Chapter 20. ข้าโกหกไม่เก่ง

            ปกติไม่ค่อยมี หรือจะว่าไปก็ไม่เคยมีใครกล้าพูดจาต่อปากต่อคำกับเขานัก พอได้ยินที่หญิงสาวถามกลับ กลายเป็นเขาที่พูดอะไรไม่ออกเสียเอง หญิงสาวเห็นเขายังไม่พูดอะไรต่อจึงรีบนั่งลง รินน้ำชาให้เขาอีกถ้วยแล้วชิงพูดขึ้นมาก่อน

            “ข้าโกหกไม่เก่งและจะไม่โกหกท่าน ที่ข้าตอบไม่ได้เพราะไม่ต้องการโกหกท่าน ท่านเข้าใจใช่ไหม”

            เซียวเหรินเลิกคิ้วเล็กน้อย นางกลับเป็นฝ่ายยิงคำถามใส่เขาเสียนี่

            “หลันหลัน” เขาเอ่ยเสียงเรียบรับน้ำชาจากนางมาจิบเล็กน้อย

“ข้าไม่เคยถามเจ้าเรื่องเสนาบดีหลี่ ถึงเวลานี้เจ้าจะบอกข้าได้หรือไม่ ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นในวันนั้น”

             นางเผยอปากขึ้นแล้วหุบ อ้าปากใหม่แล้วก็กัดริมฝีปาก คิ้วงามขมวดกันยุ่งเหยิง แต่อีกฝ่ายก็ยังรอคอยนางอย่างใจเย็น สุดท้ายแล้วหลันหลันเอื้อมมือไปรินน้ำชาให้ตัวเอง ใช้สองมือประคองถ้วยชาขึ้นดื่มรวดเดียวราวกับตัดสินใจแน่วแน่แล้วเอ่ยออกมา

            “เพราะ ‘ซือจื่อสำคัญที่สุด’ ข้าจึงเล่าเรื่องวันนั้นไม่ได้” นางพูดน้ำเสียงหนักแน่น “คุณหนูพูดเสมอว่า ไม่ว่าอย่างไรนางอดทนเพื่อท่านได้เสมอ ข้าไม่รู้ว่าคุณหนูหมายถึงเรื่องใด แต่ข้าเชื่อว่าท่านย่อมรู้อยู่แก่ใจตัวเองดี ชีวิตท่านมีค่ามากเกินกว่าจะเสี่ยงภัยกับบางเรื่องราว และการที่ไม่ควรรู้อาจจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าก็ได้”

            เซียวเหรินไม่คิดว่าหญิงสาวที่ดูไร้เดียงสากว่าวัยนั้น จะพูดจาหนักแน่นถึงเพียงนี้ 

            “แล้วเจ้าคิดหรือไม่ การที่ข้าไม่รู้อาจนำพาอันตรายมาสู่ตัวข้า”

            คราวนี้หญิงสาวขมวดคิ้วแล้วกลอกตาไปมา เขาพูดมาเช่นนี้ก็มีเหตุผลไม่น้อย นางสบแววตาที่มองไร้ความกดดันและรอคอยอยู่ในที คล้ายว่ามีเวลาทั้งวันเพื่อรอฟังนางเอ่ยคำพูดออกมา

            “เอาอย่างนี้ ในเมื่อเจ้าโกหกไม่เก่งและลังเลที่จะเล่าเรื่องต่างๆ ให้ข้าฟัง เจ้าแค่ตอบคำถามของข้าก็พอ”

หญิงสาวทบทวนถ้อยคำของเขาอยู่สองรอบแล้วพยักหน้าขึ้นลง

เร็วๆ เหยียดแผ่นหลังตั้งตรงรอคอยคำถามของเขา

            “เหตุใดเสนาบดีหลี่จึงจ้องหน้าเจ้าแล้วมีสีหน้าหวาดกลัว”

            หลันหลันนึกไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้นแล้วโคลงศีรษะไปมา “ไม่ทราบเจ้าค่ะ วันนั้นข้าแค่ตามพี่ต๋าฟู่กับคนอื่นๆ ไปที่คฤหาสน์หลังนั้น”

“เหตุใดเจ้าตามพวกเขาไป?”

            “พวกเขาบอกว่าจะไปแก้แค้น”

            “เจ้าก็อยากแก้แค้น?”

            นางพยักหน้าขึ้นลงแทนคำตอบ เขาจึงเพียงถอนหายใจเบาๆ

            “เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำเช่นนั้นมันอันตราย เสนาบดีหลี่ไม่ใช่คนที่ใครจะแตะต้องได้ง่ายๆ”

            “แต่คนผู้นั้นทำร้ายคุณหนู ทำให้คุณหนูกระโดดผาน้ำตก...”

            เซียวเหรินเป็นฝ่ายพยักหน้าเข้าใจบ้าง “แล้วที่เจ้าจะออกไปข้างนอกนี่เกี่ยวกับคนพวกนั้นหรือไม่”

            ถูกเขาไล่ต้อนทีละคำถาม และเพราะนางเองที่โกหกไม่เป็น นางจึงได้แต่ทำสีหน้ายุ่งยากก่อนพยักหน้าขึ้นลงแทนคำตอบ

            “ที่นี่ไม่ใช่บ้านข้า จะเข้าออกตามใจชอบมิได้ แต่อู๋ซั่วไต้มอบป้ายหมู่ตึกนกยูงทองไว้ให้ข้า ถ้าเจ้าจะออกไปก็ต้องเอาป้ายนี้ออกไปด้วย” 

            เขาพูดพลางปลดป้ายหยกออกจากเอวมาวางบนโต๊ะ หลันหลันยื่นมือไปหมายจะคว้ามาแต่มือใหญ่กลับคว้าไว้ก่อน ทำให้นางคว้าได้เพียงความว่างเปล่า ดวงตางดงามช้อนตาขึ้นมอง ได้แต่มองตาละห้อยห่อ

ไหล่คู้ดูน่าสงสารยิ่ง

            “เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไปเพียงผู้เดียว”

            “ข้าแน่ใจ” นางยืดหลังตรง ยกมือทุบหน้าอกท่าทีแข็งขัน “ข้าดูแลตัวเองได้ รับรองว่าไม่ทำให้ท่านเซียวต้องลำบาก”

            “ดี” เขายอมยื่นป้ายหยกให้นาง

หญิงสาวรีบรับไว้เพราะกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ แผ่นหยกสลักลายสัญลักษณ์รูปนกยูงรำแพนงดงามนัก ปลายนิ้วเรียวงามไล้บนลายสลักอย่างตื่นเต้น

“อ้อ! ข้ายังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องรบกวนท่านเซียวเหริน” นางพูดขึ้นขณะเก็บป้ายหยกใส่อกเสื้อ ซ้ำยังตบๆ เพื่อความมั่นใจว่าจะไม่ทำหล่นหาย

“เรื่องใด”

“ข้าต้องการพบคุณชายกงอี้เทา”

“เจ้ามีเรื่องใดต้องพบเขา?”

“เรื่องสำคัญมาก”

“บอกข้าก็ได้ ข้าจะส่งข่าวถึงเขาเอง”

หญิงสาวส่ายหน้าไปมา “เป็นเรื่องสำคัญมาก ข้า...ข้าต้องถ่ายทอดคำพูดของคุณหนูถึงคุณชายกงอี้เทาเท่านั้น”

เซียวเหรินนึกถึงที่นางมีความจำดีเยี่ยม นางจดจำถ้อยคำได้แม่นยำ แต่กลับไม่เข้าใจความหมายที่พูดออกมาเลยสักนิด นี่อาจเป็น

ความสามารถพิเศษของหญิงสาวคนนี้ที่นางเองอาจไม่รู้ตัว

            เดิมทีกงเสวี่ยหลิงมีนัดหมายกับจางซงหยวน แต่นางประสบเคราะห์ร้ายเสียก่อน ยามนี้หลันหลันอยู่ในร่างของกงเสวี่ยหลิง นางจึงหมายมั่นจะสานต่อในสิ่งที่คุณหนูยังทำค้างไว้ให้สำเร็จ แต่เดิมจางซงหยวนจะมาในฐานะพ่อค้า ไม่มีใครรู้ว่าความจริงเขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่และเป็นมือขวาของกงอี้เทา กงเสวี่ยหลิงอยู่ในฐานะตัวประกันแคว้น นางอดทนต่อความยากลำบาก เสียงถากถางดูแคลน ถูกรังแก กลายเป็นของเล่นของคนเหล่านั้น เพียงเพื่อรวบรวมข่าวสารการเคลื่อนไหว การแบ่งฝักแบ่งฝ่าย แต่เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนและอันตรายจะมีหลักฐานให้ผู้อื่นจับมิได้ กงเสวี่ยหลิงมีความจำดีเยี่ยม แม้เพียงครั้งเดียวนางก็จดจำได้ นางจึงไม่เคยจดบันทึกเรื่องใด นอกจากพูดคุยกับหลันหลันที่เป็นนกหงส์หยกเท่านั้น

            ยามนี้กงเสวี่ยหลิงไม่อยู่ เหลือเพียงร่างที่มีดวงจิตของนกหงส์หยกอย่างหลันหลันเข้ามาอาศัยแทนที่ จากคำพูดของป้าต๋าซูทำให้หลันหลันเชื่อว่าตัวเองมาอยู่ในร่างของกงเสวี่ยหลิงได้แค่สี่สิบเก้าวัน

            เพียงสี่สิบเก้าวันก็เพียงพอที่นางจะได้สานต่อสิ่งที่กงเสวี่ยหลิงทำค้างไว้ให้สำเร็จ

            นางมีหน้าที่ ‘ส่งข่าว’ ยามนี้นางไม่มั่นใจว่าจางซงหยวนจะรู้หรือไม่ว่านางอยู่ที่นี่ โดยปกติเขาจะมาในฐานะพ่อค้า แต่เขาคงยังไม่รู้เรื่องที่กงเสวี่ยหลิงถูกรังแกจนต้องกระโดดผาน้ำตก ได้ยินว่าแม้แต่ข่าวการตายของเสนาบดีหลี่ยังถูกปล่อยออกมาว่าตายด้วยเจ็บป่วย ไม่มีใครพูดเรื่องไฟไหม้หรือการหายตัวไปของกงเสวี่ยหลิง

“ข้านัดหมายเขาไว้ที่นี่ อีกสิบวันน่าจะมาถึง”  

            หลันหลันกลอกตาไปมาแล้วก้มลงยกนิ้วมือทั้งสิบขึ้นมานับไปมา แล้วนางก็ถอนหายใจอย่างโล่ง อก เวลานั้นนางยังมีชีวิตอยู่ นางยังเหลือเวลาพอที่จะบอกเรื่องสำคัญและคงจะทันเวลาที่เคยนัดหมายไว้

            “เช่นนั้น...ข้าขอตัวออกไปข้างนอกก่อนนะเจ้าคะ”

            “อืม” เขาเพียงตอบรับแล้วหยิบถุงเงินส่งให้นาง “ติดตัวไว้แต่อย่าใช้จนหมดล่ะ”

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ”  

นางไม่มีเงินทองติดตัว และรู้ดีว่าเป็นคนต้องใช้เงิน นางไม่ลังเลที่จะยื่นมือไปรับ เซียวเหรินส่งถุงเงินให้แล้วก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจนางอีก หญิงสาวหมุนตัวเดินออกไปแล้วหยุดเดิน นางนับนิ้วแล้วนึกถึงบันทึกที่เขาให้นางฝึกเขียน แม้ลายมือนางจะอัปลักษณ์ยิ่งแต่ยังพอใช้เตือนความจำได้บ้าง เท่าที่นางบันทึกไว้ ระยะห่างจากวันที่นางได้กลืนกินลมหายใจของเขา แต่ละครั้งจะห่างกันสามวัน วันนี้คือวันที่นางต้องกินลมหายใจของเขา แม้สภาพร่างกายของนางยังปกติดีอยู่ แต่ก็เกรงว่าตัวเองอาจจะมีสภาพกลายเป็นศพเมื่ออยู่ด้านนอก นางจึงหมุนตัวกลับเดินเร็วๆ ไปทางชายหนุ่มอีกครั้ง

            เซียวเหรินเพียงแค่เงยหน้าขึ้นจากบันทึกการรักษา เขารู้ว่านางเดินกลับมาแต่เข้าใจว่านางคงลืมอะไรไป หรือเปลี่ยนใจอยากเล่าอะไรมากกว่าเดิม แต่ไม่คิดว่าเพียงเขาเงยหน้าขึ้น อีกฝ่ายก็ค้อมเอวลงยื่นริมฝีปากอ่อนนุ่มประกบริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็ว    

กลิ่นขนมจางๆ ยังอยู่ในลมหายใจของนาง รสชาติอู่หลงเงินอยู่ในปากของเขา นางสูดลมหายใจเข้าทางปากลึกๆ เหมือนจะกักตุนไว้ให้ได้มากที่สุด จนรู้สึกว่าท้องตัวเองป่องแล้วจึงรีบผละออก หมุนตัววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

            ทิ้งให้ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อเพราะถูกขโมยจุมพิตไปอีกครั้ง

            ไม่! แบบนี้ไม่นับเป็นจุมพิต!

            เอาไว้ครั้งหน้าก่อนเถิด! เขาจะสอนนางให้รู้ว่าจุมพิตเป็นอย่างไร!