Chapter15. ดวงตาเป็นประกาย

            “เจ้ารับไปก่อน แล้วข้าจะใช้งานเจ้าทีหลัง”

            ดวงตาของหญิงสาวเบิกโตเป็นประกาย คราวนี้นางไม่ลังเลยื่นมือไปรับถุงเงินจากเขาแล้วมีท่าทีตื่นเต้น

            “จำไว้ว่าเจ้าต้องซื้อเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็น”

            “เจ้าค่ะ” นางพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ “แล้ว...ข้าสามารถซื้อขนมได้หรือไม่”

            “ขนม? เจ้าหิวแล้วรึ” เขาตั้งใจจะไปให้ถึงที่หมายก่อนจึงไม่ได้คิดจะแวะพักกินอะไร

            “เปล่า” นางส่ายหน้าไปมาจนผมยาวส่ายไปมา “แค่...น่ากิน”

            “ซื้อขนมกินเล่นได้แต่อย่ามากนัก แต่ที่สำคัญ...”

            “ต้องซื้อของใช้ที่จำเป็นก่อน!” นางรีบพูดแล้วยืดแผ่นหลังขึ้นคล้ายโอ้อวดว่าตนเองจำคำสั่งของเขาได้ดี

            “รีบไปเถิด อย่าเถลไถล”

            “เจ้าค่ะ” นางยิ้มกว้างแล้วมุดลงมาจากรถม้า พลันเหมือนคิดออกจึงยื่นหน้ากลับเข้ามาอีกครั้ง “ท่านเซียวไม่ไปด้วยกันหรือเจ้าคะ ท่าทางสนุกออก”

            จูเต๋ออี้ได้ยินถึงกับสะอึก นายท่านของเขานะหรือจะออกมาเดินเล่น โดยเฉพาะต้องมาเดินตามหญิงสาวซื้อเสื้อผ้าเช่นนี้ด้วย

            “เจ้าไปเถอะ จูเต๋ออี้ดูแลนางให้ดีอย่าให้พลัดหลงกัน”

            “ขอรับนายท่าน”

            จูเต๋ออี้จำใจรับคำสั่ง เขาเป็นถึงองครักษ์เงาแต่ให้มาเดินตามหญิงสาวนิสัยประหลาดๆ คนหนึ่งนั้น ทำให้ตัวเองรู้สึกถูกลดความสำคัญไม่น้อย นางเอาแต่เหลียวซ้ายแลขวาทำตาโตเป็นไข่ห่าน เห็นท่าทางอยากรู้อยากเห็นของนางแล้ว เขาจำเป็นต้องแตะข้อศอกนางเป็นเชิงเตือนให้นางเดินตรงไปร้านขายผ้า แทบจะผลักนางเข้าไปในร้านค้า

            “คุณชายมีอะไรให้ช่วยเหลือขอรับ”

            “หาเสื้อผ้าสำเร็จให้แม่นาง...เอ่อ...ให้น้องสาวของข้าด้วย อย่าให้ขาดตกบกพร่อง สิ่งของใดจำเป็นที่สตรีต้องใช้รบกวนจัดหาให้นางด้วย”

            “น้องสาว!” หลันหลันหันขวับแล้วกระโดดมาเกาะแขนจูเต๋ออี้ทันที “ท่านบอกว่าข้าเป็นน้องสาวท่าน! ต่อไปนี้ข้าเรียกท่านว่าพี่จูเต๋ออี้ ไม่ซิ พี่เต๋ออี้!”

            จูเต๋ออี้พูดไม่ออกได้แต่ไหลไปตามน้ำ “รีบไปเลือกเสื้อผ้าเร็ว นายท่านรออยู่”

            “เข้าใจแล้วพี่เต๋ออี้” นางหมุนตัวกลับแล้วกระโดดไปดูเสื้อผ้างดงามมากมาย นางถูกสีสันสดใสและลายปักงดงามดึงดูดสายตา นางชอบสีแดง แต่ก็ชอบสีเขียวด้วย สีเขียวก็มีทั้งเขียวเข้มเขียวอ่อน นางชอบลายปักดอกไม้เล็กๆ พอๆ กับที่ชอบลายปักใหญ่ๆ นางเลือกไม่ถูกจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากจูเต๋ออี้

            “พี่เต๋ออี้ ข้าเลือกไม่ถูก” นางพูดเสียงอ่อน แต่แล้วก็อ้าปากกว้างเมื่อสายตาไปปะทะกับปิ่นดอกไม้ระยิบระยับ “สวย สวยเหลือเกิน”

            “พอแล้ว นายท่านไม่ชอบสีสันฉูดฉาด เจ้าเลือกแบบเรียบๆ จะได้ไม่รบกวนสายตานายท่าน”

            หลันหลันยิ้มกว้างแล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ ถูกแล้ว นางไม่ควรทำตัวรบกวนสายตาของเซียวเหริน แม้นางต้องตัดใจจากเสื้อผ้าสีสดใสเป็นแบบเรียบๆ นางยังได้เอี๊ยมบังทรงอีกด้วย

            จูเต๋ออี้แม้จะรู้สึกเขินอายกิริยาที่หลันหลันแสดงออกเมื่อครู่ แต่เขากลับเผลอยิ้มออกมา นางดูไร้เดียงสาออกเช่นนี้ เป็นใครเห็นย่อมเอ็นดูนาง หากนางได้แต่งกายงดงามสีสันสดใสยิ่งขับเน้นความงามออกมา และหากนางรักษากิริยาสักเล็กน้อย ย่อมกลายเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ได้แน่นอน

            ขณะที่คิดอะไรเพลินๆ หลันหลันก็ได้ของที่ต้องการครบ นางคลี่ถุงเงินที่ได้รับมาจากเซียวเหริน สีหน้าลังเลจนจูเต๋ออี้ต้องยื่นหน้ามาดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้นอีก

            “ข้าเสียดายเงินเหล่านี้” นางพูดเสียงเบา

            “แต่เจ้าจำเป็นต้องมีเสื้อผ้า ไม่เช่นนั้นเจ้าจะใส่ชุดของนายท่านหรือ?”

            “จริงด้วย พี่เต๋ออี้พูดถูก” นางพยักหน้าขึ้นลงแรงๆ แล้วหยิบเงินส่งให้ เสียงร้องเพลงจากหน้าประตูดึงดูดหลันหลัน นางไม่ทันรับเงินทอนและเสื้อผ้าของตัวเองก็รีบถลาไปที่หน้าประตูแล้ว จูเต๋ออี้ต้องเป็นฝ่ายยื่นมือไปรับห่อผ้าและเงินทอนแล้วรีบวิ่งตามนางออกไป

            “พี่เต๋ออี้” หลันหลันกวักมือเรียกชายหนุ่มที่กวาดสายตามองหานางอยู่ นางยืนอยู่หน้าชายชราคนหนึ่งและเด็กน้อยที่ขับร้องบทเพลง “พวกเขาร้องเพลงได้ไพเราะนัก”

            “วนิพก” จูเต๋ออี้บอกกล่าว “ถ้าเจ้าชอบเสียงเพลงหรือเสียงดนตรีนี้ก็ให้เงินพวกเขาเป็นการตอบแทนได้”

            “ได้หรือ?” นางทำตาโต มองถุงเงินในมือแล้วยื่นให้อีกฝ่ายทั้งหมด แต่จูเต๋ออี้เร็วกว่ายื่นมือไปคว้าไว้ก่อน นางจึงหันไปมองอย่างประหลาดใจ 

“เจ้าจะให้พวกเขาหมดถุงนี้หรือ?” จูเต๋ออี้ถามและได้คำตอบเป็น

ารพยักหน้าแรงๆ ของนาง

            “ข้าชอบ พวกเขาร้องเพลงไพเราะยิ่ง” นางจำได้ว่ากงเสวี่ยหลิงลอบออกนอกวังมาเดินตลาดก็จะให้เงินเหล่านักร้องนักดนตรีเช่นนี้เสมอ

            “เงินในถุงนี้เป็นของนายท่าน เจ้าอย่าให้ผู้อื่นไปหมด” จูเต๋ออี้จำเป็นต้องเอา ‘นายท่าน’ออกมาอ้าง  ซึ่งก็ทำให้หลันหลันพยักหน้าขึ้นลงอย่างเข้าใจ นางจึงหยิบเพียงก้อนเงินส่งให้ชายชรา

            ชายชรารับเงินแล้วเอ่ยขึ้น “ตะวันเคลื่อนคล้อยลาลับ”

            “สกุณาหวนคืนสู่รัง” หลันหลันเอ่ยต่อทันทีอย่างคุ้นเคย

            “แม่นางคือ....”

            “ข้าเป็นนกชื่อหลันหลัน” นางยิ้มกว้างจนดวงตาเป็นประกาย 

            ชายชราลอบมองทางจูเต๋ออี้แล้วประสานมือคารวะ “พวกเราอยู่ที่วัดร้างทิศตะวันออก หากแม่นางต้องการเรียกใช้พวกเรา ไม่ว่าจะเป็นการขับร้องหรือการแสดงใด หากเห็นว่าข้าและหลานสาวมีความสามารถถูกใจท่าน โปรดเรียกใช้พวกเราได้ มิต้องเกรงใจ”

            “อืม” หลันหลันพยักหน้ารับขึ้นลง นางยื่นมือไปลูบศีรษะเด็กน้อยก่อนจะหมุนตัวมาทางจูเต๋ออี้ที่รู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปกติบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา

            “พี่เต๋ออี้ เรากลับกันเถิด”

            “ดี นายท่านรอนานแล้ว”

            จูเต๋ออี้กลายเป็นคนถือข้าวของให้หลันหลัน เพราะเขาเอานายท่านออกมาข่มขู่ทำให้หญิงสาวไม่แวะที่ใดอีก นางปีนขึ้นรถม้าอย่างรวดเร็วแล้วรับห่อผ้าจากจูเต๋ออี้มากอดแนบอกราวกับได้ของล้ำค่า เซียวเหรินที่ก้มหน้าอ่านตำราแพทย์อยู่เห็นสีหน้าของนางแล้วเผลอยิ้มออกมา

นางช่าง...ช่างมีความสุขกับสิ่งง่ายๆ เสียจริง

หรือชีวิตคนเราก็เท่านี้ ขอเพียงเรียนรู้ที่จะมีความสุขกับสิ่งที่มี แต่ไม่ใช่ทุกคนจะเป็นเช่นนี้ ยิ่งมีอำนาจยิ่งแสวงหาผลประโยชน์โดยไม่สนใจความชอบธรรมใดๆ

....

“คุณหนูใหญ่เจ้าขา คุณชายเซียวเหรินมาถึงแล้วเจ้าค่ะ”

            หญิงสาวที่ยืนหมุนตัวไปมาอยู่ในครัวถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อ ‘เซียวเหริน’  ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ  สาวใช้ที่ยืนอยู่รายล้อมลอบยิ้มให้กับท่าทางเขินอายของ ‘อู๋หมิ่นลี่’ คุณหนูใหญ่แห่งหมู่ตึกนกยูงทอง

            “คุณหนูออกไปต้อนรับคุณชายเซียวเหรินเถิดเจ้าค่ะ ของพวกนี้ให้บ่าวจัดการกันต่อได้”  ไป๋ชิวเป็นคนรับใช้ข้างกายอู๋หมิ่นลี่ นางส่งคนไปดูต้นทางที่หน้าประตูใหญ่ พอได้ยินว่าคุณชายเซียวเหรินมาถึงแล้วก็รีบมาแจ้งข่าวแก่คุณหนูใหญ่ซึ่งทุ่มเทกำลังและความตั้งใจทำอาหารเลี้ยงต้อนรับด้วยตนเอง

            “รีบออกไปเช่นนี้จะดีหรือ?” มีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้อู๋หมิ่นลี่ว้าวุ่นใจได้ ปกตินางเป็นคนเรียบร้อยอ่อนหวาน สุขุมใจเย็น อู๋หมิ่นลี่เหมือนสายน้ำที่ไหลเย็นทำให้คนอยู่ใกล้ใจสงบ นางมักมีท่าทีสุขุมเสมอยกเว้นยามมีใครสักคนเอ่ยชื่อ ‘เซียวเหริน’ นางจะกลายเป็นเพียงเด็กสาวเขินอายที่ทำสิ่งใดไม่ถูกเลยทีเดียว

            “คุณหนูใหญ่เสมือนเป็นเจ้าบ้าน หากไม่ออกไปสิจะเกรงว่าไม่เหมาะสม”

            “เช่นนั้น...” นางเผลอยิ้มออกมา “ข้าตอนนี้เป็นอย่างไร ดูดีหรือไม่ หรือข้าควรไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่”

            ไป๋ชิวช่วยปลดผ้ากันเปื้อนออก หยิบผ้าเช็ดหน้ามาปัดฝุ่นแป้งที่ติดตามเนื้อตัวอู๋หมิ่นลี่ออก “คุณหนูรีบออกไปเถิดเจ้าค่ะ อย่าให้แขกรอนาน ไม่เช่นนั้นคุณชายเซียวเหรินจะคิดว่าคุณหนูใหญ่ไม่เต็มใจให้มาเยือนหมู่ตึกนกยูงทอง”

            “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร” ใบหน้าหวานเปลี่ยนสี “ไม่ได้แล้ว ข้าต้องรีบออกไปต้องรับคุณชายเซียว”