LOGINShare
Chapter 22.ยิ้มกลบเกลื่อน
Last Updated:
2024-12-12 23:14:59
Related chapters
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 23. ข้าไม่มีน้องสาว
หลันหลันดีดนิ้วเสียงดังเป๊าะ หันขวับไปมองทางจูเต๋ออี้พร้อมฉีกยิ้มกว้าง เป็นจังหวะเดียวกับที่จูเต๋ออี้ที่ยืนรอรับใช้อยู่ด้านข้างหันมามองอย่างตกใจ เขามีหน้าที่อารักขาท่านเซียวเหริน จะให้ลดตัวไปเดินตามเจ้านกหงส์หยกนี่นะ เสียชื่อองครักษ์เงาอย่างเขาหมดนะซิ เอ่อ... แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่องครักษ์เงาแล้วนี่นะ “ขอบคุณท่านเซียว” หญิงสาวยิ้มระรื่นแล้วหันไปทางจูเต๋ออี้ที่หน้าบึ้งตึง “พี่เต๋ออี้!” “ข้าไม่มีน้องสาว...” ‘ปัญญาอ่อน’ เขาเกือบหลุดปากพูดไปตามที่ใจคิด จะว่านางปัญญาอ่อนก็ดูเหมือนเขาจะรังแกหญิงสาวมากไป นางแค่เจ็บป่วยและคิดว่าตนเองเป็นนกเท่านั้น หลันหลันกลับพยักหน้าขึ้นลง แววตาเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจอีกฝ่าย “ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจ ข้าก็ไม่มีพี่ชาย ไม่มีญาติพี่น้องที่ใด เป็นเช่นนี้แล้วข้ายอมอุทิศตนเองเป็นน้องสาวให้ก็ได้ พี่เต๋ออี้” “อย่ามาเรียกข้าว่าพี่” จูเต๋ออี้ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาต่อปากต่อคำกับหญิงสาวแบบนี้เลยสักนิด “วันที่ไปซื้อเสื้อผ้า ท่านเรียกข้าว่าน้องสาวเองนี่ ข้ามิได้ยกย่องตัวเองเป็นน้องสาวท่านเสียหน่อ
Last Updated : 2024-12-12ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 24. ของเล็กน้อยเท่านั้น
“แม่นางหลันหากไม่รังเกียจลองชิมขนมฝีมือข้าดูสักคำเถิด” อู๋หมิ่นลี่ส่งขนมแป้งม้วนสอดไส้ให้นาง หลันหลันชำเลืองมองทางเซียวเหรินแต่เห็นว่าเขาไม่ห้ามปรามอะไรก็รีบยื่นมือไปรับ “ขอบคุณแม่นางอู๋ ท่านช่างดีจริงๆ ทำอาหารเก่งเช่นนี้ ท่านต้องเป็นศรีภรรยาที่ดีแน่ๆ”สายตาทุกคู่จับจ้องที่หญิงสาวร่างเล็กแต่อ้าปากกว้างกัดกินขนมโดยไม่ยกมือขึ้นปิดบัง ความหวานนุ่มละมุนลิ้นที่อบอวลในปากทำให้หญิงสาวกระโดดเต้นไปมาด้วยท่าทางชอบใจราวเด็กเล็กๆ“อร่อยมาก อร่อยจริงๆ ท่านเซียวลองชิมดูซิเจ้าคะ”“อืม” เซียวเหรินไม่กินขนมเพียงแค่ยกน้ำชาที่อู๋หมิ่นลี่รินให้ขึ้นจิบแล้วเอ่ยชม “ชาดี”“เป็นชาเข็มเงินจวินซานขอรับ” อู๋ซิงว่านพูดทั้งที่สายตายังเหลือบมองหลันหลันอยู่ แม้กิริยาไร้ความสำรวมแต่ทำให้เขายิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขาชิมขนมฝีมือพี่สาวมาแต่เล็ก รสชาติคุ้นลิ้นมานานแล้ว แต่เห็นท่าทางนางตื่นเต้นมีความสุขเช่นนั้นทำให้เขารู้สึกอยากกินไปด้วย เขารินน้ำชาแล้วส่งให้หลันหลันที่ยังยืนอยู่ด้านข้างของเซียวเหริน “แม่นางหลัน ดื่มชาด้วย” “ขอบคุณคุณชายอู๋” นางรับน้ำชามาดื่มอึกใหญ่แล้วพูดเลียนแบบเซียวเหริน “ชาดี”ไป๋ชิวที่ยืนดูอยู่ถ
Last Updated : 2024-12-12ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 25.ข้าจะไปหอชมบุหลัน
“ข้าจะไปหอชมบุหลัน!” นางตอบอย่างรวดเร็ว และคำตอบของนางทำให้เขางุนงง อู๋ซิงว่านรู้จักหอชมบุหลันแต่คิดว่านางพูดผิดจึงถามซ้ำอีกครั้ง แต่หลันหลันยืนยันคำตอบเดิม “เจ้าไปทำอะไรในสถานที่เช่นนั้น” “ไปทำงาน” นางแย้มยิ้มไม่คิดว่าตนเองพูดสิ่งใดผิดหรือแปลกประหลาด “เจ้าจะไปทำงานอะไร” คราวนี้ไป๋ชิวอดพูดขึ้นไม่ได้“ทำงานที่ได้ค่าตอบแทน” นางหัวเราะคิกคัก “ข้าต้องใช้เงินและเงินจำนวนมากๆ” อู๋ซิงว่านอยากซักถามนางต่อด้วยเกรงว่านิสัยไร้เดียงสาของนางจะถูกผู้อื่นหลอกลวงเอาได้ แต่เซียวเหรินกลับพูดตัดบทขึ้นมาก่อน “คุณชายอู๋ ดูจากอาการของท่านแล้ว ข้าคิดว่าควรฝังเข็มรักษาอย่างต่อเนื่อง ระหว่างการรักษานี้เจ้าจะต้องมีสมาธิไม่ว่อกแว่กต่อสิ่งใด อย่าเพิ่งโคจรเดินลมปราณ รอจนร่างกายขับพิษออกอีกหน่อย ให้ข้ามั่นใจว่าพิษจะไม่ทำลายหัวใจ ท่านจึงค่อยฝึกเดินลมปราณใหม่อีกครั้ง” “ข้าทราบแล้วท่านเซียว” “คุณหนูใหญ่ รบกวนเจ้าช่วยตระเตรียมห้องสำหรับการรักษาด้วย ข้าต้องการความสงบและหาเวรยามคอยเฝ้าไม่ให้ใครรบกวนระหว่างการฝังเ
Last Updated : 2024-12-12ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 26.แล้วข้าเล่า
“แล้วข้าเล่า” จางซงหยวนหัวเราะแล้วเดินไปคารวะอู๋ซั่วไต้แล้วจึงนั่งลง เซียวเหรินซึ่งคุ้นเคยกับจางซงหยวนเป็นอย่างดีได้แต่ส่ายหน้าไปมา รินน้ำชาส่งให้สหายและของตนเองก่อนจะนั่งลงทำให้ชิงเหยียนนั่งลงเช่นกัน “เหตุใดเจ้ามาเพียงลำพัง” เซียวเหรินเอ่ยถามเมื่อเห็นจางซงหยวนมาเพียงลำพัง ตามจริงแล้วพบกันครั้งนี้เขาควรได้พบกงอี้เทาด้วย “คนผู้นั้นมีเรื่องต้องไปจัดการ อีกไม่กี่วันหลังจากนี้ท่านย่อมได้พบ” จางซงหยวนเพียงยักไหล่ “อย่างไรก็ต้องรบกวนประมุขอู๋เช่นเดิม” “อย่าเรียกว่ารบกวนเลย” อู๋ซั่วไต้โบกไม้โบกมือไปมา “มาคราวนี้อยากให้พวกท่านได้รู้จักกับชิงเหยียน แม้มีกำลังคนน้อยแต่โดดเด่นยิ่งนัก” “ประมุขอู๋กล่าวเกินไป” ชิงเหยียนยิ้มจางๆ เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้ามีหนวดเครารกรุงรังและยังมีร่องรอยบาดแผลบนใบหน้า “มาครั้งนี้หวังเพียงได้พบแสดงความขอบคุณกุนซือผู้ให้คำแนะนำแก่ข้า” จางซงหยวนเลิกคิ้ว ใช้ถ้วยชาปิดมุมปากที่ยกยิ้ม แต่ดวงตาของเขาจ้องมองมาทางเซียวเหรินที่ยังคงสงบนิ่งไร้ถ้อยคำใด เห็นท่าทีของเซียวเหรินแล้ว จางซงหยวนที่เดินทางแรมร
Last Updated : 2024-12-17ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 27. เจ้าว่านายป่วยไม่ใช่รึ
“เจ้าจะรับนางกลับไปหรือไม่” เซียวเหรินรู้สึกหัวเสียเพราะเสียงหัวเราะของจางซงหยวน “ท่านว่านางป่วยไม่ใช่รึ ท่านผู้เป็นหมอสมควรดูแลนางอย่างยิ่ง นางเป็นคนสำคัญยิ่ง หวังว่าท่านจะดูแลนางอย่างดี อ้อ! ตอนนี้องค์ชายกงอี้เทาตระเตรียมกองทหารอยู่ อาจจะมาหาท่านช้าไปสักหน่อย” จางซงหยวนลุกขึ้นยืน “ข้ามีธุระต้องไปสะสาง วันนี้ขอตัวก่อน” จางซงหยวนเดินไปที่ประตูลับที่เขาเข้ามา บานประตูเลื่อนเปิดออก เขาชะงักแล้วหันกลับมามองบุรุษที่ยังนั่งนิ่งเพียงลำพัง “เซียวเหริน...ท่านจำองค์หญิงกงเสวี่ยหลิงไม่ได้จริงหรือ?” “ข้าไม่เคยพบหน้านาง” เซียวเหรินมั่นใจเช่นนั้น จางซงหยวนทำท่าเหมือนจะพูดอะไรก็เปลี่ยนใจ โคลงศีรษะไปมา “ลองทบทวนดูเถิด ความทรงจำของคนเรามันซับซ้อนยิ่งนัก” ร่างปราดเปรียวของจางซงหยวนหายไปลับตาพร้อมเสียงปิดประตูลับ ภายในห้องโถงที่เงียบสงัด เซียวเหรินทบทวนเรื่องราวที่จางซงหยวนเอ่ยมา เขาหลับตาและครุ่นคิด พลันรู้สึกถึงกลิ่นหอมของดอกโบตั๋นในความทรงจำอันเลือนราง หรือเขาหลงลืมอะไรไปจริงๆ “ซือจื่อ” เด็กสาวพึมพำชื่อขอ
Last Updated : 2024-12-17ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 28. ถ้าวันหนึ่งข้าเป็นอะไร
แม้พบกันในลักษณะนี้หลายครั้ง แต่จางซงหยวนยังอดตื่นตะลึงกับหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้สักครั้งครา“ฮูหยินของท่านเป็นอย่างไรบ้าง ”หลันหลันเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มแล้วทรุดตัวลงนั่งที่เบาะนุ่ม ยื่นมือเรียวงามไปหยิบกาน้ำชา รินน้ำชาให้บุรุษหนุ่มและของตนเอง ทุกการเคลื่อนไหวของนางช่างเย้ายวนตรึงสายตาของผู้คนได้ยิ่งนัก“นางสบายดี และฝากความระลึกถึงเจ้าด้วย”“ข้าหวังใจว่าท่านจะดูแลนางอย่างดียิ่ง” หญิงสาวแย้มยิ้ม แต่ราวกับรอยยิ้มนั้นไม่ได้มีให้บุรุษเบื้องหน้า เป็นรอยยิ้มหวานเศร้าเมื่อความทรงจำต่างๆ พรั่งพรูเข้ามา พร้อมกับน้ำเสียงอ่อนโยนที่พูดคุยกับนางมาตลอดสามปี‘หากวันหนึ่งวันใด ข้าเป็นอะไรไป เจ้า...เจ้าช่วยสานต่อสิ่งที่ข้าปรารถนาให้ลุล่วงด้วยนะ... หลันหลัน’จางซงหยวนพลันรู้สึกลำคอแห้งผาก แม้พบกันลักษณะนี้บ่อยครั้ง แต่ความสามารถในการแปลงโฉมและเปลี่ยนบุคลิกของนางทำให้เขาอดตะลึงงันไม่ได้สักคราเดียว มือใหญ่ยกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่ม ยามนี้เสียงดนตรีและเสียงหัวเราะต่อกระซิกของบรรดาหญิงคณิกาในหอชมบุหลันดังลอดผ่านบานประตูเข้ามาในห้องส่วนตัวของนางรำอันดับหนึ่งของหอชมบุหลัน “ยามนี้เจ้าอยู่กับเซียวเหรินหรือ
Last Updated : 2024-12-17ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 29. เพื่อให้มีชีวิตถึงวันที่สี่สิบเก้า
ภาพของเซียวเหรินปรากฏในสมองน้อยๆ ของนาง สามวันนางต้องกลืนกินลมหายใจของเซียวเหรินเพื่อมีชีวิตให้ถึงสี่สิบเก้าวัน นางห่างชายผู้นั้นได้เพียงสามวัน เห็นทีว่านางต้องลากเขาเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องเหล่านี้เร็วกว่าที่คาดไว้เขาจะโกรธหรือเกลียดนางก็ไม่เป็นไร ขอเพียงแค่...เพียงแค่นางทำให้อูหลันโหยวสมปรารถนาก็พอหัวใจของนกน้อยเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีนางต้องการเพียงแค่นั้นจริงหรือ? เพียงเสียงผลักบานประตูแผ่วเบาก็ทำให้มือใหญ่ที่กำลังปลดสายคาดเอวอยู่นั้นชะงักไปเล็กน้อย กรุ่นไอสีขาวขมุกขมัวลอยอยู่เหนืออ่างอาบน้ำ เซียวเหรินไม่ชอบให้ใครมาปรนนิบัติ แต่ไหนแต่ไรเขาจัดการดูแลตัวเองได้ เพียงแค่เมื่อมาอยู่ที่หมู่ตึกนกยูงทอง เจ้าของเรือนก็ส่งเด็กรับใช้มาคอยปรนนิบัติ เขาเอ่ยปากขับไล่ไปหลายครา เวลานี้จึงไม่น่าจะมีใครกล้าเข้ามารบกวนเวลาอาบน้ำของเขาอีก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครกล้า ร่างเล็กๆ ยื่นหน้าเข้ามาจากหลังฉากกั้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้เปลือยกายนางจึงกล้าก้าวเข้ามายืนทั้งตัวพร้อมส่งรอยยิ้มกว้าง “เจ้าเข้ามาทำอะไร” เซียวเหรินเห็นท่าทางกระโดกกระเดกของนางก็ได้แต
Last Updated : 2024-12-17ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 30. เจ้าก่อเรื่องใด
“เจ้าก่อเรื่องใดอีกล่ะ” “เจ้ามีตาทิพย์รึ” หลันหลันทำตาโตกวาดตามองชายหนุ่มเบื้องหน้า แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะแล้วยื่นห่อขนมส่งให้นาง เพียงได้กลิ่นหอมหวานนางก็ลืมสิ้นทุกสิ่ง รีบยื่นมือไปคว้าไว้แต่อู๋ซิงว่านกลับชูมือขึ้นเหนือศีรษะทำให้นางคว้าห่อขนมไมได้ นางไม่ยอมแพ้กระโดดยื่นไปสุดมือแต่ยังไม่ได้ อู๋ซิงว่านหมุนตัวหลบหลีกว่องไวแต่หญิงสาวที่ไร้วรยุทธกลับพลิกกายไล่ตามติดได้อย่างเหลือเชื่อ สายตาของนางจับจ้องเพียงห่อขนมในมือซ้ายของอู๋ซิงว่าน ทำให้ไม่ทันระวังก้อนหินที่อยู่บนพื้น ปลายเท้าเตะเข้าไปอย่างเต็มที เสียงร้องเจ็บดังขึ้นทันทีพร้อมกับทรุดลงนั่งเอามือกุมเท้าตัวเอง “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากไหม” อู๋ซิงว่านรีบทรุดตัวลงนั่ง ยื่นหน้าไปหมายจะดูว่านางบาดเจ็บที่ใด แต่หญิงสาวกลับเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มแล้วยื่นมือคว้าห่อขนมในมือของเขาไปอย่างรวดเร็ว “ได้แล้ว!” หลันหลันร้องขึ้นด้วยดีใจ รีบเปิดห่อผ้าออกหยิบขนมเปี๊ยะเข้าปากคำโต ราวกลับกลัวว่าจะถูกแย่งไป “ไม่ต้องรีบร้อน นี่ข้าเอามาให้เจ้าอยู่แล้ว” อู๋ซิงว่านหัวเราะในความเจ้าเล่ห์ของนาง
Last Updated : 2024-12-17
Latest chapter
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter69. ข้ามีสิทธิ์รอหรือ?
ปลายจมูกโด่งกดซุกไซ้ที่ซอกคอขาวผ่อง หญิงสาวบิดตัวไปมาพลางยกมือขึ้นปัดป้อง ทว่าสองมือกลับถูกกดลงข้างตัวทำให้คนที่หลับใหลผวาตื่นจ้องมองใบหน้าผู้บุกรุกยามวิกาล “ท่าน...ท่านแม่ทัพ...” “หรือเจ้าคิดว่าเป็นผู้ใด” น้ำเสียงหงุดหงิดเคล้ากับกลิ่นสุรารสแรงทำให้หลิวเจียวเหมยตัวเกร็งและไม่กล้าขยับตัวส่งเดชอีก ท่าทางตื่นกลัวของนางทำให้หยางเฟยหลิงหงุดหงิด เหตุใดนางจึงดูกลัวเขานักนะ ทั้งที่ร่วมหลับนอนกันมาหลายครั้งหลายคราแล้ว“ตอบสิ”“....” หญิงสาวปรับสายตาครู่หนึ่ง ยามนี้ร่างใหญ่โตของเขาคร่อมร่างนางอยู่ ไอร้อนจากตัวบุรุษโอบล้อมราวย้ำเตือนว่านางไม่อาจหลบหนีไปได้“ข้า...ข้าไม่ได้รอผู้ใดเจ้าค่ะ” ‘ข้ามีสิทธิ์รอหรือ? ข้าเป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียงท่านแม่ทัพ จะมีสิทธิ์ทำสิ่งใดได้’คล้ายไม่พอใจกับคำตอบที่ได้ยิน ริมฝีปากเจือรสสุราทาบทับลงมาจูบกลีบปากดุจกลีบกุหลาบ เขาขบเม้มริมฝีปากนางอย่างแรงจนหญิงสาวนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ ร่างกายดิ้นรนต่อต้านแต่ไม่อาจสู้แรงอีกฝ่ายและแน่นอนว่าเขาไม่ได้ออกแรงเลยสักนิด ยิ่งนางต่อต้านเขายิ่งอยากเอาชนะ มือที่ว่างอีกข้างกระชากเสื้อของนางเปิดอ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter68. เหลวไหล
คนเป็นน้องอ้าปากจะพูดแต่หญิงสาวยกน้ำชาเข้ามาก่อน แม้นางสวมชุดสาวใช้แต่กิริยามารยาทอ่อนช้อยงดงามสมกับเป็นคุณหนูในตระกูลเก่าแก่ หากไม่เพราะเลือกข้างผิดคงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้ หญิงสาวรินน้ำชาเสร็จก็ค่อยๆ ก้าวออกไปอย่างเงียบเชียบโดยไม่ต้องให้ใครเอ่ยปากขับไล่ แม่ทัพหยางมองร่างบอบบางเดินออกไปแล้วจึงย้ายสายตามาจ้องมองน้องชาย “พี่ใหญ่คงรู้แล้วว่าข้าป่วยทางใจ หมอที่ใดก็เยียวยามิได้” หยางไห่เทายกน้ำชาขึ้นจิบเล็กน้อยแล้วเอ่ยต่อ “ไม่อาจกล่าวโทษพี่ใหญ่ที่ทำให้ครอบครัวเราจากเดิมที่เป็นเพียงคนยากไร้ได้กลับกลายเป็นคนตระกูลสูงส่งมีผู้คนนับหน้าถือตา แต่สิ่งเหล่านั้นสร้างความกดดันให้ข้าไม่น้อย ไม่ว่าจะทำสิ่งใดมักถูกนำไปเปรียบเทียบกับพี่ใหญ่ผู้เกรียงไกรในสนามรบ” “เหลวไหล ข้าเป็นพี่ใหญ่ของเจ้านะ” หยางไห่เทาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนคลี่ยิ้มเหนื่อยล้า“พวกเรารู้ดีว่าพี่ใหญ่ทำเพื่อครอบครัวมากเพียงใด แต่พวกเราก็หนักใจที่ต้องรับมือกับความเปลี่ยนแปลงมากมายที่มาพร้อมฐานะที่สูงขึ้น” “ข้าไม่รู้ว่า...” “เรื่องนี้พี่ใหญ่ไม่ผิด ท่านเองก็รู้ว่าในวังหลวงมี
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter67. ร้อนใจ
“ท่านแม่พูดว่า...น้องเล็กจะกลับมาแล้วหรือขอรับ” “ใช่” หากหยางไห่เทากลับมา...น้องชายคงอยากพบหลิวเจียวเหมยเป็นแน่ แม้หลิวเจียวเหมยเคยพูดกับเขาว่านับหยางไห่เทาเป็นสหาย แต่น้องชายของเขาเล่าคิดเช่นไรกับสตรีผู้นี้? อาหารเลิศรสกลายเป็นฝืนคอไปทันที หลังจากกินอาหารเสร็จ พ่อลูกนั่งจิบชาอยู่ครู่หนึ่ง หยางเฟยหลิงจึงขอตัวกลับ ระหว่างที่เดินออกมานั้น เด็กน้อยวิ่งถลาเข้ามาทางเขาอย่างไม่ตั้งใจ “ตงตงระหว่างชนท่านลุง” น้องชายคนรองร้องห้ามแต่ไม่ทันเสียแล้ว เด็กน้อยวัยสิบขวบวิ่งชนเข้าไปเต็มที แต่หยางเฟยหลิงคว้าร่างเล็กไว้ได้ทันก่อนจะชนกับเขาเข้า ซึ่งถ้าอาจทำให้เด็กน้อยเจ็บตัวได้ เด็กชายตัวจ้อยแหงนหน้ามองบุรุษร่างสูงใหญ่ด้วยความไม่คุ้นเคย ดวงตากลมกะพริบตาปริบๆ แล้วหันไปทางบิดาที่เดินตามมา “ท่านลุง?” “นี่ท่านลุงของเจ้า” น้องชายคนรองหัวเราะเบาๆ แล้วอุ้มเจ้าจอมซนเอาไว้ “พี่ใหญ่ไม่เป็นไรกระมัง” “ข้าจะเป็นอะไรได้” เขามองเด็กน้อยแล้วยิ้ม “พี่ใหญ่ก็กลับมาบ้านบ่อยๆ ลูกข้าจะได้จำหน้าท่านลุงได้...หรือไม
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter66 รู้สึกอย่างไร
หลังผ่านศึกรักเร่าร้อน หยางเฟยหลิงสั่งให้บ่าวรับใช้เตรียมน้ำอุ่นสำหรับอาบน้ำให้หลิวเจียวเหมยเสมอ นอกจากชำระล้างร่างกายแล้วยังช่วยนวดผ่อนคลายกล้ามเนื้อและด้วยนิสัยรักสะอาดของหญิงสาว การใส่ใจเรื่องเหล่านี้ทำให้หลิวเจียวเหมยรู้สึกดีกับชายผู้นี้ไม่น้อย ฐานะของนางเป็นเพียงสาวใช้ซึ่งเขาไม่จำเป็นต้องดูแลใส่ใจนางถึงเพียงนี้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน หลังจากอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว นางเดินกลับเข้ามาในห้องซึ่งประเดี๋ยวนี้เขาอนุญาตให้นางนอนรวมเตียงเดียวกับเขา ใบหน้างามแดงเรื่อที่เห็นเขาเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง “ท่านแม่ทัพ” “อาบน้ำเสร็จแล้วหรือ” เขาถามไม่จริงจังนักแล้วยื่นมือจับข้อมือนางให้ขึ้นเตียง “อากาศเย็นรีบเข้ามาในผ้าห่มสิ” “เจ้าค่ะ” นางยิ้มน้อยๆ ปีนขึ้นเตียงเข้าไปด้านใน “ข้าก็บอกแล้วว่าให้อาบน้ำพร้อมข้า เจ้าก็ไม่ยอม” หยางเฟยหลิงหัวเราะในลำคอแล้วหยิบกำไลหยกที่ซ่อนไว้ออกมาสวมใส่ข้อมือเรียวเล็กของนาง “นี่คือ...” “ข้าให้” เขาเองก็เก้อเขินไม่น้อย อายุก็ล่วงเลยมาถึงวัยนี้ไม่เคยเกี้ยวพาสตรีและไม่เคยซ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter65 อยากจับนางกลืนกินครั้งแล้วครั้งเล่า
หลิวเจียวเหมยส่งเสียงได้แค่นั้นก็ถูกขบเม้มกลีบปากจนรู้สึกเจ็บ เสื้อผ้าของนางหลุดรุยและฝ่ามือร้อนนวดคลึงทรวงอกอวบอิ่ม ภายใต้แสงสลัวยามบ่ายที่ลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามาในเรือนที่ไม่มีผู้ใดเพราะเจ้าของจวนไล่ผู้อื่นไม่ให้เข้ามาใกล้บริเวณนี้ หยางเฟยหลิงไม่เคยรู้สึกปรารถนาหญิงใดเช่นนี้มาก่อน คิดแล้วก็น่าขบขันนัก เขาเหมือนนักพรตกินผักมาหลายปี ทว่าเมื่อพลั้งเผลอได้ชิมเนื้อเข้าไปก็ติดใจจนยอมสละได้ทุกสิ่ง แรกทีเดียวเขาคิดว่าตนเองแค่เผลอใจ เพราะตนเองไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับสตรีมานาน แต่เมื่อลองไปหอนางโลมเขากลับไม่ปรารถนาหญิงใด ในหัวของเขามีหลิวเจียวเหมยเพียงผู้เดียว ไม่ว่าจะเพราะเหตุใด เขาไม่ต้องการให้ใครแตะต้องนางและนางต้องเป็นผู้หญิงของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นมือหยาบกร้านนวดเคล้นทรวงอกจนหญิงสาวส่งเสียงครางออกมา ลมหายใจร้อนระอุและหัวใจเต้นแรงยิ่งทำให้หญิงสาวอ่อนระทวย เขาถอนจูบแล้วเปลี่ยนเป้าหมาย เสื้อบังทรงถูกปลดออก หญิงสาวยกมือขึ้นปัดป้องแต่ไม่สำเร็จ ริมฝีร้อนอ้าปากดูดดึงปลายถันจนหญิงสาวได้แต่ส่งเสียงครางอย่างไม่อาจกลั้นได้ ช่องท้องวาบหวิวปั่นป่วน ฝ่ามือข้างหนึ่งจัดการกับกระโปรงท่อนล่างและลูบไล้เร
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter64 ยิ่งกว่านอนก็ทำมาแล้ว
มือเรียวงามกำลังหยิบหนังสือที่ตากแดดไล่ความชื้นกลับมาวางบนชั้นตามเดิม วันนี้หลิวเจียวเหมยได้รับมอบหมายให้จัดการงานในห้องหนังสือของแม่ทัพหยาง ตั้งแต่เช้า นางปัดกวาดเช็ดถูและยังต้องนำหนังสือในห้องออกมาตากแดด แม้สองมือทำงานไม่ได้หยุด แต่หัวสมองของนางยังครุ่นคิดแต่เรื่องของแม่ทัพหยาง หลิวเจียวเหมยไม่เข้าใจเลยว่าเขาทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไร หลังจากผ่านศึกรบบนเตียงนอนที่แสนร้อนแรง นางเห็นเพียงแผ่นหลังของเขาแล้วปิดเปลือกตา ลงอย่างอ่อนล้า ความเมามายหายไปหมดสิ้น พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงเพื่อขยับตัวลุกขึ้นเพื่อพาตัวเองออกไปจากเตียงของเขา ทว่าเขากลับเข้ามาพร้อมอ่างน้ำอุ่นและผ้านุ่มๆ หัวคิ้วขมวดมุนขณะจ้องมองนางที่กำลังจะลงจากเตียง ‘เจ้าจะทำอะไร’ ‘ข้า’ ‘อยู่นิ่งๆ’ เขาสั่งน้ำเสียงเฉียบขาดทำให้นางไม่กล้าขยับตัว แต่กระนั้นเพียงการขยับกายเล็กน้อยก็เจ็บร้าวไปทั่วร่างจนต้องกัดริมฝีปากกลั้นเสียงร้อง แม่ทัพหนุ่มวางอ่างน้ำแล้วเข้ามาประคองให้นางลงนอนอีกครั้ง แล้วหมุ่นตัวไปหยิบผ้าสะอาดชุบน้ำและเช็ดตัวให้นาง ‘ท่าน! ท่านแม่ทัพ! ข้าทำเองได้’
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter63 มึนเมายิ่งกว่าสุรารสใดที่เคยลิ้มรส
ริมฝีปากอุ่นและหวานฉ่ำชวนมึนเมายิ่งกว่าสุรารสใดที่เคยลิ้มรส หยางเฟยหลิงไม่เคยรู้สึกกระหายเช่นนี้มาก่อน หรือว่าเขาห่างเหินเรื่องสตรีไปนานจึงรู้สึกตะกละตะกลามอยากลิ้มชิมรสหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่าง มือแกร่งออกแรงกระตุกเพียงเล็กน้อยผ้าคาดเอวก็หลุดทำให้สาบเสื้อคลายออกเผยผิวเนียนละเอียดดุจหยกใส เขาถอนจูบอย่างเสียดายปล่อยให้หญิงสาวสูดลมหายใจลึกเพราะนางจูบไม่เป็นความไร้เดียงสาแสนเย้ายวนทำให้เขาไม่อาจต้านทานความปรารถนาในกายได้ สองมือปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างอรชร เผยความงามยากจะบรรยายจนเขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ผิวกายสัมผัสไอเย็นเพราะบัดนี้ร่างกายเปลือยเปล่าทำให้หลิวเจียวเหมยได้สติ ดวงตาดุจบ่อน้ำลึกคู่นั้นจ้องมองจนนางขืนอายทำให้พยายามควานหาผ้ามาปกปิดเรือนร่าง แต่เขากลับรวบข้อมือสองข้างไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขาแล้วตรึงไว้เหนือศีรษะ “ท่าน...ท่าน...” นางส่งเสียงได้เพียงแค่นั้นจากน้ำก็กลายเป็นเสียงครางเมื่อถูกริมฝีปากร้อนครอบครองยอดอกสีหวาน หลิวเจียวเหมยไม่เคยคิดว่าร่างกายตนเองจะสร้างความรู้สึกแปลกประหลาดเช่นนี้ นางอยู่หอนางโลมแม้จะรู้เรื่องเหล่า
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 62 ทำหน้าที่ของสามี
สีหน้าของนางอยู่ในสายตาของเขาสร้างรอยยิ้มที่มุมปากของแม่ทัพใหญ่ ช่างดูน่าสนใจไม่น้อย ไม่ใช่ว่านางไม่รู้สึก แต่นางต้องคอยเก็บอารมณ์และดูสีหน้าของผู้คน คงเพราะเกรงว่าจะรักษาชีวิตน้อยๆของตัวเองไม่ได้ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน“วันนี้ข้าเหนื่อยแล้ว พรุ่งนี้เจ้าคอยมาเดินหมากกับข้าอีก”หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ ภารกิจของวันนี้เสร็จสิ้นแล้ว หลายวันมานี้ชีวิตนางเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้ายไม่รู้ว่าเขาต้องการสิ่งใดกันแน่ทว่าชายหนุ่มกลับเหมือนได้ค้นพบสิ่งที่จะทำร่วมกับนางได้ นางคงไม่สามารถเป็นคู่ฝึกซ้อมกระบี่กับเขา หรือจะให้เขาไปวาดภาพเขียนอักษรก็ไม่ได้อีก ไม่รู้ว่าน้องชายของเขาทำไมถึงชอบทำเรื่องไร้สาระพวกนี้นักนะแต่การถูกแม่ทัพใหญ่เรียกให้อยู่ข้างกายบ่อยครั้ง แม้ทำให้สาวใช้ผู้อื่นไม่พอใจและริษยาหนักขึ้นแต่ไม่กล้ากลั่นแกล้งหลิวเจียวเหมยมากนัก ชีวิตของนางจึงสงบสุขอยู่บ้าง จะสงบสุขยิ่งกว่านี้หากคนผู้นั้นไม่เป็นฝ่ายแกล้งนางเสียเองหลิวเจียวเหมยมั่นใจว่าแม่ทัพหยางแกล้งนางเพราะหลายวันมานี้ เขากลับถึงจวนเย็นค่ำนัก นางต้องแขวนท้องรอเพื่อกินข้าวเย็นพร้อมเขา บางวันก็ถูกเรียกใช้ให้ไปช่วยฝนหมึกชงชา และในวันนี้ก็เ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 61 หน้าที่ของเจ้า
ชายหนุ่มหมุนตัวก้าวเท้าออกไปแล้ว หลิวเจียวเหมยได้สติก้มมองตัวแล้วยกมือขึ้นแตะเรือนผมที่ยังปล่อยสยาย ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาทันที แล้วรีบไปแปรงผมแล้วรวบให้เรียบร้อยให้เหมาะกับฐานะสาวใช้ของตน จอกสุราถูกยกดื่มระหว่างรอให้หญิงสาวเดินมานั่งที่ของตน สายตาคมกริบจ้องมองไปยังร่างอรชนที่ค่อยๆ วางมือลงบนพิณ ใบหน้างดงามเงยหน้าขึ้นมองแล้วเอ่ยถาม “ท่านแม่ทัพต้องการฟังเพลงอะไรหรือเจ้าคะ” นางเอยถามด้วยท่าทีนอบน้อมและไม่กล้าสบตาดวงตาคมปลาบคู่นั้น“เจ้าอยากเล่นเพลงอะไรก็เล่นเถอะ” เขาตอบอย่างนี้เรียบง่ายท่าทางไม่ใส่ใจนักและยังคงดื่มสุราอย่างต่อเนื่องหญิงสาวไม่เข้าใจว่าหากเขาไม่อยากฟังเสียงพิณ เหตุใดต้องเรียกนางมาเช่นนี้ แต่ช่างเถอะนางเป็นแค่หญิงรับใช้เขาต้องการให้ทำอะไรนางก็ต้องทำตามที่เขาต้องการ นางจึงตัดสินใจเลือกเพลงบรรเลงที่ตนเองถนัด แม่ทัพหนุ่มมองหญิงสาวที่แม้อยู่ในชุดสาวใช้แต่ไม่อาจซ่อนความงามได้เลย เป็นความงามอย่างเรียบง่ายที่ดูแล้วสบายตา เพลงพิณของนางเสียงกระจ่างใสสะท้อนความในใจของนาง ใบหน้าที่เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยความเศร้า ค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา ดูท่าทางนางคงจะชอบเล่นพิณม
