Share
ซาบซ่าน
Related chapter
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงใจ
“เกรงว่าฮองเฮาจะใช้นางเป็นเครื่องมือ เดิมข้าเคยได้ยินเรื่องฮองเฮาประทานยาพิษให้กับมารดาของอ้ายฉิงเพื่อการันตีว่านางจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับฝ่าบาททั้งๆที่มารดาของอ้ายฉิงต่อรองว่าขอแค่ให้นางคลอดลูกออกมาก่อนจึงจะกิน ยาพิษแต่ฮองเฮากับกดดันให้นาง กินยาพิษเสีย”“ฮองเฮาช่างใจคอโหดเหี้ยมยิ่งนัก”“ในตอนนั้นใต้เท้าเหว่ยลงทุนขึ้นเขา เจ็ดยอดเซียนเพื่อหายาถอนพิษยิ่งทำให้เรื่องที่ฮองเฮาใส่ความเรื่องความสัมพันธ์ของใต้เท้าเหว่ยกับมารดาของอ้ายฉิงยิ่งมีน้ำหนักในตอนนั้นฮูหยินเหว่ยถึงกับยื่นคำขาด ห้ามไม่ให้ใต้เท้าเหว่ยใส่ใจ มารดาของอ้ายฉิงอีกต่อไป”“แล้วยาถอนพิษเล่าท่านอ๋อง ใต้เท้าเหว่ยได้มันมาหรือไม่”“ข้าคิดว่าได้มา แต่ยานั้นรักษาชีวิตได้เพียงหนึ่งหากนางกินเท่ากับฆ่าลูกในท้องนางจึงเลือกที่จะไม่กิน”“ช่างน่าอนาถนัก มารดาของพระชายารองนับว่าปกป้องลูกอย่างถึงที่สุด”เสียงฝีเท้าใครบางคน ตงเกาชักกระบี่ในท่าเตรียมพร้อม เฉิงอู๋อ๋องกางแขนออกป้องอ้ายฉิงไว้“ท่านอ๋อง” คนรับใช้จากบ้านเหว่ยประสานมือตรงหน้า“ในที่สุดก็พบท่านอ๋อง ใต้เท้าให้ข้าน้อยส่งข่าว”เฉิงอู๋อ๋องขมวดคิ้ว“ว่ามา” ตงเกายังอยู่ในท่าเตรียมพร้อม“ใต้เท้าบอก
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบกัน
ขาแข็งแรงกดหน้าขาเนียนของอ้ายฉิง ก่อนจะกดเอวลงไปตรงกลางลำตัวกลีบบุปฝาเผยอกลีบฉ่ำเยิ้มบีบรัดภมรที่ดอมดม จนรัดแน่นเสียงร้องคราง ด้วยความเจ็บปวดผสมกับความเสียวซ่านภายใน อ้ายฉิงดันตัวจิกฝ่ามือลงบนแผ่นหลังของหวงเฉิงอู่แน่น หวงเฉิงอู๋กดริมฝีปากปลอบประโลมรู้สึกถึงความบีบรัดคับแน่นที่ทำเอาเสียวซ่านไปทั้งตัว อ้ายฉิงน้ำตาไหลพราก“เจ็บ”หวงเฉิงอู๋ลูบไล้เรือนผม กดริมฝีปากบดเบียดมืออุ่นลูบต่ำลงมาที่หน้าอกนุ่ม กดริมฝีปากโลมเลียยอดประทุมถัน พร้อมกับขยับกายเบาๆ อ้ายฉิงเผลอส่งเสียงร้องคราง หวงเฉิงอู่กดริมฝีปากปิดปากบางไว้เสียเสียงครางในลำคอเบาๆความเสียวซ่าน แทรกซึมไปทุกอณูเนื้อ อ้ายฉิงรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยเอื้อมหยิบจันทราเหนือหัวได้ง่ายดาย เอวหนาขยับเบาๆเมื่อเห็นว่าอีกคนหลับตาพริ้มกอดรัดร่างใหญ่ไว้แน่นเหมือนกลัวว่าตัวเองจะหลุดลอยจากร่างใหญ่ไปเสีย หวงเฉิงอู๋ยิ้มกดเอวลงขยับกายขึ้นลงหนักเบาสลับสับเปลี่ยน เสียงร้องครางไม่อาจเล็ดลอดในเมื่อปากบางถูกปิดไว้จากปากอุ่นที่ปรนเปรอรสจูบหวานล้ำและแรงโยกขยับ ที่ตั้งใจมอบความเสียวซ่านให้อ้ายฉิงสุขสม เฉิงอู๋อ๋องเองก็สุขสมยิ่งนักผ่านหญิงมากหน้ากลับไม่รู้สึกสุขสมเท
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไปกันต่อ
“ต่อไปอ้ายฉิงก็อยู่กับท่านอ๋องจะต้องกังวลสิ่งใดท่านอ๋องอยู่ที่ไหนอ้ายฉิงอยู่ที่นั่น”เฉิงอู๋อ๋องยิ้ม“ข้าจะไม่มีทางปล่อยมือเจ้าครั้งนี้ เจ้าเป็นของข้าข้ายิ่งหวงแหนเจ้ากว่าเดิม หลังจากนี้มีเรื่องสำคัญที่ต้องทำมากมาย มีเจ้าเป็นแรงใจ ข้ายอมมีแรงสู้การเดินทางไปถึงหน้าด่านใช้เวลายาวนานอ้ายฉิงข้ากลัวว่าเจ้าจะลำบาก”ยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ“มีท่านอ๋องอ้ายฉิงไม่กลัวว่าจะต้องลำบาก เพียงแค่ทวงความเป็นธรรมคืนมา เมื่อถึงเวลานั้นเราสองคนจึงจะไม่มีสิ่งใดให้กังวลอีกแล้ว”“รอให้ถึงวันนั้นคนดีของข้า ข้างหน้าแม้จะมีอุปสรรคแต่เมื่อเจ้าอยู่ด้วยข้าจึงไม่ต้องกลัวสิ่งใดเพื่อปกป้องเจ้าข้าจึงต้องเข้มแข็งที่สุด”อ้ายฉิงกอดเอวหนา“หนทางข้างหน้ายาวไกล อ้ายฉิงก็ไม่ย่อท้อเพียงแค่มีท่านอ๋องเช่นกัน”อาหารเช้าผ่านไปง่ายดายเจียวหยูสางผมให้อ้ายฉิงหวงเฉิงอู๋รับเอาแปรงสางผมจากมือเจียวหยูมาสางผมอ้ายฉิงเบาๆ“ชายาข้างดงามที่สุด”ก้มลงจุมพิตที่แก้มเนียน”“หากอ้ายฉิงยังอัปลักษณ์เช่นเดิมท่านอ๋องจะยังรักใคร่เช่นนี้ไหม”“ข้าเดิมไม่ต้องการเจ้าไม่ชอบใจที่ฝ่าบาทประทานงานแต่ง แต่เมื่อฝ่าบาทพูดกับข้าในวันนั้นข้าถึงเข้าใจถ่องแท้ว่า ควา
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม รัก
เหว่ยจื่อหยวนใบหน้าเรียบเฉย“หากฮูหยินยินดีข้าก็ไม่ขัด”“คลุมตัวเหว่ยจื่อหยวนกลับวังหลวง”หัวหน้าองครักษ์กล่าวขึ้นดังๆองครักษ์ต่างล่าถอยคลุมตัวเหว่ยจื่อหยวนออกจากบ้านตระกูลเหว่ยฮูหยินเหว่ยกอดกับหยวนจื่อเจียวร้องไห้ ด้วยความรู้สึกน้อยใจ“ฝ่าบาทองครักษ์ไปจนหมดแล้ว นับว่าใต้เท้าเหว่ยช่วยเราได้ไม่น้อยหากเขาไม่ยอมจำนนเกรงว่าพวกนั้นจะต้องค้นตระกูลเหว่ยหรืออาจเผาทำลายเสีย”ขันทีชรา เอ่ยปาก“อ้ายหลิวนางเปลี่ยนไปหรือว่านางเดิมก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วเพียงแต่ข้าไม่เคยเห็นมัน”“ฝ่าบาท อาจไม่เคยคิดที่จะมองฮองเฮาในแง่ร้ายจึงไม่พบความร้ายกาจของนาง”ตำหนักม่านฟ้าของ จิวอัน“เจ้า ขึ้นไปนอนบนแท่นนอนเสีย”จิวอันสั่งนางกำนัลข้างกาย“องค์หญิงท่านกำลังจะไปที่แห่งใด”“อย่ารู้เลย สิ่งที่เจ้าควรรู้คือหากเสด็จมามาที่นี่แล้วไม่พบข้าเจ้าบอกกับเสด็จแม่ว่าข้าวางยาเจ้าแล้วเร้นกายออกไป”“องค์หญิงอีกสองวันจะถึงวัน ถวายพระเพลิงพระศพของฝ่าบาทตอนนี้ทุกคนต่างเศร้าโศกแต่องค์หญิงกลับจะเร้นกายออกไปข้างนอก”“ข้าเศร้าโศกข้าจึงขอเร้นกายให้หายเศร้าโศกบอกเสด็จแม่ให้ข้าด้วยไม่นานข้าจะกลับมา”นางกำนัลยอมขึ้นไปนอนบนแท่นนอนโดยดี“ไ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ปั้นปึง
อ้ายหลิวกับเจียวหยูช่วยกันเช็ดเนื้อเช็ดตัวและผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้กับฟางหลินเสียใหม่เฉิงอู๋อ๋องยืนเอามือไพล่หลังห่างออกไปความคิดวุ่นวายสับสนสภาพของฟางหลินน่าสงสารยิ่งนัก เป็นเขาที่ทิ้งนางไว้เพียงลำพังจะฆ่าเขา เช่นไรจึงจะละเว้นชายาของเขา ทำไมเขาไม่คิดถึงข้อนี้“ท่านพี่ ท่านพี่”เสียงละเมอเบาๆ จากปากของ ฟางหลินทั้งๆ ที่ยังหลับตาสนิท หวงเฉิงอู๋รีบย่อกายลงกุมมือของฟางหลินไว้ อ้ายฉิงลุกขึ้นช้าๆถอยห่างจากตรงนั้นเสียฟางหลินลืมตาขึ้นช้าๆ ดึงมือของหวงเฉิงอู๋ไว้“ท่านพี่ข้าอยู่กับท่านแล้วใช่ไหม ข้าจะปลอดภัยใช่ไหม”หวงเฉิงอู๋กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ สงสารฟางหลินจับใจ“นายหญิงเจ้าข้าไปนอนเถิดเจ้าค่ะ พรุ่งนี้จะต้องเดินทางต่อ” อ้ายฉิงยิ้มบางๆ ขยับกาย ไปอีกฟากของกองไฟ ทิ้งตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้ ทั้งสองคนเสียเจียวหยูดึงผ้าผืนใหญ่คลุมให้ทั้งตัว“ท่านพี่ข้าหนีมาจากวังหลวงคนของฮองเฮาจับตัวข้าได้ และคุมตัวข้าในคุกหลวง แต่ข้าก็หนีออกมาได้”“หญิงบอบบางคนเดียวหนีออกมาจากคุกหลวง ได้อย่างไร”เจียวหยูกระซิบกับอ้ายฉิงเบาๆอ้ายฉิงแสร้งหลับตาเสีย“เจ้าคงลำบากไม่น้อย ข้าขอโทษที่ปล่อยเจ้าไว้เพียงลำพัง ต่อไปจะไม่ให้เจ้
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม คนใหม่
“นายหญิงอันตรายไม่ควรจะออกไปไกลจากที่นี่ ให้ตงเกาไปอารักขาจะดีไหม”“ไม่ต้อง ข้ากับเจียวหยูไปไม่นานไม่ทำให้ต้องลำบากใจ เจ้าอยู่ที่นี่จะมีประโยชน์กว่า”น้ำเสียงเรียบเฉยพยายามกลืนก้อนความน้อยใจลงไปในลำคอ หวงเฉิงอู๋ไม่แม้แต่จะแสดงความห่วงใยลุกขึ้นดึงมือเจียวหยูจากไป เฉิงอู๋อ๋องลุกขึ้นคว้าข้อมือบางของอ้ายฉิงไว้“ข้าไปคอยดูแลเจ้าเอง”“ท่านพี่ ท่านจะปล่อยข้าอยู่ที่นี่เพียงลำพังอีกแล้วหรือ”ฟางหลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“ตงเกาอารักขาพระชายาเอก”ตงเกายิ้มประสานมืออ้ายฉิงยิ้ม บางๆ“ข้ากับเจียวหยูไปเพียงลำพังได้ท่านอยู่กับ พระชายาเอกเถิดนางยังไม่หายตกใจ อีกอย่างข้ากับเจียวหยู ไปแช่น้ำอุ่นคงใช้เวลานานท่านจะเบื่อเอาได้”แกะมือหวงเฉิงอู๋ออก กำมือเจียวหยูก้าวเดินจากไป“ท่านอ๋องที่ยอมสวามิภักดิ์ฮองเฮาก็ด้วยว่าตั้งใจไว้แต่แรกแล้วใช่หรือไม่”ปาหวางอ๋องยิ้ม“ฮองเฮาสอนข้ามาตลอดหากต้องการสิ่งใดจึงต้องอาศัยอำนาจเท่านั้น”ยิ้มขมขื่น“ท่านอ๋องยังไม่ยอมรามือเรื่องชายารองของเฉิงอู๋อ๋องอีกหรือไร”ชิงกวานแม้จะรู้ใจนายดีแต่ทว่าบางอย่างก็ไม่ถูกไม่ควร หากเขาไม่ทัดทานใครกันจะทัดทานได้“หญิงงามย่อมกระหายอำนาจ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไม่อาจเปลี่ยนใจ
“นายหญิงน่าสงสารที่สุดมีแต่เรื่องยุ่งๆ หมดเรื่องนั้นเรื่องนี้ก็มา เมื่อไหร่จะพบกับความสุขเสียที”“เจียวหยู เจ้าดีกับข้ายิ่งนักข้าซึ้งใจเสียจริง”“หากเจียวหยูจะบอกนายหญิงว่า เจียวหยูเป็นคนที่ฝ่าบาทส่งมาเพื่อมาคอยดูแลนายหญิง”อ้ายฉิงโอบกอดเจียวหยูไว้แน่น“ขอบใจเจ้าจริงๆ ขอบใจที่เจ้าอยู่ข้างข้า ขอบคุณเสด็จพ่อที่ส่งเจ้ามา”“นายหญิงกลับกันเถิดเจ้าค่ะเลยเวลาอาหารกลางวันแล้ว”จูงมือเจียวหยูเดินขึ้นจากน้ำก้าวเดินกลับไปยัง ที่พักหวงเฉิงอู๋ ก้าวออกมาขวางหน้าไว้“อ้ายฉิง”อ้ายฉิงหลุบตามองพื้นก้าวเดินหลบไปเสียอีกทาง หวงเฉิงอู๋คว้ามือบางไว้แน่น“เจียวหยูเจ้ากลับไปก่อนข้า กับนายหญิงของเจ้ามีเรื่องต้องคุยกัน”“เจียวหยูไม่ต้องข้าจะกลับพร้อมเจ้าท่านอ๋องมีเรื่องใดพูดมา” เจียวหยูยิ้มแหย๋ๆ“เจียวหยูไปเสีย”ตวาดลั่น เจียวหยูจำต้องเดินตัวลีบจากไป“อ้ายฉิงงงง...เจ้ากำลังโกรธ”“มีเรื่องใดให้โกรธข้าอ้ายฉิงทำใจตั้งแต่ยอมแต่งเข้าไปในจวนเฉิงอู๋อ๋องแล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้”เฉิงอู๋อ๋องถอนใจยาว“ข้า แค่เพียงสงสารนาง”“อ้ายฉิงเข้าใจทุกอย่างท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องอธิบาย พระชายาเอกนางน่าสงสารจริงๆ ”“อ้ายฉิงเจ้าไม่โกร
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม หวางเฟย
“ท่านอ๋องฟางหลินไม่ได้ตั้งใจยื่นขาออกไป นางไม่ระวังเองอีกอย่างข้าเป็นชายาเอกลงโทษสาวใช้เป็นเรื่องธรรมดา แต่ชายารองไม่ควรจะลงไม่ลงมือกับข้าที่เป็นชายาเอก”“เจ้าตบตีนางก็สมควรแก่โทษของนางแล้วก็ควรจะเลิกเแล้วต่อกัน อีกอย่างอ้ายฉิงยังไม่ทันจะได้ลงมือกับเจ้า”"ท่านอ๋องฟางหลินเผชิญเคราะห์กรรมเพราะท่านอ๋องปล่อยฟางหลินไว้ที่นั่นเพียงลำพัง แล้วมาตอนนี้ยังต้องมาพบเจอกับพวกนางที่จ้องจะระราน ท่านอ๋องเหตุใดจึงลำเอียงเข้าข้างนาง หรือว่าเป็นเพราะนางงดงามกว่าข้า"น้ำตาไหลริน อ้ายฉิงย่อกายลงตรงหน้า"หากพระชายายังยืนยันที่จะลงโทษเจียวหยู หรือต้องการให้ท่านอ๋องลงโทษข้าเช่นนั้นอ้ายฉิงยินดีรับโทษ"หวงเฉิงอู๋ดึงมืออ้ายฉิงให้ลุกขึ้นยืน"ไม่ ฟางหลินเรื่องนี้ขอให้เลิกแล้วต่อกัน อ้ายฉิงแสดงความจริงใจเพียงนี้ เจ้ายังต้องการอะไรอีก" ฟางหลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลง"ข้าความจริง เช่นไรจะกล้าต่อกรกับเจ้า หวงอ้ายฉิงองค์หญิงข้าแค่เพียงชายาเอกบุตรีขุนนาง"แสร้งปรับน้ำเสียงให้สั่นเครือ"รู้ก็ดีแล้วหากเจ้าคิดจะลงไม้ลงมือกับอ้ายฉิงข้าคงไม่ยอมแน่"หวงฉีจิ้งก้าวขานำหน้าจิวอันและขันทีข้างกายเข้ามา ฟางหลินก้มหน้าหลบตาเมื่อ
Latest chapter
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศ๊ษพิเศษ มาตามสัญญามาตามหัวใจเรียกหา
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบบริบูรณ์
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม บทส่งท้าย
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ประทานสมรส
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กำลังจะผ่าน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตลับทองคำ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อีกไม่นาน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงคราวจิวฮัว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ชายาข้า
