บทที่ 1 อาปัถย์

“สวัสดีอาปัถย์สิจ๊ะเวียงพิงค์” นี่คือการได้พบกันครั้งแรกระหว่างฉัน ที่ตอนนั้นยังเป็นเพียงเด็กหญิงเวียงพิงค์ อายุแค่ห้าขวบ ที่ชอบผูกผมแกะสองข้างตลอดเวลา

“สวัสดีค่ะเวียงพิงค์” น้ำเสียงอบอุ่นของชายตรงหน้าเอ่ยทักทายฉันพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ แต่ฉันกลับเอาแต่หลบอยู่หลังแม่ ไม่กล้าคุยด้วย

“เอ้า! เขินอาปัถย์เสียแล้วสิ”

“ไม่เป็นไร เรามันหน้าโหด เด็กๆ คงไม่ชอบ” ฉันได้ยินประโยคนี้ชัดเจน และเพราะอยากมองชายตรงหน้า ฉันจึงค่อยๆ ยื่นหน้ามาแอบมอง พอเห็นเขายิ้มให้ก็หลบอยู่หลังแม่อีก 

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ รู้แต่ว่ามันเขินเขา จนเอาแต่ยืนหลบอยู่หลังแม่สลับแอบมองเป็นระยะๆ ก็เขาดูดี ดูหล่อกว่าใครๆ นี่นา ตอนนั้นฉันยังเด็กก็เลยไม่รู้ว่าเป็นอะไร ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น

อาปัถย์มักจะกลับมาบ้านตอนปีใหม่เสมอๆ ทุกครั้งที่มาก็มักจะมีขนมอร่อยๆ มาฝากฉันถุงใหญ่ แต่เจอกันทีไรฉันก็เอาแต่หลบมุมแอบดูตลอดเวลา พอโตขึ้นหน่อยก็เลี่ยงที่จะไม่ยอมลงมาหา บอกว่าทำการบ้านบ้างล่ะ ทำนั่นนี่อยู่บ้างล่ะ และก็จะแอบมองผ่านหน้าต่าง ออกอาการหน้าแดง ทำตัวไม่ถูกอยู่คนเดียว 

วันเวลาผ่านไป ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกันกระทั่งโตพอ ฉันถึงมั่นใจว่าฉันชอบอาปัถย์มาโดยตลอด นั่นทำให้ฉันรู้สึกบาป ที่แอบชอบญาติของตัวเอง จึงพยายามตัดใจ แต่ทำยังไงก็ลบความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่ได้

“เฮ้อ!”

“เป็นอะไรลูก ถอนหายใจเฮือกๆ อ่านหนังสือหนักไปเหรอ”

“นิดหน่อยค่ะแม่” 

“สู้ๆ นะลูก แม่เป็นกำลังใจให้”

“แม่จ๋า ถ้าลูกสอบติดที่กรุงเทพฯ แม่จะลงไปอยู่กับลูกไหม” ฉันเห็นรอยยิ้มบนหน้าของแม่ ตอนนี้ฉันอยู่กับแม่แค่สองคนเท่านั้น พ่อของฉันประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อน ส่วนปู่ย่าเองก็เสียตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ 

ส่วนตากับยายก็ย้ายไปอยู่ที่สงขลากับน้องชายของแม่ ที่ได้ดิบได้ดีเป็นเขยสวนยางพาราได้หลายปี และคิดว่าแม่ฉันแต่งงานแล้ว จึงถือว่าเป็นคนนอก ไม่ค่อยส่งข่าวคราวมาให้รู้ ดีที่พ่อสร้างตึกแถวให้คนเช่า แม่จึงมีรายได้ ไม่อย่างนั้นแม่ฉันคงยิ่งลำบากกว่าใคร 

“ไปสิ เราไปเช่าห้องอยู่ด้วยกัน แต่ห้องเช่ามันอาจไม่ใหญ่โตเหมือนบ้านเราหรอกนะ” มืออุ่นๆ ของแม่ลูบที่แก้มของฉัน 

“ห้องเล็กแค่ไหน หนูก็อยู่ได้ ถ้าแม่อยู่ด้วย” ฉันอยากให้แม่ลงไปอยู่กับฉันจริงๆ แม้ตอนนี้จะไม่รู้ว่าตัวเองจะสอบได้อย่างที่รับปากแม่ไว้หรือเปล่า แต่ฉันก็จะพยายามให้เต็มที่

“แค่กๆๆ แค่กๆ”

“แม่กินยาที่หมอให้มาหรือยังจ๊ะ” ฉันรีบถาม เพราะระยะหลังๆ มานี้แม่ไอมากขึ้น บางครั้งไอจนแทบไม่ได้นอน 

“กินแล้วลูก”

“เอาผ้าพันคอไว้หน่อย เวลานอนแม่จะได้อุ่น” ฉันเดินไปหยิบผ้าพันคอมาพันให้แม่ 

“ขอบใจลูก”

“แม่เข้านอนก่อนก็ได้จ้ะ เดี๋ยวหนูอ่านหนังสือจบบทนี้จะไปนอนด้วย”

“จ้ะ” น้ำเสียงอบอุ่นของแม่ฉันเอ่ยรับ ฉันรู้ว่าแม่ไม่สบายและเป็นแบบนี้มาหลายปี ไปหาหมอก็หลายหนแต่อาการกลับไม่ดีขึ้น นั่นทำให้ฉันอยากให้แม่อยู่ใกล้ๆ 

ทั้งๆ ที่อยากเรียนใกล้บ้านเข้าไว้ แต่แม่บอกว่าที่กรุงเทพฯ มีมหาวิทยาลัยดีๆ ที่อยากให้ฉันเรียน และฉันก็รู้ว่าที่นั่นคือมหาวิทยาลัยในฝันของแม่ด้วย ฉันจะต้องสอบให้ได้ และจะหางานพิเศษทำควบคู่กันไปด้วย 

และแล้วก็มาถึงวันประกาศผลสอบ ฉันเดินก้มหน้าก้มตาเข้าบ้าน ท่าทางของฉันทำให้แม่รีบเดินเข้ามาหา จากนั้นก็คว้าฉันไปกอด

“แม่จ๋า…”

“แม่ภูมิใจในตัวหนูนะลูก” อ้อมกอดของแม่มันอบอุ่นหัวใจฉันเสมอ 

“แม่จ๋า…”

“ถึงจะสอบไม่ติดก็ไม่เป็นไร อย่าท้อ” คำพูดปลอบใจของแม่ ทำให้ฉันแอบยิ้ม 

“แม่…เราคงต้องลงไปหาห้องเช่าที่กรุงเทพฯ แล้วล่ะ”

“หืม…”

“หนูสอบติดแล้วจ้ะแม่ หนูจะได้เรียนที่มหาวิทยาลัย…หนูจะได้เป็นนิสิตแล้ว” ฉันบอกความจริงไป นั่นทำให้แม่ฉันรีบคลายอ้อมกอดออก จากสีหน้าเรียบๆ ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นยิ้มกว้างไปแล้ว

“จริงเหรอเวียงพิงค์”

“จริงซิจ๊ะ นี่ไงใบประกาศผล” เอ่ยจบ ฉันก็ยื่นใบประกาศผลสอบให้แม่ไป ซึ่งมือสั่นๆ ของแม่ก็รับไปเปิดอ่านทันที 

“แล้วทำไมถึงเดินหน้าเศร้ามาแบบนั้น แม่ตกใจหมดเลย”

“ก็หนูอยากรู้นี่นาว่าถ้าหนูสอบไม่ติด แม่จะกอดหนูไหม”

“ลูกคนนี้ น่าตีนัก”