รักดิบๆแต่จริงใจ

ฟีฟ่ากับยศนั่งคุยกันในห้องรับแขกตามภาษาพ่อลูก แต่แล้วก็มีชายหนุ่มที่คุ้นเคยเข้ามาหา โดยมีแม่ของฟีฟ่าเป็นคนเปิดประตูให้เข้ามา

            “สวัสดีครับพ่อ”ช่างกันยกมือไหว้ยศ

            “ใครพ่อมึง”ยศเริ่มมีสีหน้าที่ไม่พอใจเท่าไร

            “ก็พ่อไงครับ”

            “ไอ้นี่เห็นใจดีด้วย พูดอะไรไม่เกรงใจกันเลย”

            “ทำไมต้องเกรงใจครับ เพราะอีกหน่อยเราก็จะเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้วนี่ครับ”ช่างกันนั่งข้างๆฟีฟ่า

            “บอกพ่อหรือยังเรื่องของเรา”ช่างกันพูดเสียงดังข้างๆหูฟีฟ่า

            “อะไรของนาย”ฟีฟ่าใช้สายตาปรามช่างกันไว้แต่ดูไม่เป็นผลซักเท่าไร

            “มีอะไรพูดมาตรงๆเรื่องอะไรบอกมา”ยศเอ่ยขึ้น

            “คือว่า ผมกับฟีฟ่ารักกันครับ”

            “ไม่จริงนะพ่อ”ฟีฟ่าตกใจกับคำพูดของช่างกัน

            “ใช่ครับ ฟีฟ่าขอเวลาตัดสินใจสักพัก  แต่ผมรอไม่ไหวกลัวโดนแย่ง ทั้งหนุ่มนักว่ายน้ำและไอโซนั่นอีก ผมต้องชิงตัดหน้ามาพูดกับพ่อไว้ก่อน เพราะผมจริงใจมีอะไรก็จะพูดตรงๆครับ”ช่างกันมีน้ำเสียงที่หนักแน่น

            “เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ฟีฟ่าเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง”

            “อะไรกัน พ่อยังไม่รู้อีกเหรอว่าฟีฟ่าไม่ใช่ผู้ชาย”

            “มึงมากกว่าที่ไม่ใช่ผู้ชาย”ความจริงยศรู้ทุกอย่างและรับได้ แต่ที่เขารับไมได้ด้วยเพราะช่างกันเถื่อนเกินไป

            “พ่อรู้ได้ไง ผมพึ่งรู้ตัวเองเมื่อไม่นานนี้ ต้องขอบคุณฟีฟ่าที่ให้ผมได้รู้ว่าเป็นอะไร”

            “ไอ้นี่ออกไปจากบ้านกูเลยนะ”

            “ยังไม่ออกถ้ายังไม่ได้คำตอบจากฟีฟ่าว่ารักผมหรือเปล่า”

            “ฟีฟ่าว่าไง”ยศมองฟีฟ่า

            “คือว่า”ฟีฟ่าอ่ำอึ้ง

            “เอาอย่างนี้ไปเคลียร์กันเอง พ่อให้โอกาสตกลงกัน ฟีฟ่าพาไอ้นี่ออกไปให้พ้นพ่อที”

            “ครับ”

            ฟีฟ่ารีบดึงมือช่างกันออกนอกบ้าน สาเหตุที่ยศให้ฟีฟ่าออกไปกับช่างกัน เพราะเขาอยากให้ฟีฟ่าได้มีตัวเลือกเพิ่มมากขึ้น นอกจากไนท์หนุ่มนักว่ายน้ำลูกศิษย์ของเขาเอง หรือแม้กระทั้งไอโซนัท ยศคิดไว้แล้วว่าจะไม่ห้ามใครทั้งนั้น

            “นายนี่มันบ้ากลับไปเลยนะ”ฟีฟ่าดึงช่างกันมาที่รถ แต่วันนี้ช่างกันเอารถยนต์มา

            “ต้องไปด้วยกัน ถ้าไม่ไปด้วยกูไม่ยอมกูจะนอนหน้าบ้านมึง ถ้าไม่ได้คำตอบวันนี้”

            “ช่างกัน เราไม่ได้ชอบ..”ฟีฟ่าหยุดพูดเพราะใจเขายังลังเลอยู่เหมือนกัน

            “นั่นไงมึงชอบกูขึ้นรถกันเลย”ช่างกันเปิดประตูรถและดันร่างของฟีฟ่าเข้าไปในรถทันทีพร้อมปิดประตู หลังจากนั้นเขาวิ่งอ้อมหน้ารถไปฝั่งคนขับ แล้วเข้าไปนั่งในรถด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

            “นายจะพาเราไปไหน เดี๋ยวพ่อเราว่าเข้าให้หรอก”

            “ไม่ว่าหรอก ถ้าว่าจะให้มึงออกมาอยู่กับกูเหรอ”

            “เอาล่ะเราขึ้เกียจเถียงกับนาย จะพาเราไปไหนบอกมา”

            “ไปบ้านพ่อกู”

            “อะไรนะไปทำไม เราก็รู้จักพ่อนายแล้วนี่”

            “มึงรู้จักในฐานะลูกค้าไม่ใช่ว่าที่เมีย ถ้ามึงไม่ตอบรักกูอย่าหวังได้กลับบ้านเลย”

            “กลัวตายเลย ใครๆก็รู้ว่าเรามากับนาย ถ้าเราหายไปเขาก็ตามตัวเจออยู่ดี”

            “มันเป็นเรื่องของอนาคต แต่ในปัจจุบันกูรักมึง”

            “ช่างกัน”ฟีฟ่าเสียงสูง

            “ฟีฟ่า”ช่างกันพูดห้วนๆ

            ที่ช่างกันพาฟีฟ่ามาที่บ้านพ่อของเรา เพื่อที่จะเปิดเผยเรื่องราวที่เขาชอบฟีฟ่าให้พ่อได้รับรู้ เขาไม่อยากปิดบังคนในครอบครัวอีกต่อไป เขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะเปิดเผยทุกอย่าง ที่ถูกซ่อนเร้นมานานจนกระทั่งมาเจอฟีฟ่า ความจริงทุกอย่างเลยปรากฏออกมา

            “ก็ได้ เดี๋ยวเราจะให้คำตอบ ว่าความรู้สึกเราที่มีต่อนายเป็นอย่างไร แต่นายต้องสัญญาก่อน ไม่ว่าคำตอบของเราจะเป็นอย่างไงนายก็ต้องพาเรากลับบ้านก่อนค่ำ”

            “โอเคบอกตอนนี้ได้เลยไหม”

            “ยังต้องทำความรู้จักกับนายอีกหน่อย”

            “ได้เลย ไปทำความรู้จักกันที่บ้านสวนพ่อของกู”

            ช่างกันขับรถด้วยความเร็วสูงเพื่อที่จะได้มาถึงบ้านพ่อของเขาโดยไว ซึ่งก็เป็นตามคาดช่างกันใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านพ่อของเขา

            “ถึงบ้านพ่อกูแล้ว”

            ฟีฟ่ามองเข้าไปในบ้านซึ่งมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด ซึ่งเป็นภาพทีฟีฟ่าไม่ค่อยชินตาเท่าไร เพราะเขาอยู่ในกรุงเทพจึงเห็นแต่ตึกสูงๆ

            “บ้านนายร่มรื่นน่าอยู่ดีนะ”ฟีฟ่าเอ่ยขึ้น

            “ถ้านายอยากอยู่ก็บอกเรานะ เราจะได้ปลูกบ้านที่นี่อีกหลัง ส่วนบ้านในกรุงเทพก็ขายทิ้งไป”

            “นายจะบ้าเหรอช่างกัน พึ่งซื้อมาแถมเป็นเงินผ่อนอีก”

            “ถ้ามึงไม่อยากให้กูขายมึงต้องมาอยู่กับกูด้วยสิ”

            “เราจะไปอยู่กับนายได้อย่างไง เราต้องดูแลพ่อแม่ด้วยเหมือนกัน”

            “ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูช่วยดูแลพ่อแม่มึงเอง แต่ตอนนี้มึงเข้าไปหาพ่อแม่ของกูดีกว่า”

            ช่างกันทั้งฉุดลากฟีฟ่าเข้ามายังบ้านพ่อของเขา  ซึ่งเป็นบ้านไม้ทั้งหลัง  เมื่อเข้าไปถึงในบ้านช่างกันจึงรีบแนะนำมฟีฟ่าให้พ่อของเราได้รู้จัก        

            “พ่อกับแม่อยู่พอดีเลย ผมมีเรื่องจะบอกพ่อกับแม่ครับ”

            “ว่ามาเรื่องอะไร แล้วมึงเอาใครมาด้วยหน้าคุ้นๆ”

            “แฟนผมเองครับพ่อแม่”ช่างกันพูดเสียงดัง

            “ไอ้กันไอ้บ้า มึงพูดอะไรออกมา”

            “พูดความจริงไง”

            “ช่างกันเรายังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะ”ฟีฟ่าหันไปตวาดช่างกัน

            “สวัสดีครับลุงกับป้า”ฟีฟ่ายกมือไหว้พ่อกับแม่ของช่างกันต่อทันที

            “อือ”พ่อและแม่ของช่างกันได้แต่พยักหน้า

            “พ่อแม่ผมชอบฟีฟ่า ผมชอบผู้ชายพ่อแม่รับได้ไหม”

            “กูรับไม่ได้ เพราะมึงไม่มีท่าทีว่าจะชอบแบบนี้มาก่อนเลยไอ้กัน”

            “แต่ถ้าลูกมีพฤติกรรมออกมาซักนิดแม่ก็พอทำใจได้ แต่นี่อะไรกันตั้งแต่เด็กก็แก่น พอโตขึ้นก็เถื่อน จู่ๆลูกมาบอกชอบผู้ชาย พ่อแม่คนไหนจะรับได้ทันล่ะ มึงต้องให้พ่อแม่ตั้งตัวก่อนซิ”

            “ผมใจร้อนครับผมอยากมีเมีย”ช่างกันยิ้มอย่างเบิกกว้าง

            “กูจะบ้าตายไอ้กันมึงทำกูหัวใจแท่บวาย ขอกูทำใจก่อนกูยังรับไม่ได้มันไวมาก แต่กูไม่ขัดขวางมึงหรอก ถ้ามึงจะชอบพอกันแต่กูขอทำใจก่อน”

            “แม่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก แม่ก็ต้องทำใจเหมือนพ่อของเอ็ง”

            “พ่อ แม่ ก็ได้ไม่มีปัญหาหรอกครับ”

            “แต่เราไม่ใช่แฟนนายนะ”

            “ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้ว”

            “พอๆพ่อกับแม่จะไปพักผ่อนทำใจ พวกมึงสองคนตกลงกันให้ได้ก่อนก็แล้วกัน”

            พ่อแม่ของช่างกันยังทำใจรับไมได้ เขาจึงรีบลุกขึ้นเดินจากไปในที่แห่งนี้ ปล่อยให้ช่างกันกับฟีฟ่าได้เคลียร์ใจกันเอง

            “มึงจะให้คำตอบกูได้หรือยังไอ้ฟีฟ่า”

            “ยัง ตอนนี้เรายังไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

            “ถ้ามึงไม่ตอบกู มึงก็ต้องอยู่ที่นี่แหละ”

            “ถ้านายมาบังคับเรามากๆเราจะฟ้องพ่อแม่ของนายว่านายรังแกเรา ลักพาตัวเรามาที่นี่”

            “ฟีฟ่าทำไมนายเข้าใจอะไรยากจริง ถ้าบอกว่ารักไม่รักมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ”

            “ก็ยากสิ เพราะเรายังไม่รู้ใจตัวเองเลยว่าชอบนายหรือเปล่า ถ้าเราไม่ชอบก็บอกไปแล้ว แต่นี่เรายังไม่รู้ว่าจะตอบนายอย่างไร ขอเวลาซักหน่อยไม่ได้เหรอ”

            ช่างกันนั่งคิดชั่วครู่จึงทำให้เขาใจเย็นลงมากขึ้น เพราะอารมณ์ของช่างกันจะแปรปรวนตลอดเวลา

            “ได้ กูจะรอคำตอบมึงที่กรุงเทพ เดี๋ยวกลับกันเลย”

            “จะกลับอะไรตอนนี้พักผ่อนก่อน ยังไม่ได้ดูสวนพ่อของนายเลย”

            “ไม่ต้องดูหรอกมึงยังไม่บอกรักกูเลย รอมึงบอกรักกูก่อนเดี๋ยวกูจะพามึงมาอยู่ทั้งชาติ”

            “พูดอะไรไม่น่าฟังเลย”

            “ไม่น่าฟังก็ไม่ต้องฟัง แต่ตอนนี้ไปขึ้นรถ เพื่อที่จะได้กลับกรุงเทพดูเวลาแล้วไปถึงน่าจะมืดค่ำพอดี ทันส่งตัวเข้าหอ อุ๊ย ไม่ใช่สิพานายกับบ้าน”

            ฟีฟ่าและช่างกันได้พากันเดินไปยังที่รถ คราวนี้ช่างกันไม่ต้องทำอย่างตอนมา เพราะฟีฟ่าเปิดประตูรถเข้าไปเอง ส่วนช่างกันก็อ้อมไปข้างหน้าเพี่อขับรถพาฟีฟ่ากลับบ้าน

            “เป็นไงบ้างวันนี้มึงเห็นความจริงใจของกูหรือยัง จะมีใครกล้าอย่างกูไหม ที่บอกความจริงกับพ่อแม่ของมึงกับและพ่อแม่ของกู ให้ได้รับรู้ความจริงว่าเราอาจจะชอบกันก็เป็นไปได้ กูน่ะชอบมึงอยู่แล้ว เหลือก็แต่มึงนั่นแหล่ะจะรับรักกูหรือเปล่า”

            “อย่างที่บอกเราขอเวลาอีกนิด เดี๋ยวเราจะให้คำตอบนายเอง”

            “จริงนะ อย่าให้กูรอเก้อ”

            “อือ”

            “ถ้างั้นนั่งดีๆกูจะขับรถตามความเร็วกำหนด”

            ฟีฟ่ารู้สึกสับสนอลหม่านจิตใจยิ่งนัก เพราะเขายังไม่รู้ใจตัวเองว่าจะทำเช่นไรดี แต่เขาก็รู้สึกดีที่เห็นความจริงใจของช่างกัน เขายอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ ทั้งที่ช่างกันยังไม่รู้เลยว่าตัวฟีฟ่านั้นจะตอบรับรักหรือไม่

            ฟีฟ่าพูดคุยกับช่างกันนิดหน่อยจนเขาเผลอหลับไป พอรู้สึกตัวอีกทีเหมือนมีอะไรมาชนที่แก้ม ฟีฟ่าจึงลืมตาขึ้นและเห็นช่างกันกำลังหอมแก้มของเขา

            “ช่างกันนายทำอะไร”

            “ถามแปลกหอมแก้มมึงไง”

            “จะมาหอมทำไม”ฟีฟ่ามองรอบๆบริเวณที่รถจอดอยู่ ซึ่งเขาก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะมันคือหน้าบ้านของเขาเอง

            “ถ้ามึงไม่ชอบหอมคืนก็ได้นะ”ช่างกันแกล้งหลับตาและชี้นิ้วมาที่แก้ม

            “นี่ไง”ฟีฟ่าตบไปที่แก้มของช่างกันเบาๆ

            “ตบหนักๆก็ได้ไม่ต้องกลัวกูเจ็บหรอก”

            “นายนี่มันบ้าเกินคน เราไปแล้วนั่งอยู่ที่นี่คนเดียวเหอะ”

            พอช่างกันเผลอฟีฟ่ารีบลงจากรถทันที หลังจากนั้นเขาก็วิ่งเข้าไปในบ้าน โดยที่ไม่หันมามองช่างกัน เพราะฟีฟ่ารู้สึกเขินอีกครั้งกับหนุ่มๆที่มาติดพัวพันเขา ส่วนช่างกันมองตามฟีฟ่าจนเข้าไปภายในบ้าน เขาอมยิ้มนิดนึงแล้วขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี