บทที่ 12 ติดฝนด้วยกัน

บทที่ 12 ติดฝนด้วยกัน

เช้าวันต่อมา

ทุกคนกินข้าวและเตรียมพร้อมที่จะออกไปจุดบริการ แป้งปั้นถักผมเปียน่ารักและสวมหมวกสีชมพู เป็นที่สะดุดตาของบรรดาหนุ่มๆ จนละสายตาไปจากใบหน้าจิ้มลิ้มไม่ได้

"มีอาหารตาแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะไม่มีอะไรให้ดูแล้ว"

"ดูนมฉันไหม" กาเนสเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกับโอโซนเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆ แต่โอโซนกลับส่ายหน้าอย่างระอาแล้วยื่นมือไปดันศีรษะเธอเบาๆ

"ทุเรศ นมมึงเล็กกว่ากำปั้นกูอีกอีเนส"

"ชิ! เดี๋ยวไปทำนมมาเมื่อไหร่กูจะเอาฟาดหน้ามึง"

"เออๆ กูรอแล้วกัน" ทั้งสองหยอกล้อกันเสร็จก็รีบขึ้นรถกระบะผู้ใหญ่บ้าน แป้งปั้นนั่งท้ายกระบะกับรุ่นพี่ทุกคน เธอยิ้มบางๆ มองวิวสองข้างทางอย่างหลงใหล ก่อนที่จะสะดุดตากับฝูงกระบือที่กำลังเดินต่อแถวกันอยู่ข้างทาง เธออมยิ้มแก้มแทบปริแล้วหันมามองหน้าบดินทร์ รอยยิ้มก่อนหน้านี้หายไปทันทีเมื่อเห็นสีหน้าดุดันของฝ่ายตรงข้าม

ขับรถมาไม่นานก็ถึง ทั้งหกหนุ่มพร้อมกันยิ้มกว้างเมื่อเห็นชาวบ้านเอารถมาใช้บริการเยอะกว่าที่คิด พวกเขารีบขนของบางส่วนลงแล้วรับรถจากชาวบ้านไปซ่อมอย่างตั้งใจ แป้งปั้นอมยิ้มจนตาหยีกับภาพตรงหน้า เธอลืมภาพความโหดร้ายที่พวกเขาเคยยกพวกตีกันไ