เข้าสู่ระบบแชร์
พลิก
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ข้าพบเจ้าแล้ว
“ปล่อยเราไป”อ้ายฉิงพูดกับปาหวางอ๋อง“ข้าไม่ได้ทำร้ายเจ้า อ้ายฉิงแค่เพียงรู้สึกว่าสวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมกับข้ายิ่งนักในเมื่อข้าเห็นใบหน้างดงามของเจ้าก่อนแต่ทำไมต้องเป็นเฉิงอู๋อ๋องที่ได้ครอบครองเจ้า”“ท่านทำเช่นนี้ได้สิ่งใดคืนมา”ปาหวางอ๋องกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าไม่ขอสิ่งใดขอแค่ได้ชิดใกล้เจ้าในบางครั้งคราวก็เท่านั้น เดิมฝ่าบาทไม่เคยเห็นข้าในสายตา มีเพียงฮองเฮาที่คอยสนับสนุนแต่ก็นั่นแหละฮองเฮาก็เลี้ยงดูเฉิงอู๋อ๋องมาเหมือนลูก ข้าจึงอิจฉาทุกครั้งที่ทั้งฝ่าบาทและฮองเฮาคอยพูดถึงเฉิงอู๋อ๋องในด้านดีดี ส่วนข้าก็แค่ทำตัวดี ไม่โลดโผนให้พวกเขาหนักใจก็พอ”“อย่างไรท่านก็ไม่ควรทำแบบนี้ ข้าเป็นชายารองของท่านอ๋องแล้ว หากท่านยังหวังว่าจะได้ใจก็คงไม่อาจในเมื่อใจข้ามอบให้กับท่านอ๋องไปแล้ว”ปาหวางอ๋องยิ้มเศร้าๆ“ข้าจึงอยากแค่เพียงได้มีช่วงเวลาที่ได้ชิดใกล้กับเจ้าได้มองหน้าเจ้าทุกเวลาที่อยากมอง ได้คุยกับเจ้าแม้จะไม่ใช่คำหวานข้าก็ยังยืนยันว่าต้องการอยู่ดี""ไม่สู้ท่านปล่อยข้าไป แล้วเรายังเป็น ...สหายที่ดีต่อกัน ข้าจะลืมเสียว่าเรื่องราวเหล่านี้เคยเกิดขึ้นข้าขอเพียงท่านปล่อยข้าไปท่านอ๋องเองก็ใช่คนที่ไร้เหตุผ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ซาบซ่าน
ปาหวางอ๋องก้มหน้า“ข้าผิดที่ทำให้เจ้าต้องลำบาก อ้ายฉิงหวังว่าเจ้าจะอภัยให้ข้า”อ้ายฉิงก้มหน้านิ่ง“ท่านทำเรื่องต่างๆ ให้ยุ่งยากลงกว่าเดิม เปิดช่องให้กับฮองเฮาทำเรื่องชั่วช้า”“ข้าผิด ข้าจึงขอเป็นฝ่ายไป ชิงกวานลดกระบี่ลง แล้วไปกันเถิด”ชิงกวานยอมทำตามแต่โดยดี ปาหวางอ๋องจากไปเฉิงอู๋อ๋องพลิกร่างบางไปมาสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า“เจ้าปลอดภัยใช่ไหม” ตงเกาสะกิด เจียวหยู“ไปเก็บฟืนกันดีไหม ไฟใกล้มอดแล้ว”เปิดโอกาสให้ เฉิงอู๋อ๋องกับอ้ายฉิงตามประสาองครักษ์ที่รู้ใจนาย“ข้าปลอดภัยดี แต่เสด็จพ่อ ท่านอ๋องเสด็จพ่อ”“เรา ไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้วมีเพียงทวงแค้นคืนก็เท่านั้น ฮองเฮาจะต้องรับโทษทัณฑ์ข้าจะช่วยเจ้า จัดการกับนางเอง”อ้ายฉิงยิ้มเศร้าๆ“ท่านอ๋องเล่าปลอดภัยหรือไม่”“ข้าปลอดภัยห่วงเจ้าแทบตาย”“ข้ากลัวว่าจะไม่ได้พบท่านอ๋องอีก”สะอื้นเบาๆ ในอ้อมแขน“คนดีของข้า”จูบซับน้ำตาให้เบาๆ ดันร่างบางออกสบตากลมโต“ข้าอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่มีทางทอดทิ้งเจ้าอีกแล้วต่อไปเป็นตายเราจะต้องเคียงข้างกัน”อ้ายฉิงยิ้มทั้งน้ำตา เฉิงอู๋อ๋องก้มลงจุมพิตที่ปากบางบดเบียด อย่างอ่อนโยน“คิดถึงเจ้าที่สุด คิดถึงเหลือเกิน”“
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงใจ
“เกรงว่าฮองเฮาจะใช้นางเป็นเครื่องมือ เดิมข้าเคยได้ยินเรื่องฮองเฮาประทานยาพิษให้กับมารดาของอ้ายฉิงเพื่อการันตีว่านางจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับฝ่าบาททั้งๆที่มารดาของอ้ายฉิงต่อรองว่าขอแค่ให้นางคลอดลูกออกมาก่อนจึงจะกิน ยาพิษแต่ฮองเฮากับกดดันให้นาง กินยาพิษเสีย”“ฮองเฮาช่างใจคอโหดเหี้ยมยิ่งนัก”“ในตอนนั้นใต้เท้าเหว่ยลงทุนขึ้นเขา เจ็ดยอดเซียนเพื่อหายาถอนพิษยิ่งทำให้เรื่องที่ฮองเฮาใส่ความเรื่องความสัมพันธ์ของใต้เท้าเหว่ยกับมารดาของอ้ายฉิงยิ่งมีน้ำหนักในตอนนั้นฮูหยินเหว่ยถึงกับยื่นคำขาด ห้ามไม่ให้ใต้เท้าเหว่ยใส่ใจ มารดาของอ้ายฉิงอีกต่อไป”“แล้วยาถอนพิษเล่าท่านอ๋อง ใต้เท้าเหว่ยได้มันมาหรือไม่”“ข้าคิดว่าได้มา แต่ยานั้นรักษาชีวิตได้เพียงหนึ่งหากนางกินเท่ากับฆ่าลูกในท้องนางจึงเลือกที่จะไม่กิน”“ช่างน่าอนาถนัก มารดาของพระชายารองนับว่าปกป้องลูกอย่างถึงที่สุด”เสียงฝีเท้าใครบางคน ตงเกาชักกระบี่ในท่าเตรียมพร้อม เฉิงอู๋อ๋องกางแขนออกป้องอ้ายฉิงไว้“ท่านอ๋อง” คนรับใช้จากบ้านเหว่ยประสานมือตรงหน้า“ในที่สุดก็พบท่านอ๋อง ใต้เท้าให้ข้าน้อยส่งข่าว”เฉิงอู๋อ๋องขมวดคิ้ว“ว่ามา” ตงเกายังอยู่ในท่าเตรียมพร้อม“ใต้เท้าบอก
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบกัน
ขาแข็งแรงกดหน้าขาเนียนของอ้ายฉิง ก่อนจะกดเอวลงไปตรงกลางลำตัวกลีบบุปฝาเผยอกลีบฉ่ำเยิ้มบีบรัดภมรที่ดอมดม จนรัดแน่นเสียงร้องคราง ด้วยความเจ็บปวดผสมกับความเสียวซ่านภายใน อ้ายฉิงดันตัวจิกฝ่ามือลงบนแผ่นหลังของหวงเฉิงอู่แน่น หวงเฉิงอู๋กดริมฝีปากปลอบประโลมรู้สึกถึงความบีบรัดคับแน่นที่ทำเอาเสียวซ่านไปทั้งตัว อ้ายฉิงน้ำตาไหลพราก“เจ็บ”หวงเฉิงอู๋ลูบไล้เรือนผม กดริมฝีปากบดเบียดมืออุ่นลูบต่ำลงมาที่หน้าอกนุ่ม กดริมฝีปากโลมเลียยอดประทุมถัน พร้อมกับขยับกายเบาๆ อ้ายฉิงเผลอส่งเสียงร้องคราง หวงเฉิงอู่กดริมฝีปากปิดปากบางไว้เสียเสียงครางในลำคอเบาๆความเสียวซ่าน แทรกซึมไปทุกอณูเนื้อ อ้ายฉิงรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยเอื้อมหยิบจันทราเหนือหัวได้ง่ายดาย เอวหนาขยับเบาๆเมื่อเห็นว่าอีกคนหลับตาพริ้มกอดรัดร่างใหญ่ไว้แน่นเหมือนกลัวว่าตัวเองจะหลุดลอยจากร่างใหญ่ไปเสีย หวงเฉิงอู๋ยิ้มกดเอวลงขยับกายขึ้นลงหนักเบาสลับสับเปลี่ยน เสียงร้องครางไม่อาจเล็ดลอดในเมื่อปากบางถูกปิดไว้จากปากอุ่นที่ปรนเปรอรสจูบหวานล้ำและแรงโยกขยับ ที่ตั้งใจมอบความเสียวซ่านให้อ้ายฉิงสุขสม เฉิงอู๋อ๋องเองก็สุขสมยิ่งนักผ่านหญิงมากหน้ากลับไม่รู้สึกสุขสมเท
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไปกันต่อ
“ต่อไปอ้ายฉิงก็อยู่กับท่านอ๋องจะต้องกังวลสิ่งใดท่านอ๋องอยู่ที่ไหนอ้ายฉิงอยู่ที่นั่น”เฉิงอู๋อ๋องยิ้ม“ข้าจะไม่มีทางปล่อยมือเจ้าครั้งนี้ เจ้าเป็นของข้าข้ายิ่งหวงแหนเจ้ากว่าเดิม หลังจากนี้มีเรื่องสำคัญที่ต้องทำมากมาย มีเจ้าเป็นแรงใจ ข้ายอมมีแรงสู้การเดินทางไปถึงหน้าด่านใช้เวลายาวนานอ้ายฉิงข้ากลัวว่าเจ้าจะลำบาก”ยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ“มีท่านอ๋องอ้ายฉิงไม่กลัวว่าจะต้องลำบาก เพียงแค่ทวงความเป็นธรรมคืนมา เมื่อถึงเวลานั้นเราสองคนจึงจะไม่มีสิ่งใดให้กังวลอีกแล้ว”“รอให้ถึงวันนั้นคนดีของข้า ข้างหน้าแม้จะมีอุปสรรคแต่เมื่อเจ้าอยู่ด้วยข้าจึงไม่ต้องกลัวสิ่งใดเพื่อปกป้องเจ้าข้าจึงต้องเข้มแข็งที่สุด”อ้ายฉิงกอดเอวหนา“หนทางข้างหน้ายาวไกล อ้ายฉิงก็ไม่ย่อท้อเพียงแค่มีท่านอ๋องเช่นกัน”อาหารเช้าผ่านไปง่ายดายเจียวหยูสางผมให้อ้ายฉิงหวงเฉิงอู๋รับเอาแปรงสางผมจากมือเจียวหยูมาสางผมอ้ายฉิงเบาๆ“ชายาข้างดงามที่สุด”ก้มลงจุมพิตที่แก้มเนียน”“หากอ้ายฉิงยังอัปลักษณ์เช่นเดิมท่านอ๋องจะยังรักใคร่เช่นนี้ไหม”“ข้าเดิมไม่ต้องการเจ้าไม่ชอบใจที่ฝ่าบาทประทานงานแต่ง แต่เมื่อฝ่าบาทพูดกับข้าในวันนั้นข้าถึงเข้าใจถ่องแท้ว่า ควา
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม รัก
เหว่ยจื่อหยวนใบหน้าเรียบเฉย“หากฮูหยินยินดีข้าก็ไม่ขัด”“คลุมตัวเหว่ยจื่อหยวนกลับวังหลวง”หัวหน้าองครักษ์กล่าวขึ้นดังๆองครักษ์ต่างล่าถอยคลุมตัวเหว่ยจื่อหยวนออกจากบ้านตระกูลเหว่ยฮูหยินเหว่ยกอดกับหยวนจื่อเจียวร้องไห้ ด้วยความรู้สึกน้อยใจ“ฝ่าบาทองครักษ์ไปจนหมดแล้ว นับว่าใต้เท้าเหว่ยช่วยเราได้ไม่น้อยหากเขาไม่ยอมจำนนเกรงว่าพวกนั้นจะต้องค้นตระกูลเหว่ยหรืออาจเผาทำลายเสีย”ขันทีชรา เอ่ยปาก“อ้ายหลิวนางเปลี่ยนไปหรือว่านางเดิมก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วเพียงแต่ข้าไม่เคยเห็นมัน”“ฝ่าบาท อาจไม่เคยคิดที่จะมองฮองเฮาในแง่ร้ายจึงไม่พบความร้ายกาจของนาง”ตำหนักม่านฟ้าของ จิวอัน“เจ้า ขึ้นไปนอนบนแท่นนอนเสีย”จิวอันสั่งนางกำนัลข้างกาย“องค์หญิงท่านกำลังจะไปที่แห่งใด”“อย่ารู้เลย สิ่งที่เจ้าควรรู้คือหากเสด็จมามาที่นี่แล้วไม่พบข้าเจ้าบอกกับเสด็จแม่ว่าข้าวางยาเจ้าแล้วเร้นกายออกไป”“องค์หญิงอีกสองวันจะถึงวัน ถวายพระเพลิงพระศพของฝ่าบาทตอนนี้ทุกคนต่างเศร้าโศกแต่องค์หญิงกลับจะเร้นกายออกไปข้างนอก”“ข้าเศร้าโศกข้าจึงขอเร้นกายให้หายเศร้าโศกบอกเสด็จแม่ให้ข้าด้วยไม่นานข้าจะกลับมา”นางกำนัลยอมขึ้นไปนอนบนแท่นนอนโดยดี“ไ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ปั้นปึง
อ้ายหลิวกับเจียวหยูช่วยกันเช็ดเนื้อเช็ดตัวและผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้กับฟางหลินเสียใหม่เฉิงอู๋อ๋องยืนเอามือไพล่หลังห่างออกไปความคิดวุ่นวายสับสนสภาพของฟางหลินน่าสงสารยิ่งนัก เป็นเขาที่ทิ้งนางไว้เพียงลำพังจะฆ่าเขา เช่นไรจึงจะละเว้นชายาของเขา ทำไมเขาไม่คิดถึงข้อนี้“ท่านพี่ ท่านพี่”เสียงละเมอเบาๆ จากปากของ ฟางหลินทั้งๆ ที่ยังหลับตาสนิท หวงเฉิงอู๋รีบย่อกายลงกุมมือของฟางหลินไว้ อ้ายฉิงลุกขึ้นช้าๆถอยห่างจากตรงนั้นเสียฟางหลินลืมตาขึ้นช้าๆ ดึงมือของหวงเฉิงอู๋ไว้“ท่านพี่ข้าอยู่กับท่านแล้วใช่ไหม ข้าจะปลอดภัยใช่ไหม”หวงเฉิงอู๋กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ สงสารฟางหลินจับใจ“นายหญิงเจ้าข้าไปนอนเถิดเจ้าค่ะ พรุ่งนี้จะต้องเดินทางต่อ” อ้ายฉิงยิ้มบางๆ ขยับกาย ไปอีกฟากของกองไฟ ทิ้งตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้ ทั้งสองคนเสียเจียวหยูดึงผ้าผืนใหญ่คลุมให้ทั้งตัว“ท่านพี่ข้าหนีมาจากวังหลวงคนของฮองเฮาจับตัวข้าได้ และคุมตัวข้าในคุกหลวง แต่ข้าก็หนีออกมาได้”“หญิงบอบบางคนเดียวหนีออกมาจากคุกหลวง ได้อย่างไร”เจียวหยูกระซิบกับอ้ายฉิงเบาๆอ้ายฉิงแสร้งหลับตาเสีย“เจ้าคงลำบากไม่น้อย ข้าขอโทษที่ปล่อยเจ้าไว้เพียงลำพัง ต่อไปจะไม่ให้เจ้
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม คนใหม่
“นายหญิงอันตรายไม่ควรจะออกไปไกลจากที่นี่ ให้ตงเกาไปอารักขาจะดีไหม”“ไม่ต้อง ข้ากับเจียวหยูไปไม่นานไม่ทำให้ต้องลำบากใจ เจ้าอยู่ที่นี่จะมีประโยชน์กว่า”น้ำเสียงเรียบเฉยพยายามกลืนก้อนความน้อยใจลงไปในลำคอ หวงเฉิงอู๋ไม่แม้แต่จะแสดงความห่วงใยลุกขึ้นดึงมือเจียวหยูจากไป เฉิงอู๋อ๋องลุกขึ้นคว้าข้อมือบางของอ้ายฉิงไว้“ข้าไปคอยดูแลเจ้าเอง”“ท่านพี่ ท่านจะปล่อยข้าอยู่ที่นี่เพียงลำพังอีกแล้วหรือ”ฟางหลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“ตงเกาอารักขาพระชายาเอก”ตงเกายิ้มประสานมืออ้ายฉิงยิ้ม บางๆ“ข้ากับเจียวหยูไปเพียงลำพังได้ท่านอยู่กับ พระชายาเอกเถิดนางยังไม่หายตกใจ อีกอย่างข้ากับเจียวหยู ไปแช่น้ำอุ่นคงใช้เวลานานท่านจะเบื่อเอาได้”แกะมือหวงเฉิงอู๋ออก กำมือเจียวหยูก้าวเดินจากไป“ท่านอ๋องที่ยอมสวามิภักดิ์ฮองเฮาก็ด้วยว่าตั้งใจไว้แต่แรกแล้วใช่หรือไม่”ปาหวางอ๋องยิ้ม“ฮองเฮาสอนข้ามาตลอดหากต้องการสิ่งใดจึงต้องอาศัยอำนาจเท่านั้น”ยิ้มขมขื่น“ท่านอ๋องยังไม่ยอมรามือเรื่องชายารองของเฉิงอู๋อ๋องอีกหรือไร”ชิงกวานแม้จะรู้ใจนายดีแต่ทว่าบางอย่างก็ไม่ถูกไม่ควร หากเขาไม่ทัดทานใครกันจะทัดทานได้“หญิงงามย่อมกระหายอำนาจ
บทล่าสุด
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศ๊ษพิเศษ มาตามสัญญามาตามหัวใจเรียกหา
กว่าจะมีวันนี้ได้งานอภิเษกสมรสระหว่างฮ่องเต้แค้วนเป่ยเอียนกับองค์หญิงเก้าจิวฮัวเพิ่งจะผ่านพ้นไปข้างศาลา งดงามด้วยดอกเหมยสีชมพูและสีแดงสดนางกำนัลยกขนมมากลางศาลาอ้ายฉิงจิวอันและจิวฮัวช่วยกันจัดจานขนมบุรุษรูปงามทั้งสามทั้งเฉิงอู๋อ๋องและปาหวางกำลังผลัดกันเดินหมาก โฮ่วตัวฉินมองคนทั้งคู่ที่กำลังประมือกัน“555หมากเกมนี้ข้าพ่ายแต่เกมหน้าท่านจะต้องเจ็บหนักแน่” ปาหวางพูดยิ้มๆ หมากสีขาวบนกระดานถูกล้อมด้วยหมากสีดำของเฉิงอู๋อ๋อง“555ข้าให้โอกาสคราวนี้ให้ไท่จือกับฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอียนรวมหัวกันเลยดีไหม”“โฮ่วตัวฉินด้วยอาวุโสน้อยกว่าท่านทั้งสอง”“อย่างไรก็เป็นสหาย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง“คงต้องเรียก ท่านอาตามจิวฮัว ข้าน้อยโฮ๋วตัวฉินคงขออภัยที่เคยล่วงเกินท่าน”จิวฮัวคล้องแขนไปที่แขนของเฉิงอู๋อ๋อง“ท่านอาไม่มีทางจะกริ้ว”“จะขออภัยทำไมในเมื่อหยางปาหวางไท่จือกับข้าความสัมพันธ์เบ่งบานยิ่งกว่าฝ่าบาท”“เบ่งบาน”โฮ๋วตัวฉินขมวดคิ้ว ปาหวางไท่จือยิ้ม กุมมือจิวอันไว้แน่น“ความสัมพันธ์ร้าวฉานเบ่งบานนะสิ ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเราแข่งขันกันมาตลอดมามีเรื่องหนึ่งที่ข้ากำลังจะมีชัย”อ้ายฉิงยิ้มเมื่อจิว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบบริบูรณ์
“ท่านพี่จะต้องเรียกว่าท่านพี่”จิวอันหลบตาเอียงอาย“ท่านพี่ระหว่าง เปิดผ้าคุลมหน้ากับดื่มสุรามงคลอันไหนควรทำก่อนกันแล้วสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน”หยางปาหวางวางจอกสุราลงข้างกาย ก้มลงกดริมฝีปากบนผ้าแพรบางเบาที่ปิดกั้นริมฝีปากไปก่อนจะเลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้างดงาม มีท่าทีตื่นเต้นไม่น้อย ยกจอกสุรากระดกลงคอรวดเร็วกดริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มบดเบียดอ่อนโยนส่งสุรารสเลิศเข้าไปในปากของจิวอัน“ทุกอย่างล้วนสำคัญ เมื่อมีเจ้าข้างกาย”เลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นโน้มตัวลงช้าๆ แสงไฟในห้องมอดดับลงแล้วแต่ไฟในกายกำลังลุกโชติช่วง“อย่าตามข้ามา”จิวฮัวตวาดลั่นเมื่อโฮ๋วตัวฉินเดินตามต้อยๆ“แม่งามเจ้าใจร้ายกับข้าเพียงนี้เชียวหรือข้าที่นี่ไม่คุ้นเคยกับใครจะมีเพียงปาหวางอ๋องกับเฉิงอู๋อ๋องที่ร่วมดื่มสุราด้วยกัน ทั้งสองคนก็ล้วนแต่กลับไปพะเน้าพะนอ ชายาของตนแต่ดูเจ้ารึกลับทอดทิ้งให้ข้าไร้คนคอยดูแล”“เสด็จพ่อให้คนจัดเรือนรับรองให้ฝ่าบาทแล้ว ทำไมต้องตาข้า”“เรือนรับรองโอ๊ยๆๆๆ ”เซเข้าหาจิวฮัว“เรือนรับรองนั่นอยู่ที่ไหนกัน องค์หญิงเก้าไม่พาข้าไปเช่นไรข้าจะไปถูก”“อย่ามาทำเจ้าเล่ห์อย่าคิดว่าที่ผ่านมาฝ่าบาทดูแลข้าแล้วข้าจิวฮัวจะต้อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม บทส่งท้าย
เพียงไม่นานอ้ายฉิงก็ขยับกายลืมตาตื่น“ท่านอ๋อง”“เป็นอย่างไรบ้าง ชายาของข้า”“หายปวดแล้ว แปลกจริงอาการปวดที่เคยเป็นอยู่ตลอดเวลาบัดนี้กลับหายไปจนสิ้น”“ต้องขอบคุณมารดาเจ้าที่ช่างมองการณ์ไกล ตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเจ้าอย่างที่สุด ข้าเองยังไม่อาจเทียบได้กับนางไม่ว่าจะห่วงใยเจ้าแค่ไหนทว่าด้วยรักของมารดา ทำให้เจ้ารอดพ้น บาปเคราะห์และรอดพ้นจากการถูกปองร้ายจากคนอื่น”“ท่านแม่ ท่านแม่ที่ห่วงใยข้าแม้นางจะไม่อาจอยู่ปกป้องดูแลข้าได้นางกลับทำสิ่งยิ่งใหญ่ให้ข้า”“ในที่สุดสวรรค์ก็มีตา จิวอันแจ้งข่าวกับเสด็จพ่อและทุกคนที่รอฟังข่าวดีอยู่ด้านนอก”จิวฮันย่อกายก่อนจะออกจากห้องไป เจียวหยูยิ้มทั้งน้ำตาหวงฉีจิ้ง ยิ้มกว้างดีใจอย่างที่สุดตงเกา กระโดดตัวลอย ปาหวางอ๋องอมยิ้มด้วยความดีใจท้องพระโรง“เรื่องราวร้ายๆ ผ่านไปแล้ว ฮองเฮาทรงขออนุญาตที่จะออกบวชอีกทั้งอ้ายฉิงไม่ได้ถือโทษนางเพราะเห็นว่านางแบกรับความเจ็บช้ำไว้มากพอแล้ว นับว่าอ้ายฉิงเป็นคนที่จิตใจดีจริงๆ ”“ฝ่าบาท ในครั้งนี้องค์หญิงได้รับยาถอนพิษทำให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไป การอภัยนับว่าเป็นเรื่องดี”เฉิงอู๋อ๋อง พูดขึ้นด้วยความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ“ชายาเอกของเฉ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ประทานสมรส
“ไม่มีทางไม่มีทางข้าจะไม่ยอมปล่อยท่านให้กับนาง ข้าวางยาพิษนางอีกไม่นานนางก็จะตาย จริงสินางตายไปแล้วพิษที่ไร้ยาถอนพิษ ไม่สิเหนือกว่าข้าก็ยังมีเซียนหญิงผู้นั้นที่บังอาจปรุงยาถอนพิษให้นาง”“อ้ายหลิวแล้วยาถอนพิษนั่นอยู่ที่ไหน ตอนนี้อ้ายแิงต้องพิษของเจ้า“นางโง่ฟางหลินข้าโง่งม ทำการสำเร็จด้วยหรือ”อ้ายหลิวหัวเราะร่วน“ก็อยู่กับนางนางคิดว่าหากลูกของนางใกล้ชิดข้าสักวันจะต้องถูกวางยานางจึงไม่ยอมกินยาถอนนพิษเก็บยาถอนพิษไว้ให้ลูกของนาง 5555 ข้าพยายามหามันมา18ปีเพื่อทำลายมันแต่ไม่เคยพบพานฝ่าบาทคิดว่าแค่เวลาเพียงไม่กี่วันฝ่าบาทจะหามันได้หรือ”หวงฉีจิ้งถอนหายใจยาว“อ้ายฉิง ข้าตามท่านหมอแล้วอีกไม่กี่อึดใจท่านหมอจึงจะมาที่นี่ ตอนนี้ข้ามีเรื่องยากจะถามเจ้า”“จิวอัน มีเรื่องใดอย่างได้เกรงใจเจ้าพูดมาเถอะ”จิวอันยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นกุมมืออ้ายฉิงอย่างปลอบโยน"ตอนนี้เราไม่อาจหายาถอนพิษให้เจ้าได้ แต่ทุกคนไม่มีใครนิ่งวนอนใจ จิวฮัวออกค้นหายาถอนพิษพร้อมกับโฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ส่วน เสด็จพ่อตอนนี้ กำลังหว่านล้อมเสด็จแม่ถามเรื่องยาถอนพิษ ท่านอาทั้งสองกำลังไปค้นหาตลับทองคำที่จวนอ๋อง ข้าจึงอยากจะถามเจ้าว่าตลับทองใบหนั้น
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กำลังจะผ่าน
หวงฉีจิ้งก้าวลงจากเกี้ยวตรงเข้า พยุงเหว่ยจื่อหยวน“ท่านเหว่ยอย่าได้รีรอ อ้ายฉิงตอนนี้ต้องพิษข้าคาดว่าเป็นพิษชนิดเดียวกับที่ อ้ายจิงมารดาของนางได้รับ เราทำทุกวิถีทางแล้วไม่ว่าจะขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนเพื่อขอยาถอนพิษจากท่านเซียนแต่ก็ไร้หนทางถอนพิษร้ายได้”“นางต้องพิษอย่างนั้นหรือ”เหว่ยจือหยวนรีบก้าวขึ้นไปบนเกี้ยวสร่างซุบผอมของอ้ายแิงที่เหว่ยจื่อหยวนเห้นในครั้งรกถึงกับตกตะลึง“อ้ายฉิง แล้วท่านเซียนมไ่ได้มอบยาถอนพิษมาหรือไร”“โฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ ขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนท่านเซียนบอกว่ายาถอนพิษที่ท่านเหว่ย รับมายังไม่ได้ใช้ จึงอาจยังพอมียาอยู่ที่ไหนสักแห่ง ซึ่งข้าหวังว่ามันจะอยู่ที่ใต้เท้าเหว่ย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้น เหว่ยจื่อหยวนส่ายหน้าสิ้นหวัง“ยาเม็ดนั้นข้ามอบให้มันกับมารดาของนางไปแล้วทว่าไม่อาจรู้ได้ว่านางกินมันเข้าไปหรือเก็บไว้ที่ไหนแต่หากนางกินมันเข้าไปทำไมนางยังต้องตาย”“แล้วเราจะหายาถอนพิษได้จากที่ไหนกัน”“มีคนผู้หนึ่งที่จะต้องรู้เรื่องยาถอนพิษในตอนนั้น ป้าเป่ยอาจเป็นไปได้ว่า ป้าเป่ยนางจะต้องรู้เรื่องยาถอนพิษบ้างไม่มาก็น้อย”“ทหารนำตัวป้าเป่ยเข้ามาที่นี่เดี๋ยวนี้”หวงฉีจิ้ง รีบมีบัญชาไม่นานจาก
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตลับทองคำ
“ท่านอ๋อง ชายาเอกของท่านอ๋องหนีไปแล้ว”ตงเกาส่งเสียงก่อนจะทันเห็นตัวด้วยซ้ำไป“หนีนางรู้ความผิดของตัวเองจึงจงใจหนี ส่งคนตามหานางให้พบ”“ปาหวางอ๋อง เร่งออกตามตัวชายาเอกของท่านอ๋องแล้ว”“ปาหวางอ๋อง”“ปาหวางอ๋องนำทัพมาจากด่านชายแดนสมทบกับด่านเก้าทัพ ตอนนี้ฝ่าบาทบัญชาให้ ตามชายาเอกของท่านอ๋อง เพื่อไต่สวนเรื่องที่นางวางยานายหญิงชายารองของท่านอ๋อง”“ เราจะต้องพาอ้ายแิงกลับวังหลวงเสียเดี๋ยวนี้”“ข้าเองก็อยากพาอ้ายแิงไปหาทางรักษาที่วังหลวง”“ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน เดินทางขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนแต่ไม่ได้ยาถอนพิษกลับมาท่านเซียนพูดถึงเหว่ยจื่อหยวนเรื่องยาถอนพิษ เช่นนั้นมีทางเดียวคือพาอ้ายฉิงกลับไปที่วังหลวงสอบถามเรื่องยาถอนพิษกับเหว่ยจื่อหยวน”“เช่นนั้นออกเดินทางในทันทีจะดีไหม”หวงเฉิงอู๋ประสานมือหันหลังหลับไปพยุง อ้ายฉิงที่นอน หลับใหลไปด้วยอาการอ่อนเพลียและเจ็บปวดในช่องท้อง“อ้ายฉิงเรากำลังจะกลับบ้าน ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่บ้านเพื่อหายาถอนพิษ ท่านพ่อของเจ้าใต้เท้าเหว่ยจะต้องมียาถอนพิษอย่างแน่นอน”อ้ายฉิงฝืนยิ้ม หวงเฉิงอู๋กอดร่างบางไว้แน่น พยายามข่มความรู้สึกอ่อนแอภายในใจไม่อยากให้อ้ายฉิงเห็นเขาจะทำเช่
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อีกไม่นาน
โฮ๋วตัวฉินอ้าปากค้างเมื่อสัมผัสได้ถึงน้าอกนุ่มหยุนที่กลางออกกว้างของเขา แต่แสร้งพูดไปเสียอีกทางเพื่อให้จิวฮัวยอมรับออกมาตรงๆ“วิปริตผิดไปเพียงนี้เชียวหรือ ยากที่จะแยกแยะหญิงงามหรือบุรุษ”เป้ยปินส่ายหน้ายิ้มๆ เดินหลบไปเสียอีกทาง“เป้ยปินเตรียมม้ารอข้าจะกลับ แคว้นเปี่ยนเอียน”“น้อมบัญชาฝ่าบาท”จิวฮัวอ้าปากค้าง ฝ่าบาท“ฝ่าบาท เลยหรือ” ขยับตัวลุกขึ้นจากอกกว้างทว่ากลับถูกตรึงให้อยู่แบบนั้น“สวรรค์เล่นตลกกับข้าอีกแล้วทำไมไม่ส่งหญิงงามกลับส่งบุรุษหนุ่มน้อยมาเอ้อข้ายิ่งชอบคนง่ายอยู่ด้วย”“จะบ้าหรือข้าเป็นสตรี” จิวฮัวดึงมวยผมให้หลุดออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้างดงามจน โฮ๋วตัวฉินอ้าปากค้าง“จิวฮัว”“จิวฮัวเสด็จพ่อ”จิวฮัวย่อกายลงช้าๆ ต่อหน้าหวงฉีจิ้ง ที่ยืนมองทั้งสองคนพร้อมกับ ปาหวางอ๋องและจิวอัน จิวฮัวนอกจากไม่เขินอายแล้วยังหันไปแล่บเลิ้นใส่โฮ๋วตัวฉิน จิวอันอมยิ้มกับท่าทีของน้องสาว“จิวฮัว ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนอย่าเสียมารยาท”จิวอันปรามน้องสาวเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ โฮ๋วตัวฉินลุกขึ้นเก้เก้กังกัง“พี่สาวจิวฮัวแอบเดินทางมาพร้อมกับท่านอาเฉิงอู๋”“ไม่แปลกใจ”จิวฮัวทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้า หวงฉีจิ้ง“เสด็จ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงคราวจิวฮัว
“เช่นนั้นเรื่องที่ใบหน้าอัปลักษณ์เพราะต้องพิษก็เป็นไปไม่ได้เพราะอ้ายฉิงนางเพียงแค่ปิดบังใบหน้า ไม่ได้อัปลักษณ์จริงๆ ”ปาหวางอ๋องตัดประเด็นทิ้งไป“คนที่จะให้คำตอบได้คือ ใต้เท้าเหว่ยเราจำต้องพา อ้ายฉิงกลับวังหลวงเสียทันทีเพื่อพบกับเหว่ยจื่อหยวนและสอบถามเรื่องนี้จากปาก”“เสด็จพ่อแต่ท่านอากำลังเดินทางมาที่นี่”“เราช้าไม่ได้ อ้ายฉิงอาการแย่ลงทุกวันพวกเจ้า รออยู่ที่นี่ข้าจะเร่งเดินทางพร้อมกับปาหวางอ๋อง ยังวังหลวง”หวงฉีจิ้ง ตัดสินใจในทันที“ฝ่าบาท ท่านอ๋องเดินทางถึงด่านเก้าทัพแล้ว”กวานชิงประสานมือตรงหน้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของทุกคนในตอนนี้ทุกคนล้วนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเพราะเรื่องของอ้ายฉิง“หวงเฉิงอู๋อยู่ที่ไหนในตอนนี้”“อ้ายฉิง อ้ายฉิง เจียวหยูนายหญิงของเจ้าเป็นอะไรไปอ้ายฉิงข้ามาแล้ว”ถลาเข้าพยุงร่างบางที่ นอนซมอยู่บนแท่นนอน เจียวหยูปาดน้ำตาอ้ายฉิงลืมตาขึ้นมองเฉิงอู๋อ๋องช้าๆ“ท่านอ๋อง” หวงเฉิงอู๋กอดรวบร่างบางแนบลำตัว“เจียวหยูบอกมาทำไมนายหญิงของเจ้าเป็นเช่นนี้” เจียวหยูสะอื้นอย่างแรง“ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้วไปเลย”ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาด้วยความ โหยหา“เจียวหยู”ตวาดลั่น“พระชาย
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ชายาข้า
“อ้ายฉิงทำทุกคนลำบาก”“ฝ่าบาท ข้าน้อยยินดีไปสมทบฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน”ปาหวางอ๋องเสนอตัว“ท่านอาปาหวางอ๋อง หากไปตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าจะสวนทางกัน เดิม ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนเดินทางด้วยม้ายอดศึกด้วยความเร่งรีบ”“หากไม่มีอะไรผิดพลาดข้าว่าไม่เกินวันนี้จะต้องได้ยาถอนพิษกลับมา”“ฝ่าบาท ม้าเร็วมาถึงแล้ว แจ้งว่าท่านอ๋องเฉิงอู๋สามารถสยบ ฮองเฮาลงได้อย่างไม่ต้องสูญเสียเลือดเนื้อและสามารถช่วยใต้เท้าเหว่ยได้อย่างปลอดภัยตอนนี้ ท่านอ๋องกำลังเร่งเดินทางมาที่นี่เพื่อรับเสด็จฝ่าบาทกลับยังวังหลวงคืนสู่บัลลังก์ดังเดิม”“เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งแล้ว เฉิงอู๋อ๋อง ไม่เคยทำพลาดในเรื่องเช่นนี้”หวงฉีจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความชื่นชม“อ้ายฉิงท่านอากำลังกลับมาที่นี่มารับเจ้า เห็นไหมเล่าว่าท่านอาทำได้”จิวอันพูดให้กำลังใจ”อ้ายฉิงเพียงแค่ยิ้มบางๆ จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเฉิงอู๋อ๋องกลับมาแต่อ้ายฉิงกลับเจ็บป่วยยิ่งทำให้เขาต้องเป็นกังวล อ้ายแิงเริ่มคิดถึงตัวเองที่ผ่านมาเกิดมาก็ทำให้มารดาตายแล้วยังต้องเก็บซ่อนใบหน้ามาถึงตอนนี้ ต้องเผชิญกับเคราะห์กรรมช่างโชคร้ายเสียจริง“เฉิงอู๋อ๋องกลับมาจะต้องสืบหาคนที่วางยาเจ้ามารับผิดให้จงไ
