ความรักของหนุ่มช่างยนต์

เช้าวันนี้ฟีฟ่าไปทำงานตามปกติ  แต่มีเหตุบังเอิญรถของเขาเสียอยู่หน้าอู่ช่างกัน ซึ่งอู่ยังไม่ได้เปิดด้วยซ้ำ ฟีฟ่าจึงตัดสินใจลงจากรถแล้วไปเคาะประตูอู่ซ่อมรถ

            “ปัง ปัง ปัง”

            ฟีฟ่าเคาะประตูเสร็จก็ยืนรออยู่หน้าประตู สักพักช่างกันแง้มประตูออกมา พอช่างกันเห็นเป็นฟีฟ่าจึงดึงเข้ามาในอู่ทันที ฟีฟ่าไม่ทันได้ตั้งตัวรู้ตัวอีกทีเขาก็อยู่ข้างในอู่ หลังจากนั้นช่างกันปิดประตูทันที แล้วเขาก็เปิดไฟให้สว่าง

            พอแสงไฟส่องไปที่เรือนร่างของช่างกัน ฟีฟ่ายืนอึ้งอ้าปากค้าง เพราะช่างกันอยู่ในชุดกางเกงในตัวเดียว ส่วนรูปร่างก็บึกบึนมีกล้ามลีนๆ

            “นายดึงเราเข้ามาทำไม”ฟีฟ่ามีน้ำเสียงที่มีโมโห

            “กูไม่ได้จะข่มขืนมึงหรอก กูใส่กางเกงในตัวเดียว มึงจะให้กูออกไปหน้าอู่เหรอ”

            “ทำไมไม่ใส่กางเกงขาสั้นนอน”

            “มันเรื่องของกูหรือเปล่าวะ กูจะแก้ผ้านอนมันก็เรื่องของกู”

            “เอ่อ รถเราเสียน่ะ ซ่อมให้หน่อย แค่นี้แหละ ความจริงนายชะโงกหน้ามาก็ได้ ไม่ต้องถึงกับดึงเราเข้ามาข้างในหรอก”

            “กูจะดึงมึงเข้ามามึงจะทำไม”ช่างกันเดินเข้ามาใกล้ๆฟีฟ่า ส่วนฟีฟ่าก็ถอนหลังจนติดฝาผนังห้อง ช่างกันเดินมาชิดติดร่างกายของฟีฟ่า เขายกมือขึ้นยันข้างฝาไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างจับแก้มของฟีฟ่า และเลื่อนลงมาใช้ปลายนิ้วชี้สัมผัสริมฝีปากของฟีฟ่า

            “ช่างกันนายจะทำอะไรนะ”

            “กูเคยบอกรักมึงไปแล้วจำได้ไหม”

            “จำได้”

            “กูต้องการคำตอบ”

            “เราไม่รู้”

            “ไม่รู้ได้ไง”ช่างกันนำนิ้วที่สัมผัสริมฝีปากของฟีฟ่า มาแตะสัมผัสที่ริมฝีปากของตัวเขาเอง

            “ถ้าไม่รู้กูไม่ให้มึงออกไปจากอู่หรอก”

            “ช่างกัน”ฟีฟ่าตีเข่าไปที่กลางลำตัวช่างกัน

            “โอ๊ย ไอ้ฟีฟ่าใครเขาจะไปทำอะไรมึง”

            ฟีฟ่ากำลังจะไปเปิดประตู แต่ช่างกันดึงตัวเข้ามากอดรัดแน่น ส่วนฟีฟ่าพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของช่างกัน

            “ปล่อยนะ”

            “ปล่อยก็ได้”ช่างกันปล่อยร่างของฟีฟาและผลักออกให้ห่างจากร่างของเขา จนฟีฟ่าเซเกือบหกล้ม

            “ปล่อยๆดีไม่ได้หรือไง”ฟีฟ่ามีน้ำเสียงที่โมโห

            “ทำไมมึงไม่บอกกูปล่อยดีดีๆล่ะ”

            “โอ๊ย ซ่อมรถให้ด้วย เราจะไปทำงานนี่ก็สายมากแล้วด้วย”

            “เดี๋ยวกูไม่ส่งเอาบิ๊กไบค์ไปชั่วโมเดียวถึง”

            “ไม่ต้อง”

            “ต้อง”

            “พูดไม่รู้เรื่องหรือไงบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องไง”

            “ถ้ามึงไม่ให้กูไปส่ง กูก็ไม่ปล่อยมึงออกไปจากที่นี่”

            “ช่างกันนายนี่มันบ้าชัดๆ ก็ได้ ใส่เสื้อผ้าเร็วๆเข้า”

            “จะให้ใส่เร็วๆคงไม่ได้หรอก ถ้าถอดออกก็ว่าไปอย่าง”ช่างกันยิ้มแล้วไปหยิบกางเกงยีนส์เก่าๆมาสวมใส่ ต่อด้วยเสื้อยึดสีดำแล้วใส่เสื้อแจ็คแก็ตทับอีกที

            “ไป”ช่างกันเปิดประตูอู่ออก และหยิบรองเท้าผ้าใบใส่โดยไม่มีถุงเท้า

            ช่างกันเดินไปที่รถบิ๊กไบค์และยืนรอฟีฟ่าเดินมาอยู่ใกล้ๆ ช่างกันใส่หมวกกันน็อคให้ตัว ก่อนส่วนอีกอันถือรอให้ฟีฟ่าสวมใส่

            “มาเร็วๆชักช้าอยู่ได้ มารีบใส่หมวกกันน็อค”

            “ใส่เองได้”

            “ไม่ต้องกูจะใส่ให้มึงเอง”

            ฟีฟ่าไม่สามารถที่จะทำอะไรนอกจากยืนเฉยๆ ให้ช่างกันสวมหมวกกันน็อตที่ศีรษะของฟีฟ่า และล็อคอยู่อย่างดีช่างกันขยับดูอยู่หลายครั้งเพื่อความปลอดภัย เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นช่างกันขึ้นคร่อมรถทันที ส่วนฟีฟ่าก็รีบซ้อนท้ายจับบ่าของช่างกันไว้

            “กอดเอวไว้ซิ”ช่างกันพูดขึ้น

            “จับบ่าก็ได้ไม่เห็นเป็นไรเลย”

            “ถ้ามึงไม่กอดเอวกูก็ไม่ไป”

            “ก็ได้เรื่องมากจริง”ฟีฟ่าย้ายจากจับบ่ามากอดเอวของช่างกันไว้แน่น

            ช่างกันรู้สึกดีใจและอุ่นกายที่มือและแขนของฟีฟ่าโอบกอดเขา ช่างกันยิ้มอย่างมีความสุขภายใต้หมวกกันน็อต สักพักเขาจึงขับรถบิ๊กไบค์แล่นออกไปจากอู่ซ่อมรถ

            ตามเวลาพอดีที่ช่างกันรับปากไว้ประมาณหนึ่งชั่วโมง ก็มาถึงมหาวิทยาลัยที่ฟีฟ่าทำงาน แต่ใจของฟีฟ่าในระหว่างทางไม่ได้อยู่กับตัว เพราะช่างกันขับรถมาด้วยความหวาดเสียวแต่ปลอดภัยไม่ได้รับอันตรายใดๆแม้แต่น้อย เมื่อมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยฟีฟ่ารีบลงจากรถทันที พร้อมถอดหมวดกันน็อตให้ช่างกัน

            “ขอบใจมาก”ฟีฟ่ากำลังจะเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย

            “ตอนเย็นเดี๋ยวกูมารับ”ช่างกันตะโกนตามหลัง

            “ไม่ต้องกลับเองได้ เสียเวลาซ่อมรถหมด”

            “ถ้ามึงไม่ให้กูมารับกูจะไม่ซ่อมรถให้มึง”

            “ช่างกัน”ฟีฟ่าเสียงสูง

            “ไอ้ฟีฟ่า”ช่างกันเสียงดัง

            “ก็ได้”ฟีฟ่าหน้ามุ่ย เดินดุกดิ๊กเข้าไปในมหาวิทยาลัย

            ช่างกันมองท่าเดินกระดุกกระดิ๊กของฟีฟ่า ที่เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในมหาวิทยาลัย พร้อมกับยิ้มอย่างเบิกกว้าง

            “แป้นแป้น”

            เสียงแตรรถดังขึ้น เพราะช่างกันจอดขวางทางเข้ามหาวิทยาลัย เขาหันหน้ามายิ้มและพงกศีรษะให้ หลังจากนั้นรีบขับออกไปจากหน้ามหาวิทยาลัยทันที

            เมื่อฟีฟ่าเข้าไปในห้องสมุดก็ถูกเจมี่แซวทันที เพราะเขาทันเห็นฟีฟ่าลงจากบิ๊กไบค์หน้ามหาวิทยาลัย

            “วันนี้ใครมาส่งอีกล่ะอย่าบอกนะหนุ่มว่ายน้ำ ลงทุนซื้อบิ๊กไบค์มาส่ง”

            “ไม่ใช่หรอก เป็นช่างหน้าปากซอย พอดีรถเสียอีกแล้วนะ”

            “นี่ก็เกินไปเงินก็มีทำไมไม่ซื้อรถใหม่ มันเก่าขนาดนั้น”

            “มันมีคุณค่าสำหรับฟีฟ่านะ เพราะพ่อซื้อให้ตอนฟีฟ่าสอบเข้ามาหวิทยาลัยได้น่ะ”

            “จร้า คบไอโซดีๆไม่ชอบ”

            ฟีฟ่างงกับคำพูดของเจมมี่ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะถึงเวลาที่ต้องทำงาน ในวันนี้ฟีฟ่าก็ทำงานตามปกติจนเย็น เขาจึงรีบออกไปหน้ามหาวิทยาลัยตามนัด เพราะกลัวว่าช่างกันจะมาไม่เจอ

            เพียงแค่เขาก้าวเท้าออกไปหน้ามหาวิทยาลัย รถบิ๊กไบค์ของช่างกันก็แล่นมาจอดตรงหน้า พร้อมกับยื่นหมวกกันน็อคให้ฟีฟ่า เขารีบสวมใส่ที่ศีรษะแล้วขึ้นรถกอดเอวช่างกันทันที เพราะไม่อยากจะมีปัญหากับช่างกันที่หน้ามหาวิทยาลัย

            ฟีฟ่ารู้สึกแปลกๆเพราะทางที่ช่างกันพาไปนั้นไม่ใช่ทางกลับบ้านของเขา แต่ฟีฟ่าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะเขาค่อนข้างแน่ใจว่า ช่างกันคงไม่พาเขาไปทำอะไรไม่ดีหรอก แค่สงสัยว่าจะพาไปไหนแค่นั้น ช่างกันขับรถมาเรื่อยๆจนเข้าไปในทางเข้าหมู่บ้านจัดสรรพ ในส่วนของฟีฟ่ายังไม่พูดอะไรจนช่างกันจอดรถหน้าบ้านจัดสรรพ ซึ่งหลังไม่ได้ใหญ่มากนัก

            “นายพามาเรามาที่นี่ทำไม”ฟีฟ่าอดสงสัยไม่ได้แต่เขาก็ลงจากรถโดยอัตโนมัติ

            “บ้านของกูสวยไหม”ช่างกันยิ้มให้ฟีฟ่าหลังจากลงมาจากรถ

            “บ้านนาย แล้วพาเรามาดูทำไม”

            “จะพาว่าที่เมียมาดูไม่ได้เหรอ”

            “ว่าที่”

            “ใช่ว่าที่เมีย ถ้ามึงตอบรับรักกูแล้ว กูจะพามึงมาอยู่ที่นี่”

            “นายจะบ้าไปแล้ว ถามเราคนเดียวไม่ได้หรอก ต้องถามพ่อเราด้วย”

            “อ่อ โค้ชยศน่ะเหรอ เดี๋ยวให้พ่อกูไปสู่ขอ”

            “บ้ากันไปใหญ่แล้ว”

            “บ้ารักมึงต่างหาก เข้าไปดูข้างในกันเถอะ ถึงจะไม่ใหญ่มาก แต่อยู่ใจกลางเมือง แพงนะ”

            “อือ ไปดูก็ได้”ฟีฟ่าเดินตามช่างกันเข้าไปในบ้านเดี่ยวชั้นเดียว

            เพียงฟีฟ่าเข้าไปในบ้านหลังใหม่ ที่ยังไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใดๆมีแต่ตัวบ้านเปล่าๆ ซึ่งในใจของฟีฟ่าคิดว่าบ้านสวยใช้ได้ทีเดียว

            “สวยไหม”ช่างกันถาม

            “สวย” 

            “มีสามห้องนอน สี่ห้องน้ำ หนึ่งครัว และห้องรับแขก”

            “ตั้งสามห้องจะให้ใครอยู่ล่ะ”

            “ห้องข้างล่างพ่อกับแม่ของกูนอน ส่วนข้างบนมีอีกสองห้องนอน เอาไว้เราอยู่กันสองคน อีกห้องหนึ่งเอาไว้ให้ลูกของเราไง”ช่างกันยิ้ม

            “เรามีลูกไม่ได้นะ ช่างกันกินยาผิดหรือเปล่า”

            “กูรู้แล้วว่ามึงมีไม่ได้ เราก็ไปรับลูกบุญธรรมมาเลี้ยงไง”

            “นายคิดไปเองอีกแล้ว เรายังไม่ได้รับปากนายเลย”

            “กูซื้อบ้านรอคำตอบจากมึงไง ”

            “ช่างกัน”ฟีฟ่าพูดเสียงอ่อนลง

            “ขึ้นไปดูข้างบนไหม”

            “นี่ก็เย็นแล้ว วันหลังค่อยมาดู”ฟีฟ่าพยายามปฏิเสธแบบไม่ให้เสียน้ำใจ

            “ก็ได้วันหลัง น่าจะมีเฟอร์นิเจอร์มากกว่านี้แล้วแหละ”

            “ฮือ”ฟีฟ่าพยักหน้า

            “ไป ถ้างั้นเรากลับกัน”ช่างกันเดินนำหน้าฟีฟ่าออกไปนอกบ้าน

            หลังจากที่ฟีฟ่าขึ้นรถบิ๊กไบค์เขาก็ไม่ได้พูดกับช่างกันอีกเลย เพราะเขายังอึ้งไม่หายที่จู่ๆช่างกันพามาดูบ้าน ทำยังกับเป็นเรือนหอคอยรัก ซึ่งในตอนนี้ฟีฟ่ายังไม่รู้ใจตัวเองเลยว่าชอบใครกันแน่ระหว่างสามคน

            เมื่อช่างกันมาส่งฟีฟ่าถึงหน้าบ้าน ฟีฟ่ารีบลงจากรถทันที เพราะกลัวช่างกันถามเรื่องความรักอีก

            “ไม่ต้องรีบร้อนตอบกูก็ได้นะกูรอได้” ช่างกันพูดจบเขาก็ขับรถแล่นออกไป

            ฟีฟ่ายืนอยู่หน้าบ้านครุ่นคิดเหตุการณ์เมื่อครู่ เขารู้สึกได้ถึงความจริงใจของช่างกัน แต่ฟีฟ่ายังไม่สามารถที่จะให้คำตอบใครได้