Chapter 23. ข้าไม่มีน้องสาว

            หลันหลันดีดนิ้วเสียงดังเป๊าะ หันขวับไปมองทางจูเต๋ออี้พร้อมฉีกยิ้มกว้าง เป็นจังหวะเดียวกับที่จูเต๋ออี้ที่ยืนรอรับใช้อยู่ด้านข้างหันมามองอย่างตกใจ เขามีหน้าที่อารักขาท่านเซียวเหริน จะให้ลดตัวไปเดินตามเจ้านกหงส์หยกนี่นะ เสียชื่อองครักษ์เงาอย่างเขาหมดนะซิ

            เอ่อ... แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่องครักษ์เงาแล้วนี่นะ

            “ขอบคุณท่านเซียว” หญิงสาวยิ้มระรื่นแล้วหันไปทางจูเต๋ออี้ที่หน้าบึ้งตึง “พี่เต๋ออี้!”

            “ข้าไม่มีน้องสาว...” ‘ปัญญาอ่อน’ เขาเกือบหลุดปากพูดไปตามที่ใจคิด จะว่านางปัญญาอ่อนก็ดูเหมือนเขาจะรังแกหญิงสาวมากไป นางแค่เจ็บป่วยและคิดว่าตนเองเป็นนกเท่านั้น

            หลันหลันกลับพยักหน้าขึ้นลง แววตาเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจอีกฝ่าย “ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจ ข้าก็ไม่มีพี่ชาย ไม่มีญาติพี่น้องที่ใด เป็นเช่นนี้แล้วข้ายอมอุทิศตนเองเป็นน้องสาวให้ก็ได้ พี่เต๋ออี้”

            “อย่ามาเรียกข้าว่าพี่” จูเต๋ออี้ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาต่อปากต่อคำกับหญิงสาวแบบนี้เลยสักนิด

            “วันที่ไปซื้อเสื้อผ้า ท่านเรียกข้าว่าน้องสาวเองนี่ ข้ามิได้ยกย่องตัวเองเป็นน้องสาวท่านเสียหน่อย”   นางเบ้ปากทำหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจูเต๋ออี้ต้องขึงตาใส่นางถึงเพียงนี้

            “เจ้าว่างอยู่ก็ไปเป็นเพื่อนนางหน่อยเถิด” เซียวเหรินตัดบทแล้ววางพู่กันลง ทบทวนอาการเจ็บป่วยแปลกประหลาดของหลันหลันในสมุดบันทึกที่เขาเขียนหลายครั้ง เขาไม่อาจหาสาเหตุอาการของนางได้  ใครเลยจะคิดว่า ชีวิตที่เรียบง่ายของเขาจะวุ่นวายเพราะหญิงสาวที่บอกว่าตนเองเป็นนกหงส์หยกตัวหนึ่ง แต่เดิมเขาบอกตัวเองว่า สิ่งที่ทำเพียงแค่ติดตามอาการของนาง แต่นานวันเข้า สายตาของเขากลับมักมองหาเจ้าของเสียงหวานใสตลอดเวลา

            หากนางจะเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาก็ไม่ลำบากใจที่จะดูแลนาง

            ทว่านางเคยพูดกับเขาไว้ว่าตนเองจะมีชีวิตแค่สี่สิบเก้าวัน อาการแปลกประหลาดของนางนั้น เขายังไม่สามารถวินิจฉัยได้ว่าเกิดจากสาเหตุใด และจะต้องทำอย่างไร นอกจากการที่นางกลืนกินลมหายใจของเขา

            โลกนี้ช่างแปลกประหลาดนัก มีเรื่องราวมากมายที่ไม่อาจอธิบายได้ ทั้งตัวนางและตัวเขาเอง

“แต่” จูเต๋ออี้อึกอัก เขามีหน้าที่อารักขาเซียวเหริน ข้างกายนายท่านมีเขาเพียงคนเดียว หากให้เขาไปแล้วผู้ใดจะอยู่คอยรับใช้

            เซียวเหรินยกมือขึ้นตัดบทเป็นอันเข้าใจว่าเขาต้องการยุติบทสนทนาเหล่านี้ หลังจากทั้งสองคนกลับมาจากข้างนอกพร้อมกัน ในเวลานั้นเขายุ่งกับการปรุงยาให้อู๋ซิงว่าน นางเห็นเขาง่วนกับการปรุงยาจึงคอยอยู่ข้างๆ หากเขาต้องการสิ่งใด นางก็หยิบจับยื่นส่งให้อย่างรวดเร็ว หลันหลันไม่ได้มีสิ่งใดผิดปกติจากที่เคยเป็น มีเพียงจูเต๋ออี้ที่มีสีหน้าพิกล หลัน หลันแยกตัวไปแล้ว จึงเข้ามารายงานเรื่องที่นางออกไปข้างนอกให้เขาทราบ

            ‘น่าประหลาดนัก ข้าน้อยมิอาจติดตามนางเข้าไปในอารามร้างแห่งนั้นได้ รอบอารามร้างวางกับดักไว้มากมาย ด้วยเกรงว่าจะทำให้คนข้างในรู้ตัว จึงได้แต่หลบซ่อนอยู่ด้านนอก จนแม่นางหลันก้าวเท้าออกมาขอรับ’

            ‘กับดัก? หากเป็นเช่นนั้นจริง แล้วหลันหลันเข้าไปได้อย่างไร’

            ‘นาง...เอ่อ...เดินไปกระโดดไปขอรับ’

            ‘เดินไปกระโดดไป?’ เซียวเหรินทวนคำแล้วโคลงศีรษะเล็กน้อย ‘หรือจะเป็นกลไกบางอย่าง’

            ‘อาจเป็นไปได้ขอรับ แต่...ปกตินางก็เดินไปกระโดดไป ข้าน้อยจึงไม่เห็นเป็นสิ่งผิดปกติ แต่พอข้าน้อยเดินตามนางเข้าไป กลับพบกับดักมากมายทำให้ไม่อาจเข้าไปได้ จึงไม่รู้ว่าด้านในอารามร้างมีอะไร และนางไปพบใคร’

            ‘นางเป็นคนของกงเสวี่ยหลิง คนที่นางพบคงเกี่ยวข้องกับกงเสวี่ยหลิงหรือกงอี้เทา’ เขาเอ่ยแววตาครุ่นคิด องค์หญิงตัวประกันผู้นั้นต้องการทำสิ่งใดกันแน่ ยามนี้ได้ยินข่าวการเคลื่อนไหวบางอย่าง ทางประมุขอู๋ซั่วไต้เองก็รวบรวมข่าวสาร กงอี้เทากำลังเดินทางมาจากแคว้นเฉียนเหลียง เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เหตุบังเอิญแน่

            เขาไม่ได้ซักไซ้เอาความใดกับหลันหลัน เมื่อนางไม่พูด เขาจึงไม่ถาม แต่เห็นได้ชัดว่านางรู้ตัวแล้วว่าจูเต๋ออี้ติดตามนางไป นางกลับเปิดเผยแสดงว่าต้องการให้เขารู้ว่านางทำสิ่งใดอยู่ เขาจึงให้จูเต๋ออี้ติดตามนางไปข้างนอก

            “หลันหลัน เจ้าไปหยิบสมุดบันทึกการรักษาคุณชายอู๋ซิงว่านบนโต๊ะในห้องของข้ามาที” เซียวเหรินสั่งนาง

หญิงสาวพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ แล้วนึกได้ว่าเซียวเหรินเตือนไม่ให้พยักหน้าบ่อยๆ จึงยักไหล่ยิ้มทะเล้นแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งตัวปลิวไปด้านใน เมื่อเหลือเพียงเซียวเหรินและจูเต๋ออี้ที่นั่งอยู่ที่ศาลาริมน้ำใกล้เรือนพัก จูเต๋ออี้จึงเอ่ยปากถาม

“นายท่านต้องการให้ข้าน้อยติดตามนางจริงๆ หรือขอรับ” เขายังไม่มั่นใจนัก

“ถูกต้อง”

“แต่นางรู้ตัวแล้วว่าข้าน้อยแอบสะกดรอยตามนาง” พูดเสียงเบาด้วยความอับอาย ไม่คิดว่าตนเองจะพลาดท่าให้หญิงสาวจับได้ แต่เซียวเหรินกลับยกมุมปากเป็นรอยยิ้มบางๆ

“นางสัญญากับข้าว่าจะไม่โกหก และนางก็รับปากกงเสวี่ยหลิงไว้ว่าเพื่อความปลอดภัยของข้า นางจะไม่ให้ข้ารู้ แต่ที่นางยอมให้เจ้ารู้เพราะนางรู้ว่าเจ้าต้องมารายงานเรื่องเหล่านี้กับข้า เท่ากับว่านางไม่ผิดต่อกงเสวี่ยหลิง”

จูเต๋ออี้ถึงกับนิ่งงันไป ไม่คิดว่าหญิงสาวที่ดูสติไม่ดีนักกลับคิดอะไรได้ลึกซึ้งกว่าเขามาก ต่อไปเขาจะเผลอดูแคลนนางมิได้อีกแล้ว

“ข้างนอกเริ่มมีความเคลื่อนไหว ข้าอยู่ที่นี่ปลอดภัยดี เจ้าไม่ต้องกังวลไป”

“ขอรับนายท่าน” จูเต๋ออี้รับคำหนักแน่น หางตารับรู้การเข้ามาของผู้อื่นจึงถอยไปยืนอยู่ด้านข้างเซียวเหริน

อู๋หมิ่นลี่และน้องชายอู๋ซิงว่านเดินเข้ามาพร้อมกับไป๋ชิวที่ถือกล่องอาหารเข้ามาด้วย เพียงอู๋หมิ่นลี่เห็นเซียวเหรินเงยหน้าขึ้นมองนาง ใบหน้าของหญิงสาวก็แดงระเรื่อ  

“พวกเรามารบกวนคุณชายเซียวหรือไม่เจ้าคะ”

อู๋หมิ่นลี่ถามด้วยความเกรงใจ ความจริงนางพยายามหาทางชิดใกล้เซียวเหริน แต่นางก็ไม่กล้าเข้ามา ประจวบกับเห็นว่าอู๋ซิงว่านต้องมาพบเซียวเหริน นางจึงอาศัยเอาน้องชายมาบังหน้าพร้อมกับลงมือทำอาหารว่างมาให้เขาด้วย

“ข้ากำลังจะให้คนไปเชิญคุณชายอู๋อยู่พอดี”  

เซียวเหรินมองสองพี่น้องแล้วพยักหน้าให้ทั้งสองนั่งลงที่เก้าอี้ว่างตรงหน้าเขา ไป๋ชิวประคองกล่องอาหารเข้ามาใกล้ เห็นอู๋หมิ่นลี่พยักหน้าให้แล้วนางจึงวางกล่องอาหาร

“คุณหนูทำขนมแป้งม้วนสอดไส้และผลไม้เชื่อมมาให้คุณชายเซียวกินกับน้ำชาเจ้าค่ะ” ไป๋ชิวเลื่อนมาตรงหน้าเซียวเหริน “คุณหนูทำเองกับมือ ท่านเซียวลองชิมดูสักนิดเถิดเจ้าค่ะ”  

“ไป๋ชิว” อู๋หมิ่นลี่ปรามสาวใช้ข้างกายด้วยสีหน้าเขินอาย แต่ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยปากพูดอะไรต่อ ร่างบอบบางของหลันหลันก็ถลาเข้ามาราวนกน้อยโผบินมาหยุดชะงักที่โต๊ะ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มสดใส

“ผลไม้เชื่อม! ขนมแป้งม้วนสอดไส้!”

“หลันหลันอย่าเสียมารยาท” เซียวเหรินตำหนินางไม่จริงจังนัก ถ้อยคำของเขาทำให้หญิงสาวได้สติ แต่ดวงตาวาววับยังจับจ้องที่ขนมหน้าตาน่ากินเบื้องหน้า นางเผลอกัดริมฝีปากกลืนน้ำลาย พลันนึกได้ว่าถือสมุดบันทึกการรักษาอยู่จึงรีบยื่นสมุดเล่มนั้นให้เซียวเหริน

อู๋ซิงว่านเห็นกิริยาของหลันหลันกลับมองด้วยสายตาเอ็นดู ไม่ว่าสตรีผู้นี้จะทำสิ่งใดก็ช่างน่ารักน่ามองไปเสียทุกอย่าง เขาเห็นท่าทางอยากกินขนมเหมือนเด็กน้อยของนางแล้วอมยิ้ม หันไปพูดกับพี่สาวที่นั่งหน้าตึงอยู่ข้างๆ

“พี่สาวทำขนมมาหลายชิ้น แบ่งให้แม่นางหลันสักคำนะ” เขาเอ่ยปากขอ ทำให้อู๋หมิ่นลี่ที่ตั้งใจทำขนมให้เซียวเหรินไม่กล้าปฏิเสธเพราะเกรงผู้อื่นจะมองนางใจแคบ จึงได้แต่พยักหน้าแล้วเป็นฝ่ายหยิบขนมส่งให้หลันหลัน