ข้าไม่ต้องการพ่อบุญธรรม

จางอวี้ถิงเดินออกมาแล้ว  หยางหมิงที่เห็นนางก็ถอนหายใจ  เขายังไม่ต้องการแต่งงานสักหน่อย  ท่านปู่ไปทำเรื่องขายหน้าอันใดอีกเล่า

"ใต้เท้า..ขออภัยแทนท่านปู่ของข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ  สร่างเมาแล้วคงลืมเองท่านอย่าได้เก็บไปใส่ใจเลยนะเจ้าคะ"

"อืม  อาจิ้งกลับเถอะ"

หยางหมิงกลับขึ้นรถม้าทันที  หยางหมิงหลงที่ลืมตาขึ้นมาก็เปิดหน้าต่างรถม้าเห็นจางอวี้ถิงยืนอยู่ก็เอ่ยเรียกเสียงดัง

"หลานสะใภ้เจ้าเองหรือ     พรุ่งนี้เจ้าก็จะเป็นหลานสะใภ้ของข้าแล้วฮ่าๆๆๆ  ไปๆกลับบ้านๆ  ข้าจะไปเตรียมของขวัญรับขวัญหลานสะใภ้ของข้า   นี่ๆเรียกท่านปู่สิเร็วเข้า"

"อาจิ้งไป  คุณหนูจางเจ้าเองก็อย่าถือสาเล่า  ท่านปู่ของข้าก็เมาเช่นกัน"

หยางหมิงสั่งคนของตนน้ำเสียงดุดันก่อนจะหันไปบอกกับจางอวี้ถิง  น้ำเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจที่เอ่ยออกมานั้น  จางอวี้ถิงรู้ดีว่าเขากำลังไม่พอใจมากๆ  หลี่จิ้งที่รู้ว่าจ้านายอารมณ์เริ่มไม่ดีแล้วจึงรีบควบม้ากลับจวนทันที     เมื่อมาถึงจวนก็ให้บ่าวช่วยกันพยุงชายชราลงมาพาไปยังเรือนนอน   หยางหมิงนึกถึงใบหน้าหวานที่ซีดเซียว  อดีตหมอหลวงจางบอกว่าจะหายามารักษาหลานสาวหรือ  นางป่วยร้ายแรงหรืออย่างไรกัน  

หยางหมิงถอนหายใจไม่สนใจเรื่องนี้อีก  นางกับเขาให้แต่งงานกันหรือไม่มีทางหรอก     เขาสามสิบสองแล้วนะถ้าจำไม่ผิดเด็กนี้เพิ่งจะปักปิ่นไปเมื่อไม่นานนี้เอง  หยางหมิงเตรียยมรายงานต่างๆที่พรุ่งนี้ต้องถวายรายงานเขามีประชุมในท้องพระโรงแต่เช้า     และเขาเองก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าหลังจากประชุมเช้าเรียบร้อย   เมื่อมาถึงจวน  ตัวเองจะมีเมียมานั่งรออยู่ที่บ้านเรียบร้อยแล้ว

ทางด้านเซียวอวี้หลงที่ตอนนี้รอคนของจวนว่านมารับอดีตเจ้ากรมกลาโหมว่านผิงอันอยู่    นี่ก็เลยมาเกือบครึ่งชั่วยามว่านชิงเหอหลานชายของเขาเหตุใดยังไม่มา  มิห่วงใจผู้อาวุโสของบ้านเลยหรืออย่างไร  ไม่นานเซียวอี้หลงก็เห็นรถม้าสกุลว่านเคลื่อนเข้ามาก่อนจะมาจอดตรงหน้าเขาไม่ไกล   

 ม่านเปิดออกก็เห็นดรุณีน้อยนางหนึ่งลงมาจากรถม้า    ที่แท้ก็แม่คู่หมั้นวัยกระเตาะของเขานั่นเอง  ว่านชิงชิงที่เห็นหน้าคู่หมั้นเฒ่าก็เบ้ปากทันที  ท่านปู่นะท่านปูที่ควรหาให้หลานสาวเช่นข้าคือหาสามีดีๆรูปงามหล่อเหลาอีกทั้งยังเยาว์วัยสิ    กลับยกนางให้กับตาแก่เซียวอี้หลงคนนี้   ท่านจะหาพ่อบุญธรรมมาให้ข้าหรืออย่างไรกันแก่หงำเหงือกขนาดนี้เอามาให้เป็นภาระข้าหรือ  

ว่านชิงชิงเดินไปหาเซียวอี้หลงพยายามเก็บสีหน้าไม่พอใจเอาไว้  แต่ไม่ทันเสียแล้ว  ราชครูหนุ่มเห็นทุกอย่างที่เขียนอยู่บนใบหน้างามนั้น   สีหน้าแววตาของนางแสดงออกตั้งแต่ก้าวเท้าลงมาจากรถม้าและเห็นเขาแล้ว  ว่านชิงชิงเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานที่ขัดกับบุคลิกนางมากนัก  เซียวอี้หลงที่เห็นอาการไม่พอใจเขาแต่แรก  แต่เปลี่ยนสีหน้าท่าทางอีกทั้งยังเอื้อนเอ่ยน้ำเสียงอ่อนหวานออกมาได้เขาก็แค่นในใจ

"ท่านราชครู   ลำบากท่านต้องมารอข้าน้อยต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ  พอดีพี่ใหญ่ไม่อยู่ข้าจึงต้องมารับท่านปู่เอง  อาจล่าช้าไปบ้างทำให้ท่านคอยนาน   ข้ามาถึงแล้วเชิญท่านกลับได้เจ้าค่ะ"

"ว่านชิงชิงแม่ตัวดี เจ้าแสดงเก่งเสียกว่าคณะละครเร่เสียอีก" 

เซียวอี้หลงยิ้มเยาะก่อนจะตอบกลับนาง

"ไม่เอ่ยขอบคุณสักคำแต่กลับเอ่ยวาจาผลักไส  คู่หมั้นข้านี่ช่างมารยาทงามนักเชียว"

ว่านชิงชิงที่หมันใส้เขานักหนา   ข้าให้เจ้าอยู่รอหรืออย่างไร  ท่านปู่มาที่นี่ประจำ  นางมารับก็ปกติทุกที   เพียงแค่วันนี้ดึกกว่าเดิมเท่านั้น  จำเป็นต้องค่อนขอดกันไหมตาเฒ่า  จากนั้นนางจึงฝืนใจเอ่ยขอบคุณ

"อ้อ..ข้าน้อยลืมไปได้อย่างไรเสียมารยาทจริงๆคงเพราะมัวแต่ห่วงท่านปู่    ว่านชิงชิงขอบคุณท่านราชครูที่อยู่เป็นเพื่อนท่านปู่ของข้าน้อยท่านราชครูกลับดีๆนะเจ้าคะ  ท่านลุงเถียนพาท่านปู่ขึ้นรถม้าเถอะ"

ว่านชิงชิงเอ่ยขอบคุณเขาพร้อมกับเอ่ยลาในประโยคเดียว  เซียวอี้หลงสะอึกทันที   นี่นะภรรยาในอนาคตช่างเป็นสตรีไร้กาลเทศะเสียจริงๆ  ท่านปู่ไปหมั้นหมายนางมาให้เขาได้อย่างไรกัน เขาจะยกเลิกงานแต่งนี้  เซียวอี้หลงจึงตัดสินใจเอ่ยกับคนตัวเล็กตรงหน้า

"คุณหนูว่าน  เรื่องระหว่างเราเป็นความประสงค์ของผู้ใหญ่  ข้าเองก็มิได้เต็มใจส่วนตัวเจ้าเล่ามีความเห็นเช่นไรกัน"

ข้ารออยู่ตาแก่  ใครอยากได้เจ้ากัน  ไม่อยากแต่งก็ถอนหมั้นสิ เหอะ  จากนั้นก็ตอบกลับไป

"ท่านราชครู...ก็มิเห็นได้ยากเย็นอะไร  ท่านก็ถอนหมั้นข้าสิเจ้าคะ  ข้าเองก็อยากได้สามีรูปงามเยาว์วัยสักคนมาเป็นคู่ชีวิต  มิอยากได้บิดาบุญธรรมสักหน่อย"

เซียวอี้หลงถึงกับหน้าชา  เด็กคนนี้ปากร้ายเพียงนี้หรือ  พ่อบุญธรรมหรือใครอยากได้บุตรสาวไร้มารยาทหย่อนยานการอบรมเช่นเจ้ากัน     เดิมทีตั้งใจจะคุยกับนางดีๆ  ได้ๆๆว่านชิงชิงในเมื่อเจ้ารังเกียจข้าถึงเพียงนี้   เช่นนั้นสามีดีๆที่เจ้าอยากได้ก็อย่าหวังว่าจะได้เลย     แม่ตัวดีข้านี่แหละจะแต่งกับเจ้าเอง หึ

"คุณหนูเรียบร้อยแล้วขอรับ"  

เถียนเป้าพ่อบ้านของจวนว่านรายงานนางเมื่อเอาท่านปู่ของนางขึ้นรถม้าแล้วเรียบร้อย    ว่านชิงชิงจึงหันหลังให้เซียวอี้หลง  นางก้าวขึ้นรถม้าไม่สนใจเขาอีกเลยไม่มีกระทั่งคำกล่าวลา   ผู้อาวุโสเซียวหลับไม่รู้เรื่องนางจึงไม่จำเป็นต้องคารวะผู้ใด  รถม้าเคลื่อนออกไปแล้วแต่เซียวอี้หลงยังยืนมองรถม้าสกุลว่านจนลับสายตา

"ว่านชิงชิง....เจ้าก็แค่ลูกแกะตัวน้อย  คิดว่าตัวเองเป็นหมาป่าเช่นนั้นหรือ   ได้ข้านี่แหละที่จะลอกคราบหนังหมาป่าที่เจ้าห่มอยู่เองแม่ตัวดี"

จากนั้นเซียวอี้หลงก้าวขึ้นรถม้าก่อนจะกลับจวนราชครู  ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้จะมีเมียแบบกระทันหัน  เขากับหยางหมิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที