนางทำให้รู้สึกอยากอาหารไปด้วย  นางตัวเล็กแต่กินได้จุเท่ากับผู้ชายตัวโตๆ เซียวเหรินเห็นหญิงสาวกินมากเกินไปจึงห้ามปราม นางก็ทำตามอย่างเชื่อฟัง เหลือเพียงสายตาละห้อยมองดูอาหารแต่ละจาน

            แม้มีเรื่องอยากสนทนารวมทั้งขอคำปรึกษาเรื่องอาการของลูกชาย แต่อู๋ซั่วไต้ก็รู้ว่าทั้งหมดเดินทางไกลมาเหนื่อยควรได้พักผ่อน จึงให้พ่อบ้านนำทางให้คนทั้งสามไปที่เรือนรับรองที่จัดเตรียมไว้ให้ พร้อมทั้งส่งบ่าวรับใช้มาคอยปรนนิบัติ

            เซียวเหรินมองหลันหลันหอบเสื้อผ้าของตนเดินเลี่ยงไปทางห้องพักของนางแล้ว เขาจึงเรียกจูเต๋ออี้มาพูดคุยเรื่องที่เห็นหลันหลันคุยกับวนิพก

            “เจ้าออกไปสืบข่าวเถิด” เขายื่นป้ายของหมู่ตึกนกยูงทองที่ขอมาจากอู๋ซั่วไต้ให้จูเต๋ออี้ใช้เข้าออกภายในได้สะดวก

            “นายท่านโปรดระวังตัวด้วย” 

            “ข้าอยู่ที่นี่ปลอดภัยกว่าเจ้านัก” ชายหนุ่มกล่าว จูเต๋ออี้ก็ประสานมือรับคำสั่งแล้วถอยออกไปอย่างเงียบเชียบไร้ร่องรอย

            “คุณชายเซียว น้ำอุ่นพร้อมแล้วขอรับ” บ่าวรับใช้เอ่ยขึ้นเบาๆ เซียวเหรินพยักหน้ารับแล้วโบกมือไล่คนอื่นออกไป ทว่าระหว่างเดินไปด้านหลังเพื่อเตรียมตัวชำระล้างร่างกายนั้น เขาเหลือบมองไปยังบานหน้าต่างที่เปิดออกกว้าง เขาเพิ่งรู้ว่าจากมุมนี้สามารถมองเห็นห้องของหลันหลันได้ ห้องของนางจุดเทียนสว่างไสว ในห้องมีหญิงรับใช้อยู่สองคนที่ดูเหมือนจะช่วยหญิงสาวจัดข้าวของที่นางหอบหิ้วมา มุมปากยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ใครเลยจะรู้ว่าคนที่รักสงบเช่นเขาต้องมาเผชิญกับหญิงสาวที่พูดไม่หยุดเช่นนี้

            หลันหลันหยิบเครื่องประดับที่มีอยู่ไม่กี่ชิ้นออกมาวางบนโต๊ะ นางมีเสื้อผ้าชุดใหม่ถึงสามชุด แม้จะเป็นแบบเรียบๆ ที่ตนเองไม่ค่อยชอบนัก แต่เพื่อไม่ให้เสื้อผ้าของตนรบกวนสายตาของเซียวเหริน นางจำใจเลือกสีเรียบๆ นี้มา มีเพียงปิ่นประดับผมนี้นางถูกใจที่สุดและจูเต๋ออี้ก็ไม่ห้ามปราม

            “พวกเจ้าไม่ต้องมาช่วยข้าหรอก ข้าอาบน้ำเองได้” หลันหลันยืนยันหนักแน่นซ้ำยังทุบหน้าอกตนเองรับรองคำพูดของตนอีก

            “แต่ว่า บ่าวถูกส่งมาดูแลแม่นางหลัน...”

            หญิงสาวรีบโบกมือโบกไม้ไปมา “ไม่ได้ๆ พวกเจ้าไม่ต้องเรียกตัวเองว่าบ่าว แล้วก็เรียกข้าว่าหลัน หลันก็พอ”  

            “แต่..”

            “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น” นางเปลี่ยนเป็นยกมือเท้าเอวแสร้งทำหน้าขึงขัง “ออกไปได้แล้ว”

            ด้วยเกรงจะทำให้แขกของนายท่านไม่พอใจ หญิงรับใช้จึงเดินออกไป เมื่อเห็นว่าประตูห้องปิดเรียบร้อยแล้วดีแล้ว นางก็รีบถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปกระโดดลงอ่างอาบน้ำ

            “อ่า! สบายตัวจริงๆ เลย!” หลันหลันร้องครางอย่างเปี่ยมสุข ยามที่เป็นนกน้อยข้างกายกงเสวี่ยหลิง   คุณหนูจะเตรียมอ่างใบเล็กๆ ใส่น้ำเกือบเต็มไว้ให้นางได้เล่นน้ำคลายร้อน พอคิดว่าร่างนี้เป็นของคุณหนู นางก็สะดุ้งอย่างเพิ่งนึกได้ หยิบผ้ามาเช็ดเนื้อตัวทำความสะอาดร่างกายเช่นที่นางเคยเห็นคุณหนูทำเป็นประจำ นางเป็นองค์หญิงแม้จะเป็นองค์หญิงตัวประกันแต่ไม่มีบ่าวไพร่รับใช้ใกล้ชิด นางจึงทำอะไรด้วยตนเองแทบทุกอย่าง และทุกครั้งนกหงส์หยกน้อยๆ อย่างนางจะอยู่กายเสมอ

            “ไม่ได้ละ ข้าจะทำให้ผู้อื่นมองคุณหนูของข้าไม่ดีไม่ได้” นางรู้ว่าตัวเองมิได้เรียบร้อยอ่อนหวานเหมือนกงเสวี่ยหลิง นางต้องพยายามรักษากิริยาให้นุ่มนวลเหมือนคุณหนู อย่าตื่นเต้นทำตาโตเมื่อเห็นสิ่งของวับวาวตรงหน้า หรือของกินหอมหวนเย้ายวนชวนน้ำลายสอ

            นางใช้ชีวิตในร่างนี้มาสิบเอ็ดวันแล้ว เหลืออีกสามสิบแปดวันเท่านั้น ไม่ว่าท่านป้าต๋าซู่จะพูดจริงหรือไม่ ถ้านางไม่ได้กลืนกินลมหายใจของเซียวเหริน จะทำให้นางรู้สึกว่าตนเองไม่ต่างจากขณะที่ตกลงไปในน้ำและพยายามตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด

            “มีเวลาเหลือเพียงแค่สามสิบแปดวันเองหรือ” หลันหลันถอนหายใจเบาๆ แล้วนางก็นึกถึงวันนี้ที่พบวนิพกผู้นั้น

            นางจำได้ทุกประโยคที่คุณหนูเอ่ยออกมา เมื่อมีคนพูดขึ้นมา คุณหนูจะพูดต่อไปหนึ่งประโยค นางกลอกตาไปมา คล้ายมีภาพที่กระจัดกระจายอยู่ในสมอง นางรีบลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ คว้าเสื้อผ้ามาสวมอย่างรวดเร็ว แม้ผมจะยังเปียกน้ำ แต่นางไม่สนใจ รีบเดินเร็วๆ ทั้งที่เท้าเปลือยเปล่ามาที่โต๊ะกลางห้อง หมุนตัวไปหยิบอุปกรณ์เครื่องเขียนออกมา นางเขียนอักษรไม่เป็น แต่นางมีภาพจำในหัว ลักษณะการวางมือ จับพู่กัน หลายวันมานี้ที่เดินทางร่วมกับเซียวเหริน นางก็ฝึกคัดอักษรมาตลอด 

            เซียวเหรินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ตั้งใจเดินมาหยิบตำราแพทย์ทบทวนความรู้ ทว่าเขามองผ่านบานหน้าต่างที่มองเห็นห้องของหลันหลัน แม้ห้องของนางยามนี้จะปิดหน้าต่างแล้วแต่แสงเทียนยังสว่างอยู่ เงาดำเป็นรูปร่างของสตรีคล้ายกำลังก้มๆ เงยๆ ทำบางสิ่ง หรือนางจะฝึกคัดอักษร?

            ขยับเท้าคล้ายจะเดินไปทางห้องของนาง แต่อีกใจก็สั่งว่าไม่ควรทำ แม้นางจะมีความคิดแปลกไปสักหน่อย แต่นางก็เป็นสตรี และบุรุษเช่นเขายังไม่พร้อมจะรับผิดชอบในตัวนาง 

หากไม่นับที่นางล่วงเกินเขาไปนะ

นั่น...เขาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น...

            เซียวเหรินกำลังตรวจชีพจรของอู๋ซิงว่าน จากที่พบกันเมื่อครึ่งปีก่อนมาถึงตอนนี้ พิษนั้นได้ถูกถอนไปหมดสิ้นแล้ว สภาพร่างกายดีขึ้นมาก มีเพียงแขนขวาที่ยังขยับไม่ได้ แต่เมื่อทดสอบด้วยการฝังเข็มพบว่าปลายนิ้วยังมีความรู้สึกอยู่

            “ที่กล่าวมานั้นหมายความว่าอย่างไร” อู๋ซั่วไต้ข่มกลั้นความตื่นเต้นไว้

            “ข้าไม่อาจรับปากในสิ่งที่ตนไม่มั่นใจได้” เซียวเหรินพูดน้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติแล้วเก็บเข็มทองของตน

คำพูดเรียบง่ายของเขาทำให้คนฟังกลับใจคอไม่ดี เข้าใจไปว่าไม่มีทางรักษาได้อีกแล้ว ด้วยความไม่ต้องการให้ลูกชายคิดมาก อู๋ซั่วไต้จึงเปลี่ยนเรื่องสนทนา

“คุณชายเซียวทราบข่าวเสนาบดีหลี่จุ้นโป๋หรือไม่” 

“ข้าอยู่ที่นั่นจริง แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ลงมือ” เซียวเหรินเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่คิดปิดบัง พลางนึกถึงหญิงสาวที่เขาพามาด้วย นางไม่เอ่ยปากบอกเล่าเหตุการณ์ในวันนั้น เขาเองก็มิได้เอ่ยถาม และยามนี้เขาไม่อาจเปิดเผยตัวเองได้จึงได้แต่เก็บงำความสงสัยนี้ไว้ในใจเท่านั้น