Chapter 24. ของเล็กน้อยเท่านั้น

“แม่นางหลันหากไม่รังเกียจลองชิมขนมฝีมือข้าดูสักคำเถิด” อู๋หมิ่นลี่ส่งขนมแป้งม้วนสอดไส้ให้นาง  

หลันหลันชำเลืองมองทางเซียวเหรินแต่เห็นว่าเขาไม่ห้ามปรามอะไรก็รีบยื่นมือไปรับ “ขอบคุณแม่นางอู๋ ท่านช่างดีจริงๆ ทำอาหารเก่งเช่นนี้ ท่านต้องเป็นศรีภรรยาที่ดีแน่ๆ”

สายตาทุกคู่จับจ้องที่หญิงสาวร่างเล็กแต่อ้าปากกว้างกัดกินขนมโดยไม่ยกมือขึ้นปิดบัง ความหวานนุ่มละมุนลิ้นที่อบอวลในปากทำให้หญิงสาวกระโดดเต้นไปมาด้วยท่าทางชอบใจราวเด็กเล็กๆ

“อร่อยมาก อร่อยจริงๆ ท่านเซียวลองชิมดูซิเจ้าคะ”

“อืม” เซียวเหรินไม่กินขนมเพียงแค่ยกน้ำชาที่อู๋หมิ่นลี่รินให้ขึ้นจิบแล้วเอ่ยชม “ชาดี”

“เป็นชาเข็มเงินจวินซานขอรับ” อู๋ซิงว่านพูดทั้งที่สายตายังเหลือบมองหลันหลันอยู่ แม้กิริยาไร้ความสำรวมแต่ทำให้เขายิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขาชิมขนมฝีมือพี่สาวมาแต่เล็ก รสชาติคุ้นลิ้นมานานแล้ว แต่เห็นท่าทางนางตื่นเต้นมีความสุขเช่นนั้นทำให้เขารู้สึกอยากกินไปด้วย เขารินน้ำชาแล้วส่งให้หลันหลันที่ยังยืนอยู่ด้านข้างของเซียวเหริน 

“แม่นางหลัน ดื่มชาด้วย” 

“ขอบคุณคุณชายอู๋” นางรับน้ำชามาดื่มอึกใหญ่แล้วพูดเลียนแบบเซียวเหริน “ชาดี”

ไป๋ชิวที่ยืนดูอยู่ถึงกับเผลอกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ คุณหนูของนางตั้งใจทำขนมให้คุณชายเซียวเหริน แต่หญิงไม่รู้ที่สูงที่ต่ำผู้นี้กลับได้กินหน้าตาเฉย อู๋หมิ่นลี่เหลือบเห็นท่าทางของหญิงรับใช้ข้างตัวจึงกระแอมไอส่งเสียงเตือนนางเบาๆ ทำให้ไป๋ชิวได้แต่กัดฟันอดทนต่อความไร้มารยาทของหลันหลัน

ดวงตาวาววับมองไปยังผลไม้เชื่อมที่ยั่วเย้าเบื้องหน้า สายตาของนางชัดเจนถึงเพียงนี้อู๋ซิงว่านจึงถือวิสาสะหยิบผลไม้เชื่อมส่งให้นาง พลันนึกถึงที่เซียวเหรินเคยป้อนขนมใส่ปากนาง เขาอยากทำเช่นนั้นกับริมฝีปากดุจผลอิงเถาสีแดงสดบ้าง ดวงตาของนางเหลือบมองทางเซียวเหริน เห็นว่าอีกฝ่ายยังละเลียดชิมชาอยู่นางจึงยื่นมือไปรับผลไม้เชื่อมจากมือของเขา

“อร่อยเหลือเกิน” นางชื่นชมดื่มด่ำกับความหวานกรุบกรอบของผลไม้เชื่อมในปาก

“อะไรที่ผ่านมือพี่สาวข้ากลายเป็นของอร่อยทั้งสิ้น” อู๋ซิงว่านไม่ได้โอ้อวดพี่สาวต่อหน้าเซียวเหริน แต่ตั้งใจพูดกับหลันหลัน แต่กลายเป็นว่าอู๋หมิ่นลี่ใบหน้าแดงระเรื่อ

“ของเล็กน้อยเท่านั้น” อู๋หมิ่นลี่ก้มหน้าซ่อนความเขินอาย คุณหนูใหญ่แห่งหมู่ตึกนกยูงทองยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่นเป็นสตรีที่สุขุมและใจเย็น จัดการเรื่องภายในบ้านได้อย่างดีเยี่ยม แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าบุรุษที่แอบรัก นางก็คือหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งที่รู้จักเขินอายและเฝ้ารอให้สายตาของชายผู้นั้นทอดมองมาที่นาง

“ท่านจะพูดอย่างนั้นได้อย่างไร นี่มันของอร่อยจริงๆ” หลันหลันพยักหน้าขึ้นลงแรงๆ ยืนยันคำพูดของตัวเอง “ข้าไม่เคยกินของอร่อยอย่างนี้เลย”

“ของดีเช่นนี้คนธรรมดาอย่างเจ้าได้กินก็แปลกแล้ว” ไป๋ชิวอดไม่ได้พูดแทรกขึ้นมา

แต่หลันหลันกลับไม่คิดเป็นถ้อยคำประชด นางยิ้มกว้างทั้งดวงตายังเป็นประกายสดใส

 “จริง ข้าไม่เคยได้กินของดีๆ นัก แต่คุณหนูของข้าพยายามดูแลข้าอย่างดียิ่ง บางวันพวกเรามีเพียงข้าวบูดหรืออาหารที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่า โจ๊กที่ใสแทบไม่เห็นเม็ดข้าว เป็นช่วงเวลาที่อดอยากและหิวโหย แต่เมื่อข้าได้อยู่ข้างนอก เห็นขอทานและคนยากไร้ก็อดคิดไม่ได้ว่าข้านั้นโชคดีกว่ามาก อย่างน้อยก็ยังมีคุณหนูที่ใส่ใจข้ายิ่ง”

หลันหลันคิดถึงกงเสวี่ยหลิงผู้แสนดีของนาง ยามอยู่ในวังหลวงถูกกลั่นแกล้งสารพัดแต่ใบหน้าของกงเสวี่ยหลิงยังมีรอยยิ้ม ตราบจนเมื่อแม่ทัพจางปลอมตัวเข้ามาพบจึงได้แอบนำอาหารแห้งมาให้ คุณหนูของนางจึงได้กินของดีๆบ้าง

ทั้งที่น้ำเสียงของหลันหลันเปี่ยมไปด้วยความสดใสแต่เรื่องราวนั้นเศร้าหมอง จึงทำให้คนทั้งหมดเงียบงันไปชั่วขณะ อู๋ซิงว่านจึงหยิบขนมแป้งม้วนสอดไส้ส่งให้นางอีกชิ้น หญิงสาวรีบคว้าไว้ราวกับกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ

“คุณชายอู๋ใช้แขนข้างซ้ายได้คล่องขึ้นแล้วนี่” จู่ๆ หลันหลันก็พูดขึ้น ใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากที่เปื้อนเปรอะเศษขนม   

ตั้งแต่อู๋ซิงว่านได้รับบาดเจ็บไม่มีใครกล้าพูดถึงแขนของเขา แต่นางกลับพูดออกมาได้ราวกับเรื่องดินฟ้าอากาศ น่าแปลกที่อู๋ซิงว่านไม่รู้สึกโกรธที่นางถามเขาเช่นนั้นแต่กลับยิ้มให้นาง

“อืม ข้าฝึกจับกระบี่มือซ้ายแล้วนะ” เขาอวดแล้วหันมาทางเซียวเหริน “เพราะคุณชายเซียวช่วยรักษา ข้ารู้สึกร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก แม้แขนขวายังขยับไม่ได้แต่ไม่ไร้ความรู้สึกเช่นที่ผ่านมา”

“เป็นเพราะคุณชายอู๋มีจิตใจมุ่งมั่น รักษาตามที่ข้าแนะนำย่อมส่งผลดีกับตัวเจ้าเอง”

            เซียวเหรินพูดพลางเปิดบันทึกการรักษาของอู๋ซิงว่าน จากเดิมที่รั้งชีวิตกลับมาจากแดนปรโลกได้แล้วคิดว่าจะสูญเสียแขนขวาไป แต่หลายเดือนมานี้ร่างกายขับพิษออกมาได้หกส่วนแล้ว หากรักษาถูกต้องอย่างต่อเนื่องอาจทำให้แขนขวากลับมาใช้งานได้อีกครั้ง แต่เซียวเหรินไม่คิดจะพูดเรื่องนี้ออกไป ก่อนหน้านี้เหมือนอู๋ซิงว่านเพิกเฉยต่อการรักษา เพียงรู้ว่าแขนขวาจับกระบี่ไม่ได้อีกก็ใช้ชีวิตปล่อยผ่านไปวันๆ เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ปรายตามองอู๋ซิงว่านที่ไม่รู้ตัวว่าเขากำลังมองอยู่ แล้วย้ายสายตาตามทิศทางสายตาของอู๋ซิงว่านที่หยุดอยู่ที่ใบหน้าสดใสของหลันหลัน

‘เป็นนาง อย่างนั้นหรือ? ’ เจ้านกน้อยจอมตะกละชอบพูดจาไม่คิดหน้าคิดหลังเป็นการเรียกสติของอู๋ซิงว่านให้กลับมาอีกครั้ง เพราะนางทำเหมือนเขาเป็น ‘ปกติ’ สินะ ไม่ใช่การมองด้วยสายตาสมเพชเวทนาหรือสงสารเห็นใจ อู๋ซิงว่านจึงรู้สึกตัวว่าตนเองไม่ได้ ‘เป็นคนน่าเห็นใจ’

ปลายนิ้วของเซียวเหรินเคาะที่บันทึกการรักษาของอู๋ซิงว่าน หลันหลันมองนิ้วเรียวที่รักษาผู้คนของเขาแล้วยิ้มกว้าง  

“ข้าก็มีสมุดบันทึกการรักษาของตัวเองด้วยนะ” หลันหลันพูดเหมือนเด็กอยากอวดของเล่น แล้วโน้มตัวไปหยิบสมุดบันทึกของตนเองยื่นให้อู๋ซิงว่านดูบ้าง อู๋ซิงว่านเกรงนางจะเสียใจจึงรับมาเปิดคร่าวๆ แต่เห็นตัวอักษรในหน้ากระดาษแล้วถึงกับกลืนน้ำลายก่อนจะลอบมองสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นที่ได้ ‘อวด’ ผลงานของตนเอง  อู๋หมิ่นลี่รู้ว่าเสียมารยาทแต่เพราะนั่งข้างน้องชายจึงอดเหลือบตามองไม่ได้ ดวงตานางตื่นตะลึง สีหน้าอู๋หมิ่นลี่ทำให้ไป๋ชิวอดยื่นหน้าไปดูไม่ได้ จูเต๋ออี้ที่ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดถึงกับเบือนหน้าไปทางอื่น หลันหลันกวาดตามองสีหน้าของแต่ละคนแล้ว เว้นเพียงเซียวเหรินที่ไม่ได้สนใจกับสมุดบันทึกของนางแล้ว

“หรือว่าพวกท่านก็ยังอ่านหนังสือไม่ออก” หญิงสาวบ่นพึมพำ “น่าสงสารจริงๆ ข้ายังโชคดีที่คุณหนูสอนอ่านหนังสือและท่านเซียวสอนเขียนอักษร”

คราวนี้เซียวเหรินสำลักน้ำชาไอแคกๆ สองสามคำ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดมุมปากของตนเองด้วยท่าทีสุภาพ

ลายมือเจ้าอัปลักษณ์ยังจะกล่าวโทษผู้อื่นอีก 

            “หลันหลัน”

“เจ้าคะ” หญิงสาวยืนตัวตรง ดวงตาวาววับจับจ้องมาทางเซียว

เหรินรอฟังถ้อยคำของเขาด้วยใจจดจ่อ

            “ก่อนหน้านี้เจ้าถามข้าว่าจะเรียกใช้เจ้าทำงานได้ใช่หรือไม่”

            “อืม” นางพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ ทำอย่างไรนางก็หยุดพยักหน้าไม่ได้เสียที

            “ระหว่างที่เจ้าไม่ได้ออกไปไหน อยู่คัดตำรายาที่นี่และต้องให้จูเต๋ออี้อ่านลายมือของเจ้าออกด้วย”

            จูเต๋ออี้เงยหน้าอ้าปากค้าง สีหน้าประท้วงแต่เห็นแววตาคมกริบของผู้เป็นนายแล้วก็ได้แต่โอดครวญในอก เหตุใดเขาต้องถูกทรมานด้วยลายมืออัปลักษณ์ของนางด้วย ปากที่อ้ากว้างจะโต้เถียงกลายเป็นส่งเสียงรับคำอย่างจำใจ

            “เจ้าจะออกไปที่ใดรึ” อู๋ซิงว่านอดถามหลันหลันไม่ได้