Chapter 18 น่าแปลก

“คนเลวชั่วช้าเช่นนั้นย่อมมีคนต้องการชีวิต” อู๋ซิงว่านขบฟันด้วยความโมโห เขารับรู้เรื่องราวโฉดชั่วของเสนาบดีหลี่ดี “ชาวบ้านที่ทนทุกข์จากการถูกคนของทางการกดขี่ข่มเหงต่างลุกฮือขึ้นต่อต้านทางการกันบ้างแล้ว”

            “แต่ชาวบ้านไร้ฝีมือไม่ต่างจากแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ มีแต่พบความตายเท่านั้น” อู๋ซั่วไต้ได้แต่ส่ายหน้าไปมา

            “ถึงขั้นที่ชาวบ้านต่างอดทนไม่ไหว ลุกฮือขึ้นมาต่อต้านเหล่าขุนนางฉ้อฉลเช่นนี้ พวกเรา...” อู๋ซิงว่านได้แต่กัดฟันข่มโทสะในอก หากแขนขวายังใช้งานได้ เขาจะจับกระบี่ยืนเคียงข้างชาวบ้านที่เดือดร้อนเป็นแน่

            “ใจเย็นก่อนว่านเอ๋อร์” ผู้เป็นบิดาได้แต่ปรามเบาๆ แล้วเหลือบตามองยังเซียวเหรินอย่างมีความหมาย

            “คนของท่านส่งข่าวมาบ้างหรือไม่” เซียวเหรินยกน้ำชาขึ้นจิบ

            “ในวังนั้นไร้ข่าวคราวขององค์หญิงกงเสวี่ยหลิง คุณชายเซียวแน่ใจหรือว่านาง...”

            “น่าแปลกนัก คนหายไปทั้งคน เหตุใดยังปิดข่าวได้เงียบเช่นนี้” อู๋ซิงว่านโคลงศีรษะไปมา

            “ถ้ากระโตกกระตากเกินไปก็จะเป็นชนวนให้เกิดความบาดหมางยิ่งขึ้น” เซียวเหรินวางถ้วยชาลง หางตารับรู้การเคลื่อนไหวบานประตู ทั้งสามจึงหยุด ไม่สนทนาเรื่องเมื่อครู่กันอีก เพียงครู่เดียวบ่าวรับใช้ก็เข้ามารายงาน อู๋ซั่วไต้แม้เป็นเจ้าบ้านแต่ยังดูสีหน้าของเซียวเหริน เห็นได้ชัดว่าเขาเกรงอกเกรงใจสหายอายุรุ่นราวคราวลูกผู้นี้นัก

            “ให้นางเข้ามาเถิด” เซียวเหรินพยักหน้ารับ

บ่าวรับใช้ถอยหลังออกไปแล้วร่างบอบบางก็ก้าวเร็วๆ เข้ามาพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า นางยอบกายคารวะบุรุษทั้งสามแล้วจ้องมองใบหน้าของเซียวเหรินด้วยดวงตาเป็นประกาย อู๋ซิงว่านเห็นดวงตาสุกใสของหญิงสาวแล้วรู้สึกใจสั่นชอบกลนัก ทว่าเมื่อนึกถึงแขนขวาที่ใช้งานไม่ได้ก็บังเกิดความท้อใจขึ้นมา จะมีหญิงใดสนใจคนพิกลพิการเช่นเขาอีกเล่า

“ท่านเซียว” หญิงสาวเรียกด้วยท่าทีเกรงใจ แต่แอบกวาดตามองชายทั้งสองที่นั่งร่วมโต๊ะจิบน้ำชาอยู่ด้วย

“เจ้ามีอะไรรึ”

“เอ่อ...”    

เห็นท่าทีอึกอักของนางแล้ว เซียวเหรินพลันนึกถึงเรื่องที่ร่างกายนางหมดเรี่ยวแรงตัวเย็นเฉียบไป ด้วยความร้อนใจเขาจึงดึงข้อมือหญิงสาวพร้อมสั่งให้นางนั่งลงที่เก้าอี้กลมทันที หลันหลันทำตามอย่างว่าง่ายมองเซียวเหรินที่พลิกข้อมือของนางมาจับชีพจรทันที

“ข้าไม่ได้เป็นอะไรเจ้าค่ะ ยังแข็งแรงดีอยู่” นางรีบพูดขึ้น “ข้ามีเรื่องจะรบกวนถามท่านเซียว”

เซียวเหรินไม่ได้สนใจท่าทีของนาง จนมั่นใจว่าสภาพร่างกายของนางปกติดีแล้ว เขาจึงปล่อยข้อมือแล้วเงยหน้าขึ้นสบดวงตากระจ่างใส

“มีเรื่องใด”

“คือ...” นางอ้าปากแต่พูดไม่ออก นางกลอกตามองไปทางอู๋ซิงว่านที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวจึงเปลี่ยนเรื่องทันที

“อาการคุณชายอู๋เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

เซียวเหรินเลิกคิ้วประหลาดใจ เดาได้ว่าเรื่องที่นางต้องการพูดกับเขานั้น นางไม่กล้าพูดต่อหน้าผู้อื่น

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง บำรุงลมปราณให้ดี ใช้จับช้วงช่วยเสริมบำรุงลมปราณ”

“จับช้วง?”  ดวงตากลมมีแววฉงน นางเอียงคออย่างสงสัยและรอคอยคำตอบ ยังไม่ทันที่เซียวเหรินเอ่ยปากอธิบาย บ่าวรับใช้เข้ามารายงานอีกครั้ง คราวนี้อู๋ซั่วไต้เป็นฝ่ายอนุญาตให้บุตรสาวคนเดียวเข้ามาพบได้

อู๋หมิ่นลี่เดินมาพร้อมกับไป๋ชิวสาวใช้ข้างกายที่ยกถาดอาหารว่างเข้ามา อู๋หมิ่นลี่เห็นหลันหลันนั่งอยู่ข้างเซียวเหรินก็บังเกิดความไม่พอใจแต่กระนั้นนางยังคงแย้มยิ้มอ่อนหวาน ยอบกายคารวะอย่างนอบน้อมแล้วพยักหน้าให้ไป๋ชิวนำของว่างไปวางบนโต๊ะ

“คุณหนูใหญ่ทำขนมหน่ายเกามาให้ทุกท่านลองชิมเจ้าค่ะ”

“ลำบากเจ้าแล้วลี่เอ๋อร์” อู๋ซั่วไต้ส่งสายตาชื่นชมบุตรสาว นางทุ่มเทเช่นนี้ย่อมเพื่อชายในดวงใจ เขาเป็นบิดาที่ต้องการเห็นบุตรสาวมีความสุข แต่ว่าบุรุษที่ลูกสาวมีใจนั้นมิใช่คนธรรมดา บางความลับนั้นที่อาจส่งอันตรายให้ลูกทั้งสอง เขาไม่อาจให้บุตรสาวและบุตรชายรับรู้ได้

ดวงตากลมโตถูกขนมก้อนสี่เหลี่ยมน่ารักสีขาวเย้ายวนตาดึงดูดใจ นางแอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความอยากกินเจ้าก้อนสีขาวนุ่มนั้น ท่าทางของนางนั้นทำให้ไป๋ชิวอดเบ้ปากไม่ได้ หญิงผู้นี้ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า ไร้มารยาท ซ้ำยังได้รับการดูแลเอาใจใส่จากท่านเซียวเหริน

“อาการของน้องชายข้าเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” อู๋หมิ่นลี่เอ่ยถาม แสร้งทำเป็นไม่สนใจหญิงสาวที่ส่งสายตาละห้อยจ้องมองขนมในจานที่ยังไม่มีใครกล้าแตะต้อง

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง บำรุงลมปราณให้ดี ใช้จับช้วงช่วยเสริมบำรุงลมปราณ” หลันหลันรีบพูดขึ้นตรงชัดทุกถ้อยคำที่เซียวเหรินพูดไปก่อนหน้านี้

เซียวเหรินเลิกคิ้วอีกครั้ง เขามองหลันหลันด้วยแววตาประหลาดใจ แม้ผู้อื่นจะมองว่านางไร้มารยาทแต่เขากลับมองว่านางจดจำคำพูดของเขาได้

“จับช้วง?” อู๋หมิ่นลี่ทวนคำที่ได้ยิน นางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่สนใจหญิงสาวที่ลอยหน้าลอยตาอยู่ใกล้ๆ

“จับช้วง ตำรับสมุนไพรจีนที่ปรับปรุงจากตำรับโป๊ยเตียง ซึ่งประกอบด้วยสมุนไพรแปดชนิดคือ ตังเซียม แปะตุ๊ก แปะเจียก หกเหล็ง ตังกุย เส็กตี่ ชวงเกียง กำเช่า และเพิ่มสมุนไพรอีกสองชนิดได้แก่ ปักคี้และเหน็กกุย รวมกันเป็นสิบชนิด จับช้วงช่วยเสริมบำรุงลมปราณ ทะลวงเส้นลมปราณ ขับพิษ และบำรุงเลือด เหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการเสริมบำรุงร่างกายหลังพักฟื้น ผู้ที่มีอาการมือเท้าเย็น และผู้ป่วยเสียเลือดมาก…”

อู๋หมิ่นลี่ไม่คิดว่าเซียวเหรินจะร่ายยาวถึงเพียงนี้ นางยิ้มค้างแล้วพยายามทบทวนว่าเขาพูดอะไรออกมาบ้าง

“ตังเซียม ปักคี้ แปะตุ๊ก แปะเจียก…”

“ไม่ใช่ๆ” หลันหลันรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที “จับช้วงตำรับสมุนไพรจีนที่ปรับปรุงจากตำรับโป๊ยเตียง ซึ่งประกอบด้วยสมุนไพรแปดชนิดคือ ตังเซียม แปะตุ๊ก แปะเจียก หกเหล็ง ตังกุย เส็กตี่ ชวงเกียง กำเช่า และเพิ่มสมุนไพรอีกสองชนิดได้แก่ ปักคี้และเหน็กกุย รวมกันเป็นสิบชนิด จับช้วงช่วยเสริมบำรุงลมปราณ ทะลวงเส้นลมปราณ ขับพิษ และบำรุงเลือด เหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการเสริมบำรุงร่างกายหลังพักฟื้น ผู้ที่มีอาการมือเท้าเย็น และผู้ป่วยเสียเลือดมาก…”

ทุกสายตาจับจ้องไปยังหญิงสาวที่พูดถอดทุกถ้อยคำของเซียวเหรินได้ไม่ผิดเพี้ยน นางยิ้มกว้างจ้องมองเซียวเหรินคล้ายรอคำชม

“ข้าพูดถูกหรือไม่” นางถามสีหน้ากระตือรือร้น

“อืม” เซียวเหรินเพียงรับคำในลำคอเบาๆ เขาไม่ถนัดเอ่ยชมผู้ใดนัก แล้วหันไปทางอู๋หมิ่นลี่ “ประเดี๋ยวข้าจะเขียนเทียบยาให้ แม่นางอู๋ไม่ต้องกังวลไป...”

เซียวเหรินยังเอ่ยไม่ทันจบประโยค เขาเหลือบตามองไปยังหลัน

 หลันที่นั่งเหยียดหลังตรง เชิดคางขึ้นและอ้าริมฝีปากอย่างรอคอย

“เจ้า! เจ้าทำอะไร!”  ไป๋ชิวทนเห็นกิริยาอันน่าอายนี้ไม่ได้ เผลอโวยวายออกมา หลันหลันเองก็ตกใจจนห่อไหล่หดคอเหมือนเต่าตัวน้อย

“ก็...ก็...” นางอึกอัก

“ก็อะไรเล่า!” เป็นสาวเป็นนางมานั่งอ้าปากเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ไป๋ชิวแทบอยากกระทืบเท้าเร่าๆ เห็นท่าทางไร้เดียงสาเหมือนตนเองเป็นฝ่ายรังแกผู้อื่นแล้วก็ยิ่งโมโห

“ก็...ก็ข้าพูดถูกต้องทุกคำก็ต้องได้ของรางวัล”

นางเอ่ยเสียงอ่อนแล้วช้อนตามองทางเซียวเหรินที่แสร้งยกถ้วยชาขึ้นจิบ พลันเซียวเหรินคิดได้ว่า นางคิดเสมอว่าตนเองเป็นนกหงส์หยกที่อยู่ข้างกายกงเสวี่ยหลิง นกบางชนิดสามารถเลียนเสียงมนุษย์ได้ หากเจ้าของฝึกฝนอย่างดีก็มักพูดประโยคยาวๆ ได้ และเมื่อครู่เขาพูดประโยคยาวๆ นั้นก็เพื่อทดสอบนางจริงๆ

“รางวัล?” เซียวเหรินวางถ้วยชาลง มองดวงตาเว้าวอนของนางแล้วก็ใจอ่อน