คุณอาขา

บทที่ 1 อาปัถย์

“สวัสดีอาปัถย์สิจ๊ะเวียงพิงค์” นี่คือการได้พบกันครั้งแรกระหว่างฉัน ที่ตอนนั้นยังเป็นเพียงเด็กหญิงเวียงพิงค์ อายุแค่ห้าขวบ ที่ชอบผูกผมแกะสองข้างตลอดเวลา “สวัสดีค่ะเวียงพิงค์” น้ำเสียงอบอุ่นของชายตรงหน้าเอ่ยทักทายฉันพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ แต่ฉันกลับเอาแต่หลบอยู่หลังแม่ ไม่กล้าคุยด้วย “เอ้า! เขินอาปัถย์เสียแล้วสิ” “ไม่เป็นไร เรามันหน้าโหด เด็กๆ คงไม่ชอบ” ฉันได้ยินประโยคนี้ชัดเจน และเพราะอยากมองชายตรงหน้า ฉันจึงค่อยๆ ยื่นหน้ามาแอบมอง พอเห็นเขายิ้มให้ก็หลบอยู่หลังแม่อีก ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ รู้แต่ว่ามันเขินเขา จนเอาแต่ยืนหลบอยู่หลังแม่สลับแอบมองเป็นระยะๆ ก็เขาดูดี ดูหล่อกว่าใครๆ นี่นา ตอนนั้นฉันยังเด็กก็เลยไม่รู้ว่าเป็นอะไร ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น อาปัถย์มักจะกลับมาบ้านตอนปีใหม่เสมอๆ ทุกครั้งที่มาก็มักจะมีขนมอร่อยๆ มาฝากฉันถุงใหญ่ แต่เจอกันทีไรฉันก็เอาแต่หลบมุมแอบดูตลอดเวลา พอโตขึ้นหน่อยก็เลี่ยงที่จะไม่ยอมลงมาหา บอกว่าทำการบ้านบ้างล่ะ ทำนั่นนี่อยู่บ้างล่ะ และก็จะแอบมองผ่านหน้าต่าง ออกอาการหน้าแดง ทำตัวไม่ถูกอยู่คนเดียว วันเวลาผ่านไป ตั้งแต่วันแรกที่ได...