LOGINShare
ได้ดั่งใจ
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม เมื่อดอกไม้เบ่งบาน
“ยังไม่ได้เป็นชายาเสียหน่อย นางยังเขินอายต่อข้าไม่ยอมให้ข้าล่วงเกินคงอีกกว่าขวบปีจะได้เป็นชายา หากใครถามข้าก็จะบอกว่าข้ากับนางยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจะเย้ยหยันข้านะผิดแล้ว เห็นแบบนี้นางน่าครอบครองที่สุดแล้วก็ยากแก่การครอบครองที่สุด แต่บอกไว้ก่อนห้ามใครคิดจะเยื้อแย่งนางเพราะข้าตีตราจองไว้แล้วจองให้นางใจอ่อน แค่นอนกอดก่ายในทุกคืนได้น้ำไม่ได้เนื้อ”อ้ายฉิงอดขำเสียไม่ได้“แล้วชายาเอกของท่านอ๋องเล่า”กดจมูกโด่งที่ไหล่บาง“ดีใจจัง เจ้าถามถึงนางแสดงว่าเริ่มหึงข้าแล้วใช่ไหม”ดึงมือเจิ้งอ้ายฉิงไปที่แท่นนอน“ แค่สงสัยว่าท่านอ๋องจะมอบอาภรณ์ให้นางไหม”“จะต้องให้อยู่แล้ว แต่บอกไว้ก่อนของนางสวยกว่าเจ้าไม่น้อย”ยิ้มยียวน“ไม่ถามหรือว่าทำไม”อ้ายฉิงส่ายหน้า“นั่นเพราะ นางจะได้ไม่อิจฉาเจ้าแล้ว จ้องที่จะทำร้ายเจ้าอย่างไรเล่า หากข้าอยู่ยังพอปกป้องแต่หากข้าไม่อยู่นางมีใจอิจฉาริษยาเจ้าข้าก็ห่วงไม่น้อย”อ้ายฉิงยิ้ม“อาภรณ์ที่ท่านอ๋องมอบให้งดงามเกินไป เกรงว่าคนจะหัวเราะเยาะเอาได้”“เจ้าไปกับข้าไม่ต้องสนใจว่าใครจะพูดถึงเจ้าว่าอย่างไร ให้เจ้าจำไว้ว่าข้าไม่ได้เป็นเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกัน เราสองคนยังนอนกอดกัน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ดอกเหมยสีแดง
“วันนี้มีเรื่องดีจะประกาศออกไป บัดนี้ ข้าขอรับรองด้วยเกียรติของหวงฉีจิ้ง ว่าเจิ้งอ้ายฉิงผู้นี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าหวงฉีจิ้งที่กำเนิดกับมารดาของนางเจิ้งอ้ายจิง”เสียงอื้ออึง ดังไปทั่วบริเวณ ฮองเฮากำหมัดแน่น เจิ้งอ้ายฉิงยืนนิ่งเฉิงอู๋อ๋องพยุงร่างบางไม่ให้เซถลาด้วยความตกใจและคาดไม่ถึงกับชาติกำเนิดของตัวเองเหว่ยจื่อหยวนยิ้ม ฮูหยินเหว่ยหันสบตาเหว่ยจื่อหยวนอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องนี้คือเรื่องจริง ฟางหลินเม้มปากแน่นด้วยความเจ็บแค้น ปาหวางอ๋องอมยิ้มพ่นลมออกจากปากด้วยความโล่งอก“ฝ่าบาทเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อ้ายจิงนางเป็นฮูหยินของเหว่ยจื่อหยวน”“ฮองเฮา เป็นเจ้าที่รู้ดีทุกอย่างยอมรับความจริงเสีย อ้ายจิงเป็นหญิงที่ข้ารักมากที่สุดและเจิ้งอ้ายฉิงเป็นลูกสาวของข้า”“จะต้องมีการพิสูจน์”“ได้ จะต้องมีการพิสูจน์ ในเร็ววัน แต่ตอนนี้ข้า หวงฉีจิ้งขอรับรองว่านางคือเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าอย่างไม่อาจปฏิเสธ อ้ายฉิงคนที่ข้าหวั่นเกรงว่าจะไม่เข้าใจที่สุดคือเจ้า เจ้าอภัยให้ข้าหรือไม่”“ชายา”หวงเฉิงอู๋ดึงร่างบางให้ย่อกายลงช้าๆ แม้จะยังตกตะลึงอยู่ก็ตาม แต่ภายในใจลึกๆ กับรู้สึกยินดียิ่งนัก“อ้ายฉิง ไม่
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตั้งชื่ออ๋องน้อยรอไว้เลย
ดึงร่างบางมากอดไว้แนบลำตัวสายตานับร้อยจ้องมองภาพงดงามตรงหน้าหญิงงามราวเทพีสวรรค์กับท่านอ๋องรูปงาม ภายใต้แสงจันทร์และดอกเหมยสีแดงเบ่งบานรอบกายปาหวางอ๋องยิ้มขมขื่นเป็นเขาที่เห็นนางก่อนเป็นเขาที่รู้ว่านางไม่ได้มีใบหน้าอัปลักษณ์แล้วทำไมเขาไม่แย่งชิงนางมาเสียตั้งแต่ตอนนั้น ก่อนที่เฉิงอู๋อ๋องจะรู้ความจริงแย่งชิงนางมาเป็นของเขาเสียหวงฉีจิ้งฮ่องเต้ยิ้มกว้าง เหล่าขุนนางและองค์ชายต่างแคว้นต่าง อดที่จะพูดชื่นชมใบหน้างดงามเสียไม่ได้"วันที่ดอกไม้เบ่งบาน"ตงเกาทวนคำไปมา"นายหญิง"ตงเกาเก็บแผ่นหนังอัปลักษณ์แล้วยื่นให้กับเจิ้งอ้ายฉิง หวงเฉิงอู๋ดึงแผ่นหนังในมือของตงเกา โยนเข้าใส่กระถางไฟที่มีเปลวไฟลุกโชน"ไม่จำเป็นต้องปิดบังใบหน้าของเจ้าอีกต่อไปข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าทำไมต้องแสร้งว่ามีใบหน้าอัปลักษณ์คิดได้เพียงอย่างเดียวว่า เพื่อล่อหลอกคนที่คิดปองร้ายเจ้า มาบัดนี้เจ้าเป็นองค์หญิงแล้วยังเป็นชายารองของข้า ต่อไปเป็นข้าที่ปกป้องเจ้าเองแผ่นหนังนั้นไร้ประโยชน์เสียแล้ว"ยิ้มหวานหยดจ้องตาคมสื่อความหมายภายในใจอ้ายฉิงย่อกายลงช้าๆ"อ้ายฉิง หลอกลวงทุกคนตามคำสั่งเสียของท่านแม่ ในเมื่อความจริงปรากฎอ้ายฉิงแม้ไม
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม เข้าใจ
"เกรงว่า สุรามีฤทธิ์กระตุ้นสวาทเลยไม่ต้องการให้เจ้าดื่มมัน"คราวนี้หน้าแดงยิ่งแดงกว่าเดิม มือไม้พันกันหยิบจับเครื่องเสวยแก้เก้อแต่กลับทำหกหล่น เฉิงอู๋อ๋องคีบเครื่องเสวยจ่อที่ริมฝีปากแดง ของอ้ายฉิงที่รีบอ้าปากรับเอาเครื่องเสวยด้วยเกรงว่าคนอื่นจะเห็น เฉิงอู๋อ๋องจ้องมองใบหน้างามแล้วหยุดมองริมฝีปากแดงระเรื่อเผลอเม้มริมฝีปากเพราะดันคิดไปถึงรสจูบหวานล้ำอีกครั้ง ฟางหลินเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้างานเทศกาลชมดอกเหมยแดงผ่านไปแล้ว"จิวฮว จิวอันตามข้าไปที่ตำหนักชิงหนิงกง"จิวฮัวหันมองหน้าจิวอันในใจนึกหวั่นกับคำพูดเย็นชาของฮองเฮา"แม่นางเจิ้ง ยินดีด้วยอีกครั้ง"ปาหวางอ๋องยืนจ้องหน้างามที่ก้มหน้าหลบตา เฉิงอู๋อ๋องกล่าวลาเหล่าขุนนางที่มาแสดงความยินดีที่ชายารองกลายเป็นองค์หญิง อีกทั้งจากชายาอัปลักษณ์กลายเป็นหญิงงาม"ขอบคุณปาหวางอ๋อง ความจริงไม่จำเป็น""จำเป็นยิ่ง เฮ้อข้าโง่งมยิ่งพบหน้าเจ้าก่อนใครแต่กลับคิดว่าเป็นเพียงฝัน""จะรื้อฟื้นทำไมกัน ในเมื่อปาหวางอ๋องไม่อาจเปลี่ยนอะไรได้นางคือชายาข้า"ยกอ้อมแขนขึ้นกอดรอบเอวบางแสดงความเป็นเจ้าของ"ก็ไม่แน่"เฉิงอู๋อ๋องยิ้ม"เรื่องอื่นข้าไม่รู้แต่เรื่องที่นางเป็นชา
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไร้คำกลาวใด
"ฮองเฮา ปาหวางอ๋องรออยู่ด้านหน้าตำหนัก"คนสนิทประสานมือ อ้ายหลิวโบกมือให้จิวอันกับจิวฮัวกลับไปเสียปาหวางอ๋องสาวเท้าเข้ามาด้านในอย่างร้อนรน"มีเรื่องใดเร่งด่วน""ฮองเฮา ปาหวางอ๋องอยากให้มีพระบัญชา""บัญชา""อำนาจสั่งการ แปดกองธงขอเป็นข้าที่รับผิดชอบ""555นี่ไม่ใช่เวลาจะมาบอกว่าอยากได้สิ่งใดแล้วต้องได้ ปาหวางอ๋องค่ำคืนดึกดื่นมาพูดเรื่องนี้ ดื่มมากไปหรือไร""ฮองเฮา หวงเฉิงอู๋ตอนนี้รั้งตำแหน่งอ๋องและยังเป็นราชบุตรเขย บัลลังก์มังกรคงไม่พ้นมือเขา""สามหาว..กล้ามาพูดเรื่องนี้หากได้ยินถึงหูฝ่าบาท ปาหวางอ๋องมีกี่ชีวิตกัน""ฮองเฮาฝ่าบาทเห็นเขาดีมาตลอดแม้แต่แซ่ยังเปลี่ยนให้เขามาใช่แซ่หวง ข้าแม้จะต่างแม่แต่ก็มีสายเลือดเดียวกับฝ่าบาทแต่ฝ่าบาทไม่เคยวางใจ ผิดกับเฉิงอู๋อ๋องที่รั้งตำแหน่งอ๋องเพราะบิดาเป็นอ๋องผู้ทำคุณงามความดีให้กับราชบัลลังก์แล้วตัวเขาเองยังรบทัพจับศึกมานับไม่ถ้วน""นั่นอย่างไรเล่าตำแหน่งอ๋องจึงเหมาะกับเฉิงอู๋อ๋อง""ฮองเฮาท่านเลี้ยงดูเขาประดุจลูก อัยกาและบิดาภักดีเรื่อยมาจนเป็นที่รู้กัน ที่ได้รับตำแหน่งอ๋องก็เพราะสิ่งนี้ แต่ฮองเฮาโปรดไตร่ตรองเฉิงอู๋อ๋องแต่งกับองค์หญิงแล้วฮ่องเต้ก็ไร้
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศษ
ก่อนหน้านั้น"เจ้าคิดว่าข้าควรทำอย่างไร"นางกำนัลข้างกายก้มหน้านิ่งจะทำอย่างไรได้นางก็แค่สาวใช้จะมีสติปัญญาไปคิดแทนนายได้หรือครั้นจะบอกไปอย่างที่สมองอันน้อยนิดของนางจะคิดได้ก็กลัวว่าจะไม่ถูกใจฮองเฮา"บอกมา"ตวาดลั่น ก้มหน้าพร้อมกับพูดขึ้นเบาๆ"ฮองเฮา ไม่ว่าจะผ่านมาหรือจากนี้ต่อไปในใจฝ่าบาทมีเพียงอ้ายจิงมารดาขององค์หญิงอ้ายฉิง ไม่ว่าฮองเฮาจะทำอย่างไรก้ไม่อาจลบนางออกจากใจของฝ่าบาทได้เพราะฝ่าบาท...เอ่อ เอ่อปักใจกับมารดาขององค์หญิงไปเสียแล้ว"อ้ายหลิวยิ้มหยัน"ข้าพยายามแล้วที่ผ่านมาถือว่าข้าพยายามอย่างที่สุดแต่ฝ่าบาทไม่เคยมีข้าในใจ ทั้งๆที่ข้ามีอะไรเหนือกว่าอ้ายจิงมากมาย แต่ฝ่าบาทกลับมองข้าแค่เพียงคนข้างกายหาใช่คนในใจไม่"ยกหีบเหล็กใบน้อยออกมาเปิดออกช้าๆ"บางทีสิ่งนี้อาจแก้ปัญหาทั้งหมดได้"หย่อนยาเม็ดเล็กลงในถ้วยยา จิวอันที่หลบอยู่ไม่ไกลนักยกมือปิดปากตัวเอง ก่อนจะเร้นกายออกไปทางด้านหลังของตำหนักชิงหนิงกง"ข้าจะทำอย่างไรดี จะไปแจ้งข่าวกับท่านอาเฉิงอู๋ก็กลัวว่าเสด็จพ่อจะเป็นอันตราย"สูดลมหายใจเข้าลึกๆสาวเท้ายังตำหนักใหญ่"จิวอัน"ไม่แม้แต่จะย่อกายด้วยซ้ำไป"เสด็จพ่อไม่มีเวลาแล้วเสด็จแม่กำลังจ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม พลิก
“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ”กระซิบเบาๆ เมื่อบัดนี้ ขันทีชราได้เร่งตามจิวอันมาที่นี่ตามแผนที่วางไว้“จิวอัน”“เสด็จพ่อทุกอย่างจัดเตรียมไว้แล้ว ข้าให้ ทหารนำศพ ของคนผู้หนึ่งที่เสียชีวิตเมื่อเช้าที่ผ่านมา มาสวมรอยแทนพระศพของเสด็จพ่อ”“เจ้าแน่ใจหรือ”“องค์หญิงเรื่องนี้ต้องรอบคอบ องค์หญิง แน่ใจหรือว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้”“ข้าเองลำบากใจไม่น้อยเสด็จแม่เป็นแม่ แต่ไฉนเลยข้าจะยอมให้เสด็จพ่อต้องสิ้นพระชนม์เพราะน้ำมือของเสด็จแม่ ข้าจัดการเรื่องนี้เพียงลำพังอย่างน้อยก็ทำให้เสด็จพ่อ ไม่ดื่มพิษนั่นเข้าไป”“จิวอันตลอดมาพ่อคิดว่าเจ้าไม่เอาไหน อีกทั้งยังไม่ใส่ใจเจ้าเท่าที่ควร”“เสด็จพ่อเสด็จพ่อเมตตาลูกยิ่งกว่าใครยิ่งกว่าเสด็จแม่ด้วยซ้ำไป แม้เสด็จแม่ทำเรื่องเลวร้ายถึงเพียงนี้แต่มีสิ่งเดียวที่จิวอันอยากจะขอ”“ว่ามา”“เสด็จพ่อหากเรื่องต่างๆ เรียบร้อย ขอเพียงเสด็จพ่ออย่าได้ลงทัณฑ์เสด็จแม่ถึงชีวิตก็พอเพราะอย่างไรข้าก็ยังไม่อยากเห็นเสด็จแม่ต้องตายเช่นกัน”"ข้ารับปาก”“เช่นนั้นเรารีบเร้นกายออกจากวังหลวงเสียก่อนที่จะมีคนมาพบเข้า” หวงฉีจิ้งผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดขันที เดินก้มหน้าถือถาดในมือตาม จิวอันและขันทีชราออกไป
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ข้าพบเจ้าแล้ว
“ปล่อยเราไป”อ้ายฉิงพูดกับปาหวางอ๋อง“ข้าไม่ได้ทำร้ายเจ้า อ้ายฉิงแค่เพียงรู้สึกว่าสวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมกับข้ายิ่งนักในเมื่อข้าเห็นใบหน้างดงามของเจ้าก่อนแต่ทำไมต้องเป็นเฉิงอู๋อ๋องที่ได้ครอบครองเจ้า”“ท่านทำเช่นนี้ได้สิ่งใดคืนมา”ปาหวางอ๋องกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าไม่ขอสิ่งใดขอแค่ได้ชิดใกล้เจ้าในบางครั้งคราวก็เท่านั้น เดิมฝ่าบาทไม่เคยเห็นข้าในสายตา มีเพียงฮองเฮาที่คอยสนับสนุนแต่ก็นั่นแหละฮองเฮาก็เลี้ยงดูเฉิงอู๋อ๋องมาเหมือนลูก ข้าจึงอิจฉาทุกครั้งที่ทั้งฝ่าบาทและฮองเฮาคอยพูดถึงเฉิงอู๋อ๋องในด้านดีดี ส่วนข้าก็แค่ทำตัวดี ไม่โลดโผนให้พวกเขาหนักใจก็พอ”“อย่างไรท่านก็ไม่ควรทำแบบนี้ ข้าเป็นชายารองของท่านอ๋องแล้ว หากท่านยังหวังว่าจะได้ใจก็คงไม่อาจในเมื่อใจข้ามอบให้กับท่านอ๋องไปแล้ว”ปาหวางอ๋องยิ้มเศร้าๆ“ข้าจึงอยากแค่เพียงได้มีช่วงเวลาที่ได้ชิดใกล้กับเจ้าได้มองหน้าเจ้าทุกเวลาที่อยากมอง ได้คุยกับเจ้าแม้จะไม่ใช่คำหวานข้าก็ยังยืนยันว่าต้องการอยู่ดี""ไม่สู้ท่านปล่อยข้าไป แล้วเรายังเป็น ...สหายที่ดีต่อกัน ข้าจะลืมเสียว่าเรื่องราวเหล่านี้เคยเกิดขึ้นข้าขอเพียงท่านปล่อยข้าไปท่านอ๋องเองก็ใช่คนที่ไร้เหตุผ
Latest chapter
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศ๊ษพิเศษ มาตามสัญญามาตามหัวใจเรียกหา
กว่าจะมีวันนี้ได้งานอภิเษกสมรสระหว่างฮ่องเต้แค้วนเป่ยเอียนกับองค์หญิงเก้าจิวฮัวเพิ่งจะผ่านพ้นไปข้างศาลา งดงามด้วยดอกเหมยสีชมพูและสีแดงสดนางกำนัลยกขนมมากลางศาลาอ้ายฉิงจิวอันและจิวฮัวช่วยกันจัดจานขนมบุรุษรูปงามทั้งสามทั้งเฉิงอู๋อ๋องและปาหวางกำลังผลัดกันเดินหมาก โฮ่วตัวฉินมองคนทั้งคู่ที่กำลังประมือกัน“555หมากเกมนี้ข้าพ่ายแต่เกมหน้าท่านจะต้องเจ็บหนักแน่” ปาหวางพูดยิ้มๆ หมากสีขาวบนกระดานถูกล้อมด้วยหมากสีดำของเฉิงอู๋อ๋อง“555ข้าให้โอกาสคราวนี้ให้ไท่จือกับฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอียนรวมหัวกันเลยดีไหม”“โฮ่วตัวฉินด้วยอาวุโสน้อยกว่าท่านทั้งสอง”“อย่างไรก็เป็นสหาย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง“คงต้องเรียก ท่านอาตามจิวฮัว ข้าน้อยโฮ๋วตัวฉินคงขออภัยที่เคยล่วงเกินท่าน”จิวฮัวคล้องแขนไปที่แขนของเฉิงอู๋อ๋อง“ท่านอาไม่มีทางจะกริ้ว”“จะขออภัยทำไมในเมื่อหยางปาหวางไท่จือกับข้าความสัมพันธ์เบ่งบานยิ่งกว่าฝ่าบาท”“เบ่งบาน”โฮ๋วตัวฉินขมวดคิ้ว ปาหวางไท่จือยิ้ม กุมมือจิวอันไว้แน่น“ความสัมพันธ์ร้าวฉานเบ่งบานนะสิ ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเราแข่งขันกันมาตลอดมามีเรื่องหนึ่งที่ข้ากำลังจะมีชัย”อ้ายฉิงยิ้มเมื่อจิว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบบริบูรณ์
“ท่านพี่จะต้องเรียกว่าท่านพี่”จิวอันหลบตาเอียงอาย“ท่านพี่ระหว่าง เปิดผ้าคุลมหน้ากับดื่มสุรามงคลอันไหนควรทำก่อนกันแล้วสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน”หยางปาหวางวางจอกสุราลงข้างกาย ก้มลงกดริมฝีปากบนผ้าแพรบางเบาที่ปิดกั้นริมฝีปากไปก่อนจะเลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้างดงาม มีท่าทีตื่นเต้นไม่น้อย ยกจอกสุรากระดกลงคอรวดเร็วกดริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มบดเบียดอ่อนโยนส่งสุรารสเลิศเข้าไปในปากของจิวอัน“ทุกอย่างล้วนสำคัญ เมื่อมีเจ้าข้างกาย”เลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นโน้มตัวลงช้าๆ แสงไฟในห้องมอดดับลงแล้วแต่ไฟในกายกำลังลุกโชติช่วง“อย่าตามข้ามา”จิวฮัวตวาดลั่นเมื่อโฮ๋วตัวฉินเดินตามต้อยๆ“แม่งามเจ้าใจร้ายกับข้าเพียงนี้เชียวหรือข้าที่นี่ไม่คุ้นเคยกับใครจะมีเพียงปาหวางอ๋องกับเฉิงอู๋อ๋องที่ร่วมดื่มสุราด้วยกัน ทั้งสองคนก็ล้วนแต่กลับไปพะเน้าพะนอ ชายาของตนแต่ดูเจ้ารึกลับทอดทิ้งให้ข้าไร้คนคอยดูแล”“เสด็จพ่อให้คนจัดเรือนรับรองให้ฝ่าบาทแล้ว ทำไมต้องตาข้า”“เรือนรับรองโอ๊ยๆๆๆ ”เซเข้าหาจิวฮัว“เรือนรับรองนั่นอยู่ที่ไหนกัน องค์หญิงเก้าไม่พาข้าไปเช่นไรข้าจะไปถูก”“อย่ามาทำเจ้าเล่ห์อย่าคิดว่าที่ผ่านมาฝ่าบาทดูแลข้าแล้วข้าจิวฮัวจะต้อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม บทส่งท้าย
เพียงไม่นานอ้ายฉิงก็ขยับกายลืมตาตื่น“ท่านอ๋อง”“เป็นอย่างไรบ้าง ชายาของข้า”“หายปวดแล้ว แปลกจริงอาการปวดที่เคยเป็นอยู่ตลอดเวลาบัดนี้กลับหายไปจนสิ้น”“ต้องขอบคุณมารดาเจ้าที่ช่างมองการณ์ไกล ตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเจ้าอย่างที่สุด ข้าเองยังไม่อาจเทียบได้กับนางไม่ว่าจะห่วงใยเจ้าแค่ไหนทว่าด้วยรักของมารดา ทำให้เจ้ารอดพ้น บาปเคราะห์และรอดพ้นจากการถูกปองร้ายจากคนอื่น”“ท่านแม่ ท่านแม่ที่ห่วงใยข้าแม้นางจะไม่อาจอยู่ปกป้องดูแลข้าได้นางกลับทำสิ่งยิ่งใหญ่ให้ข้า”“ในที่สุดสวรรค์ก็มีตา จิวอันแจ้งข่าวกับเสด็จพ่อและทุกคนที่รอฟังข่าวดีอยู่ด้านนอก”จิวฮันย่อกายก่อนจะออกจากห้องไป เจียวหยูยิ้มทั้งน้ำตาหวงฉีจิ้ง ยิ้มกว้างดีใจอย่างที่สุดตงเกา กระโดดตัวลอย ปาหวางอ๋องอมยิ้มด้วยความดีใจท้องพระโรง“เรื่องราวร้ายๆ ผ่านไปแล้ว ฮองเฮาทรงขออนุญาตที่จะออกบวชอีกทั้งอ้ายฉิงไม่ได้ถือโทษนางเพราะเห็นว่านางแบกรับความเจ็บช้ำไว้มากพอแล้ว นับว่าอ้ายฉิงเป็นคนที่จิตใจดีจริงๆ ”“ฝ่าบาท ในครั้งนี้องค์หญิงได้รับยาถอนพิษทำให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไป การอภัยนับว่าเป็นเรื่องดี”เฉิงอู๋อ๋อง พูดขึ้นด้วยความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ“ชายาเอกของเฉ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ประทานสมรส
“ไม่มีทางไม่มีทางข้าจะไม่ยอมปล่อยท่านให้กับนาง ข้าวางยาพิษนางอีกไม่นานนางก็จะตาย จริงสินางตายไปแล้วพิษที่ไร้ยาถอนพิษ ไม่สิเหนือกว่าข้าก็ยังมีเซียนหญิงผู้นั้นที่บังอาจปรุงยาถอนพิษให้นาง”“อ้ายหลิวแล้วยาถอนพิษนั่นอยู่ที่ไหน ตอนนี้อ้ายแิงต้องพิษของเจ้า“นางโง่ฟางหลินข้าโง่งม ทำการสำเร็จด้วยหรือ”อ้ายหลิวหัวเราะร่วน“ก็อยู่กับนางนางคิดว่าหากลูกของนางใกล้ชิดข้าสักวันจะต้องถูกวางยานางจึงไม่ยอมกินยาถอนนพิษเก็บยาถอนพิษไว้ให้ลูกของนาง 5555 ข้าพยายามหามันมา18ปีเพื่อทำลายมันแต่ไม่เคยพบพานฝ่าบาทคิดว่าแค่เวลาเพียงไม่กี่วันฝ่าบาทจะหามันได้หรือ”หวงฉีจิ้งถอนหายใจยาว“อ้ายฉิง ข้าตามท่านหมอแล้วอีกไม่กี่อึดใจท่านหมอจึงจะมาที่นี่ ตอนนี้ข้ามีเรื่องยากจะถามเจ้า”“จิวอัน มีเรื่องใดอย่างได้เกรงใจเจ้าพูดมาเถอะ”จิวอันยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นกุมมืออ้ายฉิงอย่างปลอบโยน"ตอนนี้เราไม่อาจหายาถอนพิษให้เจ้าได้ แต่ทุกคนไม่มีใครนิ่งวนอนใจ จิวฮัวออกค้นหายาถอนพิษพร้อมกับโฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ส่วน เสด็จพ่อตอนนี้ กำลังหว่านล้อมเสด็จแม่ถามเรื่องยาถอนพิษ ท่านอาทั้งสองกำลังไปค้นหาตลับทองคำที่จวนอ๋อง ข้าจึงอยากจะถามเจ้าว่าตลับทองใบหนั้น
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กำลังจะผ่าน
หวงฉีจิ้งก้าวลงจากเกี้ยวตรงเข้า พยุงเหว่ยจื่อหยวน“ท่านเหว่ยอย่าได้รีรอ อ้ายฉิงตอนนี้ต้องพิษข้าคาดว่าเป็นพิษชนิดเดียวกับที่ อ้ายจิงมารดาของนางได้รับ เราทำทุกวิถีทางแล้วไม่ว่าจะขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนเพื่อขอยาถอนพิษจากท่านเซียนแต่ก็ไร้หนทางถอนพิษร้ายได้”“นางต้องพิษอย่างนั้นหรือ”เหว่ยจือหยวนรีบก้าวขึ้นไปบนเกี้ยวสร่างซุบผอมของอ้ายแิงที่เหว่ยจื่อหยวนเห้นในครั้งรกถึงกับตกตะลึง“อ้ายฉิง แล้วท่านเซียนมไ่ได้มอบยาถอนพิษมาหรือไร”“โฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ ขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนท่านเซียนบอกว่ายาถอนพิษที่ท่านเหว่ย รับมายังไม่ได้ใช้ จึงอาจยังพอมียาอยู่ที่ไหนสักแห่ง ซึ่งข้าหวังว่ามันจะอยู่ที่ใต้เท้าเหว่ย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้น เหว่ยจื่อหยวนส่ายหน้าสิ้นหวัง“ยาเม็ดนั้นข้ามอบให้มันกับมารดาของนางไปแล้วทว่าไม่อาจรู้ได้ว่านางกินมันเข้าไปหรือเก็บไว้ที่ไหนแต่หากนางกินมันเข้าไปทำไมนางยังต้องตาย”“แล้วเราจะหายาถอนพิษได้จากที่ไหนกัน”“มีคนผู้หนึ่งที่จะต้องรู้เรื่องยาถอนพิษในตอนนั้น ป้าเป่ยอาจเป็นไปได้ว่า ป้าเป่ยนางจะต้องรู้เรื่องยาถอนพิษบ้างไม่มาก็น้อย”“ทหารนำตัวป้าเป่ยเข้ามาที่นี่เดี๋ยวนี้”หวงฉีจิ้ง รีบมีบัญชาไม่นานจาก
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตลับทองคำ
“ท่านอ๋อง ชายาเอกของท่านอ๋องหนีไปแล้ว”ตงเกาส่งเสียงก่อนจะทันเห็นตัวด้วยซ้ำไป“หนีนางรู้ความผิดของตัวเองจึงจงใจหนี ส่งคนตามหานางให้พบ”“ปาหวางอ๋อง เร่งออกตามตัวชายาเอกของท่านอ๋องแล้ว”“ปาหวางอ๋อง”“ปาหวางอ๋องนำทัพมาจากด่านชายแดนสมทบกับด่านเก้าทัพ ตอนนี้ฝ่าบาทบัญชาให้ ตามชายาเอกของท่านอ๋อง เพื่อไต่สวนเรื่องที่นางวางยานายหญิงชายารองของท่านอ๋อง”“ เราจะต้องพาอ้ายแิงกลับวังหลวงเสียเดี๋ยวนี้”“ข้าเองก็อยากพาอ้ายแิงไปหาทางรักษาที่วังหลวง”“ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน เดินทางขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนแต่ไม่ได้ยาถอนพิษกลับมาท่านเซียนพูดถึงเหว่ยจื่อหยวนเรื่องยาถอนพิษ เช่นนั้นมีทางเดียวคือพาอ้ายฉิงกลับไปที่วังหลวงสอบถามเรื่องยาถอนพิษกับเหว่ยจื่อหยวน”“เช่นนั้นออกเดินทางในทันทีจะดีไหม”หวงเฉิงอู๋ประสานมือหันหลังหลับไปพยุง อ้ายฉิงที่นอน หลับใหลไปด้วยอาการอ่อนเพลียและเจ็บปวดในช่องท้อง“อ้ายฉิงเรากำลังจะกลับบ้าน ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่บ้านเพื่อหายาถอนพิษ ท่านพ่อของเจ้าใต้เท้าเหว่ยจะต้องมียาถอนพิษอย่างแน่นอน”อ้ายฉิงฝืนยิ้ม หวงเฉิงอู๋กอดร่างบางไว้แน่น พยายามข่มความรู้สึกอ่อนแอภายในใจไม่อยากให้อ้ายฉิงเห็นเขาจะทำเช่
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อีกไม่นาน
โฮ๋วตัวฉินอ้าปากค้างเมื่อสัมผัสได้ถึงน้าอกนุ่มหยุนที่กลางออกกว้างของเขา แต่แสร้งพูดไปเสียอีกทางเพื่อให้จิวฮัวยอมรับออกมาตรงๆ“วิปริตผิดไปเพียงนี้เชียวหรือ ยากที่จะแยกแยะหญิงงามหรือบุรุษ”เป้ยปินส่ายหน้ายิ้มๆ เดินหลบไปเสียอีกทาง“เป้ยปินเตรียมม้ารอข้าจะกลับ แคว้นเปี่ยนเอียน”“น้อมบัญชาฝ่าบาท”จิวฮัวอ้าปากค้าง ฝ่าบาท“ฝ่าบาท เลยหรือ” ขยับตัวลุกขึ้นจากอกกว้างทว่ากลับถูกตรึงให้อยู่แบบนั้น“สวรรค์เล่นตลกกับข้าอีกแล้วทำไมไม่ส่งหญิงงามกลับส่งบุรุษหนุ่มน้อยมาเอ้อข้ายิ่งชอบคนง่ายอยู่ด้วย”“จะบ้าหรือข้าเป็นสตรี” จิวฮัวดึงมวยผมให้หลุดออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้างดงามจน โฮ๋วตัวฉินอ้าปากค้าง“จิวฮัว”“จิวฮัวเสด็จพ่อ”จิวฮัวย่อกายลงช้าๆ ต่อหน้าหวงฉีจิ้ง ที่ยืนมองทั้งสองคนพร้อมกับ ปาหวางอ๋องและจิวอัน จิวฮัวนอกจากไม่เขินอายแล้วยังหันไปแล่บเลิ้นใส่โฮ๋วตัวฉิน จิวอันอมยิ้มกับท่าทีของน้องสาว“จิวฮัว ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนอย่าเสียมารยาท”จิวอันปรามน้องสาวเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ โฮ๋วตัวฉินลุกขึ้นเก้เก้กังกัง“พี่สาวจิวฮัวแอบเดินทางมาพร้อมกับท่านอาเฉิงอู๋”“ไม่แปลกใจ”จิวฮัวทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้า หวงฉีจิ้ง“เสด็จ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงคราวจิวฮัว
“เช่นนั้นเรื่องที่ใบหน้าอัปลักษณ์เพราะต้องพิษก็เป็นไปไม่ได้เพราะอ้ายฉิงนางเพียงแค่ปิดบังใบหน้า ไม่ได้อัปลักษณ์จริงๆ ”ปาหวางอ๋องตัดประเด็นทิ้งไป“คนที่จะให้คำตอบได้คือ ใต้เท้าเหว่ยเราจำต้องพา อ้ายฉิงกลับวังหลวงเสียทันทีเพื่อพบกับเหว่ยจื่อหยวนและสอบถามเรื่องนี้จากปาก”“เสด็จพ่อแต่ท่านอากำลังเดินทางมาที่นี่”“เราช้าไม่ได้ อ้ายฉิงอาการแย่ลงทุกวันพวกเจ้า รออยู่ที่นี่ข้าจะเร่งเดินทางพร้อมกับปาหวางอ๋อง ยังวังหลวง”หวงฉีจิ้ง ตัดสินใจในทันที“ฝ่าบาท ท่านอ๋องเดินทางถึงด่านเก้าทัพแล้ว”กวานชิงประสานมือตรงหน้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของทุกคนในตอนนี้ทุกคนล้วนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเพราะเรื่องของอ้ายฉิง“หวงเฉิงอู๋อยู่ที่ไหนในตอนนี้”“อ้ายฉิง อ้ายฉิง เจียวหยูนายหญิงของเจ้าเป็นอะไรไปอ้ายฉิงข้ามาแล้ว”ถลาเข้าพยุงร่างบางที่ นอนซมอยู่บนแท่นนอน เจียวหยูปาดน้ำตาอ้ายฉิงลืมตาขึ้นมองเฉิงอู๋อ๋องช้าๆ“ท่านอ๋อง” หวงเฉิงอู๋กอดรวบร่างบางแนบลำตัว“เจียวหยูบอกมาทำไมนายหญิงของเจ้าเป็นเช่นนี้” เจียวหยูสะอื้นอย่างแรง“ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้วไปเลย”ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาด้วยความ โหยหา“เจียวหยู”ตวาดลั่น“พระชาย
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ชายาข้า
“อ้ายฉิงทำทุกคนลำบาก”“ฝ่าบาท ข้าน้อยยินดีไปสมทบฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน”ปาหวางอ๋องเสนอตัว“ท่านอาปาหวางอ๋อง หากไปตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าจะสวนทางกัน เดิม ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนเดินทางด้วยม้ายอดศึกด้วยความเร่งรีบ”“หากไม่มีอะไรผิดพลาดข้าว่าไม่เกินวันนี้จะต้องได้ยาถอนพิษกลับมา”“ฝ่าบาท ม้าเร็วมาถึงแล้ว แจ้งว่าท่านอ๋องเฉิงอู๋สามารถสยบ ฮองเฮาลงได้อย่างไม่ต้องสูญเสียเลือดเนื้อและสามารถช่วยใต้เท้าเหว่ยได้อย่างปลอดภัยตอนนี้ ท่านอ๋องกำลังเร่งเดินทางมาที่นี่เพื่อรับเสด็จฝ่าบาทกลับยังวังหลวงคืนสู่บัลลังก์ดังเดิม”“เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งแล้ว เฉิงอู๋อ๋อง ไม่เคยทำพลาดในเรื่องเช่นนี้”หวงฉีจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความชื่นชม“อ้ายฉิงท่านอากำลังกลับมาที่นี่มารับเจ้า เห็นไหมเล่าว่าท่านอาทำได้”จิวอันพูดให้กำลังใจ”อ้ายฉิงเพียงแค่ยิ้มบางๆ จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเฉิงอู๋อ๋องกลับมาแต่อ้ายฉิงกลับเจ็บป่วยยิ่งทำให้เขาต้องเป็นกังวล อ้ายแิงเริ่มคิดถึงตัวเองที่ผ่านมาเกิดมาก็ทำให้มารดาตายแล้วยังต้องเก็บซ่อนใบหน้ามาถึงตอนนี้ ต้องเผชิญกับเคราะห์กรรมช่างโชคร้ายเสียจริง“เฉิงอู๋อ๋องกลับมาจะต้องสืบหาคนที่วางยาเจ้ามารับผิดให้จงไ
