Chapter 19. รางวัล

เพียงได้ยินคำว่า ‘รางวัล’ หลันหลันก็ยืดเอวแล้วอ้าปากน้อยๆ อย่างรอคอย นางสบตากับเซียวเหรินด้วยหัวใจเปี่ยมความหวัง  กลอกตาดำมองไปทางขนมสีขาวราวหิมะก้อนนุ่มเบื้องหน้า เซียวเหรินมองตามสายตาของนางแล้วเอื้อมมือไปหยิบขนมขึ้นมา แต่เกรงว่าชิ้นจะใหญ่เกินไปจึงบิออกครึ่งหนึ่งแล้วยื่นไปจ่อปากของนาง ประหนึ่งป้อนอาหารให้นกตัวหนึ่ง ด้วยความดีใจและรีบร้อน หญิงสาวงับขนมเข้าปากโดนปลายนิ้วของอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ แต่นางก็ไม่รู้สึกว่าตนทำอะไรผิดไป รสหวานของขนมนั้นทำให้นางยิ้มแก้มแทบปริ สีหน้าปลื้มปริ่มกับรสหอมหวานในปาก

ทั้งสองไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำอยู่นั้นทำให้ผู้อื่นมองอย่างกระอักกระอ่วนใจมากเพียงใด อู๋หมิ่นลี่เม้มริมฝีปากแน่นสะกดกลั้นความไม่พอใจ นางอุตส่าห์ทำขนมเพื่อให้เซียวเหรินได้ชิม เขายังไม่ได้กัดกินแม้แต่คำเดียวแต่กลับป้อนผู้หญิงคนนั้น อู๋ซิงว่านแม้เป็นบุรุษแต่ยังเขินอายแทนจนแก้มขึ้นสีแดง อู๋ซั่วไต้กระแอมไอเบาๆ  

“แม่นางหลัน...ไม่ทราบว่าเจ้าแซ่ใดรึ” อู๋ซั่วไต้รู้ว่าลูกสาวของตนไม่พอใจไม่น้อยที่ต้องเห็นภาพเมื่อครู่ แต่อย่างไรเซียวเหรินก็เป็นคนที่ล่วงเกินไม่ได้เช่นกัน

“หลันหลัน” นางรีบตอบทั้งที่ขนมยังเต็มปาก

“หมายถึงแซ่ของแม่นาง...”

“คุณหนูเรียกข้าว่าหลันหลัน ทั้งชื่อทั้งแซ่ของข้าก็คือหลันหลัน” นางยืนยันคำเดิม   

“อ่อ...” อู๋ซั่วไต้กระตุกมุมปากยิ้ม “แม่นางไม่มีญาติพี่น้องที่ใดเลยหรือ?”

หลันหลันส่ายหน้าไปมา แต่สายตายังคงจ้องมองขนมในจาน “พี่น้องของข้าถูกขายไปตั้งแต่เด็กแล้ว ข้าอยู่กับคุณหนูตั้งแต่จำความได้ชีวิต

ข้ามีแค่คุณหนูเท่านั้นแล้วก็ท่านเซียวเหรินที่ช่วยชีวิตข้าไว้ตั้งสองครั้ง”

นางเอ่ยตอบพร้อมชูสองนิ้วประกอบคำพูดของตนเอง ท่าทางไร้เดียงสาทำให้นางดูน่าเวทนานัก ถูกขายตั้งแต่ยังเด็ก ไม่รู้ชื่อแซ่ที่แท้จริง ไม่รู้ว่าถูกเลี้ยงดูเช่นไรถึงได้มีนิสัย...ประหลาดเช่นนี้

“คุณหนูของแม่นางหลันคือ...” คราวนี้เป็นอู๋ซิงว่านที่เอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“คุณหนูของข้า...” หลันหลันมองไปทางเซียวเหริน นางจำได้ว่าเขาไม่ต้องการให้นางเอ่ยถึงคุณหนูให้ผู้อื่นได้ยิน  

“หลันหลัน” 

“เจ้าค่ะ!” หญิงสาวขานรับทันทีที่เซียวเหรินเรียกชื่อนาง

“ตำรับโป๊ยเตียง ซึ่งประกอบด้วยสมุนไพรแปดชนิดคือ...”

“ตำรับโป๊ยเตียง ซึ่งประกอบด้วยสมุนไพรแปดชนิดคือ ตังเซียม แปะตุ๊ก แปะเจียก หกเหล็ง ตังกุย เส็กตี่ ชวงเกียง กำเช่า”

นางพูดเร็วปรื๋อแล้วจ้องมองใบหน้าของเซียวเหริน เมื่อเห็นเขาพยักหน้ารับ นางอ้าปากอีกครั้ง เซียวเหรินเอื้อมมือไปหยิบขนมอีกครึ่งที่บิไว้ในจานของตนส่งเข้าปากน้อยๆ ที่อ้าและงับทันทีที่ขนมเข้าปาก

“เจ้าท่องจำได้แม่นยำ”

“แน่นอน! ข้ายอดเยี่ยมที่สุด” นางพูดทั้งที่ขนมยังเต็มปาก ไป๋ชิว ลอบเบ้ปาก คนอะไรชมตัวเองต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้

“แล้วเจ้ารู้จักตังเซียม แปะตุ๊ก แปะเจียก หกเหล็ง ตังกุย เส็กตี่

ชวงเกียง กำเช่าหรือไม่ ต้องใช้ปริมาณเท่าใด”

หลันหลันใช้ปลายนิ้วเช็ดมุมปาก เมื่อรู้ว่ายังมีเศษขนมติดที่ปลายนิ้วอยู่ นางจึงเลียปลายนิ้วด้วยความเสียดายพลางส่ายหน้าไปมาพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่รู้จักสักอย่างเจ้าค่ะ”

“ก็แค่ท่องจำได้อย่างกับพวกนกแก้วนกขุนทอง” ไป๋ชิวพูดเยาะเย้ย แต่พอเห็นสายตาตำหนิของอู๋ซั่วไต้ นางก็ก้มหน้าเก็บถ้อยคำของตนเองเสีย

“ผิดแล้วพี่ไป๋ชิว” นางยังคงแย้มยิ้ม ไม่มีท่าทีโกรธเคืองถ้อยคำของไป๋ชิว “ข้าเป็นนกหงส์หยกต่างหากล่ะ”

“หลันหลัน” เซียวเหรินเรียกนางอีกครั้ง หญิงสาวหันขวับกลับมาจ้องมองพร้อมรอยยิ้มกว้างและรอคอยคำของเขา

“เจ้ามาหาข้ามีธุระใช่หรือไม่”

หญิงสาวพยักหน้าขึ้นลงแรงๆ แล้วกลอกตามองคนรอบข้าง นางไม่กล้าเอ่ยเรื่องสำคัญต่อหน้าผู้อื่น คล้ายว่าเซียวเหรินเข้าใจท่าทางของนาง เขาจึงลุกขึ้นขอตัวแล้วเดินนำหญิงสาวออกไป หลันหลันรีบลุกขึ้นตาม แม้จะยังเสียดายขนมแสนอร่อยที่กินไปได้แค่สองคำ แต่นางก็รีบก้าวเท้าตามแผ่นหลังของเซียวเหริน นางเดินตามได้สามสี่ก้าวก็ชะงักแล้วหมุนตัวกลับมา ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังอู๋ซิงว่าน

“พยายามเข้านะ” นางโบกไม้โบกมือให้เขาแล้วรีบหมุนตัวเดิน

ตามแผ่นหลังกว้างที่ก้าวพ้นประตูไปแล้ว

อู๋ซิงว่านเผลอยกมือซ้ายขึ้นโบกไปมาตามหญิงสาวผู้นั้น เมื่อร่างเล็กหมุนตัววิ่งตามเซียวเหรินแล้ว เขาจึงเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองยกมือตามหญิงสาวคนนั้น  

“ท่านพ่อ” อู๋หมิ่นลี่ส่งเสียงเรียกบิดาสะกดกลั้นความน้อยใจ นางทุ่มเทถึงเพียงนี้แต่ชายที่นางปักใจรักกลับมองไม่เห็นนางเลยสักนิด

“ลี่เอ๋อร์” อู๋ซั่วไต้ตบหลังมือของบุตรสาวเบาๆ “เจ้าก็รู้ว่าพ่อตามใจเจ้าได้ทุกอย่าง แต่เรื่องนี้พ่อไม่มีสิทธิ์บังคับให้คุณชายเซียวเกี่ยวดองกับเราได้”

“ข้ารู้” นางก้มหน้าซ่อนความน้อยใจ มีบุรุษมากมายที่เพียรพยายามเกี้ยวนาง แต่นางไม่เคยรู้สึกสนใจใครเท่ากับเซียวเหรินเลย “แต่หญิงคนนั้น...เหตุใดนางได้ใกล้ชิดคุณชายเซียวเหรินนัก”

“ก็เห็นอยู่ว่านางสติไม่ค่อยดี คุณหนูใหญ่อย่าได้ถือสาเลยเจ้าค่ะ” ไป๋ชิวร้อนใจแทนผู้เป็นนาย แต่ทำได้เพียงแค่ปลอบใจเท่านั้น

“เจ้าเองก็รักษากิริยาหน่อยไป๋ชิว” อู๋ซั่วไต้อดตำหนิไม่ได้

“ขออภัยเจ้าค่ะนายท่าน”

“เอาเถิด อย่างไรก็ดูแลคุณชายเซียวเหรินให้ดี และจำไว้อยู่เสมอว่าเขาไม่ใช่คนที่เราจะล่วงเกินได้”

อู๋ซิงว่านไม่ได้ฟังถ้อยคำของบิดาและพี่สาวนัก เขาก้มมองฝ่ามือซ้ายของตนที่เผลอยกขึ้นโบกตอบรับหญิงสาวนิสัยประหลาดผู้นั้น แขนขวายังขยับไม่ได้ แต่หลังจากที่เซียวเหรินทดสอบฝังเข็มแล้วเขากลับรู้สึกได้ว่าปลายนิ้วที่เคยไร้ความรู้สึกนั้น ยามนี้กลับมาเจ็บแปลบเมื่อถูกเข็มทองปักที่ปลายนิ้ว แม้จะยังขยับไม่ได้แต่เขาเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

ทว่าภาพริมฝีปากสีแดงสดที่เผยอขึ้นงับขนมหน่ายเกานั้นทำให้จิตใจของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคล้ายหัวใจจะคันยุบยิบ อยากเป็นคนป้อนขนมให้นางเสียเอง นิสัยประหลาดแต่ท่าทางไร้เดียงสานั้นทำให้ใครก็โกรธนางไม่ลง ดวงตาเป็นประกายสุกใสราวกับดวงดาวยามราตรี น้ำเสียงไพเราะดุจนกน้อยช่างเจรจา

นกน้อย

จริงสิ นางบอกว่าตัวเองเป็นนกหงส์หยกนี่นะ

แล้วเขาจะต้องทำเช่นไรจึงจะได้ครอบครองนกหงส์หยกตัวนั้น

“เหตุใดเจ้าต้องการพบจูเต๋ออี้”

            เซียวเหรินเอ่ยถามหลังจากที่นางพูดเสียงเบาด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจ ชายหนุ่มเดินนำหน้านางกลับมาที่เรือนของตน หยิบตำราแพทย์มาพลิกอ่านไม่สนใจท่าทีกระวนกระวายใจของหลันหลัน

            “ข้าอยากออกไปข้างนอก ถ้าพี่เต๋ออี้ออกไปได้ ข้าก็ออกไปได้ด้วย” นางตอบพลางยืนบิดมือไปมา

            “เจ้าจะออกไปที่ใด” เขาเอื้อมมือไปทำท่าจะรินน้ำชา แต่หญิงสาวกุลีกุจอรีบเข้ามารินน้ำชาให้เขาเสียเอง

            “ข้า...ข้ามีที่ที่ต้องไป” นางโกหกไม่เก่ง ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี จึงได้แต่ตอบไปอย่างคลุมเครือเช่นนี้

            “จูเต๋ออี้ไม่อยู่ ข้าให้เขาออกไปทำธุระ ยังไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อใด หรือวันไหน” ถ้อยคำของเขายิ่งทำให้หญิงสาวกังวลใจ “ธุระของเจ้าสำคัญมากหรือ?”

            หลันหลันพยักหน้าขึ้นลงแทนคำตอบ

            “เช่นนั้นข้าจะออกไปกับเจ้าเอง”

            คราวแรกนางพยักหน้า พอทบทวนประโยคเดิมในใจรอบหนึ่งก็รีบส่ายหน้าไปมา

            “ท่านไปไม่ได้”

            “เหตุใดข้าไปไม่ได้” เขาเก็บซ่อนน้ำเสียงไม่พอใจไว้  “ข้าไปไม่ได้แต่จูเต๋ออี้ไปได้?”

            หลันหลันเม้มริมฝีปากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยไปตามจริง

            “คุณหนูพูดเสมอว่า ‘ซือจื่อสำคัญที่สุด’ ข้าเกรงว่าท่านจะได้รับอันตรายจึงไม่อยากให้ท่านไป”

            “เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณหนูของเจ้ารึ?” เขาถามอีกครั้งและนางก็พยักหน้ารับแทนคำตอบ    

            “เหตุใดคุณหนูของเจ้าถึงกล่าวเช่นนั้น”

            หลันหลันย่นจมูกก่อนเอ่ยออกมา “เหตุใดท่านถามเยอะเช่นนี้”