มาแล้วก็ต้องทำใจ

ร่างบางระหงหลับอยู่บนเตียง  ลมหายใจสม่ำเสมอ  ดูไม่ป่วยหนักเหมือนตอนก่อนหน้าแล้วนี่  หลี่อวี้ถิงรู้สึกว่ามีคนมองก็ลืมตาขึ้น   สายตาทั้งคู่ประสานกัน  หลี่ว่านถิงรับรู้จากความทรงจำผ่านเด็กคนนี้ ผู้ชายรูปหล่อสันดานไม่ดีคนนี้คือสามีเจ้าของร่างเดิม  อีกทั้งยังต้องเป็นสามีของเธอด้วย  เพราะเธอดันมาอยู่ในร่างเมียไม่อยากแต่งของเขา 

หลี่อวี้ถิงถอนหายใจ  ยายผีบ้านี่ไปเอาวิญญาณเธอมา  แถมยังให้เธอตายศพไม่สวยอีกมันน่านักเชียว สามีเฒ่าของยายเด็กนี่มาดูอาการหรือมาเช็คความชัวร์กันแน่วะว่ายายนี่ตายหรือยัง

หยางหมิงเอ่ยถามเมียเด็กของเขาเสียงเข้ม

“เจ้าเป็นอะไร  เหตุใดร้องโวยวายนัก  จวนข้างๆไม่รู้จะคิดได้ว่าข้าทำร้ายคน”

“ขออภัยเจ้าค่ะใต้เท้า  แค่กๆ ข้าปวดหัวเจ้าค่ะ แค่กๆๆ  ต่อไป แค่กๆๆ  ไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะแค่กๆๆๆ”

หลี่อวี้ถิงแกล้งไอออกมาแรงๆ  หยางหมิงเข้ามาหาเห็นหน้านางซีดเซียวก็บอกว่าพรุ่งนี้จะให้หมอประจำจวนมาดูอาการนางอีกที  จากนั้นเขาก็กลับไป

หลี่อวี้ถิงทำใจแล้วว่าตนเองมาอยู่ในร่างนังหนูนี่ที่ชื่อจางอวี้ถิง    ลี่จูเห็นคุณหนูของนางเงียบไปก็เดินมาหาก่อนจะเอ่นถาม

“คุณหนูเจ้าคะ.... ท่านมิเป็นไรแล้วนะเจ้าคะ”

“อืม..ข้ามีเสมหะอุดตันในช่องอกมานานน่ะ  พอไอแรงๆทำให้มันหลุดออมาก็รู้สึกโล่งขึ้น  ร่างกายเบาขึ้นแล้ว  ช่วงนี้ข้าขอน้ำอุ่นตลอดเวลาแล้วกัน  มีเห็ดหูหนูขาวไหม”

“มันคือสิ่งใดหรือเจ้าคะ”

“ช่างเถอะๆ.....ขอบใจนะพี่ลี่จูที่ห่วงใยข้า หากท่านปู่รู้ว่าข้าดีขึ้นแล้วท่านปู่คงจะรีบกลับมา  อีกอย่างคนเขาไม่เต็มใจแต่งไม่ได้ลงนามที่สำนักทะเบียนไม่มีใครรู้ว่าข้ากับหยางหมิงแต่งงานกันคงหย่าได้ไม่ยากนัก”

ลี่จูมองหน้าคุณหนูของตนก็ให้สงสาร  อยู่ที่นี่มาสามเดือนคุณหนูมักแอบมองใต้เท้าตลอดเวลา  นางมีใจให้เขาแต่อีกฝ่ายกับไม่รับรู้  วันนี้คุณหนูอยากหย่าอยากกลับจวนหรือว่าตัดใจได้แล้ว  ถ้าเป็นเช่นนั้นย่อมเป็นเรื่องดี

หลี่อวี้ถิงให้ลี่จูไปนอนพัก   ตัวเองพยายามรวบรวมความทรงจำที่เหลืออยู่เข้าด้วยกัน  ดูเหมือนยายหนูจะหลงรักสามีที่เขาไม่รักนางเข้าเสียแล้ว  หรือเพราะความอ้างว้างเลยจะหาที่พึ่ง  แต่ไอ้รูปหล่อหน้าตายนี่พึ่งได้จริงๆหรือ   

หลี่อวี้ถิงยอมรับแล้วว่าต่อไปนี้นางต้องใช้ชีวิตในฐานะของจางอวี้ถึง  หลานสาวอดีตหมอหลวงจาง   นอนก่อนเถอะอย่างน้อยร่างนี้ก็ไม่ได้ถูกทารุนเหมือนในนิยายทะลุมิติที่เคยอ่าน   ยังมีเงินให้ ยังมีอาหารสมบูรณ์   หยางหมิงก็ไม่ใช่พวกตัวร้ายที่จับได้บทพระเอก

ยามเหมาแล้วลี่จูตื่นขึ้นมาต้มน้ำให้คุณหนูของนางล้างหน้าบ้วนปาก  จางอวี้ถิงเดินออกมาจากด้านใน  ลี่จูรีบเข้าไปประคองก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงดุๆแต่ไม่จริงจังนัก

“ตอนเช้าอากาศเย็นเพียงนี้ออกมาโดนลมทำไมเจ้าคะ  คุณหนูเจ้าขาเข้าเรือนเถอะ”

“พี่ลี่จู...ข้าฝันเห็นท่านยาย  ท่านย่ากับท่านแม่น่ะพี่ลี่จู”

“อ๋า..หรือว่าฮูหยินทั้งสามพวกท่านมาอวยพรคุณหนูของบ่าวให้มีสุขภาพแข็งแรง  ใช่ต้องใช่แน่ๆเลยเจ้าค่ะ”

“คงจะจริงอย่างพี่ว่า ...ท่านย่ากับยท่านยายมาด้วยกันน่ะ  สอนหลายๆอย่างข้าจำได้ลางๆ  แต่ที่สำคัญอาการหายใจไม่ออกของข้าดีขึ้นมากแล้ว  ไม่แน่นหน้าอกติดๆขัดๆอีกต่อไป”

“ดีเหลือเกิน..ขอบคุณฮูหยินทั้งสาม   ขอบคุณพระโพธิสัตว์   คุณหนูของบ่าวไม่ต้องทรมานแล้ว”

จางอวี้ถิงยิ้มให้กับสาวใช้ตรงหน้า   ลี่จูแก่กว่าร่างเดิมหนึ่งปี  จางอวี้ถิงคนนี้อายุสิบห้า  จางลี่จูอายุสิบหกมารดาของร่างเดิมไปเจอนางกับมารดาตอนไปไหว้พระเพื่อขอพรให้ร่างเดิมที่ตอนนั้นนางอายุสี่ขวบ  แต่พอจำได้บ้างไม่ได้บ้าง  

ลี่จูกับมารดาของนางนอนหนาวเหน็บไร้อาหารไร้ผ้าห่มคลุมกายนอนหายใจรวยรินอยู่ที่เชิงเขาทางขึ้นอาราม  มารดาของร่างเดิมจึงได้รับมาเลี้ยงดู  แต่มารดาของลี่จูมีโรคเรื้อรังอยู่ไม่นานก็จากไป  เหลือเพียงเด็กน้อยอายุหกขวบให้อยู่เป็นเพื่อนเล่นกับร่างเดิมมาตลอด 

แม้ว่าจางอวี้หมิ่นจะเป็นหมอหลวงใหญ่แต่เขามีบุตรชายแค่คนเดียวและทั้งคู่บุตรชายกับสะใภ้จากไปเพราะอุบัติเหตรถม้าตกเหวเมื่อตอนที่เด็กคนนี้อายุห้าขวบ   เขาให้เงินบ่าวไพร่ไปตั้งตัวเหลือเพียงแม่บ้านคนหนึ่งที่เพิ่งกลับไปเยี่ยมบุตรชายที่ต่างเมืองจะกลับมาในอีกสามเดือนข้างหน้า  และเหลือจางลี่จูเอาไว้

  จางอวี้หมิ่นลาออกจากราชสำนักเพื่อมาเลี้ยงหลานสาวเพียงลำพัง   เงินทองก็มีอยู่มากนัก  ใครๆก็อยากแต่งงานกับหลานสาวอดีตหมอหลวงเพราะเขานับว่ามั่งมี  แต่ก็ไม่มีใครเคยเห็นหน้าคุณหนูจางเพราะได้ยินว่านางป่วยต้องอยู่แต่ในจวน  มาแล้วก้ต้องอยู่หิวก็ต้องกินจากนั้นก้เอ่ยกับลี่จู

“พี่..เรามีแป้งกับน้ำมัน ไข่และเกลือไหม”

“คุณหนูจะเอามาทำอันใดเจ้าคะ”

“ท่านย่าเคยสอนทำบะหมี่ไข่   ข้ายังจำได้ เมื่อคืนฝันเห็นพวกนางข้าเลยอยากกินน่ะ”

“บ่าวจะไปขอที่โรงครัวมาให้นะเจ้าคะ  คุณหนูเข้าเรือนไปก่อนอย่าออกมาโดนลมเลยเจ้าค่ะ”

“โอ่ว.. อ้อได้ๆๆ”

ลี่จูไปที่โรงครัวเพื่อขอแป้งสาลี  ปกติเวลามาเอาขอนางมักจะโดนแกล้งเสมอ  แต่วันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น 

“ท่านป้าข้าต้องการแป้งสาลี  น้ำมันเกลือกับไข่ไก่  ท่านพ่อจะมีหมูกับผักกาดหรือไม่เจ้าคะ”

“อะ อ้อ มะ แม่นางลี่จู่  มีสิ มีๆๆ  นี่ๆๆๆของที่เจ้าอยากได้”

แม่ครัวเตรียมของให้นางทันทีที่เอ่ยปาก อีกทั้งให้มากจนลี่จูถือแทบไม่ไหว มีคนอาสาถือไปส่ง แม้ว่าจะงงๆกับการกระทำพวกเขาแต่นางก็ไม่คิดมาก