Share
ไร้คำกลาวใด
Related chapter
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศษ
ก่อนหน้านั้น"เจ้าคิดว่าข้าควรทำอย่างไร"นางกำนัลข้างกายก้มหน้านิ่งจะทำอย่างไรได้นางก็แค่สาวใช้จะมีสติปัญญาไปคิดแทนนายได้หรือครั้นจะบอกไปอย่างที่สมองอันน้อยนิดของนางจะคิดได้ก็กลัวว่าจะไม่ถูกใจฮองเฮา"บอกมา"ตวาดลั่น ก้มหน้าพร้อมกับพูดขึ้นเบาๆ"ฮองเฮา ไม่ว่าจะผ่านมาหรือจากนี้ต่อไปในใจฝ่าบาทมีเพียงอ้ายจิงมารดาขององค์หญิงอ้ายฉิง ไม่ว่าฮองเฮาจะทำอย่างไรก้ไม่อาจลบนางออกจากใจของฝ่าบาทได้เพราะฝ่าบาท...เอ่อ เอ่อปักใจกับมารดาขององค์หญิงไปเสียแล้ว"อ้ายหลิวยิ้มหยัน"ข้าพยายามแล้วที่ผ่านมาถือว่าข้าพยายามอย่างที่สุดแต่ฝ่าบาทไม่เคยมีข้าในใจ ทั้งๆที่ข้ามีอะไรเหนือกว่าอ้ายจิงมากมาย แต่ฝ่าบาทกลับมองข้าแค่เพียงคนข้างกายหาใช่คนในใจไม่"ยกหีบเหล็กใบน้อยออกมาเปิดออกช้าๆ"บางทีสิ่งนี้อาจแก้ปัญหาทั้งหมดได้"หย่อนยาเม็ดเล็กลงในถ้วยยา จิวอันที่หลบอยู่ไม่ไกลนักยกมือปิดปากตัวเอง ก่อนจะเร้นกายออกไปทางด้านหลังของตำหนักชิงหนิงกง"ข้าจะทำอย่างไรดี จะไปแจ้งข่าวกับท่านอาเฉิงอู๋ก็กลัวว่าเสด็จพ่อจะเป็นอันตราย"สูดลมหายใจเข้าลึกๆสาวเท้ายังตำหนักใหญ่"จิวอัน"ไม่แม้แต่จะย่อกายด้วยซ้ำไป"เสด็จพ่อไม่มีเวลาแล้วเสด็จแม่กำลังจ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม พลิก
“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ”กระซิบเบาๆ เมื่อบัดนี้ ขันทีชราได้เร่งตามจิวอันมาที่นี่ตามแผนที่วางไว้“จิวอัน”“เสด็จพ่อทุกอย่างจัดเตรียมไว้แล้ว ข้าให้ ทหารนำศพ ของคนผู้หนึ่งที่เสียชีวิตเมื่อเช้าที่ผ่านมา มาสวมรอยแทนพระศพของเสด็จพ่อ”“เจ้าแน่ใจหรือ”“องค์หญิงเรื่องนี้ต้องรอบคอบ องค์หญิง แน่ใจหรือว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้”“ข้าเองลำบากใจไม่น้อยเสด็จแม่เป็นแม่ แต่ไฉนเลยข้าจะยอมให้เสด็จพ่อต้องสิ้นพระชนม์เพราะน้ำมือของเสด็จแม่ ข้าจัดการเรื่องนี้เพียงลำพังอย่างน้อยก็ทำให้เสด็จพ่อ ไม่ดื่มพิษนั่นเข้าไป”“จิวอันตลอดมาพ่อคิดว่าเจ้าไม่เอาไหน อีกทั้งยังไม่ใส่ใจเจ้าเท่าที่ควร”“เสด็จพ่อเสด็จพ่อเมตตาลูกยิ่งกว่าใครยิ่งกว่าเสด็จแม่ด้วยซ้ำไป แม้เสด็จแม่ทำเรื่องเลวร้ายถึงเพียงนี้แต่มีสิ่งเดียวที่จิวอันอยากจะขอ”“ว่ามา”“เสด็จพ่อหากเรื่องต่างๆ เรียบร้อย ขอเพียงเสด็จพ่ออย่าได้ลงทัณฑ์เสด็จแม่ถึงชีวิตก็พอเพราะอย่างไรข้าก็ยังไม่อยากเห็นเสด็จแม่ต้องตายเช่นกัน”"ข้ารับปาก”“เช่นนั้นเรารีบเร้นกายออกจากวังหลวงเสียก่อนที่จะมีคนมาพบเข้า” หวงฉีจิ้งผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดขันที เดินก้มหน้าถือถาดในมือตาม จิวอันและขันทีชราออกไป
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ข้าพบเจ้าแล้ว
“ปล่อยเราไป”อ้ายฉิงพูดกับปาหวางอ๋อง“ข้าไม่ได้ทำร้ายเจ้า อ้ายฉิงแค่เพียงรู้สึกว่าสวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมกับข้ายิ่งนักในเมื่อข้าเห็นใบหน้างดงามของเจ้าก่อนแต่ทำไมต้องเป็นเฉิงอู๋อ๋องที่ได้ครอบครองเจ้า”“ท่านทำเช่นนี้ได้สิ่งใดคืนมา”ปาหวางอ๋องกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าไม่ขอสิ่งใดขอแค่ได้ชิดใกล้เจ้าในบางครั้งคราวก็เท่านั้น เดิมฝ่าบาทไม่เคยเห็นข้าในสายตา มีเพียงฮองเฮาที่คอยสนับสนุนแต่ก็นั่นแหละฮองเฮาก็เลี้ยงดูเฉิงอู๋อ๋องมาเหมือนลูก ข้าจึงอิจฉาทุกครั้งที่ทั้งฝ่าบาทและฮองเฮาคอยพูดถึงเฉิงอู๋อ๋องในด้านดีดี ส่วนข้าก็แค่ทำตัวดี ไม่โลดโผนให้พวกเขาหนักใจก็พอ”“อย่างไรท่านก็ไม่ควรทำแบบนี้ ข้าเป็นชายารองของท่านอ๋องแล้ว หากท่านยังหวังว่าจะได้ใจก็คงไม่อาจในเมื่อใจข้ามอบให้กับท่านอ๋องไปแล้ว”ปาหวางอ๋องยิ้มเศร้าๆ“ข้าจึงอยากแค่เพียงได้มีช่วงเวลาที่ได้ชิดใกล้กับเจ้าได้มองหน้าเจ้าทุกเวลาที่อยากมอง ได้คุยกับเจ้าแม้จะไม่ใช่คำหวานข้าก็ยังยืนยันว่าต้องการอยู่ดี""ไม่สู้ท่านปล่อยข้าไป แล้วเรายังเป็น ...สหายที่ดีต่อกัน ข้าจะลืมเสียว่าเรื่องราวเหล่านี้เคยเกิดขึ้นข้าขอเพียงท่านปล่อยข้าไปท่านอ๋องเองก็ใช่คนที่ไร้เหตุผ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ซาบซ่าน
ปาหวางอ๋องก้มหน้า“ข้าผิดที่ทำให้เจ้าต้องลำบาก อ้ายฉิงหวังว่าเจ้าจะอภัยให้ข้า”อ้ายฉิงก้มหน้านิ่ง“ท่านทำเรื่องต่างๆ ให้ยุ่งยากลงกว่าเดิม เปิดช่องให้กับฮองเฮาทำเรื่องชั่วช้า”“ข้าผิด ข้าจึงขอเป็นฝ่ายไป ชิงกวานลดกระบี่ลง แล้วไปกันเถิด”ชิงกวานยอมทำตามแต่โดยดี ปาหวางอ๋องจากไปเฉิงอู๋อ๋องพลิกร่างบางไปมาสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า“เจ้าปลอดภัยใช่ไหม” ตงเกาสะกิด เจียวหยู“ไปเก็บฟืนกันดีไหม ไฟใกล้มอดแล้ว”เปิดโอกาสให้ เฉิงอู๋อ๋องกับอ้ายฉิงตามประสาองครักษ์ที่รู้ใจนาย“ข้าปลอดภัยดี แต่เสด็จพ่อ ท่านอ๋องเสด็จพ่อ”“เรา ไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้วมีเพียงทวงแค้นคืนก็เท่านั้น ฮองเฮาจะต้องรับโทษทัณฑ์ข้าจะช่วยเจ้า จัดการกับนางเอง”อ้ายฉิงยิ้มเศร้าๆ“ท่านอ๋องเล่าปลอดภัยหรือไม่”“ข้าปลอดภัยห่วงเจ้าแทบตาย”“ข้ากลัวว่าจะไม่ได้พบท่านอ๋องอีก”สะอื้นเบาๆ ในอ้อมแขน“คนดีของข้า”จูบซับน้ำตาให้เบาๆ ดันร่างบางออกสบตากลมโต“ข้าอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่มีทางทอดทิ้งเจ้าอีกแล้วต่อไปเป็นตายเราจะต้องเคียงข้างกัน”อ้ายฉิงยิ้มทั้งน้ำตา เฉิงอู๋อ๋องก้มลงจุมพิตที่ปากบางบดเบียด อย่างอ่อนโยน“คิดถึงเจ้าที่สุด คิดถึงเหลือเกิน”“
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงใจ
“เกรงว่าฮองเฮาจะใช้นางเป็นเครื่องมือ เดิมข้าเคยได้ยินเรื่องฮองเฮาประทานยาพิษให้กับมารดาของอ้ายฉิงเพื่อการันตีว่านางจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับฝ่าบาททั้งๆที่มารดาของอ้ายฉิงต่อรองว่าขอแค่ให้นางคลอดลูกออกมาก่อนจึงจะกิน ยาพิษแต่ฮองเฮากับกดดันให้นาง กินยาพิษเสีย”“ฮองเฮาช่างใจคอโหดเหี้ยมยิ่งนัก”“ในตอนนั้นใต้เท้าเหว่ยลงทุนขึ้นเขา เจ็ดยอดเซียนเพื่อหายาถอนพิษยิ่งทำให้เรื่องที่ฮองเฮาใส่ความเรื่องความสัมพันธ์ของใต้เท้าเหว่ยกับมารดาของอ้ายฉิงยิ่งมีน้ำหนักในตอนนั้นฮูหยินเหว่ยถึงกับยื่นคำขาด ห้ามไม่ให้ใต้เท้าเหว่ยใส่ใจ มารดาของอ้ายฉิงอีกต่อไป”“แล้วยาถอนพิษเล่าท่านอ๋อง ใต้เท้าเหว่ยได้มันมาหรือไม่”“ข้าคิดว่าได้มา แต่ยานั้นรักษาชีวิตได้เพียงหนึ่งหากนางกินเท่ากับฆ่าลูกในท้องนางจึงเลือกที่จะไม่กิน”“ช่างน่าอนาถนัก มารดาของพระชายารองนับว่าปกป้องลูกอย่างถึงที่สุด”เสียงฝีเท้าใครบางคน ตงเกาชักกระบี่ในท่าเตรียมพร้อม เฉิงอู๋อ๋องกางแขนออกป้องอ้ายฉิงไว้“ท่านอ๋อง” คนรับใช้จากบ้านเหว่ยประสานมือตรงหน้า“ในที่สุดก็พบท่านอ๋อง ใต้เท้าให้ข้าน้อยส่งข่าว”เฉิงอู๋อ๋องขมวดคิ้ว“ว่ามา” ตงเกายังอยู่ในท่าเตรียมพร้อม“ใต้เท้าบอก
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบกัน
ขาแข็งแรงกดหน้าขาเนียนของอ้ายฉิง ก่อนจะกดเอวลงไปตรงกลางลำตัวกลีบบุปฝาเผยอกลีบฉ่ำเยิ้มบีบรัดภมรที่ดอมดม จนรัดแน่นเสียงร้องคราง ด้วยความเจ็บปวดผสมกับความเสียวซ่านภายใน อ้ายฉิงดันตัวจิกฝ่ามือลงบนแผ่นหลังของหวงเฉิงอู่แน่น หวงเฉิงอู๋กดริมฝีปากปลอบประโลมรู้สึกถึงความบีบรัดคับแน่นที่ทำเอาเสียวซ่านไปทั้งตัว อ้ายฉิงน้ำตาไหลพราก“เจ็บ”หวงเฉิงอู๋ลูบไล้เรือนผม กดริมฝีปากบดเบียดมืออุ่นลูบต่ำลงมาที่หน้าอกนุ่ม กดริมฝีปากโลมเลียยอดประทุมถัน พร้อมกับขยับกายเบาๆ อ้ายฉิงเผลอส่งเสียงร้องคราง หวงเฉิงอู่กดริมฝีปากปิดปากบางไว้เสียเสียงครางในลำคอเบาๆความเสียวซ่าน แทรกซึมไปทุกอณูเนื้อ อ้ายฉิงรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยเอื้อมหยิบจันทราเหนือหัวได้ง่ายดาย เอวหนาขยับเบาๆเมื่อเห็นว่าอีกคนหลับตาพริ้มกอดรัดร่างใหญ่ไว้แน่นเหมือนกลัวว่าตัวเองจะหลุดลอยจากร่างใหญ่ไปเสีย หวงเฉิงอู๋ยิ้มกดเอวลงขยับกายขึ้นลงหนักเบาสลับสับเปลี่ยน เสียงร้องครางไม่อาจเล็ดลอดในเมื่อปากบางถูกปิดไว้จากปากอุ่นที่ปรนเปรอรสจูบหวานล้ำและแรงโยกขยับ ที่ตั้งใจมอบความเสียวซ่านให้อ้ายฉิงสุขสม เฉิงอู๋อ๋องเองก็สุขสมยิ่งนักผ่านหญิงมากหน้ากลับไม่รู้สึกสุขสมเท
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไปกันต่อ
“ต่อไปอ้ายฉิงก็อยู่กับท่านอ๋องจะต้องกังวลสิ่งใดท่านอ๋องอยู่ที่ไหนอ้ายฉิงอยู่ที่นั่น”เฉิงอู๋อ๋องยิ้ม“ข้าจะไม่มีทางปล่อยมือเจ้าครั้งนี้ เจ้าเป็นของข้าข้ายิ่งหวงแหนเจ้ากว่าเดิม หลังจากนี้มีเรื่องสำคัญที่ต้องทำมากมาย มีเจ้าเป็นแรงใจ ข้ายอมมีแรงสู้การเดินทางไปถึงหน้าด่านใช้เวลายาวนานอ้ายฉิงข้ากลัวว่าเจ้าจะลำบาก”ยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ“มีท่านอ๋องอ้ายฉิงไม่กลัวว่าจะต้องลำบาก เพียงแค่ทวงความเป็นธรรมคืนมา เมื่อถึงเวลานั้นเราสองคนจึงจะไม่มีสิ่งใดให้กังวลอีกแล้ว”“รอให้ถึงวันนั้นคนดีของข้า ข้างหน้าแม้จะมีอุปสรรคแต่เมื่อเจ้าอยู่ด้วยข้าจึงไม่ต้องกลัวสิ่งใดเพื่อปกป้องเจ้าข้าจึงต้องเข้มแข็งที่สุด”อ้ายฉิงกอดเอวหนา“หนทางข้างหน้ายาวไกล อ้ายฉิงก็ไม่ย่อท้อเพียงแค่มีท่านอ๋องเช่นกัน”อาหารเช้าผ่านไปง่ายดายเจียวหยูสางผมให้อ้ายฉิงหวงเฉิงอู๋รับเอาแปรงสางผมจากมือเจียวหยูมาสางผมอ้ายฉิงเบาๆ“ชายาข้างดงามที่สุด”ก้มลงจุมพิตที่แก้มเนียน”“หากอ้ายฉิงยังอัปลักษณ์เช่นเดิมท่านอ๋องจะยังรักใคร่เช่นนี้ไหม”“ข้าเดิมไม่ต้องการเจ้าไม่ชอบใจที่ฝ่าบาทประทานงานแต่ง แต่เมื่อฝ่าบาทพูดกับข้าในวันนั้นข้าถึงเข้าใจถ่องแท้ว่า ควา
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม รัก
เหว่ยจื่อหยวนใบหน้าเรียบเฉย“หากฮูหยินยินดีข้าก็ไม่ขัด”“คลุมตัวเหว่ยจื่อหยวนกลับวังหลวง”หัวหน้าองครักษ์กล่าวขึ้นดังๆองครักษ์ต่างล่าถอยคลุมตัวเหว่ยจื่อหยวนออกจากบ้านตระกูลเหว่ยฮูหยินเหว่ยกอดกับหยวนจื่อเจียวร้องไห้ ด้วยความรู้สึกน้อยใจ“ฝ่าบาทองครักษ์ไปจนหมดแล้ว นับว่าใต้เท้าเหว่ยช่วยเราได้ไม่น้อยหากเขาไม่ยอมจำนนเกรงว่าพวกนั้นจะต้องค้นตระกูลเหว่ยหรืออาจเผาทำลายเสีย”ขันทีชรา เอ่ยปาก“อ้ายหลิวนางเปลี่ยนไปหรือว่านางเดิมก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วเพียงแต่ข้าไม่เคยเห็นมัน”“ฝ่าบาท อาจไม่เคยคิดที่จะมองฮองเฮาในแง่ร้ายจึงไม่พบความร้ายกาจของนาง”ตำหนักม่านฟ้าของ จิวอัน“เจ้า ขึ้นไปนอนบนแท่นนอนเสีย”จิวอันสั่งนางกำนัลข้างกาย“องค์หญิงท่านกำลังจะไปที่แห่งใด”“อย่ารู้เลย สิ่งที่เจ้าควรรู้คือหากเสด็จมามาที่นี่แล้วไม่พบข้าเจ้าบอกกับเสด็จแม่ว่าข้าวางยาเจ้าแล้วเร้นกายออกไป”“องค์หญิงอีกสองวันจะถึงวัน ถวายพระเพลิงพระศพของฝ่าบาทตอนนี้ทุกคนต่างเศร้าโศกแต่องค์หญิงกลับจะเร้นกายออกไปข้างนอก”“ข้าเศร้าโศกข้าจึงขอเร้นกายให้หายเศร้าโศกบอกเสด็จแม่ให้ข้าด้วยไม่นานข้าจะกลับมา”นางกำนัลยอมขึ้นไปนอนบนแท่นนอนโดยดี“ไ
Latest chapter
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศ๊ษพิเศษ มาตามสัญญามาตามหัวใจเรียกหา
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบบริบูรณ์
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม บทส่งท้าย
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ประทานสมรส
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กำลังจะผ่าน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตลับทองคำ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อีกไม่นาน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงคราวจิวฮัว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ชายาข้า
