เหี่ยวแห้งตายคาเรือนหอไปเถอะ

จวนสกุลเซียว

ตอนนี้เซียวอี้หลงกำลังหัวเสียอยู่ในห้องหอ  ว่านชิงชิงเองก็นั่งนิ่งหยิบของแห้ง  ขนมเข้าปากนั่งฟังเขาโวยวายมากว่าครึ่งชั่วยามแล้ว  หนวกหูจริงๆเลย 

“เจ้าไม่มีปากปฏิเสธออกมาบ้างหรือว่านชิงชิง    หรือจริงๆแล้วเจ้าเองก็อยากแต่งงานกับข้าจนเนื้อเต้น”

“ใต้เท้าเซียว..ข้าเองก็อยากปฏิเสธแต่คนที่ไปรับข้าคือเซียวจ้านท่านปู่ของท่าน  จะให้ข้าทำเช่นไร  ท่านต้องการให้สกุลว่านทำเช่นไร  ปฏิเสธเขาไล่กลับมาให้พวกเราหักหน้าอดีตเจ้ากรมการคลังหรือ  ต้องการเช่นนั้นจริงๆหรือเซียวอี้หลง”

“เจ้าๆๆ..ใจง่ายนัก  อย่าหวังนะว่าข้าจะสนใจใยดีเจ้า  แห้งเหี่ยวตายคาเรือนหอไปเถอะ”

“นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ท่านสามารถทำได้    จงอยู่ห่างๆข้าเอาล่ะจะนอนที่นี่หรือใต้เท้า  ในเมื่อชังหน้ากันนักท่านควรเอาตัวเองออกไปจากห้องได้แล้ว”

“นี่เรือนข้า  เจ้ากล้าสั่งหรือ    อาอวี้มาขนของคุณหนูว่านไปไว้เรือนเล็ก  เรือนข้าไม่เหมาะกับเจ้าหรอก  สตรีไร้ยางอาย”

"ไร้ยางอายหรือ..ใช่ๆๆ  ใต้เท้าหมิงก็แต่งงานวันนี้  สงสารคู่รักยวนยางอย่างท่านสองคนจริงๆ  ข้าไปอยู่เรือนข้างดี  จะได้ไม่เห็นอะไรที่ขนลุกขนพอง  พี่อี้หลงงง  น้องหมิงง  อึ๊ยขนลุก  ปี้เหยาไปกันเถอะ”

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร"  

เซียวอี้หลงรู้ถึงเรื่องซูบซิบนินทามาบ้างว่าเขากับหยางหมิงเป็นพวกตัดแขนเสื้อ  และมีใจให้กัน  แต่ถึงขั้นมีสัมพันกัน่ยังไม่มีใครกล้าเอ่ยออกมาให้ได้ยิน  ยายเด็กร้ายกาจนี่ไปเอามาจากไหน 

ว่านชิงชิงไม่สนใจท่าทีของเขา  นางเรียกหาสาวใช้ของตนก่อนจะยกชายกระโปรงชุดแต่งงานเดินตามองครักษ์ของเขาไป  ทั้งสองจวนเงียบสนิทหยางหมิงและเซียวอี้หลงห้ามใครเอ่ยออกไปว่าจางอวี้ถิงกับว่านชิงชิงคือภรรยาพวกเขา 

ท่านปู่ของพวกเขาออกเดินทางไปทันทีที่ส่งหลายชายหลานสะใภ้เข้าห้องหอเรียบร้อย ทั้งสี่คนมีนัดกับตาแก่เอาแต่ใจที่สุดในแคว้นจะชักช้ารอแอบฟังหลานชายกับหลานสะใภ้ก็ไม่ได้อีก

แต่งงานมาสามเดือนแล้ว  จางอวี้ถิงอยู่ในจวนเล็กมาตลอด  ไม่เคยออกจวกจวนเลย  นางยังคงกินยาต่อเนื่อแต่กลับอาการแย่ลง  บ่าวไพร่ที่เคยถูกให้มาอยู่คอยรับใช้ก็เริ่มรังเกียจ   ฮูหยินน้อยอันใดใต้เท้าไม่ใยดีมิหนำซ้ำยังห้ามเอ่ยว่านางคือภรรยาของเขา  ใครจะอยากถูกขายเพราะกาฝากคนนี้กัน   ยิ่งนางแสดงอาการป่วยเท่าไหร่พวกนางก็ไม่อยากอยู่ใกล้รับใช้อีกต่อไป

"เจ้าว่านางจะเอาโรคร้ายมาติดพวกเราหรือไม่กัน"

"ข้าว่านะนางน่าจะไปอยู่ที่อื่น  เกิดมาตายในจวนผู้ตรวจการมิเป็นอัปมงคลหรืออย่างไร"

"ใช่ๆๆ"

สาวใช้สองคนต่างก็นินทากันสนุกปาก  จนลี่จูมาได้ยินและไปหาผู้ดูแลจวนแต่เขากลับเข้าข้างพวกนาง  จนจางอวี้ถิงบอกให้พวกนางกลับไปไม่ต้องมารับใช้แล้ว  ทั้งจวนจึงเหลือเพียงสองนายบ่าวเท่านั้น    คืนนี้อากาศหนาวกว่าปกติ  จางอวี้ถิงคิดถึงท่านปู่ของนางน้ำตาก็ไหลออกมา  ตั้งแต่ท่านพ่อกับท่านแม่จากไปนางก็ถูกท่านปู่เลี้ยงมาตลอดตั้งแต่อายุห้าขวบ  สิบปีแล้วที่ชายชราพยายามจะรักษาโรคที่นางเป็นอยู่  จางอวี้ถิงได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยก็ลืมตามองดู

"ได้เวลาแล้ว  ไปพานางมาเถอะข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่เด็กน้อย"

จางอวี้ถิงพยักหน้าก่อนจะลุกออกจากร่างตนเองไปตามแสงสีขาวที่สาดเป็นทางเดิน