วางแผนออกจากจวน

ส่วนโรงครัวใครบ้างจะกล้าต่อกรหาเรื่องแกล้งพวกนางเชิ่นเมื่อก่อนกันเล่า   สาวใช้ที่เคยไปรับใช้และมีเรื่องกับนางและไปฟ้องพ่อบ้านคนเก่า  จนเขาเข้าข้างและถูกฮูหยินน้อยไล่กลับมาถูกโบยเมื่อคืนนี้  องครักษ์ไปจับตัวเอามาจากที่นอนเลย  เสร็จแล้วก็ขายทิ้ง   พ่อบ้านเองก็ถูกโบยจนลุกไม่ขึ้น  ค้นห้องนอนของเขาพบว่าซุกซ่อนเงินทองไม่น้อย  อีกทั้งกำลังหลับนอนกับสาวใช้รุ่นลูกอยู่ด้วยกันสามคน

สีหน้าท่านผู้ตรวจการเมื่อคืนนี้ช่างดูน่ากลัว  พวกนางเป็นสาวใช้ที่เคยรับใช้ฮูหยินน้อย  แต่ว่าไม่เต็มใจรับใช้ อีกทั้งพ่อบ้านยังยักยอกเงินทองในส่วนที่ฮูหยินน้อยต้องได้  เช่นผ้าตัดชุดใหม่  เสบียงที่ต้องส่งให้จวนเล็ก 

  เพราะภรรยาของเขาดูแลเรื่องการเบิกจ่ายเสบียงในจวน  และอาศัยว่าไท่ฮูหยินไปไหว้พระรวมทั้งไว้ใจพวกเขา   สองผัวเมียจึงเกิดความละโมบ 

ลี่จูไม่รู้เหตุการณ์ณ์ในจวนใหญ่  นางได้ของที่ต้องการก็รีบกลับจวนเล็กทันที  หยางหมิงที่วันนี้มีเข้าเฝ้าแต่เช้าก็ทันได้เห็นสาวใช้ของเมียเด็กตนเองมาที่โรงครัว

“บอกห้องเสบียงกับห้องครัว  พวกนางอยากได้อะไรก็ให้ไป  เพิ่มเงินเดือนให้นางเป็นเดือนละห้าสิบตำลึง   ไปหาท่านหมอไปตรวจนางด้วย  เมื่อคืนนางหน้าซีดๆ”

“ขอรับใต้เท้า”

  อาจิ้งไม่เข้าใจเพิ่มเงินเดือนทำไม่ในเมื่อไม่ให้นางออกไปไหน  แล้วจะใช้เงินอย่าไรเล่า  แต่เขาก็ไปหาหมอประจำจวนก่อนจะพาหมอไปตรวจอาการฮูหยินน้อย    ส่วนหยางหมิงก็ไปเตรียมตัวอาบน้ำเปลี่ยนผ้าเพื่อเข้าวัง

จางอวี้ถิงกำลังต้มน้ำอยู่  ในครัวเล็กพอมีอาหารแห้งบางส่วนกับผักดอกนิดหน่อย  นางอยากกินหลายอย่างต้องออกไปซื้อวัฒถุดิบเอง   การจะออกทางข้างหน้าแน่นอนย่อมได้  เขาไม่ต้องการให้คนรู้ว่าเขามีภรรยา  นางจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ออกนอกจวน  เช่นนั้นต้องหาทางอื่น

ลี่จูมาแล้ว  จางอวี้ถิงนำหมูมาทุบเบาๆ  ใส่เกลือในน้ำก่อนจะตั้งไฟอ่อนๆเพื่อให้หมูค่อยๆสุกทีละนิด  หากไฟแรงเกินไปเนื้อหมูจะแข็งไม่นุ่ม

จากนั้นก็เริ่มนวดแป้ง  นางตอกไข่ผสมกับแป้งนวดไปเรื่อยๆ  สองคนนายบ่าวหัวเราะกันอย่างมีความสุข ลี่จูร้องไห้ออกมาในที่สุดคุณหนูก็มีรอยยิ้มสักที   เมื่อนวดแป้งเรียบร้อยก็ค่อยๆฟาดแป้งสะบัดไปมาไม่นานก็ขึ้นเส้น  สองคนนายบ่าวฟาดไปขึงไปจนได้บะหมี่ไข่เส้นยาวเหนี่ยวนุ่ม   

จางอวี้ถิงม้วนเป็นก้อนๆเอาไว้  นางนำหมูขึ้นจากน้ำที่ต้ม  จากนั้นก็ตั้งอีกเตาต้มน้ำลวกบะหมี่  น้ำต้มหมูถูกใช้เป็นน้ำแกง  เติมน้ำอีกหน่อยใส่ผักกาดลงไป  ลวกบะหมี่ใส่ชามก่อนจะหั่นหมูวางเรียงด้านบน    วางไข่ดาวทอดน้ำอีกฟอง  เสียงกุกกักเดินมาทางพวกนาง  ปรากฏว่าเป็นอาจิ้งที่พาหมอประจำจวนมาตรวจ  จางอวี้ถิงจึงยังไม่เติมน้ำแกงเพราะกลัวบะหมี่จะอืดเสียก่อน

เมื่อหมอมาตรวจก็สั่งยา  จากนั้นก็บอกวิธีการต้มยาให้กับลี่จู เมื่อพวกเขาไปแล้วสองคนนายบ่าวก็จัดการเติมน้ำแกงในชามบะหมี่แล้วกินกันอย่างอร่อย

“คุณหนูท่านทำบะหมี่อร่อยมากเลยเจ้าค่ะ  ห้องครัวยังทำอร่อยสู้ท่านไม่ได้เลยเจ้าค่ะ”

“จริงหรือ..พี่อี้จูข้ามีเงินเท่าไหร่”

“อ้อ..นายท่านให้สินเดิมเป็นตั๋วเงินติดตัวมาแปดแสนตำลึง  เงินเดือนตำแหน่งฮูหยินเดือนละยี่สิบตำลึง  คุณหนูแต่งมาสามดือนมีเงินแปดแสนหกสิบตำลึงเจ้าค่ะ”

“เงินแปดแสนนี่คงคือทั้งหมดที่ท่านปู่มีแล้วนะ   นอกนั้นเหลือเพียงจวนเปล่าๆกับเครื่องเรือนและวัตถุโบราณต่างๆ  คำนวณคร่าวๆน่าจะประเมินได้สักห้าลานตำลึง”

“คุณหนู..นายท่านคงเกรงว่าเงินทองถ้าเก็บไว้ที่บ้านอาจสูญหาย  จึงให้ตั๋วเงินเป็นสินเดิมกับท่านน่ะเจ้าค่ะ  ส่วนจวนคนของใต้เท้าหยางไปเฝ้าให้และตรวจตราตลอด  อาจเพราะนายท่านสกุลหยางเป็นคนสั่งน่ะเจ้าค่ะ”

“หากท่านปู่กลับมาข้าอยากให้ท่านขายจวน  สมบัติชิ้นไหนที่รักก็เก็บเอาไว้  ชิ้นไหนที่ขายทิ้งได้ก็ขายไป  ข้าอยากไปอยู่ที่อื่น ใช้ชีวิตแบบชาวบ้านคงดีกว่าอยู่ในสังคมจอมปลอมเหล่านี้”

ลี่จูสงสารคุณหนูของนางทันที  สามีไม่ยอมรับ ไม่ต้องการให้คนรูว่านางเป็นภรรยา  ความจอมปลอมเหล่านี้ทำร้ายจิตใจคุณหนูของนางเหลือเกิน   เมื่อสองนายบ่าวกินมื้อเช้าเสร็จก็ได้ยินเสียงมีคนมาเรียกที่หน้าเรือน

“ฮูหยินน้อยขอรับ  ข้าเองพ่อบ้านเหวิน  ใต้เท้าให้มานำคนมาให้ท่านขอรับ”

จางอวี้ถิงมองหน้าลี่จูก่อนจะลุกออกไป  เห็นมีบ่าวชายสิบกว่าคน  สาวใช้อีกสิบกว่าคน  จึงได้เอ่ยออกไป

“ท่านลุงเหวิน  คนเยอะเพียงนี้ข้าไม่รู้จะใช้ทำอะไร  เอาเป็นว่าบ่าวชายช่วยข้าถางหญ้าที่ขึ้นรกๆแล้วกัน  ส่วนสาวใช้ช่วยทำความสะอาดจวนให้หน่อย  เสร็จแล้วก็กลับไปเถอะ  หากวันไหนต้องการคนจะบอกลี่จูให้ไปตาม”

พ่อบ้านคนใหม่มองหน้าฮูหยินของนายท่านอย่างอดทึ่งไม่ได้ นี่คือคนขี้โรคที่พ่อบ้านคนเก่ากับสาวใช้นินทาว่าไม่อยากรับใช้จริงๆหรือ  แม่ในเมื่อเจ้านายเอ่ยออกมาแล้วเขาก็ทำตาม 

จางอวี้ถิงเดินสำรวจรอบบริเวณบ้าน  มันต้องมีทางออกสิน่า  จะดักดานอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก   ไม่อยากเฉาตายคาจวนนะโว้ย  เดินสำรวจจนถึงริมกำแพงที่ติดกับกำแพงท้ายจวนใหญ่  ใต้ฐานกำแพงมีรอยแตกอยู่ประมาณสองฉื่อ  ทุบขยายอีกหน่อยก็กว้างแล้ว  จางอวี้ถิงทำท่านั่งลงพักเหนื่อย  แต่มองลอดใต้รูออกไป  พบทางเดินแต่เหมือนไม่ได้ใช้งาน  บ่าวชายเดินมาหานางตามที่พ่อบ้านสั่ง  นางจึงลุกขึ้นก่อนจะสั่งการไป

“บอกพ่อบ้านเหวินหน่อยข้าอยากได้ต้นโบตั๋นสักหลายๆกระถาง  อืมเหมยกุ้ยด้วย  หากได้ไม้เลื้อยที่ออกดอกเยอะๆยิ่งดี  ข้าจะทำค้างไว้รอ”

บ่าวชายรับคำสั่งก่อนจะไปบอกพ่อบ้าน  ไม่นานทั้งจวนก็เตียนโล่ง  ที่ดินเปล่าๆถูกยกร่องเรียบร้อย  มีแปลงผักเรียงรายกว่ายี่สิบแปลง  ลี่จูสงสัยว่าคุณหนูของนางทำอะไร   จางอวี้ถิงจึงอธิบาย

“พี่ลี่จู..ข้าอยู่ในนี้นั่งๆนอนๆคงเฉาตาย ว่าจะให้พ่อบ้านเอาไก่มาให้เลี้ยงสักสามสิบตัว  ปลูกผักปลูกดอกไม้บ้างจะได้ไม่เหงาน่ะ  ว่าแต่ พี่เคยออกจากจวนบ้างไหม”

“เคยเจ้าค่ะ  คุณหนูอยากออกไปหรือเจ้าคะ”

“ยังก่อน  มิใช่ตอนนี้ พี่บอกพ่อบ้านให้ตัดไม้ไผ่มาให้ข้าหลายสิบต้นด้วย  ข้าต้องการช่างไม้ด้วยนจะทำคางไม้เลื้อยน่ะ”

ลี่จูรับคำสั่งก่อนจะไปหาพ่อบ้าน  จางอวี้ถิงยิ้มตามหลังสาวใช้ของร่างเดิม  นางจะทำค้างยื่นออกมาจากกำแพงสักหนึ่งจั้ง   เมื่อไหร่ที่ต้นไม้เลื้อยขึ้นเต็มก็จะบดบังรูสุนัขนั่น  จากนั้นนางค่อยๆทุบทีละน้อยก็ออกไปลั้นลาได้แล้ว  ไหนๆก็มาแล้วอดทนอีกหน่อย  รอจนได้ต้นไม่มากั้นแนวตบตาผู้คนก่อน

หลังจากสั่งงานไปไม่เกินสามวันต้นไม้ที่นางสั่งก็มาถึง  บ่าวช่วยกันปลูกเต็มแนวกำแพงจวนเล็กทอดยาวทั้งสี่ด้าน   จางอวี้ถิงเริ่มลงมือเพาะเมล็ดพันธุ์ที่ให้พ่อบ้านหาซื้อมาได้  หยางหมิงยังคงออกตรวจตราความเรียบร้อยของบ้านเมือง     หยางหมิงยังไม่รู้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของจวนเล็ก  หลังจากที่เขาบังเอิญเดินผ่านในคืนนั้นก้เป็นเวลาสองเดือนแล้ว

จางอวี้ถิงยิ้มหวานให้กับรั้วไม้เลื้อยของนาง  โชคดีที่เป็นหน้าฝนต้นไม้งามไวมาก  ปฏิบัติการหนีเที่ยวจะเริ่มในไม่ช้าแล้ว