คำขอบคุณจากสามี

       เหล่าผู้คนที่เห็นสภาพศพสุดสยองของอดีตองค์ชายต่างฝันร้ายกันไปเกือบเดือน  ร่างกายทุกส่วนของเขาแทบไม่มีส่วนใดที่มีสภาพสมบูรณ์  ไหนจะศพของคนในจวนที่ทรมานจากเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด  พวกเขาไม่มีใครตายตาหลับเลยแม้แต่คนเดียว  ใบหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว  ทำให้ทุกคนรู้เลยว่า ขณะเกิดเหตุการณ์คนผู้นั้นโหดเหี้ยมมากขนาดไหนถึงทำให้คนตายหวาดกลัวได้ขนาดนี้

       ฮ่องเต้แคว้นจ้านที่เคยหยิ่งยโส  พอได้รับรายงานเรื่องอักษรเลือดเข้าก็ไม่กล้าอีกต่อไป  เขาที่ให้องครักษ์ลับไปสืบข่าวในวันนั้นรู้ว่าเป็นคนของตำหนักเมฆาดับที่มาเอง  โดยมีเจ้าตำหนักสั่งการด้วยตัวเอง  เขามีหรือจะกล้าแหย่หนวดเสือร้ายแบบนั้น  มีใครไม่รู้บ้างว่าตำหนักเมฆาดับเป็นหนึ่งในใต้หล้ามาตลอดหลายสิบปี  พวกเขาเหล่าเจ้าของแคว้นยังได้ยินข่าวลือที่น่าสะพรึงกลัวว่าเจ้าตำหนักคนใหม่โหดร้ายมากกว่าคนเดิมไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า  ขนาดคนในตำหนักเองยังไม่กล้าหือ  แล้วคนอย่างพวกเขามีหรือจะกล้า

       ฮ่องเต้แคว้นจ้านจึงได้แต่สั่งคนไปฝังศพหลานชายและน้องสาว รวมทั้งคนในจวนที่หลุมฝังศพอื่นแทน  เขาไม่กล้านำมาฝังที่หลุมศพบรรพชนหรอก  หากคนผู้นั้นรู้เข้าว่าเขายังมีความรู้สึกดี ๆ กับสองคนนั้นแล้ว พวกเขาจะไม่มาทำลายหลุมศพบรรพชนของเขาด้วยหรือ

       ชิวเพ่ยเพ่ยมอบรางวัลให้คนของนางที่ขยันขันแข็ง  พวกเขายังยึดทรัพย์สมบัติที่อดีตองค์ชายซ่อนไว้ได้ไม่น้อย  คราวนี้นับว่านางมาไม่เสียเที่ยวแล้ว  หลังนางจัดการทุกสิ่งที่แคว้นจ้านเสร็จ  ชิวเพ่ยเพ่ยอนุญาตให้พวกเขาพักผ่อนก่อนค่อยเดินทางกลับ  ส่วนนางต้องรีบไปดูแลสามีต่อก่อน

       ชิวเพ่ยเพ่ยออกเดินทางจากแคว้นจ้านหลังพักเพียงหนึ่งคืน  นางยังคงใช้วิชาตัวเบาแทนม้าที่ชักช้าพวกนั้น  นางอยากรู้ว่าผ่านไปสัปดาห์กว่าแล้ว สามีนางหายดีหรือยังน่ะสิ

       เจ็ดวันต่อมา ชิวเพ่ยเพ่ยไม่ได้รีบร้อนเหมือนขาไป  นางจึงใช้เวลามากกว่าเดิมสองวันกว่าจะถึงเมืองเหิงที่สามีนางรักษาตัวอยู่  ชิวเพ่ยเพ่ยเข้าไปที่ร้านแลกเงินก็มีคนรีบมานำทางนางไปที่ห้องของเฟยหยุน

       ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นสามีนางดูดีขึ้นมากแล้ว เหลือรอยแผลเป็นอยู่บ้างที่ยังไม่หายดี  นางรีบเข้าไปสำรวจตรวจสอบเขาอีกครั้ง  กระทั่งเฟยหยุนทนไม่ไหวกอดชิวเพ่ยเพ่ยเสียแน่นนั่นแหละ นางจึงเงยหน้ามองเข้าอย่างสงสัย

“ท่านกอดข้าทำไมเนี่ย ปล่อยก่อน! ข้ายังดูแผลท่านไม่ครบทุกจุดเลยนะ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่เจ้าจะหาย” ชิวเพ่ยเพ่ยบ่นสามีนางที่เขาคอยแต่จะกอดรัดนางไว้แบบนี้จนกระดิกตัวแทบไม่ได้

“เพ่ยเพ่ย ขอบคุณมากนะที่เจ้าช่วยข้าอีกแล้ว  ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้าอย่างไรดีแล้วยอดรัก  เจ้าดีกับข้ามากจริง ๆ” เฟยหยุนพร่ำพูดโดยไม่ยอมปล่อยนางออกจากอ้อมกอด  เขายิ่งหอมนางไปทั่วใบหน้าและลำคอจนชิวเพ่ยเพ่ยขนลุกซู่

“เอิ่ม ท่านเป็นสามีข้านะ แล้วข้าจะปล่อยให้ท่านทิ้งข้ากับลูกไปได้ยังไง” ชิวเพ่ยเพ่ยชักจะเขินอายสามีที่อยู่ดี ๆ ก็รุกนางเสียแบบนี้ตอนกลางวันแสก ๆ

“อืม ข้ารักเจ้าเพ่ยเพ่ย ยอดรักของข้า” เฟยหยุนยังคงหลงมัวเมากับกลิ่นกายของภรรยา ไหนจะร่างกายนุ่ม ๆ นี่อีกเล่า

       ชิวเพ่ยเพ่ยที่กลับมาแต่ยังไม่อาบน้ำล้างตัวเลย พอเห็นว่าสามีชักจะเลยเถิด นางจึงหักใจจับหูสามีแล้วดึงออกจากร่างนางอย่างแรง

“โอ้ย ๆๆๆ หูจะขาดแล้วเมียจ๋า ปล่อยก๊อนนนน” เฟยหยุนร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด ฮือ ภรรยาจ๋าทำไมทำร้ายข้าเล่า ข้าผิดอัลไล?

       ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นสามีหยุดหื่นแล้วจึงถอนหายใจ นางเห็นอยู่หรอกว่าเขาเจ็บ  แต่นางหมั่นไส้ที่บอกดี ๆ เขาไม่หยุดนี่นา หึ ชอบให้นางใช้ไม้แข็งเอง สมน้ำหน้า

       ชิวเพ่ยเพ่ยลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำที่นางสั่งคนเตรียมให้ก่อนเข้ามาตรวจดูสามี  เฟยหยุนเห็นแค่หลังภรรยาหายไปที่ห้องอาบน้ำ  เขาได้แต่บ่นป้อย ๆ ว่านางไปตามเรื่องตามราว  แต่ถึงจะเจ็บตัวขนาดไหน เฟยหยุนยังคงตั้งใจจะขอบคุณภรรยาเขาทั้งคืน ฮิฮิ เขาคิดถึงนางมากเลยนะ ขอบอก!