Chapter 21.สิ่งที่ค้างตา

            หญิงสาวสวมหมวกปีกกว้างมีผ้าโปร่งปิดบังใบหน้า นางทำตามที่จูเต๋ออี้แนะนำทุกอย่าง แต่ผ้าโปร่งนี้ทำให้นางเกะกะรำคาญตาจนนางตลบมันขึ้น ไม่ใส่ใจว่าจะมีสายตาของใครจ้องมองใบหน้าของนาง ร่างเล็กวิ่งบ้างเดินบ้าง บางครั้งนางก็กระโดดราวกับตัวเองเป็นกระต่ายตัวน้อย ด้วยท่าทางร่าเริงราวกับค้นพบเรื่องสนุกแปลกใหม่ ไม่สนใจความเป็นกุลสตรี นางคุ้นเส้นทางอยู่บ้างเพราะติดตามกงเสวี่ยหลิง ไม่ว่าไปที่ใด นกน้อยอย่างนางย่อมเกาะบ่าไปด้วยเสมอ แต่ก่อนนั้นนางไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่กงเสวี่ยหลิงทำ แต่เวลานี้นางมั่นใจแล้วว่าสิ่งเหล่านั้นคืออะไร

            ทำสิ่งที่ค้างคาของคุณหนูให้สำเร็จ เพื่อถึงวันที่หมดเวลาของนาง นางจะได้พบคุณหนูด้วยรอยยิ้ม

            ชายผู้นั้นเล่า? เขาจะเป็นอย่างไร?  เขาจะเป็นอย่างไรได้ ก็ย่อมต้องสบายดีมีความสุขไม่ต้องถูกนางขโมยกินลมหายใจนี่นะ

            หญิงสาวยกมือแตะริมฝีปากตนเอง

            แต่นางต้องคิดถึงเขามากแน่นอน

            อารามร้างเบื้องหน้าเงียบสงัด  แม้เป็นเวลากลางวันที่แดดจัดจ้า อาจเพราะเงาไม้รกครึ้มนั้น ทำให้ดูลึกลับและน่าหวาดหวั่น แต่ใบหน้างดงามกลับปรากฏรอยยิ้มออกมา  หลันหลันมองกรอบประตูที่ไร้บานแล้วยื่นหน้าเข้าไปด้านใน ดวงตากลมโตกลอกมองไปโดยรอบ เมื่อไม่เห็นมีผู้ใดนางจึงก้าวเท้าเข้าไปด้านใน  จู่ๆ นางก้มมองที่ธรณีประตู ริมฝีปากราวกลีบดอกเหมยผลิรอยยิ้มกว้าง นางก้าวข้ามเส้นด้ายสีเงินวาววับที่แทบมองไม่เห็นนั้นแล้วเข้าไปด้านในได้อย่างปลอดภัย มือเรียวถอดหมวกของตนออกแล้วหมุนตัวมองโดยรอบ ในวัดร้างแห่งนี้มีหยากไย่อยู่เต็มไปหมด บานหน้าต่างชำรุด เบื้องหน้ามีแท่นบูชาและมีพระพุทธรูปที่ชำรุดไร้การเหลียวแลตั้งอยู่ นางเดินไปที่กระถางธูปที่มีเพียงก้านธูปปักทิ้งไว้

หญิงสาวคุกเข่าลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยเศษดินและใบไม้แห้ง นางพนมมือไหว้พระพุทธรูปที่จ้องมองด้วยดวงตาเปี่ยมเมตตา เมื่อนางก้มศีรษะลงหน้าผากจรดพื้นนั้น สายตาก็มองขากระถางธูปอย่างสำรวจ ขณะที่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นก็มองเห็นสิ่งที่อยู่ใต้ก้นกระถางธูป นางก้มไปหยิบสิ่งที่อยู่ด้านในออกมา กำสิ่งนั้นในมือแล้วลุกขึ้นยืน  แม้ไม่ได้หันไปมองแต่ก็รู้สึกได้ว่ามีคนยืนอยู่ด้านหลัง ทว่านางกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด ซ้ำยังยิ้มกว้างเมื่อหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับชายชราที่นางเคยพบเมื่อหลายวันก่อน  นางยื่นมือที่กำของสิ่งหนึ่งไว้แล้วแบออกต่อหน้าเขา ดวงตาที่ฝ้าขาวเบิกกว้างก่อนจะคลี่ยิ้มแล้วประสานมือคารวะ

            “ไม่ต้องมากพิธี” หลันหลันเอ่ยขึ้น เก็บป้ายหยกเข้าในอกเสื้อแล้วกวาดตามองโดยรอบอีกครั้ง “พวกเจ้าก็ด้วย”

            เพียงสิ้นประโยคของนาง เงาวูบไหวตามแนวกำแพงปรากฏเป็นบุรุษและสตรีหลายสิบคน แต่ละคนแต่งกายด้วยชุดชาวบ้านเสื้อผ้าเนื้อหยาบ ทว่าดูเข้มแข็งและแววตาก็เปี่ยมไปด้วยความหวัง 

            ความหวังที่จะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ความหวังที่จะไม่ถูกกดขี่ทารุณราวกับไม่ใช่มนุษย์ผู้หนึ่ง

            หญิงสาวสบตากับทุกคน ประสานมือซ้ายทับมือขวาวางไว้บนหน้าอกแล้วก้มศีรษะลงเล็กน้อย  เมื่อทุกคนเห็นจึงทำตอบเช่นกัน

            “ขออภัยที่ข้ามาช้า”

            “มิได้” ชายชราเอ่ยขึ้น ครั้งนี้เขาไม่ได้ดูอ่อนแออีกแล้ว จากที่หลังง้องุ้มก็ยืดแผ่นหลังตั้งตรง “แม่นางคือ...”

            “เรียกข้าว่าหลันหลัน” หญิงสาวแนะนำตัว นางละทิ้งท่าทางขี้เล่นของตนเอง เลียนแบบกิริยาของกงเสวี่ยหลิง ยืดแผ่นหลังตั้งตรง ใบหน้าเชิดเล็กน้อยด้วยท่าทางสง่างาม คนในวังหลวงคิดว่ากงเสวี่ยหลิงเป็นองค์หญิงตัวประกันที่บอบบางอ่อนแอไร้ปากเสียงโต้ตอบ แต่ความจริงแล้วนางคือกงเสวี่ยหลิง องค์หญิงแห่งแคว้นเฉียนเหลียงผู้ยอมเสียสละตนเองเพื่อบ้านเมือง

            “แม่นางหลัน” ชายชราเรียกอย่างอ่อนน้อม

            “พวกท่านคือคณะละครเร่หรือปาหี่ของแม่ทัพจางซงหยวนสินะ” 

หญิงสาวคลี่ยิ้มและคารวะอย่างนอบน้อม เมื่ออยู่นอกวัง นางจำได้ว่ากงเสวี่ยหลิงจะเปลี่ยนเป็นอีกบุคลิกหนึ่ง เพราะนั่นคืออีกหน้าที่หนึ่งที่สำคัญไม่แพ้การเป็นองค์หญิงตัวประกัน คือคอยสืบและส่งข่าวให้องค์ชายกงอี้เทาผ่านทางแม่ทัพจางซงหยวนที่ปลอมตัวเป็นพ่อค้าเร่เข้ามาพบนางบ่อยๆ แม้ในวังมีกฎระเบียบเคร่งครัดแต่ด้วยความสามารถของกงเสวี่ยหลิง นางลอบออกมานอกวังโดยใช้ชื่อ “หลันหลัน”  ซึ่งเป็นชื่อที่เรียกขานนกหงส์หยกที่คอยบินตามร่างบอบบางอยู่เสมอ

            ยามนี้กงเสวี่ยหลิงเหลือเพียงร่างกายส่วนวิญญาณนั้นเป็นของนกน้อยหลันหลัน แต่เพื่อสิ่งที่กงเสวี่ยหลิงตั้งปณิธานมั่นว่าจะทำให้สำเร็จ วิญญาณนกหงส์หยกอย่างนางจะทำสิ่งที่คุณหนูปรารถนาให้เป็นจริง เช่นนี้แล้วคงเรียกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่ากงเสวี่ยหลิงก็คือหลันหลัน หลันหลันก็คือกงเสวี่ยหลิง

            “ผู้น้อยหลี่เฉียงน้อมรับคำสั่งจากแม่นางหลัน” ชายชราเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบงันในอารามร้าง  “ผู้น้อยได้ยินเรื่องเสนาบดีหลี่ ไม่ทราบว่าเป็นฝีมือของ...”

            หลันหลันส่ายหน้าและเผยรอยยิ้มจริงใจ ยามเมื่อนางแย้มยิ้มดวงตาฉ่ำวาวคล้ายมีน้ำค้างเกาะอยู่ดูงดงามนัก 

            “ไม่ใช่คนของเรา แต่เห็นได้ชัดว่าความอดทนของชาวบ้านถึงขีดสุดแล้ว พวกเขาทนต่อการถูกเอารัดเอาเปรียบไม่ได้อีกต่อไป อีกไม่นานที่อื่นย่อมเกิดเรื่องเช่นนี้ เหล่าขุนนางโฉดและฮ่องเต้ทรราชคงรู้ตัวแล้วว่าอำนาจในมือไม่สามารถจัดการผู้คนที่ทนต่อการกดขี่ไม่ได้อีกแล้ว”

 “พวกเขาคงไม่คิดว่าชาวบ้านจะลุกฮือขึ้นต่อต้าน” หนึ่งในคน

ที่ยืนอยู่ด้านหลังของชายชราเอ่ยขึ้น น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความหวังเช่นเดียวกับสายตาที่จ้องมาทางหญิงสาว

“อีกไม่นาน...”

            หญิงสาวยกมือห้ามมิให้อีกฝ่ายพูดจนจบประโยค ราวกับรู้ดีว่าคนผู้นั้นจะเอ่ยปากพูดเรื่องใด

            “สิ่งที่พวกเราทำมิใช่เพื่อใครอื่น แต่เพื่อมิให้ชาวบ้านถูกกดขี่ข่มเหง สามารถลืมตาอ้าปากได้ ที่สุดแล้วหากแผ่นดินใดราษฎรอยู่อย่างไร้สุข ย่อมหมายถึงฮ่องเต้ที่ไร้ความสามารถ!”

            “แม่นางหลันกล่าวได้ถูกต้องแล้ว” ชายชราก้มศีรษะให้อย่างยอมรับในสิ่งที่นางพูด

            “รบกวนท่านช่วยกระจายข่าวด้วย” หลันหลันคลี่ยิ้มแล้วหยิบกระดาษที่พับไว้ในอกเสื้อออกมาส่งให้ชายชรา “การขับร้องและเล่านิทานของท่านช่วยได้มากจริงๆ”

            “เป็นคำสั่งของแม่ทัพจาง พวกเราย่อมต้องทำอย่างเต็มที่”

            พลันเกิดการเคลื่อนไหวเชื่องช้าอยู่มุมหนึ่ง หญิงสาวนางหนึ่งอายุราวยี่สิบห้าเดินออกมาเบื้องหน้า แล้วเอ่ยขึ้น

            “ก่อนหน้านี้แม่ทัพจางให้ข้าน้อยติดต่อกับหอชมบุหลัน ตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปตามที่แม่ทัพจางสั่งการไว้แล้ว ไม่ทราบว่าแม่นางหลันจะให้ข้าน้อยทำอย่างไรต่อไป”

หลันหลันยิ้มน้อยๆ แล้วเปิดปากส่งเสียงตอบ

             “หอชมบุหลันเป็นหอนางโลมที่มีผู้คนรู้จักเป็นอย่างดี เป็นแหล่งข่าวสารสำคัญ เราจะใช้ที่นั่นเป็นฐานที่มั่นของพวกเรา”

            “แต่หอชมบุหลันเป็นหอนางโลมอันดับหนึ่ง จะไม่เด่นสะดุดตาเกินไปหรือขอรับ” เสียงชายคนหนึ่งเอ่ยถาม

            “สถานที่อันตรายที่สุดคือสถานที่ปลอดภัยที่สุด” หลันหลันหัวเราะเบาๆ ในวังหลวงอันน่ากลัวคุณหนูของนางยังเผชิญมาแล้ว แค่หอนางโลมจะมีอะไรให้ต้องหวั่นเกรงได้อีก “แม่นาง...”

            “เรียกข้าซิ่วอิ่งเถิดเจ้าค่ะแม่นางหลัน”

            “ซิ่วอิ่ง นับจากนี้ข้าจะแฝงตัวอยู่ที่หอชมบุหลัน คงต้องรบกวนเจ้าแล้ว”

            หญิงสาวนามซิ่วอิ่งมีสีหน้าตกใจ “แม่นางหลันต้องการสิ่งใดสามารถสั่งการพวกเราได้ แม่นางไม่ต้อง...”

            “พวกเจ้าลำบากแล้วจะให้ข้าสบายได้อย่างไร” นางยังคงแย้มยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ “อีกสองวันให้หลัง ข้าจะไปพบเจ้าที่หอชมบุหลัน และแจ้งกับแม่ทัพจางให้พบข้าที่นั่น จากเหตุการณ์เสนาบดีหลี่ทำให้ข้าไม่สะดวกจะให้เขาติดต่อกับองค์หญิงในวังหลวงได้อีก”