มีเมียแบบไม่ทันตั้งตัว

ยามเฉินเป็นเวลาที่หยางหมิงต้องเข้าวัง   ท่านปู่ตื่นแล้วกำลังให้คนไปเตรียมรถม้าพร้อมเกี้ยวกับคนหามเกี้ยว  หยางหมิงเดินมาหาปู่ของตนก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ท่านปู่ขอรับ  นี่เพิ่งจะยามเฉิน  ท่านตื่นแต่เช้ามาทำอันใดขอรับ”

“อ้อ..หมิงเอ๋อร์อ่า   ปู่จะไปรับภรรยาของเจ้าไง  ไหนๆจะไปประชุมมิใช่หรือ  รีบไปรีบกลับจะได้มาเข้าพิธีแต่งงาน”

“ท่านปู..นี่มันเรื่องเหลวไหลอันใดกันขอรับ  ข้ามิได้อยากแต่งงาน  อีกอย่างท่านไปหาสตรีที่ใดมาแต่งให้ข้าอีกเล่า”

“หลานสาวตาแก่จางไง  ฮ่าๆๆนางถูกใจข้านัก  หยกประจำตระกูลข้ามอบให้จางอวี้หมิ่นไปแล้ว  ยามซวีพวกข้าจะออกเดินทางไปตะวันออกกับองไท่ซ่างน่ะ    วันนี้จึงแต่งถิงถิงมาให้เจ้านางจะได้มีคนดูแล  ไปๆๆรีบไปรีบมาวังหลวงแค่นี้อย่ากลับมาสายเล่า”

หยางหมิงให้โมโหท่านปู่ของเขานักเขากำลังจะอ้าปากโวยวาย   แต่ชายชรากลับมองหน้าเขาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยเนื่อต่ำใจ

“ข้ารู้ๆ  หึ..เจ้าไม่อยากแต่งได้ๆไม่แต่งๆ  ข้าจะไปเอาหยกคืน  ข้าจะยอมตระบัดสัตย์  หึ  คำพูดตาแก่อย่างข้านั้นไม่สำคัญหรอก  คนทั้งจวนฟังแต่ท่านย่าของเจ้า  ข้ามันตาแก่ไร้ค่า  ที่นี่หาใช่จวนหยางไม่  ตอนนี้กลายเป็นจวนเว่ยของย่าไปแล้วหึ”

หยางหมิงหลงเอ่ยไปปาดน้ำตาไป  แถมยังเอาแขนเสื้อมาสั่งน้ำมูกเสียยกใหญ่    ฮูหยินคู่ทุกข์คู่ยากไม่อยู่หลานชายกระด้างกระเดื่อง  เขาน้อยใจน้ำตา(ที่ไม่มีอยู่จริง)ไหลออกมา  จนหยางหมิงปวดหัวมากนัก  อีกอย่างเขาสายมากแล้วต้องรีบไปเข้าเฝ้าจึงประณีประนอมกับท่านปู่ของตน

“ตามใจท่านอยากทำสิ่งใดก็ทำ  อยากแต่งนางมาก็เรื่องของท่านเลย   แต่บอกก่อนว่าข้าไม่เข้าหอนะ    ท่านอย่ามาหวังว่าจะให้ข้ากับนางร่วมหอร่วมห้อง  ยอมแต่งให้ท่านก็ดีแล้ว  ข้าสายแล้วต้องเข้าวังก่อน  อาจิ้งไปได้แล้ว  อยากทำอะไรก็ปล่อยเถอะ”

หยางหมิงให้คนขับรถม้าออกรถทันที   หยางหมิงหลงอมยิ้ม  หึ เจ้าเป็นหลานชายข้าอย่างไรก็ต้องฟังปู่อย่างข้าอยู่ดี ปากบอกไม่เข้าหอ  กลัวว่าจะสามปีลูกสี่คนล่ะสิไม่ว่า เฮอะๆๆๆ ขบวนรับเจ้าสาวไปถึงจวนจางเรียบร้อยแล้ว  จางอวี้หมิ่นให้หลานสาวไปเปลี่ยนชุดเจ้าสาว  จางอวี้ถิงถอนหายใจ  นางยังไม่ลืมเรื่องเมื่อคืน  นางจะต้องจากไปแสนไกล  หากท่านปู่ต้องการให้นางทำสิ่งใดนางจะยินยอมเพื่อให้เขามีความสุข  หวังว่าพี่สาวที่มาใหม่จะดูแลท่านปู่ของนางได้ดีอย่างที่ชายชราคนนั้นบอกนาง

จางอวี้ถิงยกเท้าขึ้นเกี้ยว ขบวนไม่ใหญ่มากนักจางอวี้หมิ่นบอกแล้วว่ากระทันหันเกินไป  หากหาสมุนไพรเจอกลับมารักษาหลานสาวแล้วค่อยจัดงานใหญ่โตอีกครั้ง  หลานสาวขึ้นเกี้ยวไปแล้วอดีตหมอหลวงน้ำตาไหล  โรคของหลานสาวเขายังหาทางรักษาไม่ได้ แต่อย่างน้อยก่อนตายนางก็ยังได้แต่งงานกับคนดีๆ หวังว่าดวงชะตาของหยางหมิงที่เขาแอบเอาไปผูกดวงมาจะช่วยให้หลานสาวของเขาหายจากโรคร้ายที่เป็นอยู่

หน้าประตูวังหยางหมิงเจอเข้ากับเซียวอี้หลงที่หน้าดำคร่ำเครียดมาเช่นกันจึงเอ่ยถามเขาว่าเป็นอะไร

“พี่อี้หลง..ท่านมีเรื่องอันใดไม่สบายใจหรือไม่  หรือว่าหัวข้อการสอบปีนี้มีปัญหา”

“มิใช่หรอกอาหมิง  ปู่ข้าสิทัดทานอันใดก็ไม่ฟังส่งเกี้ยวไปรับว่านชิงชิงมาวันนี้  ข้าต้องแต่งงานกับเด็กไร้มารยาท  หย่อนการอบรมคนนั้นจริงๆหรือ  แล้วเจ้าเล่าเรื่องเมื่อคืนคงไม่เหมือนข้าหรอกนะ”

“ท่านปู่ร้องห่มร้องไห้ว่าข้าไม่ให้ความสำคัญกับท่านน่ะ  เอะอะก็อ้างว่าคนในจวนไม่เคารพเขา  ข้าเลยตามใจแต่งแล้วข้าไม่เข้าหอและไม่ให้ฐานะแก่นางหรอก  ข้ามิได้เต็มใจในเมื่อนางอยากแต่งก็จงรับความอ้างว้างเดียวดายไปเถอะอย่ามาร้องขอความรักจากข้าเล่า  ข้าไม่มีให้”

“ข้าก็เช่นกัน นางบอกว่านางอยากแต่งสามีแต่กลับได้พ่อบุญธรรม  เด็กอะไรวาจาน่ารังเกียจยิ่งนัก”

สองคนต่างก็บ่นเรื่องของผู้เฒ่าที่บ้านตนเอง   จากนั้นก็พากันไปเข้าเฝ้า  จนกระทั่งเสร็จงานจึงพากันจะไปหอคัมภีร์ แต่กลับเป็นว่ามีรถม้าของจวนมารอรับอยู่แล้ว  ทั้งสองคนจึงต้องกลับจวนอย่างเลี่ยงไม่ได้ 

หยางหมิงมาถึงจวนทุกอย่าเตรียมพร้อมหมดแล้ว  เขาจำต้องจุงผ้าแพรพานางข้ามกระถางไฟ  กราบไหว้ฟ้าดินก่อนจะส่งตัวบ่าวสาว  เป็นงานแต่งที่เร่งเกินไปจริงๆ  หลังจากจบทุกอย่างเขากับเด็กสาวก็ถูกส่งเข้าห้องหอ 

จางอวี้ถิงนั่งอยู่บนเตียงมือประสานบนตักมีเสียงไอต่อเนื่อง

“แค่กๆๆ  ใต้เท้า ขออภัยที่ทำให้ท่านเดือดร้อน  หากท่านไม่..”

“พอเถอะๆ...ข้ามีเรื่องตกลงกับเจ้าคุณหนูจาง”

“เชิญใต้เท้ากล่าวมาเถอะเจ้าค่ะ  ข้าน้อยยินดี แค่กๆๆๆ”

“ข้าแต่งกับเจ้าเพราะท่านปู่ของข้าก่อเรื่องนี้ขึ้นมา   ส่วนเรื่องเข้าหอข้าไม่ทำแน่ๆ  เจ้าเองก็อย่าหวังความรักจากข้า  คุณหนูจางข้าไม่ต้องการให้มีคนรู้เรื่องนี้ หลังจากท่านปู่ไปแล้วข้าจะส่งเจ้าไปอยู่จวนเล็กข้างๆ  มีสาวใช้ให้เจ้าสองคน  มีบ่าวดูแลจวนให้เจ้าอีกสามคน  เงินเดือนยี่สิบตำลึง  เจ้าพอใจหรือไม่”

จางอวี้ถิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก  แต่งงานวันแรกถูกไล่ไปอยู่จวนข้าง  แต่ทำเช่นไรเล่า  เวลาของนางก็เหลือไม่มากแล้วจางอวี้ถิงจึงพยักหน้า

“ขอบคุณใต้เท้าที่เมตตา  อวี้ถิงไม่มีเรื่องอันใดไม่พอใจเจ้าค่ะ”

“เจ้านอนห้องนี้ไปก่อนคืนนี้  ส่วนข้าจะไปนอนห้องตำรา  พรุ่งนี้ค่อยย้ายข้าวของไปจวนเล็ก”

เมื่อเขาเอ่ยจบก็เดินหันหลังจากไป  จางอวี้ถิงน้ำตาไหลออกมา  ท่านปู่ท่านหาคนมาดูแลข้าหรือหาคนมาดูหมิ่นข้ากันแน่เจ้าคะ   จากนั้นก็ผลัดอาภรณ์ออก  ลี่จูมองหน้าคุณหนูของตนก่อนจะร้องไห้

“อย่าร้อง...มาอาศัยบ้านเขาอยู่อย่าทำให้เจ้าของบ้านรังเกียจเข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

สองนายบ่าวให้กำลังใจแก่กัน  จากนั้นก็พากันพักผ่อน  อาหารการกินนับว่าดีแต่นางป่วยมานานจนไม่รับรู้รสชาติใดๆแล้ว