Chapter 22.ยิ้มกลบเกลื่อน

            หลันหลันยังคงยิ้มกลบเกลื่อนความกังวล ไม่มีข่าวคราวความเคลื่อนไหวใด แม้กระทั่งสายของนางยังไม่มีผู้รู้เรื่องเหตุการณ์ในวันนั้น อาจเป็นได้ว่าทางวังหลวงเองก็ต้องการปิดข่าวเพื่อไม่ให้เกิดความบาดหมางระหว่างสองแคว้น เดิมทีกงเสวี่ยหลิงอยู่ในวังก็ไร้ตัวตน หากจะทำเป็นว่านางยังมีชีวิตอยู่เพื่อประวิงเวลาจนกว่าจะถึงเวลาถวายเครื่องบรรณาการประจำปีก็คงไม่ผิดนัก แต่นางคงไม่สามารถกลับเข้าไปในวังได้อีก กลับไปครั้งนี้ไม่รู้ว่าต้องโทษทัณฑ์ใดอีก เรื่องเป็นเช่นนี้แล้ว เห็นทีว่านางหลบอยู่หลังแผ่นหลังของเซียวเหรินไปสักระยะ แล้วลอบออกไปหอชมบุหลันจะดีที่สุด

            อ่า...นางคิดถึงเซียวเหรินอีกแล้ว นางได้กินลมหายใจของเขาแล้ว เหตุใดนางยังถวิลหาเขาอีกหนอ เป็นมนุษย์นี่ช่างลำบากแท้

            ชายชราพยักหน้ารับคำสั่ง “เช่นนั้นข้าจะเป็นคนส่งข่าวให้แม่ทัพจางเองขอรับ”

            “ต้องรบกวนพวกท่านแล้ว” หญิงสาวกล่าวจากใจจริง “ข้าขอเป็นตัวแทนองค์หญิง ขอบคุณทุกท่านจากใจจริง โปรดแจ้งกับทุกคนให้เตรียมตัวให้พร้อม อีกไม่นาน ...อีกไม่นานแล้วจริงๆ”

            เสียงสูดลมหายใจลึกเคล้ากับความรู้สึกฮึกเหิม

            “ข้าต้องขอตัวก่อน พวกท่านดูแลตัวเองให้ดี”

            นางประสานมือคารวะและอำลาทุกคน เพียงก้าวออกมาพ้นประตูวัดร้าง นางปรายตามองด้านหลังก็ไม่พบเงาผู้คนอีกแล้ว มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มแล้วสวมหมวกตามเดิม แผ่นหลังเหยียดตั้งตรงการเดินอย่างงามสง่าทุกท่วงท่าการก้าวเดินคือ ‘กงเสวี่ยหลิง’ แต่เมื่อพ้นออกจากเขตวัดร้างแล้ว นางก็กลับมาเป็น ‘หลันหลัน’ เดินไปกระโดดไป ร้องเพลง

ไปตลอดทาง

คนเหล่านั้นเป็นคนของแม่ทัพจางซงหยวน พวกเขาไม่เคยพบหน้ากงเสวี่ยหลิงซึ่งก็มิใช่เรื่องแปลกอันใด จางซงหยวนฝึกสายสืบมานานนับสิบปี คนกลุ่มนี้อยู่ในอาชีพต่างๆ เช่น ขอทาน นักแสดงปาหี่ พ่อค้าเร่ แต่ก่อนมีไม่มากนัก แต่ผ่านมาสิบปีคนที่ฝึกฝนไว้ได้ถูกนำมาใช้งานแล้ว ย่อมแสดงว่า...ใกล้เวลาแล้ว  

จู่ๆ หลันหลันรู้สึกเหน็บหนาวขึ้นมาจนยกมือขึ้นกอดอก ที่คุณหนูของนางมิอาจตัดใจจากไปอย่างสงบสุขได้ก็คงเพราะเรื่องนี้

กระแสความทรงจำไหลหลากราวสายน้ำ หลันหลันผงะไปเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก คล้ายเหตุการณ์บางอย่างที่ถูกกดทับไว้ในถ้ำที่ลึกที่สุดถูกเปิดออก

‘ไม่เอาแล้ว ข้าไม่ฝึกฝนอีกแล้ว’

เด็กน้อยมองฝ่ามือสองข้างที่ยังสั่นระริกของตนเอง ร่างเล็กนั่งขดตัวในพุ่มดงดอกโบตั๋น  ดวงตางดงามฉ่ำวาวด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ เด็กหญิงกลั้นเสียงสะอื้นแล้วยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาเร็วๆ ไม่ให้น้ำตาไหลเปื้อนแก้ม

พุ่มไม้ที่นางซ่อนตัวอยู่ขยับสั่นไหว เด็กน้อยรู้สึกตัวจึงเงยหน้าขึ้น เป็นจังหวะที่มือข้างหนึ่งแหวกพุ่มไม้ออก นางหลุดปากหวีดร้องแล้วขยับกายเข้าไปด้านในเพื่อซ่อนตัว

            ‘อ้าว! มีคนอยู่รึ

’น้ำเสียงคุ้นเคยแม้ไม่ได้อ่อนโยน แต่ทำให้เด็กหญิงได้สติ

นางกะพริบตาไล่หยดน้ำตาที่เอ่อคลอเพื่อจะได้มองคนที่แหวกพุ่มไม้แล้วโน้มตัวลงมาจ้องมองนางอยู่

             ดวงตาคู่นั้น ผ่านมานานเท่าใด? ทว่ายังไม่เคยเปลี่ยนแปลง

หลันหลันยกมือขึ้นกดหน้าอก หัวใจของนางเต้นรัว พยายามสงบใจ แต่ความทรงจำนั้นรบกวนจิตใจของนางนัก ไม่สิ เป็นความทรงจำของคุณหนูต่างหาก แต่ทำไม?  เหมือนมีอะไรมากกว่านั้น?

เพียงเวลาสั้นๆ ที่นางสวมบทบาทเป็น ‘กงเสวี่ยหลิง’ นางรับรู้ได้ถึงภาระอันหนักอึ้ง หลายปีมานี้คุณหนูของนางต้องเผชิญเรื่องราวเหล่านี้เพียงลำพัง อยู่ในวังถูกกดขี่สารพัดเพียงเพื่อรวบรวมข่าวต่างๆ ส่งกลับไปที่แคว้นเฉียนเหลียง นางเป็นเพียงนกน้อยตัวหนึ่งที่อยู่เคียงข้างกงเสวี่ยหลิงมาตลอด สามปีที่ผ่านมานางย่อมรู้ว่าคุณหนูของนางทำสิ่งใด คุณหนูหวังเพียงให้คนของตนอยู่อย่างสงบสุขไม่ถูกคนมีอำนาจกดขี่ข่มเหง สี่สิบเก้าวันที่นางได้ใช้ชีวิตในร่างของกงเสวี่ยหลิง นางจะเป็นกงเสวี่ยหลิงให้ดีที่สุด เพื่อยามที่นางได้พบคุณหนูอีกครั้ง นางจะได้เห็นคุณหนูยิ้มอย่างมีความสุขจริงๆ เสียที

นกน้อยหลันหลันเห็นต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้า นางวิ่งถลาไปหลบด้านหลังอย่างรวดเร็ว เพียงครู่เดียวผู้ที่ตามมาก็ปรากฏตัว หันซ้ายแลขวาด้วยสีหน้าประหลาดใจที่ไม่เห็นนาง หญิงสาวกลั้นหัวเราะแล้วกระโดดพร้อมยื่นมือไปผลักชายผู้นั้น

“พี่เต๋ออี้!”

“หลันหลัน!”

“ตกใจสินะ!” หญิงสาวหัวเราะกังวานใส นางรู้ว่าเขาลอบติดตามนางมาตั้งแต่ออกจากหมู่ตึกนกยูงทองแล้ว “ท่านเซียวบอกว่าพี่เต๋ออี้ไม่ว่างนี่  ไฉนเดินตามข้าได้เล่า หรือธุระของท่านเสร็จแล้ว”

จูเต๋ออี้สีหน้าแปลกพิกล ความสามารถในการอำพรางตัวของเขาถูกนางเปิดโปงง่ายดายเกินไป เห็นชัดๆ ว่าเมื่อครู่นางยืนอยู่ตรงหน้า ทว่าคล้ายมีลมพัดจนเศษใบไม้หมุนวนห่อหุ้มรอบกายนาง นางจึงหายจากสายตาของเขาไป นั่นทำให้เขาแตกตื่นตกใจรีบปรากฏกายเช่นนี้

“ใช่ ธุระของข้าเสร็จแล้ว”

“บังเอิญจริง ธุระของข้าก็เสร็จแล้ว”  นางยังหัวเราะคิกคัก ชอบสีหน้ากระอักกระอ่วนใจของอีกฝ่ายนัก “ข้าออกมาครึ่งวันแล้ว เรากลับไปหาท่านเซียวเลยดีหรือไม่”

“อืม” เขาได้แต่พยักหน้ารับ นางยื่นมือไปกระตุกมือของเขาเบาๆ แล้วเดินไปกระโดดไปนำหน้าเขาเพื่อกลับไปที่หมู่ตึกนกยูงทอง จูเต๋ออี้เหลียวมองรอบกายอีกครั้งอยากจะถามนางเรื่องลมหมุนเมื่อครู่แต่เห็นท่าทางกระโดดเป็นกระต่ายของนางแล้วก็ส่ายหน้าไปมา คงเป็นเขาที่สะเพร่าไปเอง อย่างนางคงไม่ได้มีเวทมนตร์หรือพลังยุทธ์เรียกลมฟ้าอากาศได้

นางก็แค่เด็กสาวที่สติไม่ดี คิดว่าตัวเองเป็นนกหงส์หยกเท่านั้น

           

เซียวเหรินมองข้อมือเรียวงามราวหยกเนื้อดีของหญิงสาวโดยไม่มีอาการว่อกแว่กใดๆ เพ่งสมาธิอยู่ที่ชีพจรของเจ้าของร่างบอบบางที่นั่งตัวตรง ใช้ดวงตากลมโตจ้องมอง กลั้นใจรอฟังถ้อยคำของเขาอย่างตั้งใจ

            “ทุกอย่างปกติดี” เขาดึงมือของตนเองกลับจากจุดชีพจรของ หลันหลัน หันไปหยิบพู่กันจุ่มหมึกแล้วจดบันทึกอาการของหญิงสาวด้วยความเคยชิน

            “อืม” หญิงสาวดึงมือตนเองกลับ รู้สึกตรงที่ถูกสัมผัสยังมีความอบอุ่นทิ้งไว้ นางใช้ปลายนิ้วอีกข้างจับบริเวณที่เซียวเหรินจับชีพจรให้นาง ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

การถูกเอาใจใส่มันดีอย่างนี้นี่เอง

            “นายท่านสั่งให้เจ้าเขียนบันทึกอาการของตนเองมิใช่รึ เหตุใดไม่ทำเล่า” จูเต๋ออี้ที่ปกติมักสงบปากสงบคำจนแทบเป็นคนใบ้ แต่เมื่อมาเจอนกหงส์หยกอย่างหลันหลัน เขากลับเป็นคนพูดบ่อยขึ้นจนเซียวเหรินเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

            “ข้าเขียนแล้วนะ” หลันหลันยืดตัวแล้วรีบหยิบสมุดของตนยื่นส่งให้จูเต๋ออี้ดูเป็นการยืนยัน “แต่ท่านเซียวอ่านไม่ออกเองต่างหากล่ะ”

            จูเต๋ออี้ก้มมองหน้ากระดาษในมือของหญิงสาวแล้วอ้าปากค้าง ลายมือนางเป็นเช่นนี้ต่อให้อัญเชิญเทพเซียนชั้นฟ้าลงมา ก็ไม่แน่ว่าจะอ่านลายมือของนางได้ แล้วยังกล้ากล่าวหาว่านายท่านอ่านไม่ออกอีก

            “วันนี้เจ้าไม่ออกไปที่ใดรึ” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามทั้งที่สายตายังอยู่ที่สมุดตรงหน้าและมือยังขยับคล่องแคล่วตวัดตัวอักษรบันทึกอาการของหญิงสาว แม้เขาไม่ได้มองหน้านางแต่ก็รับรู้ได้ว่านางส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ

            “วันพรุ่งนี้ข้าจะออกไปข้างนอกอีกครั้งเจ้าค่ะ” นางยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเป็นระเบียบ

            “อืม” เขารับคำในลำคอ คล้ายไม่ได้สนใจนางนัก

            “ท่านเซียวมีอะไรจะใช้ข้าหรือไม่เจ้าคะ”

            “ไม่มี”

            หลันหลันหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย แล้วบ่นอุบอิบออกมา “ท่านเซียวตอบเร็วไปนะเจ้าคะ ข้าให้เวลาท่านคิดครึ่งก้านธูป เช่นนั้นข้าจะถามใหม่อีกครั้ง ท่านเซียวมีอะ...”

            “ไม่มี” เขาย้ำคำตอบเดิมก่อนที่นางจะเอ่ยจบ และเป็นฝ่ายสบตานาง “เจ้าจะพาจูเต๋ออี้ไปด้วยก็ได้”