Chapter16. หมู่ตึกนกยูงทอง

            บ่าวไพร่พากันก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม มองผู้เป็นนายเดินออกไปแล้วจึงลงมือทำอาหารต่อจากที่คุณหนูทำเตรียมไว้รับแขกคนสำคัญ เพราะมัวแต่เสียเวลาลงมือตระเตรียมอาหารไว้ต้อนรับด้วยตนเอง กว่าอู๋หมิ่นลี่จะเดินออกมา แขกคนสำคัญก็มาถึงห้องรับรองแล้ว หญิงสาวก้าวเข้าไปพร้อมรอยยิ้ม นางย่อตัวคารวะบุรุษหนุ่มในชุดสีฟ้ากระจ่างแม้เรียบง่ายแต่กลับทำให้เขาดูงามสง่า

            “คุณชายเซียวเหริน ไม่ได้พบกันเสียนาน”

            “แม่นางอู๋สบายดีหรือ?” เซียวเหรินเอ่ยถาม น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความอ่อนโยนอยู่บ้าง

 “ข้าสบายดี” นางยิ้มกว้างดีใจที่ได้เห็นบุรุษที่ตนชื่นชอบกลับมา

เยือนอีกครั้ง ทว่าสายตาของนางมองเลยร่างสูงโปร่งไปยังร่างบอบบางที่ยืนหมุนตัวไปมา สายตากวาดมองไปรอบๆ ด้วยท่าทีตื่นเต้น

            สตรี! ไม่พบกันครึ่งปี เซียวเหรินมีสตรีข้างกายแล้วหรือ?

            จูเต๋ออี้กระแอมไอเบาๆ ทำให้หลันหลันเพิ่งรู้ตัวว่าถูกจ้องมอง นางจึงหยุดกวาดสายตา แต่เมื่อดวงตาคู่สวยมองเห็นหญิงงามในชุดสีชมพูกลีบบัว นางอดกวาดตามองขึ้นลงไม่ได้แล้วยิ้มกว้างออกมา

            “สวย! สวยยิ่งนัก!”

            อู๋หมิ่นลี่ถึงกับสะดุ้งที่ถูกเอ่ยชมต่อหน้า ซ้ำคนเอ่ยชมยังเป็นสตรีผู้มีรอยยิ้มบริสุทธิ์ราวเด็กน้อยไร้เดียงสา จากความขุ่นมัวที่มีในใจกลายเป็นรอยยิ้มขบขัน นางยกแขนเสื้อปิดครึ่งใบหน้ากลั้นเสียงหัวเราะ อู๋ซั่วไต้ บิดาของอู๋หมิ่นลี่ผู้เป็นประมุขหมู่ตึกนกยูงทองปรับสีหน้าไม่ถูก ไม่คิดว่าสตรีข้างกายเซียวเหรินจะมีกิริยากระโดกกระเดกเช่นนี้

            ไป๋ชิวออกมายืนขวางหน้าคุณหนูใหญ่แล้วเชิดหน้าถาม “แล้วเจ้าเป็น...”

            “ข้าเป็นนก! ชื่อหลันหลันเจ้าค่ะ” นางรีบพูดแทรกขึ้นมา ย่อตัวคารวะเลียนแบบอู๋หมิ่นลี่แต่นางเพียงย่อเข่าลงเล็กน้อยแล้วดีดตัวขึ้นยืนตามเดิม มีเพียงรอยยิ้มและดวงตาเป็นประกายใสซื่อที่ทำให้คนที่มองมานั้นไม่อาจโกรธได้

            “นก?” อู๋ซิงว่านพูดขึ้น เขาเป็นบุตรชายของอู๋ซั่วไต้ เป็นน้องชายของอู๋หมิ่นลี่ ตระกูลอู๋มีฮูหยินใหญ่แต่นางเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว เขาไม่ได้แต่งภรรยารอง แม้จะมีอนุอยู่ในบ้านแต่ไม่มีผู้ใดมีบุตรให้อู๋ซั่วไต้อีก เขาจึงรักใคร่ตามใจบุตรทั้งสองมาก

            หลันหลันหันไปตามเสียงที่ได้ยิน นางยิ้มแล้วพยักหน้าขึ้นลงแรงๆ แต่นางต้องสะดุ้งเมื่อถูกจูเต๋ออี้ใช้นิ้วดีดต้นแขนของนาง นางหันขวับมาทางจูเต๋ออี้

            “พี่เต๋ออี้ตีแขนข้าทำไม”

            “ข้าไม่ได้ตีเจ้า!” จูเต๋ออี้ขึงตาใส่ แต่รู้สึกได้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว ปกติเขาไม่ใช่คนมีปากมีเสียง แทบไม่มีตัวตนด้วยซ้ำ หากไม่เพราะครั้งนี้นายท่านสั่งให้เขาปรากฏกาย เขาคงไม่เสียการควบคุมเช่นนี้

            หลันหลันเองก็เพิ่งนึกได้ว่าเวลานี้นางไม่ใช่นกหงส์หยกแล้ว แต่ร่างที่นางใช้อยู่คือร่างของกงเสวี่ยหลิง นางจึงได้แต่หันกลับมาแล้วพยายามทำท่าสำรวมกิริยา นางช้อนตาไปขอความช่วยกับเซียวเหรินแต่เขายังคงใบหน้าเรียบนิ่ง มีเพียงแววตาที่มีรอยยิ้มฉาบบางเบา

            “ข้ามารบกวนทุกท่านแล้ว”

            “ไยพูดเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลเช่นนี้” อู๋ซั่วไต้รีบพูดขึ้น “ท่านเซียวเชิญพักผ่อนได้ตามสบาย ข้าให้คนจัดเตรียมห้องพักไว้แล้ว เอ่อ...แม่นางน้อยผู้นี้”

            “รบกวนจัดที่พักของนางใกล้ๆ ข้า นางเป็นคนที่ข้าต้องดูแล”   

ถ้อยคำบอกฐานะไม่ชัดเจน แต่ทำให้คนฟังเข้าใจไปว่าหญิงสาวคนนี้อาจเจ็บป่วยสติเลอะเลือน จำเป็นที่เซียวเหรินต้องให้นางอยู่ใกล้เพื่อ

จะได้ดูแลใกล้ชิดได้ 

            หลันหลันพยายามสำรวมกิริยาแต่ไม่อาจห้ามความอยากรู้อยากเห็นของตนได้ นางกวาดตามองไปทั่วๆ ด้วยความตื่นเต้น ยามนางเป็นนกมองผ่านจากบนท้องฟ้า ยามนี้แม้ไร้ปีกแต่ได้เดินด้วยสองขา มีมือสองข้าง นางได้ฝึกทำอะไรหลายอย่างเช่นที่มนุษย์คนหนึ่งพึงทำ ในขณะที่นางเดินตามแผ่นของเซียวเหริน นางรับรู้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองมาทางนาง หญิงสาวหันไปมองกลับ นางไม่เพียงไม่หลบสายตา ซ้ำยังไร้ท่าทีเก้อเขิน แล้วยังส่งยิ้มกลับให้เขาด้วย  

            อู๋ซิงว่านสะดุ้งเล็กน้อยแต่เก็บซ่อนอาการได้มิดชิด เขาไม่คิดว่าจะมีสตรีที่กล้าส่งยิ้มเปิดเผยเช่นนี้ แต่เขากลับสัมผัสได้ว่านางไม่มีเจตนาอื่น รอยยิ้มอันเป็นธรรมชาติและไร้เดียงสาทำให้คนที่มองเห็นเผลอใจส่งยิ้มกลับ

             “มาเถิด อาหารเหล่านี้ล้วนเป็นฝีมือของหมิ่นลี่ตระเตรียมเพื่อต้อนรับท่านเซียว”  อู๋ซั่วไต้เชื้อเชิญให้กินมื้อเย็น

            “ท่านพ่อ ...” อู๋หมิ่นลี่เขินอายไม่กล้าสบตากับเซียวเหรินที่นั่งฝั่งตรงข้าม “มิรู้จะถูกปากท่านเซียวหรือไม่”

            “ลำบากแม่นางอู๋แล้ว”

            “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าแดงระเรื่อ

            “หอม” หลันหลันสูดจมูก “กินได้หรือยัง ข้าหิวมากแล้ว”

คำพูดตรงไปตรงมาทำเอาทุกคนที่ได้ยินถึงกับชะงักไปครู่หนึ่งมีเพียงเซียวเหรินที่ยังสงบนิ่ง แต่นั่นก็ทำให้อู๋ซั่วไต้หัวเราะออกมาแล้วรีบเชื้อเชิญให้ทุกคนกินข้าว เพราะเห็นว่าเซียวเหรินให้ความสำคัญกับแม่นางผู้นี้ นางจึงได้ร่วมโต๊ะอาหารเดียวกับประมุขหมู่ตึกนกยูงทอง แต่จูเต๋ออี้แยกไปกินข้าวไม่ร่วมโต๊ะกับผู้เป็นนาย

            ตั้งแต่ติงชุ่ยสอนนางจับตะเกียบ นางก็ทำได้ดีขึ้นมาก อาหารบนโต๊ะล้วนเลิศรส แม้ยามอยู่กับกงเสวี่ยหลิง นางจะได้กินอิ่มทุกมื้อ แต่นางรู้ดีว่าความเป็นอยู่ของกงเสวี่ยหลิงไม่สู้ดีนัก ถูกกลั่นแกล้งรังแกอยู่เสมอ สำรับอาหารที่ยกมาในแต่ละมื้อนั้นบางครั้งก็เจือกลิ่นเน่าบูด บางคราวก็มีเพียงผัก หากวันใดที่จางซงหยวนลอบเข้ามาพบจึงได้กินเนื้อสัตว์บ้าง เมื่อคิดว่าตนเองใช้ร่างของกงเสวี่ยหลิงอยู่ และเบื้องหน้ามีอาหารเลิศรส ทำให้หลันหลันกินอาหารแต่ละจานด้วยความสุขเพราะนางคิดไปว่า นางกินเผื่อกงเสวี่ยหลิง นางจะดูแลร่างกายนี้ให้ดีจนถึงวันที่นางต้องไป

            สายตาของหญิงสาวมองไปยังบุรุษหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้าม เขาแนะนำตัวเองว่าชื่ออู๋ซิงว่าน เป็นน้องชายของแม่นางคนงามอู๋หมิ่นลี่ แต่เห็นเขาใช้มือซ้ายจับตะเกียบ แขนขวาทิ้งลงข้างตัว ท่าทางจับตะเกียบนั้นเหมือนที่นางฝึกจับตะเกียบใหม่ๆ เช่นกัน

            แม้นางไม่ได้เอ่ยถาม แต่การจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นเปิดเผยนี้ก็เรียกว่าเสียมารยาทไม่น้อย ทำให้เซียวเหรินต้องเอ่ยเตือนสตินาง

            “หลันหลันอย่าเสียมารยาทกับคุณชายอู๋”

            “ข้าแค่สงสัยว่าเหตุใดไม่ใช้มืออีกข้าง” นางทำหน้ามุ่ยแต่ก้มหน้าลงเล็กน้อย

            ไม่มีผู้ใดกล้าพูดถึงแขนข้างขวาของอู๋ซิงว่าน

            ต่างคนแทบกลั้นหายใจ ไม่กล้ามองไปยังใบหน้าของคุณชายอู๋ซิงว่าน

            “แขนข้างนี้ขยับไม่ได้แล้ว” อู๋ซิงว่านเอ่ยน้ำเสียงเบา คล้ายพูดถึงลมฟ้าอากาศ

            “อ้อ!” หลันหลันพยักหน้าขึ้นลงแล้วส่งยิ้มให้  “ข้าเข้าใจแต่ก่อนข้ามีปีก พอตอนนี้มีมือสองข้างหยิบจับอะไรก็เงอะงะซุ่มซ่ามจนพี่ติงชุ่ยดุด่าข้าตลอด” 

            หญิงสาวหัวเราะเสียงใส แล้วเป็นฝ่ายคีบเนื้อปลาผัดเปรี้ยวหวานใส่จานของอู๋ซิงว่าน

            “เจ้าเพิ่งเคยมีมือหรือ?” อู๋ซิงว่านเลิกคิ้ว ไม่ได้หัวเราะเยาะนาง แต่กลับยิ้มเอ็นดูท่าทางน่ารักและเอื้อเฟื้อต่อเขา

            “ก็ข้าเป็นนกนี่” นางย่นจมูกใส่เขา เมื่อนึกขึ้นได้ก็ยกมือขึ้นเขกศีรษะตัวเองไปทีหนึ่งเป็นการลงโทษ “พี่เต๋ออี้ไม่ให้ข้าพูดว่าตัวเองเป็นนก จะทำให้ผู้อื่นมองท่านเซียวไม่ดี”

            เซียวเหรินที่ถูกกล่าวถึงเพียงแค่ปรายตามองหญิงสาว เขาไม่เอ่ยอะไรและยังคงกินไปอย่างเงียบๆ พลางนึกถึงเรื่องที่จูเต๋ออี้เข้ามารายงาน ระหว่างที่นางไปซื้อเสื้อผ้าสำเร็จนั้นพบวนิพก และคำพูดที่คล้ายจะเป็นรหัสลับ เขาตั้งใจว่าเมื่อมาถึงหมู่ตึกนกยูงทองแล้วจะให้จูเต๋ออี้ออกไปสืบข่าว แล้วค่อยตะล่อมสอบถามกับหลันหลันอีกทาง