ได้ดั่งใจ

จวนเฉิงอู๋อ๋อง

ท้องฟ้ามืดมิด ปาหวางอ๋องยืนกอดกระบี่เดียวดายบนคบไม้ สายตาจ้องมองไปยังห้องของเจิ้งอ้ายฉิงสีหน้าเศร้าสร้อย

หวงเฉิงอู๋ ยืนพิงประตูห้องของ เจิ้งอ้ายฉิงที่ภายในห้องไร้แสงไฟอีกคน ยิ้มด้วยหัวใจเป็นสุข อีกคนกำลังหมดหวัง

“ข้าต้องยอมแพ้ใช่ไหม”

ปาหวางอ๋องรำพึงรำพันเบาๆ

“ท่านอ๋องไม่เข้าไปข้างในหรือ”

ตงเกาถามขึ้นราวกับจะกระซิบ

“ไม่ดีกว่า เมื่อคืนนางอดนอนข้าไม่อยากจะกวนนางมากไปกว่านี้”

“ท่านอ๋อง แต่สุขใดไหนเล่าจะเท่าได้กอด ..คนที่เรามีใจหลับใหลไปพร้อมกัน”

“ให้นางพักดีกว่า ข้ายังมีเวลาอีกมากต่อแต่นี้ ก็คงต้อง ...มากวนนางบ่อยๆ ”

อมยิ้ม ตงเกาเองก็เผลอยิ้มตาม

“ท่านอ๋อง หากว่านายหญิงชายารองไม่ได้ อัปลักษณ์อย่างที่เห็นเล่า”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

“ก็หมายความว่าหากนายหญิงชายารองไม่ได้มีหน้าตาน่าเกลียดแต่... กลับงดงามราวกับเทพีสวรรค์เล่า”

“หรือว่า นางแปลงโฉมมาเพื่อหารักแท้”

“มะมะไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นตงเกาแค่...ถ้าหากว่าก็หมายความว่าถ้าหากว่า”

“หากเป็นเจ้าเล่าตงเกา”

“ตงเกาถาม ท่านอ๋อง”

“ยอกย้อน”

“อืม ข้าก็คง… ไม่ต้องรู้หรอกว่าข้าจะอย่างไรเอาเป็นว่า ตอนนี้ข้าไม่สนใจใบหน้าของนางแล้วว่าจะเป็นเช่