เมื่อดอกไม้เบ่งบาน

“ยังไม่ได้เป็นชายาเสียหน่อย นางยังเขินอายต่อข้าไม่ยอมให้ข้าล่วงเกินคงอีกกว่าขวบปีจะได้เป็นชายา หากใครถามข้าก็จะบอกว่าข้ากับนางยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจะเย้ยหยันข้านะผิดแล้ว เห็นแบบนี้นางน่าครอบครองที่สุดแล้วก็ยากแก่การครอบครองที่สุด แต่บอกไว้ก่อนห้ามใครคิดจะเยื้อแย่งนางเพราะข้าตีตราจองไว้แล้วจองให้นางใจอ่อน แค่นอนกอดก่ายในทุกคืนได้น้ำไม่ได้เนื้อ”

อ้ายฉิงอดขำเสียไม่ได้

“แล้วชายาเอกของท่านอ๋องเล่า”

กดจมูกโด่งที่ไหล่บาง

“ดีใจจัง เจ้าถามถึงนางแสดงว่าเริ่มหึงข้าแล้วใช่ไหม”

ดึงมือเจิ้งอ้ายฉิงไปที่แท่นนอน

“ แค่สงสัยว่าท่านอ๋องจะมอบอาภรณ์ให้นางไหม”

“จะต้องให้อยู่แล้ว แต่บอกไว้ก่อนของนางสวยกว่าเจ้าไม่น้อย”

ยิ้มยียวน

“ไม่ถามหรือว่าทำไม”

อ้ายฉิงส่ายหน้า

“นั่นเพราะ นางจะได้ไม่อิจฉาเจ้าแล้ว จ้องที่จะทำร้ายเจ้าอย่างไรเล่า หากข้าอยู่ยังพอปกป้องแต่หากข้าไม่อยู่นางมีใจอิจฉาริษยาเจ้าข้าก็ห่วงไม่น้อย”

อ้ายฉิงยิ้ม

“อาภรณ์ที่ท่านอ๋องมอบให้งดงามเกินไป เกรงว่าคนจะหัวเราะเยาะเอาได้”

“เจ้าไปกับข้าไม่ต้องสนใจว่าใครจะพูดถึงเจ้าว่าอย่างไร ให้เจ้าจำไว้ว่าข้าไม่ได้เป็นเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกัน เราสองคนยังนอนกอดกัน