อาไม่หย่า

ยามเหมาจางอวี้ถิงต้องตื่นเพราะมีมือมาป้วนเปี้ยนแถวๆหน้าอกของนาง มือเล็กคว้าหมับที่ข้อมือหนา เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงดุเข้ม

"ใต้เท้าหยาง ปล่อยนะ ไม่งั้นข้ากลับจวนจางจริงๆด้วย"

"หอมมาก หอมเหลือเกินถิงถิงไม่ล่วงเกินสัญญา ขอแค่หอมปากหอมคอ นะเด็กดี"

"ใต้เท้า ท่านลืมคำพูดตัวเองจนสิ้นแล้วหรือ ท่านบอกว่าท่านไม่มีวันแตะต้องข้า ท่านปู่กลับมาท่านจะหย่ากับข้า ข้าเป็นเพียงสตรีที่ท่านไม่ต้องการ ตอนนี้ที่ท่านทำอยู่มันขัดกับเจตจำนงเดิมของท่านหรือไม่"

หยางหมิงพลิกตัวทาบทับนาง จางอวี้ถิงกลืนน้ำลายทันที บางอย่างส่วนล่างกำลังดันหน้าขานางอยู่ จะเอาตัวรอดอย่างไรดี ดูแล้วเขาคงไม่หยุดจนจะได้ในสิ่งที่ต้องการ แน่ๆ แต่เขากลับซุกใบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่น เอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่า

"อย่าขยับนะ ถ้าไม่อยากให้อารังแกเจ้า ถิงถิงเจ้าทำข้าควบคุมตัวเองไม่ได้"

มือบางทำได้เพียงยกขึ้นโอบเอวหนาเอาไว้ ก่อนจะส่งเสียงรับรู้

"อืม"

หยางหมิงที่เดิมคิดว่าจะสงบ แต่กลับหนักกว่าเดิมเพราะกลิ่นกายหอมกรุ่งลอยเข้าจมูก เขาเริ่มซุกไซร้ซอกคอระหง ไต่จมูกไปถึงใบหูปากหยักงับติ่งหูนางเบาๆ มีเสียงครางเบาๆออกมาจากคนใต้ร่าง